7 dni tworzenia świata [7/7+ pół roku później] Z

Atris

Kategoria: love

I ot pojawiam się ja, z moim literackim debiutem. Mam szczerą, ale zapewne płonną nadzieję, że wam się spodoba. Inspiracją jest dla mnie ten wiersz : [link widoczny dla zalogowanych] który od kilku dni chodzi mi po głowie i nie daje spokoju.

A więc nie przynudzam. Miłego czytania.

Dzień 1

Ostatni tydzień sierpnia zaczynał się, jak na tę porę roku, zbyt deszczowo. Ponury krajobraz za oknem wprawiał ludzi w równie ponury nastrój. Lecz w samym centrum New Jersey była osoba, która nie czuła się parszywie z powodu kapryśnej aury, ale dlatego, że została w dramatyczny sposób pozbawiona najważniejszej osoby w jej życiu.

Osobą ta był genialny w swojej genialności, antyspołeczny diagnosta, doktor Gregory House, na którego widok, serce krajało mi się w cieniutkie plasterki. Niedawno względnie zadbany, teraz miał jakby bardziej pogniecioną koszulę, jeszcze większy nieład na głowie, a bałagan w jego gabinecie, i zapewne także w domu, przekraczał wszelkie, nawet House’owe, normy.

A wszystko to przez, siedzącego w gabinecie na końcu korytarza, jego, możliwe, że byłego, najlepszego przyjaciela, onkologa, Jamesa Wilsona, któremu zamarzyło się czwarte wesele z prawie-kaczątkiem House’a, Amber.

Od razu wiedziałam, że cała ta przygoda z Amber źle się skończy i tak, szczerze mówiąc, to dzięki tej wiedzy, wcale nie chciałam jej polubić. A jestem pewna, że lubiłabym ją. Była pewna siebie, przebojowa i doskonale wiedziała, czego chce. Ot jednym zdaniem cała Amber.

Ale teraz House cierpiał. Cierpiał przez Wilsonową głupotę, Amberową głupotę i pragnienie zaimponowania Jimmy’emu oraz przez samego siebie i swoją irracjonalną zazdrość.

Dlatego House jednego dnia stracił cały swój świat.

A teraz ja zamierzałam przez najbliższe dni ten świat odbudować.

I byłam skłonna uwierzyć, że dzień pierwszy zaliczyłam, gdy House spojrzał na mnie przez szklaną szybę. Przywróciłam mu ogołocony wszechświat, tylko samą swoją odległą obecnością. Wszystkie związane z nami wspomnienia spadły na niego, jak ten deszcz zza okna.

I choć bardzo tego nie chciałam, musiałam go zostawić samego, by na nowo przywiązał do świata poplątane sznurki swojego życia.

oliwka

Atris fajnie zaczyna się twoja zabawa w Boga.
Jest parę fików opisujących co się stało z Housem i Wilsonem po śmierci Amber, ale ten wydaje się jakiś inny, oczywiście w tym pozytywnym sensie.

soft

Witam nową hilsonkę

Pff..! Gdyby mój literacki debiut byłby chociaż w połowie tak dobry jak twój, byłabym chyba najszczęśliwszym człowiekiem na tej planecie

Taki pytanie, bo nie jestem pewna. Piszesz w pierwszej osobie jako Cuddy, prawda?
Po za tym zaciekawiłaś zmnie ;3 Jestem ciekawa jak poskładasz życie House'a w te siedem dni.

Zastrzeżeń nie mam, bo nie mam talentu do wyłapywania błędów

Wena życzę.

Atris

Jest parę fików opisujących co się stało z Housem i Wilsonem po śmierci Amber, ale ten wydaje się jakiś inny, oczywiście w tym pozytywnym sensie.

