Altruizm [8/8], [+18]

Bluesowa Nutka

Kategoria: love

Zweryfikowane przez Richie117

Autorka: Silver
Oryginał [link widoczny dla zalogowanych].

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Po długich i wyczerpujących zmaganiach z oryginałem, mając błogosławieństwo naszej Naczelnej Hilsonki (Richie, dziękuję Ci!

), umieszczam pierwszą część rewelacyjnego opowiadania z gatunku crossovers

Znajdzie się tu łamigłówkę, nieoczekiwane zwroty akcji, ogromną dawkę angstu, ale i niesamowity ładunek namiętności. Ośmieliłabym się nawet powiedzieć: większy niż w wielu stricte erowych fikach. Kto czytał, ten wie!

Ostrzegam: lektura tylko dla osób o mocnych nerwach.

Idąc za oryginalną myślą Autorki, oznaczam to opowiadanie jako +18 ze względu na sceny przemocy obecne w jego dalszej części.

Z góry przepraszam za wszelkie niedokładności w tłumaczeniu, ale język angielski kocha zdania wielokrotnie złożone, których po polsku 1) w ogóle nie da się czytać lub 2) przetłumaczone dosłownie gubią cały klimat. Wszystkie poprawki przyjmę wdzięcznie i z pokorą

agaSek: serdecznie dziękuję za cierpliwość i za nieocenione merytoryczne wsparcie

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

A zatem...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

altruizm rzecz. zasada lub postępowanie nacechowane troską o dobro innych, pozbawione egoizmu; skłonność do poświęceń na rzecz innych

Pierwszą rzeczą, jaką usłyszał po przebudzeniu, był cichy odgłos kapiącej wody, odbijający się echem w pustym pokoju. Drażniący dźwięk wdzierał się do jego świadomości, skutecznie wyrywając go ze snu. W przypływie ledwo uświadomionej irytacji pomyślał, że Wilson najwyraźniej znowu zabrał się wieczorem za zmywanie, zamiast po prostu zostawić naczynia w zlewie do następnego dnia, i oczywiście zapomniał porządnie zakręcić kran.

Chwilę później skojarzył sobie, że Wilson nigdy nie zmywał we wtorki, bo w ten dzień tygodnia miał zwyczaj siedzieć do późna na służbowych spotkaniach swojego oddziału. Niemal w tym samym momencie dotarło do niego, że leży na wyłożonej zimnymi kafelkami posadzce.

Niechętnie, opieszale otworzył oczy, ale nie dostrzegł niczego prócz wszechogarniającej ciemności. Wydał z siebie jęk rozdrażnienia, półświadomie oczekując pierwszej fali poalkoholowych mdłości, przewalającej się przez niego przy najlżejszej próbie zmiany pozycji. W co on się znowu wplątał?

Uniósł ręce, ostrożnie dotykając głowy. Nie znalazł nic, co mogłoby wzbudzić podejrzenia. Powinien teraz przyjrzeć się pozostałym częściom ciała, ale w cholernym mroku nie był w stanie dostrzec nawet własnych rąk. Gdzie on, do diabła, był?

Z jękiem spróbował przysiąść na zdrowej nodze, szukając czegoś, na czym mógłby się wesprzeć; jego laska najwyraźniej również gdzieś zginęła. Po omacku wyciągnął przed siebie ramiona w nadziei, że trafi na krzesło lub stół, cokolwiek, co pomogłoby mu dźwignąć się z podłogi. Trafił na ścianę, co nie okazało się specjalnie pomocne. Chwilę potem jego palce odnalazły rurę i zacisnęły się na niej; tym razem się powiodło.

Kurczowo trzymając się rury, podciągnął się ku górze. Usiłował nie zwracać uwagi na znajomy szarpiący ból w prawym udzie, towarzyszący rozciągnięciu obolałych mięśni, nie był jednak w stanie zignorować całkowicie nowego ciężaru wokół prawej kostki. Niepewnie poruszył nogą i usłyszał brzęk łańcucha wlokącego się po kafelkach podłogi.

Natychmiast z powrotem osunął się na kolana, sycząc, gdy gwałtowny ból przeszył jego udo. Wciąż po omacku sięgnął do kostki i wyczuł zimną metalową obręcz. Przejechał po niej palcami, odnajdując ciężki żelazny łańcuch. Spróbował szarpnąć, ale łańcuch ledwie się poruszył. To wszystko było bez wątpienia dziwne.

Tak czy inaczej, w tej cholernej ciemności nie był w stanie zrobić nic więcej. Raz jeszcze uchwycił się rury i zaczął na ślepo macać wykafelkowaną powierzchnię wokół niej. Może uda mu się znaleźć włącznik światła.

Dotknął czegoś, co zwisało pionowo ze ściany, i ogarnęło go niedorzeczne wzruszenie, gdy jego palce zacisnęły się wokół znajomej gładkiej rączki laski. Żeby upewnić się, że nie ma tu żadnej pomyłki, przesunął dłonią po śliskiej drewnianej powierzchni i nieoczekiwanie natknął się na coś, czego na pewno wcześniej tam nie było.

Natychmiast cofnął rękę i zorientował się, że dotyka małej papierowej koperty i cienkiej plastikowej rurki. Starając się nie upuścić niczego w ciemnościach, oderwał obydwie od powierzchni laski. Instynktownie sięgnął najpierw do koperty i wyczuł w środku małą śliską kartkę, złożoną na pół. Z niewytłumaczalnym uczuciem niepokoju wydobył kartkę i otworzył ją.

Coś wysunęło się ze środka i upadło na podłogę. Tłumiąc przekleństwo, nachylił się i próbował odnaleźć zgubę, ale w ciemności było to nierealne. Z jękiem frustracji ponownie wsunął palce do koperty, licząc na to, że znajdzie w niej coś jeszcze, była jednak pusta.

Następnie zajął się drugim przedmiotem. Potarł go palcami; wyglądało to jak maleńka plastikowa pałeczka owinięta taśmą klejącą. Odwinął ją ostrożnie, sprawdzając, czy czegoś pod sobą nie kryje. I tym razem nie znalazł nic więcej.

Z namysłem obrócił pałeczkę w dłoniach. Była znacznie mniejsza od długopisu, wykonana ze sztucznego tworzywa i giętka. Idąc za przeczuciem spróbował ją zgiąć. Usłyszał trzask i spomiędzy jego palców wylała się słaba zielonkawa poświata. Pałeczka fluorescencyjna! Potrząsnął nią, żeby dokładnie wymieszać zawartość. Światło było tak słabe, że ledwie widział swoje ręce, ale i tak było to o wiele lepsze niż dotychczasowy mrok.

Ponownie pochylił się w poszukiwaniu upuszczonego przedmiotu. Odnalazł go tuż przy swojej prawej stopie, która – jak teraz wyraźnie widział – niewątpliwie była okuta w kajdany. Zguba okazała się być fragmentem układanki. Marszcząc brwi, podniósł go i uważnie obejrzał we fluorescencyjnym świetle. Wciąż nic, co mogłoby mieć jakiekolwiek znaczenie. Jeszcze raz otworzył składaną kartkę. Teraz był w stanie dostrzec i przeczytać napisane na niej słowa: Nie musisz być sam w ciemności. Twój los jest w twoich rękach.

Kompletnie zdezorientowany usiadł z powrotem. W głowie miał mętlik. Co on tu właściwie robi? Po raz kolejny spojrzał na dziwne przedmioty na swoich kolanach, unosząc pałeczkę i powoli obracając ją w palcach. Fragment taśmy wciąż zwisał z jej wolnego końca. Oderwał go całkowicie. Pomrukując pod nosem, przyjrzał się pałeczce i taśmie, która przylgnęła teraz do jego palca wskazującego. Miał wystarczająco dużo praktyki w grach typu point-and-click, aby wiedzieć, że próba złożenia dostępnych elementów w nową całość zawsze daje dobre rezultaty.

