Behind blue eyes [+ dodatek specjalny!!]

Any

Kategoria: friendship

Zweryfikowane przez Richie117

Pisane wczoraj, pod wpływem jakiegoś paskudnego Wena, który wyciągnął mnie za uszy z łóżka, kiedy miałam zamiar grzecznie zasnąć.

No one knows what it's like
To be the bad man
To be the sad man
Behind blue eyes

No one knows what it's like
To be hated
To be fated
To telling only lies

Całe otoczenie znało go od zawsze jako człowieka zimnego i nieprzystępnego. Lekarze liczyli się z jego opinią, ponieważ był specjalistą światowej sławy, ale nie zależało im na nawiązaniu jakichkolwiek bliższych stosunków. Jego nastawienie do świata odstraszało innych, zdawało się, że każdym swoim gestem stara się przekazać wszystkim: nie potrzebuję was, a wy nie potrzebujecie mnie.
Potrafił porazić swoją inteligencją, umiejętnością błyskawicznego kojarzenia faktów i wyciągania wniosków czy ogromną wiedzą ogólną. Ale jednocześnie był opryskliwy, zamknięty w sobie, rzadko kiedy ujawniał swoje poglądy na jakikolwiek poważny temat – a kiedy już to robił, okazywało się, że znacznie odbiegają od „normy” dzisiejszego świata (a ludzie nie lubią osób, którzy myślą inaczej niż oni).
Szanowano go za bycie doskonałym lekarzem, ale jednocześnie nie znoszono za bycie, jak to określano – wrednym egoistą.

I tylko jedna osoba nie widziała w nim dupka.
Tylko jedna osoba widziała w nim prawdziwego przyjaciela.

But my dreams
They aren't as empty
As my conscience seems to be

I have hours, only lonely
My love is vengeance
That's never free

Był Ktoś, kto wiedział o nim wszystko.
Znał każdą złą stronę, ale dostrzegał także zalety. Akceptował go takim, jakim jest.
Często zastanawiał się, dlaczego ktoś właśnie taki – cichy, spokojny, empatyczny – chciał być przy nim przez te wszystkie lata. Wiedział, że świat go nie cierpi, zresztą, nie dbał o to, ale na opinii tej jednej jedynej Osoby wyjątkowo mu zależało. Dlatego też Jemu właśnie dał się poznać dokładnie takim, jakim był. Został zaakceptowany i wtedy nadał Mu tytuł Jedynego Przyjaciela.
Ich przyjaźń była może stworzona na wariackich papierach, ale trwała niewzruszenie przez kilkanaście lat. Znali nawzajem wszystkie swoje pragnienia, wiedzieli i najskrytszych snach. Nieraz zdarzało im się odgadywać myśli tego drugiego jeszcze przed wypowiedzeniem ich. Czasami aż trudno było mu uwierzyć, w ten związek, nie miał pojęcia, czym mógł sobie zasłużyć na to, co łączyło go z tym jakże innym, ale jednocześnie najbliższym mu na świecie Człowiekiem.
Jeszcze do niedawna każda chwila była wypełniona Nim. Teraz Jedyny Przyjaciel odszedł, w kilku zdaniach przekreślając wszystkie te latam zostawiając po sobie niewypowiedzianą pustkę. Pustkę, której nikt nie był w stanie wypełnić.

No one knows what it's like
To feel these feelings
Like I do
And I blame you

No one bites back as hard
On their anger
None of my pain and woe
Can show through

Postronni mogliby stwierdzić, że to odejście nie zrobiło na nim większego wrażenia. Był tak samo cyniczny i złośliwy, ani myślał się zmienić; teraz nie miał już dla kogo. Powszechnie uważano, że nie ma serca, nie dziwiono się więc, że nie widać było po nim jakiegokolwiek bólu.
Nikt nie spostrzegł, że jego krok stawał się z każdym dniem coraz mniej sprężysty. Że poczucie humoru ewidentnie zamieniało się w drwiny.
Nikt nie widział jego tak częstych spojrzeń rzucanych w kierunku drzwi, za którymi do niedawna znajdowała się ta Osoba – jedyna osoba, na której mu zależało.
Nikt nie miał okazji zobaczyć, jak teraz wyglądał każdy jego wieczór. W godziny spędzone samotnie na wpatrywaniu się we własne dłonie, komponowaniu krótkich, przesiąkniętych smutkiem utworów fortepianowych…
Nikt nie uwierzyłby, że ten człowiek może czuć się źle. Że może za kimś tęsknić. A jednak tęsknił. Kilka razy wieczór okazywał się być tak przygniatająco samotny, że nie był w stanie pohamować łez, które powolnymi strumyczkami toczyły się po jego nieogolonych policzkach.