Mam nadzieję, że ten będzie inny, ale nic nie obiecuję

Pff..! Gdyby mój literacki debiut byłby chociaż w połowie tak dobry jak twój, byłabym chyba najszczęśliwszym człowiekiem na tej planecie

Założę się, że był lepszy

Nadal nie wierzę, że mój debiut, w ogóle nadaje się do publikowania

Taki pytanie, bo nie jestem pewna. Piszesz w pierwszej osobie jako Cuddy, prawda?

Nie, to nie jest Cuddy, ale niedługo zagadka się rozwiąże. A bynajmniej planuję to zrobić.

Dziękuję, za miłe komentarze

Mam nadzieję, że uda mi się ciąg dalszy naskrobać jak najszybciej

soft

Nie Cuddy? Ło! Teraz to jestem zainteresowana!

W takim razie obstawiam Cam, no bo chyba nie Remy?

Uwierz, mój pisarski debiut w ogóle nie nadaje się do czytania ;P To w ogóle nie zasługiwało na publikacje. a jednak na pewnym forum ujrzało światło dzienne

Pisz, pisz, bo już mnie zżera na myśl o dalszym ciągu

Tak więc nie dziękuj, lecz twórz

Agusss

Nawa Hilsonka!

Witaj!

No, no ale debiut

Mnie sie bardzo podoba. Trochę krótko, ale orientujemy się mniej więcej o co może sie wydarzyć, więc na plus działa

Pisz dalej, bo jestem ciekawa cóż może się wydarzyć^^

Weny!

Atris

Ekhm, ekhm

Zacznę od tego, że pierwszy dzień uważam zdecydowanie za najlepszy, jaki napisałam. Z dnia drugiego jestem całkowicie niezadowolona, ale taki ma być i już. Z kaprysami mojego móżdżku nigdy nie dyskutuję.

Mam napisany dzień trzeci, z którego podoba mi się tylko końcówka, dosłownie kilka ostatnich zdań. Ale od razu zapowiadam, że ten dzień pojawi się jak napisze następny, czwarty, bo z doświadczenia wiem, że jak go wstawię, to nie napiszę dalej. Ot, słomiany zapał.

Mam nadzieję, że tym razem tak nie będzie, bo rozpoczęcie pisania przemyślałam dokładnie, a do tego nie chcę, żeby ten fick skończył jak moje poprzednie, czyli: napisany początek, a później kurzenie się na komputerze.

Dziękuję za wszystkie wasze miłe komentarze, których kompletnie się nie spodziewałam, i zapraszam do czytania kolejnej części.

Mam nadzieję, że wam się spodoba

Aha, i tak na marginesie, mam także nadzieję, że kawałki będą coraz dłuższe. Na razie tak jest, a dzień trzeci, to chyba najdłuższe coś, co kiedykolwiek napisałam

Dzień 2

Na ten dzień, dzień rozmowy z House’m, czekałam od chwili, w której zawitałam do New Jersey, aby odwiedzić brata. Moment ten odwlekał się coraz bardziej gdy zobaczyłam jak wielka dzieli Jamesa i Gregory’ego przepaść. Widziałam cierpienie ich obu, co przerażało mnie codziennie coraz bardziej. Bardziej niż cokolwiek by mogło.

Wilson był pewny, że cierpienie pochodzi od śmierci. Dokładnie jednej śmierci. Mylił się, a ja dobrze wiedziałam, co naprawdę go trapi. Jednego dnia nie stracił tylko Amber, ale umarła także druga jego cząstka.

A ta druga, nieszczęsna cząstka, choć wydawało się to niemożliwe, cierpiała jeszcze bardziej. Czemu? Postronny i obiektywny człowiek w życiu by nie zrozumiał, dlaczego cierpienie House jest tak niesamowicie ogromne, że aż przewyższa ból Wilsona.

House cierpiał, bo stracił wszystko. Wilson za jednym zamachem odciął go od wszystkiego. Pozbawił go celu w życiu, jedynej więzi łączącej go ze światem oraz samo-napełniającej się buteleczki uzależniającego środka o nazwie James.