Ujął laskę i taśmą klejącą przymocował co jej końca pałeczkę. Z uczuciem triumfu wyciągnął ją przed siebie; teraz był w stanie sięgnąć o wiele dalej. Wstał i w słabym świetle rozchodzącym się od laski przyjrzał się niewidocznemu do tej pory otoczeniu. Tak jak się spodziewał, szybko odnalazł włącznik światła, i to całkiem niedaleko od miejsca, w którym się znajdował. Bez trudu dosięgnął go końcem laski i przycisnął.

Jaskrawe światło, które nagle zalało pokój, uderzyło jego oczy tak boleśnie, że odrzucił laskę i zakrył je obiema rękami. Dopiero po dłuższej chwili zdołał stawić mu czoła. Przez moment stał jeszcze, mrużąc oczy, zanim jego wzrok trochę zaadaptował się do światła, a kontury rzeczy stały się wyraźne.

Pomieszczenie jarzyło się bielą, co nadal nieprzyjemnie raziło jego przyzwyczajony do ciemności wzrok. Wszystkie ściany wyłożone były połyskliwymi kafelkami. Na wprost niego, na samym środku pokoju, znajdowała się ogromna klatka. Jej metalowe pręty kończyły się niecałe piętnaście centymetrów nad podłogą, a powyżej krzyżowały się, tworząc oczka dwucentymetrowej szerokości. Przez tę gęstą sieć zdołałby przecisnąć najwyżej kciuk i palec wskazujący. Wnioskując z długości łańcucha, nawet tego po nim nie oczekiwano – klatka znajdowała się całkowicie poza jego zasięgiem.

Powoli postąpił jeszcze krok do przodu i zajrzał do wnętrza klatki. Nie była pusta; coś leżało na podłodze. Ten widok zmroził mu krew w żyłach. Skulony na ziemi człowiek zwrócony był do niego plecami – ale te plecy rozpoznałby zawsze i wszędzie.

– Wilson!!! – krzyknął przeraźliwie do nieruchomej postaci. Żadnej reakcji. Po raz pierwszy, odkąd znalazł się w tym dziwacznym położeniu, poczuł dreszcz strachu pełznący wzdłuż kręgosłupa. Zapragnął podejść jeszcze bliżej, ale bolesne szarpnięcie za prawą kostkę skutecznie zatrzymało go w miejscu.

Pochwycił upuszczoną laskę i zaczął gwałtownie łomotać nią w pręty klatki.

– Hej, Wilson! Pobudka, doktorze Wilson! Dźwignij swój ciężki tyłek! Wstawaj, szkoda dnia!

Teraz Wilson poruszył się, a po chwili z niewyraźnym jękiem przewrócił się na plecy. House czuł, jak kolana uginają się pod nim w przypływie niewyobrażalnej ulgi.

– Rusz się, Wilson. Jesteś mi tu potrzebny. Dosyć tego próżniactwa!

Powieki Wilsona zadrżały, zanim powoli się uniosły. Przez moment wydawał się lekko zdezorientowany; kilkakrotnie zamrugał, po czym uniósł ręce i z pomrukiem potarł oczy. Chwilę później spojrzenie tych brązowych oczu spotkało się ze spojrzeniem House’a.

– House? – jego głos był słaby i stłumiony, jak gdyby musiał przeciskać się przez warstwę kurzu.

– Miło, że wpadłeś – wymamrotał House. Oparł się o ścianę, aby ukryć fakt, że ledwo trzyma się na nogach.

– Co się tu dzieje? – spytał Wilson już nieco mocniejszym głosem. Przewrócił się na brzuch i dźwignął się z ziemi, rozglądając się dookoła z wyrazem konsternacji na twarzy.

House wykorzystał tę chwilę, aby przyjrzeć się swojemu przyjacielowi w poszukiwaniu jakichkolwiek obrażeń ciała. Wilson wyglądał, jakby spędził całą noc w ubraniu – co prawdopodobnie miało miejsce – lekko wymiętoszony, z potarganymi włosami, ale poza tym najwyraźniej bez szwanku. Wciąż miał na sobie to samo ubranie, w którym House widział go w szpitalu poprzedniego dnia.

Uzmysławiając sobie, że prawdopodobnie powinien odpowiedzieć na pytanie – przynajmniej na tyle, na ile było go stać – odparł:

– Ja również chciałbym to wiedzieć.

Wilson przestał rozglądać się po pokoju i znowu skierował ku niemu swoje skonfundowane spojrzenie.

– House, jeśli to jakiś kolejny żart, który…

Zirytowany tym oskarżeniem, House końcem laski postukał w obręcz zaciśniętą wokół swojej kostki.

– Uważasz, że noszę to dlatego, że to ostatni krzyk mody? Nie ty jeden jesteś zaskoczony!

Spojrzenie Wilsona opadło na jego nogę.

– Dobry Boże… – Bezwiednie zanurzył ręce we włosach, pozostawiając je w jeszcze większym nieładzie. – To jest jakieś… chore!… – Raz jeszcze obrócił się we wnętrzu klatki. – Ale kto?…

– Wiem tyle, co i ty! – przerwał mu House niecierpliwie. Zaczynał już mieć dość jałowych pytań z serii „O Boże, o co tu chodzi?”. – Znalazłem tylko tę wiadomość przyczepioną do mojej laski. – Pomachał trzymaną w dwóch palcach kartką i głośno odczytał ją Wilsonowi.

– Ależ… to nie ma sensu…

House wzruszył ramionami.

– Cóż, to naprowadziło mnie na myśl, że nie jestem jedyną osobą w tym pokoju i że gdzieś tutaj musi być włącznik światła. Nie żebym znajdował szczególne upodobanie w rozwiązywaniu zagadek, kiedy tkwię w kompletnej ciemności, zakuty w kajdanki i mocno zdezorientowany. To rzadko wpływa stymulująco na intelekt. Ale na pomysł zapalenia światła udało mi się wpaść już wcześniej. Wiesz, całe to siedzenie w mroku i tak dalej.

– Och… – Wilson oparł ręce na biodrach, przybierając tak dobrze znaną House’owi pozycję. – A zatem, kimkolwiek on jest, lubi prowadzić grę, zostawiać wskazówki…

House lekko przechylił głowę na bok.

– Dlaczego sądzisz, że to musi być „on”?

Wilson przez moment zawahał się z odpowiedzią.

– No cóż, trudno mi uwierzyć, że kobieta mogłaby zaaranżować taki chory żart. Lub cokolwiek to miałoby być.

– No, nie wiem, Jimmy. Nie wkurzyłeś ostatnio żadnej panienki? – House zamierzał to powiedzieć żartobliwym tonem, ale zaledwie te słowa padły z jego ust, zorientował się, że zabrzmiały znacznie bardziej oskarżycielsko, niż planował.

– Kto, ja? A dlaczego sądzisz, że to ja jestem za to odpowiedzialny? To nie ja odstraszam od siebie każdą osobę, którą spotykam na swojej drodze!

– Ale mnie nikt nie wsadził do klatki!

– Za to mnie nikt nie przykuł łańcuchem do ściany!

Na kilka sekund obydwaj umilkli. Potem House odezwał się cicho:

– W ten sposób do niczego nie dojdziemy. Musimy ze sobą współpracować, jeśli chcemy się stąd jakoś wydostać.

– W porządku. – Wilson pokiwał głową. – Może zaczniemy od tej notki? Pismo wydaje ci się znajome?

House dotąd o tym nie pomyślał. Wyciągnął kartkę z kieszeni na piersi i przyjrzał się jej, aby niemal natychmiast potrząsnąć głową z rozczarowaniem.

– Nie… jest napisana na maszynie. – Odwrócił kartkę w kierunku Wilsona, który powtórzył ten sam gest bezradności.

– I nie masz już nic więcej?

– Tylko to – pokazał Wilsonowi pustą kopertę i świecącą pałeczkę, wciąż jeszcze przyklejoną do końca laski. – Aha, i to. – Ponownie sięgnął do kieszeni i wydobył z niej element układanki, już wcześniej uznany przez siebie za nieprzydatny. Teraz rzucił go w kierunku Wilsona. Klocek zatrzymał się na prętach klatki i spadł na podłogę tuż przy niej.