No one knows what it's like
To be mistreated
To be defeated
behind blue eyes

And no one knows how to say that they’re sorry
and don’t worry
I'm not telling lies

Ludzie nie widzieli, albo nie chcieli zobaczyć, tego, co się z nim działo. Zdawali się nie dostrzegać lekko drżących dłoni, podkrążonych oczu.
Dopóki On był przy nim, współpracownicy go tolerowali. Teraz wzajemna wrogość kwitła. Kilka osób wraziło swój żal z powodu tego, co go spotkało, ale on nie chciał przyjąć nawet najmniejszego współczucia. Był nieprzystępny i oschły. To całkowicie przekonało cały szpital, że zasługiwał na samotność. Nikt już nie pamiętał, że nie była to jednostronna przyjaźń. Że przecież dawał z siebie wszystko, byleby tylko ona trwała. Starał się chronić najdroższą dla niego Osobę przed wszelkimi konsekwencjami swoich wybryków. Nie mógł pozwolić na to, by ktoś tak ważny płacił za kolejne jego występki. Trwał przy Przyjacielu przez te wszystkie lata, chętnie trwałby dalej. To była jedyna osoba, o którą się troszczył, której szczęścia pragnął bardziej niż swojego. Ale każdy już zapomniał o jego wkładzie w ten związek.

Każdy, oprócz…

Next door, ear to the wall
All the tension, wait for the call

Któregoś wieczoru na klatce schodowej usłyszał kroki. Na chwilę wstrzymał oddech, by nabrać pewności, że należą one właśnie do Niego. Ten charakterystyczny, nieco hałaśliwy sposób wchodzenia po schodach przeskakując co dwa stopnie rozpoznałby wszędzie. Po kilku sekundach rozległo się niepewne pukanie do drzwi. Na progu stanął On.
Długie spojrzenie, które z powodzeniem zastąpiło tysiąc słów. Bez trudu wyczytał z niego skruchę, żal z powodu odejścia, chęć powrotu. W milczeniu wpuścił Go do mieszkania. Dostrzegł na Jego twarzy ulgę i radość. Wtedy poczuł, że okres jego samotności się skończył. Że ten Człowiek będzie z nim już zawsze. Poczuł się szczęśliwy.
- Przepraszam cię… - usłyszał. – Nie wiem, co jeszcze mogę powiedzieć.
- Nic nie mów – odpowiedział, patrząc prosto w ciemne, czekoladowe oczy, oczy, które tyle dla niego znaczyły. – Po prostu nigdy więcej już mi tego nie rób.

I wish, it was
All that easy

EDIT by Richie117
link do "dodatku specjalnego" - tutaj

Malena

No i proszę - znowu komentuję Twój fik. Coś za dobrze piszesz

Więc żeby nie było, że tylko chwalę - za dobrze wychodzą Ci postacie. Za dobrze analizujesz ich uczucia. Za dobrze wyciągasz wnioski z ich postaw i zachowań. I wreszcie - za dobrze czyta się Twoje miniaturki! I tak, wcale nie chcę następnej!

A tak poważnie, to udało Ci się uchwycić "świat" House`a - to otoczenie, które go podziwia i nie znosi, bo o ileż łatwiej jest nam jednoznacznie określić człowieka, widzieć w nim tylko wady. Gdyby zaczęto dostrzegać w House`ie też te dobre momenty, gdy się tak bardzo stara, ludzie musieliby przyjąć na siebie ciężar jego osoby, tzn. po ludzku, dobrze traktować go ZAWSZE. Nie tylko wtedy gdy wszystko jest w porządku. A tak, nie muszą się wysilać. Skoro jest "zły", to nie trzeba marnować na niego energii.
I - a jest to na prawdę przyjemne - nie widzą moje oczy zielone literówek. Albo nie zauważyłam. Z czego jestem strasznie szczęśliwa

Kallien

Bardzo ładny fik, nawet piosenkę znam i lubię (; I podobało mi się przedstawienie House'a, jako tego, który też wnosił coś do przyjaźni z Wilsonem.