Niedługo po śmierci Amber, Wilson zachorował na wybiórcze uszkodzenie wzroku, które powodowało dziwne niedowidzenie w momentach, gdy lekarz przechodził obok szyby, za którą znajdował się gabinet House. Nie widział dzięki temu wszelkich oznak słabości diagnosty.

Najgorsze było to, że House w żaden sposób nie próbował Jamesa wyleczyć. Na początku sądziłam, że to wszystko przez wrodzony, nieugięty charakter Gregory’ego, ale z biegiem czasu, w moim mózgu zaczęła kiełkować myśl, że House uważa, iż przyjaźń Wilsona wcale mu się nie należy, albo, co gorsza, jest przekonany, że onkolog go nienawidzi.

Gdy tylko myśli te doszły do głosu, postanowiłam wkroczyć do akcji.

I dochodzimy do dnia dzisiejszego, podczas którego pilnie obserwowałam House’a i oczekiwałam odpowiedniego momentu na wejście do gabinetu. W głowie miałam doskonały plan i byłam pewna, że wcale nie wdrążę do w życie.

Nagle diagnosta zamknął oczy i ukrył twarz w dłoniach. Nie mogłam pozostać obojętna tej oczywistej manifestacji jego słabości i bólu. Ostrożnie uchyliłam drzwi i zaczęłam cicho manewrować pośród wszelkich, niezidentyfikowanych części zabałaganionego pokoju. Po drodze do biurka potknęłam się kilka razy, co nie uszło uwadze House’a, którego czujne oczy zwróciły się na mnie i rozszerzyły ze zdumienia. Gdy wstał, ruszyłam do niego żywiej, już nie przejmując się porozrzucanymi rzeczami. Prawie rzuciłam się na niego i mocno przytuliłam.

Nie protestował.

I to właśnie mnie zaalarmowało. Skoro nie próbował mnie odrzucić, to znaczyło, że jest bardzo źle, i że House przyznaje się do tego, iż kogoś potrzebuje, żeby sobie z tym poradzić. Odchyliłam głowę, aby spojrzeć mu w oczy, ale on wtulił swoją w moje ramię i najwyraźniej nie zamierzał puszczać. Uznałam, że skoro jest mu to potrzebne, to możemy tak chwilę postać.

Nie mogłam zebrać myśli w tak bliskim jego towarzystwie. Czułam jego oddech na karku i ręce na plecach. Kręciło mi się w głowie. Pomyślałam tylko, że cała moja rodzina kocha House’a i jedynie na tym mogłam się w tym momencie skupić. Matka uwielbiała jego błyskotliwy umysł, ojciec rozległe zainteresowania, brat akceptował go w całości, z jego zaletami i wadami. No może z wyjątkiem uzależnienia od Vicodinu, ale i tak zawsze przy nim był. A ja? Ja byłam praktycznie stworzona przez House’a. Odkąd miałam 7 lat on zawsze był gdzieś niedaleko, zdecydowanie bliżej niż cała moja rodzina. Pomagał mi w nauce, tworzył zagadki mające na celu rozwijać mój umysł, uczył spostrzegawczości i moralizował na swój własny House’owy sposób. To dzięki niemu znam tak wiele języków, a kolejne etapy nauki pokonywałam bez żadnych przeszkód.

To Gregory’emu zawdzięczam to, kim jestem.

Czułam, że powinnam wreszcie się od niego odkleić, bo stoimy bez ruchu już kilka minut, ale jakoś nie mogłam się do tego zmusić. Niestety diagnosta także wpadł na ten pomysł i delikatnie mnie od siebie odsunął.

- Dzięki – powiedział, patrząc mi w oczy. Widziałam w nich wdzięczność, a gdzieś w głębi, czający się ból i strach. Wskazałam mu fotel i sama usiadłam w tym, po przeciwnej stronie biurka.