Wilson uniósł oczy ku niebu, po czym ukląkł przy siatce i dosięgnął klocka przez wąską przestrzeń między jej dolną krawędzią a podłogą. Obrócił go w dłoni.

– Jest na nim rysunek domu, zwróciłeś na to uwagę?

House zmarszczył czoło.

– Nie… a wydaje ci się, że to cokolwiek oznacza?

– Nie wiem – Wilson wzruszył ramionami. – Ale wydaje mi się, że nasz tajemniczy przyjaciel nie robi niczego bez powodu. – Z namysłem potarł podbródek, raz jeszcze rozglądając się dookoła. – Chociażby całe wyposażenie tego pokoju. Próbowałeś spojrzeć na nie jak na wskazówkę?

– Nie miałem czasu na takie zabawy! – odciął się House, zirytowany, że Wilson wytyka mu coś oczywistego, na co on sam jak dotąd nie zwrócił uwagi. – Przebudzenie się na podłodze w kompletnej ciemności poniekąd ostudziło moją żądzę dążenia do prawdy! Znalezienie ciebie nieprzytomnego w środku żelaznej klatki też nieszczególnie mi pomogło!

Wilson uniósł ramiona w geście ustępstwa.

– W porządku, czy w takim razie zechciałbyś przyjrzeć się im teraz? – Sięgnął do kołnierzyka i lekko rozluźnił węzeł krawata. – Wiesz, że chętnie bym cię w tym wyręczył, ale niestety w tej cholernej klatce nie ma zbyt wiele do oglądania!

House zdławił w sobie kolejną cierpką odpowiedź, skupiając się na oględzinach swojego otoczenia. Tak jak to dostrzegł na samym początku, cały pokój wyłożony był lśniącymi białymi kafelkami. Jego uwadze umknął jeden przedmiot – stojąca opodal szafka na kółkach. Pokręcił głową nad własnym brakiem spostrzegawczości i pokuśtykał w jej stronę, aby dokładnie się jej przypatrzeć.

– Coś jest w środku? – dobiegło go niecierpliwe pytanie Wilsona.

– Na razie szukam, dobra? – House obejrzał szafkę z każdej strony, nie znajdując niczego niezwykłego. Następnie uchwycił za gałkę pierwszej szuflady i pociągnął ją ku sobie; nie ustąpiła. – Zamknięte – oznajmił niemal obojętnym głosem.

– I co z tego? W każde inne miejsce potrafisz się włamać. Czemu nie możesz otworzyć cholernej szafki z narzędziami?!

House posłał Wilsonowi badawcze spojrzenie. Taka drażliwość była do niego zupełnie niepodobna, choć zapewne można ją było przypisać ich nietypowej sytuacji.

– Mógłbym ją otworzyć, gdybym miał ze sobą odpowiednie narzędzia… ale ich nie mam – powiedział spokojnie, raz jeszcze wracając do oględzin. Spróbował lekko unieść szafkę, licząc, że zdoła odblokować zamykający ją mechanizm, ale to również nie zdało się na nic. Usłyszał jedynie grzechotanie zamkniętych w środku metalowych przedmiotów. – A co ty masz u siebie? – spytał, odwracając się do Wilsona przez ramię.

– Co ja mam? W trakcie tej całej gadki-szmatki zdążyłem się już zorientować! – Wilson ponownie zaczął miotać się po klatce. – Tam w kącie jest umywalka, przed chwilą ją sprawdziłem. Nic w niej nie ma.

– A co jest po drugiej stronie klatki? – Przez moment rozbłysła w nim iskierka nadziei. – Czy to przypadkiem nie są drzwi?

Wilson spojrzał we wskazanym kierunku.

– Tak, rzeczywiście… – wymamrotał, podchodząc do drzwi. Uchwycił pręty klatki i kilkakrotnie nimi potrząsnął. – Zamknięte.

– Możesz sprawdzić, jak są zamknięte? – spytał House.

Omiatając drzwi wzrokiem, Wilson jęknął w poczuciu frustracji.

– Nic nie widzę. Od wewnątrz zaspawane metalową płytką. Żadną miarą nie dosięgnę klamki.

– Nawet jeśli podam ci laskę i spróbujesz nią pomanipulować?

Wilson westchnął.

– Nie. Na wypadek, gdybyś dotąd nie zauważył: twoja laska nie przejdzie przez kratę, a szpara nad podłogą jest tylko po twojej stronie. Ktokolwiek zbudował tę klatkę, z pewnością dobrze wiedział, co robi! – Spoglądając przez kraty na przeciwległą ścianę, dodał: – Tam z tyłu są jakieś solidne drzwi, ale skoro nie mogę wyjść z tej klatki, to do nich również się nie dostanę. Na ścianie obok wisi jeszcze gaśnica i… aha, coś, co wygląda jak AED.

– Co, lek przeciwpadaczkowy? (Por. przypisy).

Wilson przewrócił oczami.

– Nie. Automatyczny defibrylator. Nie pytaj mnie, po co. – Raz jeszcze przejechał dłońmi po włosach. – O Boże, strasznie tu gorąco.

House popatrzył na niego, marszcząc brwi.

– Ja mam wrażenie, że jest raczej chłodno.

– Ooo, jasne. Z pewnością tylko to sobie wymyśliłem. Tak samo jak to, że siedzę zamknięty w tej klatce bez żadnej logicznej przyczyny!

– Jezu, Jimmy! Gdybym wiedział, że taki z ciebie sztywniak, poprosiłbym naszego obłąkanego prześladowcę o zamknięcie mnie tu z kimś, kto będzie umiał docenić jego nietypowe poczucie humoru! Uspokój się, dobrze? Próbuję zrozumieć, o co w tym wszystkim chodzi! – Obrócił się na pięcie, zaciskając zęby, gdy ponownie przeszył go ból.

– Twoja noga?… – zapytał z troską Wilson, błyskawicznie powracając do zwykłego współczującego stylu bycia.

– To nic, dam sobie radę – odparł House lekceważącym tonem, sięgając do kieszeni po swój Vicodin. Odnalazł buteleczkę, zdjął wieczko, po czym odwrócił ją do góry dnem, aby wytrząsnąć pastylkę na dłoń. Na próżno. Zajrzał do fiolki i przekonał się, że nie pozostała w niej ani jedna tabletka. Nie była jednak zupełnie pusta. House wydobył ze środka dziwny przedmiot.

– Coś znalazłeś? – Wilson przysunął się do samej kraty, przyciskając twarz do zimnych metalowych prętów.

– To… kaseta – wymamrotał House, nie patrząc na swojego towarzysza. Obrócił nowe znalezisko w dłoni.

– Wybornie. Teraz potrzebny nam już tylko odtwarzacz! – skomentował Wilson z sarkazmem.

– Sprawdź kieszenie.

– Co?

– Przejrzyj swoje kieszenie. Teraz! – powtórzył House tonem nie znoszącym sprzeciwu.

Wyraźnie zaskoczony surowością tego polecenia, Wilson podporządkował mu się bez dalszych protestów. Wywrócił kieszenie w spodniach, nie znajdując nic. Następnie przeszukał swój fartuch, z podobnym skutkiem.

– Został ci jeszcze ochraniacz.

Wilson posłusznie wyciągnął ochraniacz z kieszeni na piersi. – Moje długopisy zniknęły – zauważył mimochodem, wytrząsając jego zawartość na otwartą dłoń. Tym razem z pokrowca wyśliznęła się kolejna kaseta, a w ślad za nią maleńki kluczyk. Wilson spojrzał na House’a wyczekująco.

– Daj mi ten klucz! – zażądał House, podchodząc do klatki. Szarpnięcie w okolicy kostki ponownie przypomniało mu o kajdanach. Z jękiem wyprostował nogę i wyciągnął ramię, jak mógł najdalej, aby dosięgnąć kraty. Trud się opłacił; Wilson zdołał wręczyć mu kluczyk, z którego natychmiast zrobił użytek. – Dobra nasza! – zatriumfował, otwierając najwyższą szufladę.

– I?… Co jest w środku? – dopytywał się Wilson, raz jeszcze przywierając do kraty.

House uważnie przeglądał zawartość szuflady.