Poza tym:

Poziomka

Bojku any, jak Ty to robisz??
Opisy tak doskonale oddające uczucia, przeżycia, sytuacje... Wszystko tak realne...
Jeszcze trochę i zacznę wierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę w domu obok...

Cuuuudne.

A piosenkę też znam i lubię. Chyba większość osób ją zna.

Moja Kochana znów zachwyca.

vicodin_addict

Any, uwielbiam, kocham. Aww!
Piszesz naprawdę cudownie, uczucia są opisane świetnie, potrafisz się "wczuc" w nich, w to co czują, i doskonale przelac to na kartkę/komputer ;]

Poza tym piosenka - kocham

Zawsze jak jej słucham, mam przed oczami House'owe oczy, song pasuje bardzo. CUdownie.

Gratuluję. Pozdrawiam. Więcej wena życzę

Katty B.

...
anyś
...
Ty mi to robisz specjalnie, tak? Żeby się odegrać?

Po pierwsze, piosenka. Znam. Nie lubię. Wkurza mnie okrutnie. Po drugie... Pisanie o Wilsonie dużą literą mnie rozśmieszyło. Srsly, śmieję się jak durna. W sumie nie powinnam, bo fik ładny, bo fik plastyczny. Ale nie mogę się powstrzymać. Rechoczę jak opętana.

any , zabijasz mnie. I tak, to był komplement.
Kat.

marengo

Podobało mi się.
Przez chwilę trochę smutno było, ale potem słoneczko wyszło zza chmurek

. Ładnie opisana przemiana House'a spowodowana utratą przyjaciela, najbliższej mu osoby.
I ładnie pokazałaś, że Wilson był w zasadzie jego życiem (jego słoneczkiem! xD). Bo Wilson, z Wilsonem, dla Wilsona, o Wilsonie...

A gdy Wilsona zabraknie, o ile bardziej ponure, trudniejsze staje się jego życie.
A piosenkę lubię.

Any

Ok, więc po kolei

Kallien

Any

To spóźnione życzenia - wszystkiego najlepszego

Co do jednoczęściówek - to nie mogę obiecać czy i kiedy jakaś się pojawi, bo takie Weny przychodzą zazwyczaj niespodziewanie. Teraz siedzę po uszy w dłuższym fiku - "Na pastwę losu"

Poziomka

Any

Polemizowałabym, czy słusznie...

DjAnEtInKa

OMG... pięknie... siedzę i ryczę w klawiaturę...

Any

Ostrożnie, bo to może się skończyć źle zarówno dla Ciebie jak i dla klawiatury

vicodin_addict

moniia2311

nie wiem co powiedzieć... brak mi słów

Any

vicodin_addict

Any

Twoja decyzja xD W każdym razie my czekamy.

madziax

- Nic nie mów – odpowiedział, patrząc prosto w ciemne, czekoladowe oczy, oczy, które tyle dla niego znaczyły. – Po prostu nigdy więcej już mi tego nie rób.
any, to jest świetne.
takie ujmujące. i w ogóle

I tylko jedna osoba nie widziała w nim dupka.
Tylko jedna osoba widziała w nim prawdziwego przyjaciela.
Jak to było? Nie jesteśmy przyjaciółmi, nie wiem czy kiedykolwiek nimi byliśmy?
to w końcu jak?

Any

ceone

jeny, przegapiłam taką gwiazdę.
moją pierwszą reakcją było westchnienie i takie "oooooooooo..." wyrażające więcej niż 1000 słów xD.

Any

Co wyście się tak uparli na to Rafaello?

Ja przy pisaniu tego nawet nie zwróciłam uwagi na to tysiąc słów

Ale chyba się spodobało.
And I'm happy

ceone

Any

No i teraz mam ochotę na Rafaello ^^ Zrzucimy się?

dzięki