- Mógłbyś mi łaskawie wyjaśnić, co tu się, do jasnej cholery, dzieje? – zapytałam z ciężko ukrywaną złością. Nie byłam wszechwiedząca, ale wiedziałam, że cokolwiek usłyszę, będę na jednego z nich wściekła, ponieważ ranią się nawzajem najwyraźniej bez powodu.

Pytaniem starłam ledwie widoczny uśmiech z twarzy przyjaciela. Jego oczy błysnęły i zgasły. Rozpoczął opowieść...

***

Z każdym kolejnym zdaniem House’a dziwiłam się coraz bardziej, że nikt inny nie uważa ich kłótni za absurdalną. Zacznijmy od tej nieszczęsnej Amber. Jakim cudem dwa miesiące Jamesa z nią, mogły zniszczyć ich ponad 20-letnią przyjaźń? Dlaczego, ach, dlaczego Wilson pozwolił Gregowi ryzykować życie dla tej kobiety? Poza tym, od jej śmierci minął już miesiąc, a oni nadal robią z tego wielki dramat... czy miesiąc żałoby aby nie wystarczy?

House skończył opowieść, a ja, nie ukrywając, byłam zła. Na ich obu.

Na Jamesa za to, że robi z igły widły, za to, że pozwala cierpieć sobie i House’owi oraz za to, że pozwolił Gregory’owi dojść do wniosku, że jest dla niego mniej warty niż Amber, że jego życie w ogóle nie jest nic warte.

Na House’a za to, że nie walczy, że obserwuje biernie, z boku swoje życie i nie ingeruje w nie, za to, że potrafi zasnąć ze świadomością, iż jego przyjaciel nie jest już jego przyjacielem.

I doszłam do wniosku, że nigdy nie zrozumiem facetów i ich małego, dziwnego, zamkniętego świata.

I uznałam także, że dzień 2 dobiegł końca i że zrobiłam, co do mnie należało. Wypełniłam pustkę w świecie House’a wodą pełną nadziei i możliwości.

soft

Atris, powiedz mi moja kochana, z czego tu, do jasnej cholery, można być niezadowolonym? No przepraszam bardzo, kompleksów przy tobie dostaję! O! Pfffff!

Rozdział cudowny, i powiem więcej, zdecydowanie lepszy od pierwszego. Jeśli jakosć ma tendencje do wzrostu, to ja nie wiem jak dobra będzie następna część, nie mówiąc już o ostatniej

Jak widzę, moje przypuszczenia co do osoby opowiadającej się nie sprawdziły. Szkoda, nie szkoda, opowiadanie i tak jest fajne.

Agusss

No, no

Pięknie to opisane. Pomysł z siostra Wilsona to bardzo dobry pomysł

Jeszcze takiego nie było. Trafne zdania i w ogóle masz dobry styl.

Atris

Witam

I tak oto przychodzi pora na dzień trzeci.

Dziękuję Wam za miłe komentarze i nie przynudzam więcej, a wklejam rozdział

Miłego czytania

Dzień 3

Spałam na tej niewygodnej House’owej kanapie, przy czym nabawiłam się niemałego bólu pleców. Poza tym obudziłam się w środku nocy i nie mogłam zasnąć, dlatego postanowiłam przenieść się w wygodniejsze miejsce. Podniosłam kołdrę i ruszyłam wzdłuż korytarza do pokoju na jego końcu. Drzwi były uchylone i nie skrzypiały, więc bez budzenia właściciela, wpakowałam się do środka. Ostrożnie usiadłam na łóżku. Wytężyłam wzrok, żeby ujrzeć coś poza egipskimi ciemnościami panującymi w pokoju.

- Ups – wymknęło mi się, gdy przezwyciężyłam mrok i zobaczyłam leżącego na łóżku mężczyznę. Miał szeroko otwarte oczy i mogę się założyć, że jego twarz nie wyrażała zadowolenia z powodu mojej nocnej wizyty.