– Skalpele, strzykawki, kilka igieł… – meldował, w miarę jak opróżniał kolejne przegródki. – Kleszcze, zaciski, kieszonkowa latarka, otoskop, stetoskop, ciśnieniomierz, termometr, drewniane szpatułki, gaziki, bandaże… całe podstawowe wyposażenie. I to – wyciągnął złowrogo wyglądające ząbkowane ostrze długości męskiego ramienia, z bogato zdobioną mahoniową rękojeścią. – Sądząc po wyglądzie, dosyć wysłużone. – Delikatnie zbadał brzeg klingi czubkiem palca. – Ale ostre…

– Co to takiego? Piła? Mógłbyś spróbować przeciąć nią ten łańcuch?

Mrużąc oczy, House raz jeszcze dokładnie obejrzał ostrze.

– Raczej mi się nie uda. Spójrz na te drobne ząbki. To piła chirurgiczna. Obawiam się, że łatwiej przepiłowałbym własną nogę niż… – głos mu zamarł. Poczuł lodowaty dreszcz przebiegający mu po plecach i odrzucił piłę w głąb szafki, jak gdyby parzyła mu ręce.

Otworzył następną w kolejności szufladę, znajdując w niej worek do wentylacji. – Mamy jeszcze Ambu – poinformował Wilsona.

– Ciekawe po co, do diabła. Mamy tu kogoś operować?

– W to bym raczej wątpił – odpowiedział House, z udawaną wesołością puszczając do niego oko. – Brakuje anestetyków.

– Serdecznie dziękuję, House! Z miejsca rozwiałeś wszystkie moje obawy!

Nie reagując na te słowa, House otworzył ostatnią szufladę i znalazł w środku mały odtwarzacz kasetowy.

– Bingo! – zawołał, zadowolony, że wreszcie trafił na coś pożytecznego. Pospiesznie wydobył odtwarzacz z szuflady i otworzył drzwiczki.

– Hej, a niby dlaczego twoja kaseta ma iść pierwsza? – upomniał się z miejsca Wilson.

– Bo to ja znalazłem odtwarzacz. A co, może było inaczej?

– Nic byś nie zrobił bez mojego klucza! – sprzeciwił się jego przyjaciel.

House przewrócił oczami.

– W porządku, niech będzie twoja. Rzuć mi ją. Nie zamierzam znowu tańczyć limbo, żeby móc się stąd wreszcie wydostać.

Kaseta Wilsona ze stuknięciem wylądowała u jego stóp. Podniósł ją i włożył do magnetofonu, potem wcisnął przycisk odtwarzania. W cichym pokoju rozległo się trzeszczenie taśmy. Echo odbijające się od wykafelkowanych ścian i nagłe milczenie obu mężczyzn, skupiających teraz całą uwagę na nagraniu, zdawały się czynić ten dźwięk zaskakująco donośnym. A potem przez ciszę przedarł się przejmujący, twardy męski głos:

„Doktorze Wilson, być może twój jedyny błąd polegał na tym, że znalazłeś się w nieodpowiednim miejscu w nieodpowiednim czasie. A może na tym, że związałeś się z człowiekiem, który prędzej czy później musiał sprowadzić na ciebie nieszczęście. A może chodziło po prostu o twoje własne poczynania. W ciągu czterdziestu lat życia nie zdołałeś zbudować ani jednego normalnego związku. Raz po raz przeskakiwałeś od małżeństwa do romansu, beztrosko podchodząc do poszukiwania jedynej prawdziwej więzi, która miałaby zrekompensować ci trud tej zabawy. A jednocześnie za własne niedostatki i błędy obwiniałeś nie siebie, ale tych wszystkich, których porzucałeś.

Może to właśnie dlatego postanowiłeś zostać onkologiem. Każdego dnia oznajmiasz wyroki śmierci ludziom, którzy zupełnie inaczej wyobrażali sobie swoją przyszłość. Ich nieszczęście jest pożywką dla twojego poczucia własnej wartości, gdy wchodzisz w swoją ulubioną rolę – towarzysza w ich ostatniej drodze. To uwalnia cię od wszelkiej odpowiedzialności. Ale czy naprawdę, tonąc w miłosnych objęciach kolejnej postaci bez twarzy, nigdy nie zadałeś sobie pytania o słuszność twojej decyzji?”

Gdy nagranie dobiegło końca, obydwaj mężczyźni jeszcze przez dłuższą chwilę wpatrywali się w milczeniu w odtwarzacz. Po minucie lub dwóch House odkaszlnął i skomentował:

– Hmm, to było głębokie. Czy głos wielkiego Zygmunta nie wydaje ci się znajomy?

Wilson tylko potrząsnął głową, najwyraźniej kompletnie oszołomiony.

– W porządku… czas na mnie, jak sądzę. – House wymienił kasety i ponownie uruchomił odtwarzacz.

„Doktorze House, jeżeli słuchasz tego w tej chwili, to udało ci się odczytać kilka z moich ukrytych wskazówek. To pierwszy krok we właściwym kierunku. Już wkrótce będziesz potrzebował swoich zdolności bardziej niż kiedykolwiek. Dla człowieka takiego jak ty znalezienie się w podobnej sytuacji musi być wyjątkowo trudne. Nieoczekiwanie pozbawiony kontroli nad biegiem zdarzeń, zdany na czyjąś łaskę. Jak to jest nagle przejść z roli wydającego polecenia do tego, kto musi je wypełniać?

Choroba jest dla ciebie zagadką, diagnoza – jej rozwiązaniem. Groźba śmierci jest zaledwie przyprawą, której dodatek czyni wyzwanie jeszcze bardziej ekscytującym. Pacjenci to narzędzia, przy pomocy których zaspokajasz swoją potrzebę stymulacji. Kroczysz przez życie z nonszalancką pewnością kogoś, kto nigdy nie popełnia błędów, choć nigdy nie zdołałeś uleczyć bolesnej, rozjątrzonej rany własnego serca. W zamian za to postanowiłeś otumaniać swój umysł narkotykami. Doktorze House, czy uciekłeś w leki psychoaktywne, żeby uczynić świat wokół bardziej znośnym? A może to bycia sobą nie umiałeś już dłużej znieść?

Co byś zrobił, gdyby się okazało, że rozwiązanie zagadki nagle przestało wystarczać? Gdyby nagle stawką stało się coś stokroć ważniejszego, na przykład życie twojego najlepszego przyjaciela? Co, gdybyś musiał się zdobyć na jedyną rzecz, do której nie jesteś zdolny: altruizm? W chwili, gdy tego słuchasz, w żyłach doktora Wilsona krąży śmiertelna trucizna. Twoje zadanie to znaleźć ją, zanim go zabije. Jego zadanie – to nie umrzeć, zanim tego dokonasz. Masz niewiele czasu. Nie zmarnuj go”.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Na koniec kilka uwag odnośnie tłumaczenia:

1) Pałeczka fluorescencyjna (glowstick) - przezroczysta plastikowa pałeczka zawierająca substancje, które po wejściu w reakcję dają efekt świetlny na drodze chemiluminescencji.

2) Gra typu point-and-click (wskaż i kliknij). Cytuję za Wikipedią: typ gry przygodowej, w którym postacią steruje się za pomocą wskaźnika (zwykle kierowanym przy użyciu myszy), którym wskazuje się miejsce, do którego ma iść bohater lub przedmiot, na którym ma wykonać daną akcję (lub akcję domyślną). Nazwy nie tłumaczyłam, bo z polskim określeniem nigdy dotąd się nie zetknęłam i nie wydaje mi się ono zbyt zręczne.

3) AED (automated external defibrillator) to elektroniczne urządzenie służące do wykonywania defibrylacji, przeznaczone do użytku dla osób niezwiązanych z medycyną. AED składa się z aparatu i dwóch dużych samoprzylepnych elektrod, które umieszcza się na klatce piersiowej nieprzytomnego pacjenta. Urządzenie samo analizuje czynność serca, rozpoznaje zaburzenia rytmu wymagające defibrylacji i ewentualnie zaleca wykonanie wstrząsu elektrycznego, sterując zachowaniem ratownika za pomocą komend głosowych. AED coraz częściej można znaleźć w miejscach publicznych. Leki przeciwpadaczkowe to po angielsku antiepileptic drugs, stąd zaistniałe nieporozumienie.