- Czy mogę zapytać, co robisz w nocy, na moim łóżku? – Zdecydowanie nie był zadowolony, ale wiedziałam, że w głębi duszy się cieszy. Udałam zamyśloną.

- Nie. – Ułożyłam się wygodnie obok House’a i przykryłam własną kołdrą. Gregory westchnął teatralnie, ale mogłabym przysiąc, że odrobinę posunął się na drugi skraj łóżka, żeby zrobić mi miejsce. – Masz okropnie niewygodną kanapę, wiesz? Sądzę, że trzeba coś z tym zrobić – powiedziałam, przerywając ciszę.

- Mnie się podoba – odpowiedział tonem rozkapryszonego dzieciaka. – A ty, jeśli coś ci w niej nie pasuje, zawsze możesz się przenieść do hotelu.

- Nie, dziękuję. Zdecydowanie prostszym rozwiązaniem jest chrapanie ci do ucha. – Podciągnęłam się na rękach i schylając się do jego ucha, zachrapałam ostentacyjnie.

- Hmm... w sumie to, że obok mnie będzie spała młoda, atrakcyjna kobieta, w skąpej piżamie, raczej mi nie przeszkadza. Może mnie tylko odrobinę rozpraszać, ale sądzę, że sobie z tym poradzimy, prawda? – Zapadła cisza, zakłócana jedynie naszymi oddechami. Moim – równym i spokojnym, jego – krótkim i urywanym.

- House? – rzuciłam w przestrzeń, niepewna tego czy odpowie. Mógł przecież już spać, prawda?

- Hmm... – Tak, zdecydowanie był już na skraju snu.

- Wiesz, że chcę ci... wam pomóc?

- Wiem. Masz kompleks bohatera, zawsze musisz wszystkim pomagać.

- Nieprawda!

- Prawda! I doskonale o tym wiesz. – Wytknął mi język, co zobaczyłam tylko dzięki sile mojej wyobraźni.

- Nie wszystkim, tylko wam, bo wy beze mnie zginiecie – powiedziałam stanowczo, także pokazując mu język.

- Możemy porozmawiać później? Potrzebuję snu, żeby Kaczątka załamania nerwowego ze mną nie dostały.

- Dobra, dobra, ale później się od tego nie wymigasz.

- Dobranoc, Isabelle.

- Dobranoc, Gregory.

***

Cuddy mnie dzisiaj całkowicie zaskoczyła. Jak? Gdy zaproponowałam jej, że charytatywnie odrobię godziny House’a w klinice, i gdy pokazałam jej moją licencję, natychmiast się zgodziła. Nawet nie zapytała, co ja tu robię i czemu chcę pracować za darmo.

Dlatego cały ranek, zamiast nudzić się, patrząc na nudzące się Kaczątka, spędziłam w klinice, wysłuchując matek-paranoiczek, których syn kichnął, zakaszlał, bądź wysmarkał nosek w chusteczkę.

Po 3 godzinach przepisywania zwyczajnych tabletek wzmacniających odporność, postanowiłam zrobić sobie długa przerwę i wdrążyć w życie dalsza część mojego planu. Ruszyłam na górę, do gabinetu House’a, odprowadzana podejrzliwymi spojrzeniami pielęgniarek.

Oba pomieszczenia należące do diagnostyki były puste, a na białej tablicy wypisane jakieś objawy.

BÓLE GŁOWY
NUDNOŚCI
WYMIOTY
ZABURZENIA PAMIĘCI
ZABURZENIA MOWY
AGRESJA

Wydawały mi się strasznie oczywiste i wiedziałam, że chorobę powinnam kojarzyć, ale nie mogłam sobie przypomnieć, czym ona jest.

Usłyszałam hałas i gwałtownie się obróciłam. Okazało się, że to House z lunchem (!) stara się przebrnąć przez bałagan i dotrzeć do biurka. Pospieszyłam mu na pomoc.