4) Limbo to rodzaj tańca wywodzący się z Trynidadu. Zabawa polega na tym, że tańczący kucając i wyginając się w tył przechodzą pod coraz niżej zawieszoną poprzeczką. Niekiedy taniec odbywa się w formie zawodów - odpada ten, kto upadnie na plecy lub dotknie poprzeczki.

5) Wielki Zygmunt to oczywiście Freud. Wiem, że to truizm, ale ja sama (wstyd! wstyd!) nie od razu się zorientowałam.

Sovereign. ;)

: O
kurdee, aż mi serce całe lata teraz... Jak zobaczyłam [+18] to myślałam że będzie coś erotiko xd Spodziewałam sie wszystkiego, wszystkiego! Ale ten fik mnie zaskoczył. Jest jak w książkach kryminalnych które wręcz kocham. I już zapowiadam, że jestem najwiekszą fanką tego fika i będę z niecierpliowścią czekała na kolejne części tłumaczenia:)

anna lee.

no niee! osadzili house'a i wilsona w "pile". hahaha

super. czekam na dalsze tłumaczenie;]

andzelika

Kiedy zobaczyłam komunikat +18 spodziewałam się wielkiej Hilsonowej orgii a tu takie zaskoczenie..
Podoba mi się oryginalna fabuła fiku z niecierpliwością czekam na kolejną część

Any

Łaaał. Zbierałam się do przeczytania tego kilka miesięcy. Wrzuciłam fika na telefon, ale jakoś o nim zapomniałam, teraz wchodzę na horum i co widzę?

Dzięki. Dzięki za rozpoczęcie tłumaczenia, czekam z niecierpliwością na dalsze części.
Pozdrawiam.

Bluesowa Nutka

andzelika

– Nie, to nieprawda. Ty czekasz, aż zrobię się zielony albo grzyby wystrzelą mi z uszu. Ewentualnie aż wyrośnie mi trzecia noga, lub coś w tym rodzaju – zachichotał. pokładałam się ze śmiechu gdy czytałam ten fragment

Strasznie podoba mi się czarny humor zawarty w tym fiku

ps.Zgaduje, że kolejnym objawem Wilsona będą -niekontrolowane napady śmiechu

Richie117

Heh, Nutko, nie ma za co

To sama przyjemność "oddawać" doskonałego fika w ręce doskonałej tłumaczki. Sama nie zrobiłabym tego lepiej!!!

(już raczej zrobiłabym to gorzej, sądząc po tym, w jakiej ostatnio jestem formie do wszystkiego

)

Co do fika... bosh, Autor(ka) odwalił(a) kawał dobrej roboty przy tym crossie. (I miał(a) farta, że Wilson jest onkologiem ze skłonnością do puszczania się na prawo i lewo

) Normalnie czuję się jak przy oglądaniu "Piły". (A że przerażają mnie wnętrza takie jak w filmie, [już nie mogę się doczekać, kiedy chłopaki znajdą się w bardziej przyjaznym otoczeniu])

Tłumaczce gratuluję talentu i już się boję, że nie długo przestanę być numerem jeden w tej dziedzinie... Chociaż z drugiej strony... podobno "przejście na emeryturę" nie jest takie straszne, jak się wydaje

*mimo wszystko zbiera siły do walki o zachowanie żółtej koszulki lidera*

Weny i zapału życzę!

Sovereign. ;)

Richie117

Bluesowa Nutka

andzelika

Kolejna rewelacyjna część, którą czyta się jednym tchem.
Jestem tak ciekawa co wydarzy się w kolejnej części, że aż mnie w żołądku z ciekawości piecze. Proszę nie męcz swych wiernych czytelników zbyt długo w niepewności

Richie117

Ryjek

O kurczę, biedny Jimmy!
Mógłby dostać tej głupiej gorączki to House'owi byłoby łatwiej...

Faktycznie przez cały początek "Altruizmu" miałam deja vu, strasznie podobne do "Piły", ale oczywiście dużo fajniejsze, bo jest House

Mój ulubiony fragment: krąglutkie pośladki Wilsona

Postaci bardzo kanoniczne, uśmiałam się przy Heinekenie i przy kawie: "Zrobiłeś za słabą"

Cały House.

Już nie mogę doczekać się następnej części!

Dżuczek

O rany, nie sądziłam, że ktoś się kiedykolwiek podejmie tłumaczenia tego fika. Czytałam go swego czasu etapami, a kiedy docierałam do mrożących krew w żyłach momentów z krzykiem przed nimi uciekałam, by podchodzić do nich jeszcze kilka razy i wreszcie w całości przeczytać

Normalnie zaschło mi w gardle jak to tutaj zobaczyłam. Sceny przemocy to delikatnie powiedziane.
Ale co tam, w końcu to horror

I dobrze, że to jest love (nie wierzę w to co piszę teraz

), bo po takiej traumie...

HannahLove

:skanduje: DALEJ! DALEJ! DALEJ! Prooooszę!

Boskie opowiadanie !

Bluesowa Nutka

Wszystkich, którzy śledzili losy tego fika, bardzo przepraszam za tę zwłokę. Postaram się jak najszybciej naprawić swój błąd

HannahLove

W końcu! No a teraz zabieram się do czytania !

andzelika

Nie wiem co napisać po prostu zabrakło mi słów...
No i wyszło na jaw, że House długo nie potrafi się gniewać na kłamczuszka Wilsona....
Ciekawe co będzie dalej....

Sovereign. ;)

nareszcie, nareszcie! A właśnie się zastanawiałam kiedy będzie next part:D a tu nagle wchodzę i jest!!

no i własnie. Wilson jest głupi! Jego życie jest stawką a on jeszcze okłamuje House'a;p

Revy Koto-san

Wow. Po prostu wow. Pisz dalej, błagam! Ale ta część po prostu mnie zabiła. Aż jęknęłam i walnęłam głową w klawiaturę, kiedy przeczytałam, końcówkę..

Agusss

Czytam to od samego początku i im dalej tym bardziej mnie wciąga!
Tutaj mimo, iż niby akcja się rozwija powoli to ciągle się coś dzieje!

Nie mogę się doczekać kolejnej części! Jak Wilson tak mógł;/ to było poniżej pasa posuniecie;/ Ciekawe jak to będzie teraz...
Czekam!!

Bluesowa Nutka

Przed kolejną częścią wypada zamieścić ostrzeżenie: znajdzie się tutaj kilka zdań napisanych bardzo brutalnym językiem. Wszystkie osoby o dużej wrażliwości leksykalnej bądź silnie rozwiniętym poczuciu moralności proszę o wybaczenie. Wielokrotnie próbowałam sobie wyobrazić tę sytuację i słowa, jakie naprawdę mogłyby paść w TAKIEJ rozmowie... Mam nadzieję, że rezultat tych przemyśleń nikogo nie przerazi.

Wszystkim komentującym serdecznie dziękuję za zainteresowanie. Wasze opinie dają mi drugie tyle frajdy, ile miałam z tłumaczenia samego fika - a było to jedno z moich najprzyjemniejszych zajęć od bardzo, bardzo dawna!

I na koniec dwa słowa do osób zaskoczonych zakończeniem poprzedniej części: jak się niebawem przekonacie, to wciąż nie koniec niespodzianek.

Miłej lektury!

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Usłyszeć, jak Wilson przyznaje to na głos – niezależnie, jak mocno był na to przygotowany – było nadal jak cios w samo serce. Ściskając laskę z całej siły, aby utrzymać się na nogach, aby nie upaść pod wpływem tego wstrząsu, House wykrztusił z siebie: – Jak?

– Co masz na my…

– Jak to zrobiłeś? – Wreszcie poczuł, jak zapala się w nim iskra gniewu. – Jak ci się udało przygruchać sobie na boku panienkę tak, że nawet przez chwilę niczego nie podejrzewałem? Naprawdę chciałbym się tego dowiedzieć!

Wilson pokonany osunął się na ziemię.

– Oddziałowe spotkania we wtorki – odpowiedział cicho. – Zwykle kończyły się przed siódmą i wtedy jechałem do niej do domu na godzinę lub dwie. Czasami w niedzielę mówiłem ci, że jadę pograć w golfa, a tak naprawdę spędzałem dzień z nią. To było zazwyczaj wtedy, gdy byłeś zajęty jakimś przypadkiem i tak czy siak nie zwracałeś na mnie uwagi.

– To znaczy, że okłamałeś mnie zaledwie dwa dni temu – powiedział House, zaciskając zęby.

Skinięcie głową. – Tak.

– I nie byłeś w drodze do domu, kiedy zostałeś porwany?

Wilson ponownie przytaknął, spoglądając gdzieś w bok. House czuł, jak jego żołądek skręca się boleśnie.

– Jak ją poznałeś?

Wilson westchnął.

– Była siostrą pacjentki, którą leczyłem na drobnokomórkowego raka płuc, w czwartym stadium. To był dla wszystkich bardzo wyczerpujący okres, a ona spędzała w szpitalu mnóstwo czasu. Kiedy jej siostra umarła, odchodziła od zmysłów z rozpaczy. Zaprosiłem ją wtedy na drinka, żeby jej pomóc oderwać się od tego wszystkiego. Później zadzwoniła do mnie do gabinetu i zapytała, czy nie mógłbym przyjść któregoś dnia i pomóc jej spakować rzeczy siostry. To wszystko, co nagromadziło się w jej mieszkaniu w czasie, kiedy się nią opiekowała.

Uciekł spojrzeniem w dal. – Gdy skończyliśmy, zrobiła mi obiad… a dalej wszystko stało się już samo. Nie myślałem o tym zbyt wiele. Sądziłem, że to będzie tylko trochę seksu, dopóki nie pogodzi się z faktem, że została sama. Ale potem to… zaczęło żyć swoim własnym życiem.

House prychnął.

– Taaa, dałbym głowę, że te wszystkie kłopoty zrobiły ją jeszcze bardziej seksowną. Przewlekłe zmęczenie, utrata apetytu, smutek… Super Jimmy biegnie na ratunek! Co robiłeś? Chodziłeś dla niej po zakupy? Masowałeś jej plecy? – przechylił głowę, tak żeby spoglądać Wilsonowi prosto w oczy. – Uprawiałeś z nią słodki, terapeutyczny seks? Z pewnością jesteś bardzo delikatnym i uważnym kochankiem, kiedy twój partner dochodzi do siebie po operacji. Powiedz, kręciło cię to? Duchowe wsparcie? Miękkie, łagodne pieszczoty, obowiązkowo z upewnieniem się, że nie uciskasz jej pooperacyjnej blizny?

Wilson skrzywił się i umknął wzrokiem w bok. House rzucił mu przeszywające spojrzenie.

– Czy ona wie, że lubisz ciągnąć druta? – zapytał z zamierzonym okrucieństwem.

Rumieniec na policzkach Wilsona był teraz niemal szkarłatny.

– House…

– Nie krępuj się, powiedz mi. Czy ona wie, że mieszkasz i sypiasz z facetem? Zastanawiam się, czy taka wiadomość zmniejszyłaby czy przeciwnie, zwiększyła twoje szanse na to, że da ci się przelecieć!

Wilson ze zmęczeniem przetarł oczy.

– Ona wie, że mam kogoś. Ale nie wie, że to mężczyzna.

Na twarzy House’a pojawił się zimny uśmiech.

– Interesujące.

Wilson roześmiał się bez krzty wesołości.

– Och, więc zamierzasz mnie przed nią wydać? Zakładając, rzecz jasna, że w ogóle stąd wyjdziemy? Proszę, nie krępuj się. I tak zaczynałem już być nią zmęczony.

– O, niewątpliwie. W końcu dochodzi do siebie! – House zakręcił laską w dłoni. – Mów dalej. Czy ona robi ci lody? Czy jest w tym równie dobra, jak ja? I czy przytulasz się z nią po seksie? I opowiadasz jej kłamstwa o wiekuistej miłości i wierności?

Wzdychając cicho, Wilson odpowiedział: – Tak. Nie. I tak. I nie! – Przejechał po włosach drżącymi palcami. – Powiedz, skończyłeś już mnie torturować? Umieranie jest dość absorbujące, wiesz?

Przez krótką chwilę House poczuł, jak ogarnia go litość. Zdławił ją jednak w zarodku, zaledwie przypomniał sobie temat tej rozmowy.

– Jeszcze tylko jedno pytanie. – Wziął głęboki oddech. Jakaś jego część nie chciała tego słyszeć, ale druga, znacznie donośniejsza, gwałtownie żądała odpowiedzi. – Dlaczego?

Wilson nie odzywał się przez długą chwilę. Potem jego ciałem wstrząsnął dreszcz, a on sam jednym płynnym ruchem zerwał się na nogi. W ułamku sekundy cała świadomość klęski, wyrzuty sumienia, poczucie winy zniknęły z jego twarzy jak wymazane, a zastąpiła je gwałtowna wściekłość.

– Ty chcesz wiedzieć, dlaczego?! Ho, ho, to musi być twój pierwszy raz! Wielki Gregory House raczył przywiązać odrobinę uwagi do tego, co się we mnie dzieje!

Zaskoczony tym nagłym wybuchem gniewu, House odruchowo cofnął się o krok.

– Chcesz wiedzieć, dlaczego się złamałem i naraziłem ten związek na rozpad? Powiem ci, dlaczego! Byłem już u kresu wytrzymałości! Miażdżyłeś mnie! Po tym, jak tyle z siebie poświęciłem, poczułem, że jeśli czegoś z tym nie zrobię, w którymś momencie po prostu przestanę być sobą!

House nigdy dotąd nie widział Wilsona tak rozwścieczonego. Ściskał pręty klatki z taką siłą, że zbielały mu palce, jak gdyby zaraz miał je powyginać.

– Wszystko w naszym związku kręci się wokół ciebie – kontynuował z pasją. – Ty decydujesz, kiedy oglądamy telewizję i co mamy na obiad, zakładając że w ogóle cię to obchodzi. Ty decydujesz, kiedy spędzasz ze mną czas, kiedy gadamy, kiedy razem wychodzimy, do diabła, nawet kiedy idziemy ze sobą do łóżka! Jeżeli ty czegoś nie chcesz, to nie mam z tobą o czym dyskutować, a jeśli masz na coś ochotę, to musisz to mieć zaraz, już! Czekanie nigdy nie było mocną stroną Gregory’ego House’a, o nie!

Wilson uniósł drżącą rękę i przebiegł nią po włosach. – A wiesz, co jest zabawne w tym wszystkim? Nie przeszkadzały mi rzeczy, które większość ludzi uznałaby za powód numer jeden do zakończenia związku. Mogłem żyć z tym, że godzinami nie zwracasz na mnie uwagi. Taki po prostu jesteś, i wiedziałem, na co się decyduję, kiedy wprowadzałem się do ciebie. Nie przejmowałem się kpinami, podbieraniem jedzenia, publicznym ośmieszaniem dla twojej uciechy, głupimi kawałami, wtykaniem nosa w sprawy, o których naprawdę ciężko było mi mówić, ale których właśnie dlatego nie zamierzałeś odpuścić, naigrawaniem się z moich umierających pacjentów i mojego cierpienia z ich powodu… – Wzruszył ramionami. – Wszystko to potrafiłem znieść, bo taki byłeś zawsze. I chociaż przez to wychodzę na popieprzonego, masochistycznego świra, wciąż wierzyłem, że między innymi to czyni nas tak wyjątkowymi. To, że w jednej chwili jesteśmy dla siebie kumplami, a w następnej przeistaczamy się w kochanków…

Wilson wyglądał, jakby sam nakręcał się swoją przemową, i to zirytowało House’a, który odciął się: – Nie potrzebuję sprawozdania z naszego związku, Jimmy. Przez większość czasu byłem w pobliżu!

Ignorując go kompletnie, Wilson ciągnął: – Ale pewnych rzeczy po prostu nie mogłem przewidzieć. Na przykład tego, że będziesz mnie traktował, jakbym nic dla ciebie nie znaczył. Że nigdy nie podziękujesz, cokolwiek bym dla ciebie nie zrobił, że nigdy nie wypowiesz choć słowa uznania. Że nigdy w niczym mnie nie wyręczysz, tylko będziesz oczekiwał, że sam dam sobie ze wszystkim radę. Nawet więcej – że zamiast pomóc, zrobisz co w twojej mocy, żeby jeszcze mi wszystko utrudnić. Tak jak wtedy, gdy zakazałeś gosposi więcej przychodzić, dlatego że kiedyś o mały włos nie zaskoczyła nas w łóżku!

Zaśmiał się, ale ten dźwięk sprawił, że House poczuł dreszcz biegnący wzdłuż kręgosłupa.

– Pomiędzy umawianiem spotkań, zmuszaniem cię do odbębnienia swojej kolejki sprzątania albo zapakowania brudnych ubrań do kosza, żebym mógł je zabrać do pralni – tylko po to, żeby po raz setny być wkręcanym w robienie tego samemu – pomiędzy odciąganiem mnie od pacjentów na szybki numerek w twoim gabinecie albo znajdowaniem drzwi do naszego mieszkania zamkniętych na klucz, bo akurat grałeś z koleżkami w pokera… między tym wszystkim w którymś momencie po prostu zagubiłem siebie.

Wilson nagle umilkł, wpatrując się w jakiś odległy punkt w przestrzeni. Potem wymamrotał cicho:

– Pewnie powinienem był się tego spodziewać, kiedy zaczynaliśmy być ze sobą, ale nie przewidziałem jednego… że nadejdzie dzień, gdy po prostu nie będę już mógł wytrzymać ani chwili dłużej…

Wilson robił teraz wrażenie, jakby wyrzucił z siebie absolutnie wszystko i nie był już w stanie dłużej utrzymać się na nogach. Odwrócił się i znużony oparł plecami o kratę, zaplatając palce na prętach, aby nie osunąć się na podłogę.

– Kiedy spotkałem tę kobietę, to nie była miłość od pierwszego wejrzenia. To w ogóle nie była miłość. Była na tyle atrakcyjna, żeby ją zaciągnąć do łóżka, niewiele więcej – powiedział cicho. – Będziesz się śmiał, ale to nawet nie seks dawał mi tyle satysfakcji. To było to, że kiedy otworzyłem drzwi do jej mieszkania, jej twarz się rozjaśniła, a ona podeszła do mnie, pocałowała mnie w policzek i powiedziała, jak bardzo się cieszy, że mnie widzi. I tylko to wystarczyło jej, żeby mnie zdobyć. Po prostu chciałem znowu poczuć się kimś ważnym. Chciałem, żeby komuś brakowało mojej obecności – i nie mam na myśli tego, że poszedłbyś do pracy w wymiętej koszuli, gdyby nie było mnie pod ręką, by ją wyprasować.

Teraz mówił już tak cicho, że House z trudem wychwytywał słowa. Bezwiednie postąpił krok do przodu, ale brzęk łańcucha powstrzymał go od podejścia bliżej. Ten dźwięk najwyraźniej dotarł do Wilsona, który odwrócił ku House’owi głowę i powiedział odrobinę silniejszym głosem:

– Poświęciłem dla nas tak wiele, House.

House chwilę zwlekał z odpowiedzią, nie od razu orientując się, że Wilson już na niego nie krzyczy, ale zwraca się do niego wprost. Musiał odkaszlnąć, nieoczekiwanie czując w gardle osobliwe ściskanie.

– O jakiego rodzaju poświęceniach mówisz?

Wilson wzruszył ramionami.

– Emocjonalnych, społecznych, zawodowych… Z twojego powodu straciłem całą niezależność. Większość moich przyjaciół odsunęła się ode mnie. Raz dlatego, że odmawiają spotkania, kiedy ty jesteś w pobliżu, dwa, że nie masz ochoty mi towarzyszyć, gdy jestem gdzieś zaproszony – co kończy się tak, że obaj zostajemy w domu.

– Och, daj spokój, martyrologię zostaw katolikom! – rzucił House zgryźliwie. – Nie jesteśmy do siebie przykuci. Mógłbyś po prostu iść sam.

Wilson w odpowiedzi roześmiał się bezbarwnym śmiechem.

– Wiesz, że zaproponowano mi posadę szefa nowego programu badawczego Narodowego Instytutu Onkologii w Vancouver?

House uniósł brwi.

– Ten program dostał olbrzymie dofinansowanie.

– Nie przyjąłem jej.

House spojrzał na niego zbity z tropu, niezdolny ukryć zaskoczenia.

– Dlaczego nawet mi o tym nie wspomniałeś?

Kolejne wzruszenie ramion. – Bo to nie miało znaczenia. Nie było żadnej możliwości, żebym przyjął to stanowisko.

House czuł, jak ugina się pod ciężarem tej wiadomości.

– Mogliśmy o tym porozmawiać… Ja też mogłem znaleźć pracę w Vancouver…

– Nie, nie mogłeś! – odpowiedział Wilson ostro. – Obydwaj wiemy, że nikt przy zdrowych zmysłach by cię nie zatrudnił. Gdyby nie Cuddy, już dawno oficjalnie by ci podziękowano!

– Mógłbym dojeżdżać – wysunął House buntowniczym tonem.

– Do Kanady? Jesteś na liście [link widoczny dla zalogowanych], House – powiedział Wilson z jękiem. – Spójrzmy prawdzie w oczy, jesteś skazany na Princeton, a razem z tobą i ja!

Niezależnie od tego, jak prawdziwe było to stwierdzenie, House odebrał je jak chlaśnięcie w twarz. To przywróciło mu motywację, aby ponownie zebrać w sobie gniew niezbędny do kontynuowania tej rozmowy.

– Doskonale, czyli jestem zimnym sukinsynem, który zasługuje na to, by go oszukiwać – powiedział zjadliwym tonem.

Wilson jęknął.

– Wiesz, że to nie tak!

– Czy to również wytłumaczysz w ten sposób? – House wyciągnął z kieszeni wycinek gazety i pozwolił mu sfrunąć na podłogę.

Wilson rzucił okiem na skrawek papieru, rozpoznając go natychmiast.

– Szukałeś mieszkania – powiedział z naciskiem House.

– Tak – odrzekł Wilson spokojnie.

– Chciałeś ode mnie odejść. – To była konstatacja faktu, a jednak zaskoczyło go, jak bardzo zabolała ta świadomość.

Wilson powoli potrząsnął głową.

– House…

– Chciałeś ode mnie odejść! – powtórzył House, tym razem z większą siłą, bardziej oskarżycielsko.

– Nie, nie chciałem! Chciałem się wyprowadzić! To nie to samo!

– Och, a na czym polega różnica?

Wilson przylgnął do kraty, wpatrując się w House’a natarczywym wzrokiem.

– Sądziłem, że odrobina dystansu wyjdzie nam na dobre. Myślałem, że wreszcie przestanę się czuć bardziej jak twój służący niż jak partner. Myślałem, że będę przyjeżdżał do ciebie z większym entuzjazmem. Mógłbym po prostu wpadać po pracy, zamiast wracać do domu, do bałaganu i sterty brudnych naczyń, o których pozmywanie prosiłem cię od dwóch dni.

House przełknął ślinę.

– Więc od jak dawna szukałeś?

– Od jakiegoś czasu.

– I nie znalazłeś nic, co by ci odpowiadało? – zapytał, rzucając Wilsonowi zaskoczone spojrzenie.

Wilson wzruszył ramionami ze słabym uśmiechem.

– Wszystkie miały jedną istotną wadę. Nie było tam ciebie.

House zmarszczył brwi.

– Ale sądziłem, że ty właśnie dlatego…

– Tylko szukałem – wszedł mu w słowo Wilson. – To pozwalało mi odzyskać odrobinę kontroli, zapewnić sobie poczucie, że jeśli dojdę już do ściany, mogę spakować walizki i wyprowadzić się do mojego własnego mieszkania.

House tylko kiwnął głową i odwrócił się. Nie był w stanie zebrać myśli. Miał wrażenie, jakby cały jego świat wywrócono do góry nogami, i nie wiedział, czego się uchwycić, aby nie polecieć głową w dół.

– Wiesz… – odezwał się cicho Wilson za jego plecami – teraz byłby dobry moment, żeby mnie pocieszyć, żeby powiedzieć, że jestem kimś o wiele więcej niż tylko dobrą gospodynią…

Wiedział, że Wilson ma rację. Wiedział, że prawdopodobnie powinien coś powiedzieć, ale niezależnie od wszelkich wysiłków nie umiał zdobyć się na właściwe słowa. Czuł tylko, jak jego palce zaciskają się na lasce, tak jakby mógł ją złamać, gdyby tylko zacieśnił ich uchwyt.

– Wszystko w porządku? – zapytał Wilson słabo.

House pomachał dłonią przed oczami, jak gdyby próbował pozbyć się cieniutkiej zasłony omotanej wokół jego myśli. Potem powiedział pewnym głosem:

– Oczywiście, że wszystko w porządku. Dlaczego miałoby być inaczej. To tylko jeszcze jeden dowód na to, co powtarzam przez cały czas.

– Czyli?

Odwracając się z powrotem do Wilsona, powiedział ze zmęczonym uśmiechem: – Wszyscy kłamią. Cały świat, w którym żyjemy, grzęźnie w kłamstwie. A może wierzysz w te bzdury, że stworzono go w siedem dni? Popatrz tylko, jak dużo czasu zajęło ci zmontowanie tego nie skrzypiącego łóżka, a sądzę, że miałeś o wiele lepszą motywację, żeby szybko się z tym uporać. Bóg, Clinton, Nixon, Pinokio… Jesteś w dobrym towarzystwie, Jimmy. Jestem pewien, że nawet nasz… – urwał, gdy nagła myśl smagnęła go jak biczem. – Ale oczywiście… – wyszeptał.

– Co, nagle doszedłeś do tego, kto zabił Kennedy’ego?

– Lepiej – rozejrzał się po pokoju. – Nie sądzisz, że byliśmy głupcami, wierząc we wszystko, co on nam powiedział?

– Kto, Bóg?

– Nie, idioto! Nasz dobry gospodarz, rzecz jasna. Pomyśl, co takiego dla nas zrobił, żeby zasłużyć na nasze zaufanie? Obrabował nas z bezpieczeństwa naszego domu… cóż, przynajmniej mnie… namieszał nam czymś w głowach, ciebie otruł, a mnie przykuł do ściany. Nie sądzę, żeby to był najlepszy wstęp do relacji opartej na zaufaniu.

Wilson patrzył na niego z wyrazem dezorientacji na twarzy.

– Co chcesz powiedzieć?

– Okłamywał nas przez cały czas.

– Okłamywał odnośnie czego?

– Do diabła, gdybym wiedział. Może to nie trucizna czyni cię tak chorym, może antidotum jest tam, w twojej klatce, może rozwiązanie jest w ogóle poza naszym zasięgiem – i czując, jak narasta w nim frustracja, House wyrzucił z siebie: – Nie wiem, ale najwyraźniej nie było mi przeznaczone wyleczyć cię w ten sposób!

Uczucie bezradności zaczęło przeważać w nim nad cierpliwością i uświadomił sobie, że jest już na krawędzi wybuchu. Pozwalając sobie na głośny krzyk, raz jeszcze z całej siły uderzył w szafkę, usatysfakcjonowany łomotem, z jakim wjechała na ścianę. Taca z medycznymi przyrządami zsunęła się i trzasnęła o podłogę. A potem, niczym w zwolnionym tempie, skrzyneczka z lekami podążyła jej śladem. Uderzyła o ziemię, a buteleczki rozsypały się po kafelkach, przecinając ciszę ostrym dźwiękiem rozpryskującego się szkła.

Obydwaj przez dłuższą chwilę w niemym szoku wpatrywali się w pozostałości potłuczonych ampułek. Potem Wilson powiedział z rezygnacją: – Jak sądzę, to też jest odpowiedź.

Nie zważając na ból, House rzucił się na kolana, aby ocenić rozmiar katastrofy. Serce waliło mu w piersi, a w głowie roiły się myśli o konsekwencjach tego wybuchu. Może i wszystko, czego dotąd próbował, okazało się bezużyteczne, ale teraz pozbawił ich obydwu tej jedynej szansy.

Drżącymi rękami podniósł jedną z rozbitych ampułek i położył ją na rozpostartej dłoni. Bojąc się patrzeć, co uległo zniszczeniu, odwrócił ją mimo wszystko i spojrzał na etykietkę. Cień przeleciał mu przez twarz, gdy zorientował się, że nalepka przesunęła się odrobinę, odsłaniając drugą, ukrytą pod spodem. Oderwał ją bardzo ostrożnie.

Kiedy spojrzał na odkrytą etykietę, poczuł, jak krew zamarza mu w żyłach.

– O Boże… – wyszeptał.

Autentyczna zgroza w głosie House’a musiała zaalarmować Wilsona, bo niemal natychmiast znalazł się przy nim, przyciskając twarz do kraty.

– Co się stało?

House zacisnął pięść, miażdżąc w ręku resztki ampułki i wbijając odłamki szkła we własne ciało. Nie obchodziło go, że zadaje sobie rany; jego umysł przetwarzał wszystko w zawrotnym tempie. Odrzucił pokruszoną buteleczkę i chwycił następną, zdzierając z niej etykietkę; i jeszcze jedną, i jeszcze kolejną. Śmiech wstrząsnął jego ramionami.

– A to skurwysyn… – wykrztusił.

– House… przerażasz mnie… – powiedział Wilson, spoglądając na niego z pofałdowanym czołem.

Z kolejnym wybuchem gorzkiego śmiechu House pokazał Wilsonowi oryginalną etykietę.

– Zmienił naklejki. Wszystkie zawierały klomipraminę.

Wilson zamrugał oczami.

– Chciał, żebyś zamiast tamtych leków podał mi antydepresant? Dlaczego? Co to za pomysł?

– Ten pomysł… – House niezdarnie podniósł się na nogi, przez chwilę opierając się o ścianę, dopóki ból nie ustąpił. Potem pochwycił marker i zaczął pisać. – Pomysł jest taki, że wobec sinicy, wysokiej gorączki, dreszczy, tachykardii i wysokiego ciśnienia, wesołkowatości momentalnie przechodzącej w drażliwość i z powrotem, wobec nudności, splątania, halucynacji i potów… rozwiązanie zagadki jest w istocie proste. – Zakreślił kołem jedno ze słów – odpowiedź – i odwrócił się do Wilsona. – Podał ci amfetaminę.

Twarz Wilsona rozjaśniła się.

– A więc udało ci się to rozwiązać!

– Tak, udało się – potwierdził House grobowym głosem.

– Więc… dlaczego nie jesteś dumny i blady, że jednak zdołałeś go przyszpilić?

House zamknął marker i niemal spokojnym gestem odłożył go na wierzch szafki.

– Klomipramina jest nieselektywnym inhibitorem wychwytu monoamin, między innymi serotoniny. Amfetamina, z drugiej strony, uwalnia ją w wielkich ilościach. Kombinacja tych dwóch podnosi poziom serotoniny tak, że osiąga [link widoczny dla zalogowanych]. Innymi słowy… właśnie cię otrułem, Jimmy.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Nie patrzył, nawet nie chciał tego widzieć.

andzelika

House niechcący otruł Wilsona???? Takiego obrotu wydarzeń się nie spodziewałam... Z każdą częścią opowiadanie staje się coraz bardziej tajemnicze i wciągające Chwała Ci za to, że zechciałaś je przetłumaczyć

Agusss

What?

Po prostu nie wierzę... W życiu bym nie pomyślała...
Ta mroczność mnie pociąga! Z niecierpliwością czekam na resztę!!