Już po chwili siedzieliśmy wygodnie w fotelach i zajadaliśmy się chińszczyzną, kupioną za moje, najwyraźniej ukradzione przez diagnostę, pieniądze.

- House, czas na rozmowę – zaśpiewałam, połykając ostatnią porcję ryżu.

- A nie dałoby się tego jakoś przełożyć? Tatuś musi iść mamusi wsypać trochę piasku za bluzkę – odpowiedział, wskazując na podążającą w naszym kierunku Cuddy.

House wstał, wziął do ręki pudełko ze swoją chińszczyzną i ruszył w stronę drzwi. W progu potknął się i resztki lunchu wylądowały na piersi wściekłej Lisy. Podniosłam oba kciuki do góry, tak żeby Cuddy dobrze je widziała, a Greg uśmiechnął się promiennie, na chwilę zapominając o Wilsonie i rozpoczynając kolejną, bezsensowną kłótnię ze swoją przełożoną.

Gdy skończył polemizować z szefową i wrócił do gabinetu, ja przetrząsałam jego półki z płytami w poszukiwaniu jednego z jego starszych krążków.

- Oho! Tu jesteś! – wykrzyknęłam, gdy udało mi się wygrzebać szukaną rzecz.

- Oho! Co wyrabiasz?! – wykrzyknął House tuż koło mojego ucha. Podskoczyłam.

- J-ja? Nic, oczywiście – wyjąkałam i szybko odskoczyłam na bezpieczną odległość od jego, lubiącej ścinać z nóg, laski.

- To znaczy, że robiłaś bałagan w mojej szafce, nie robiąc nic? – spytał i opadł na fotel.

- Nie. Szukałam tego – powiedziałam i pomachałam mu przed oczami pomarańczowym opakowaniem, w którym niewątpliwie chowała się płyta. – A zanim ci powiem, na co mi to, pójdziemy na spacer – zawyrokowałam i ruszyłam do windy, nie oglądając się za siebie. Byłam pewna, że House z samej ciekawości pójdzie za mną.

***

Staliśmy w cichej zatoczce, odgrodzonej od reszty parku gęstym żywopłotem. Zza krzaków wyjęłam przygotowane wcześniej składane krzesła. Rozsiadłam się w jednym, a drugie ustawiłam dokładnie naprzeciwko mnie i wskazałam je House’owi.

- Musisz się z tym rozstać - rzuciłam w niego znalezioną płytą. Był to jeden z prezentów urodzinowych od jego ojca. – Musisz pochować i krążek, i swojego ojca, i przestać pozwalać mu rządzić, nawet pośmiertnie, twoim życiem. – House zaśmiał się ponuro i spojrzał z napięciem, na trzymane w rękach opakowanie. - Posłuchaj – powiedziałam i podniosłam jego twarz, tak, żeby nasze oczy się spotkały. – Jesteś wspaniałym, utalentowanym i błyskotliwym facetem. Zasługujesz na własne, szczęśliwe życie, na przyjaciół i rodzinę. Masz prawo do tego, by zapomnieć o dzieciństwie i zbudować dorosłość na nowych posadach. Uwierz, że możesz zrobić to wszystko.

Pogłaskałam go po policzku. Widziałam jak zmienia się wyraz jego oczu. Nie był do końca zdecydowany.

– Daj, zrobię to pierwsza – dodałam i wyrwałam album z jego ręki. Otworzyłam opakowanie i wyjęłam krążek. Ułamałam kawałek.

- Rozmawiałam z tobą zaledwie kilka razy i jakoś nie czułam palącej potrzeby, by poznać cię bliżej. Nie sądzę, żeby ktokolwiek, kiedykolwiek tego potrzebował. Potrafiłeś być okrutny i z tej umiejętności korzystałeś. Tylko dlaczego karałeś za swoje problemy syna? Jak mogłeś pozbawić go dzieciństwa? Czemu i czego zazdrościłeś synowi na tyle, żeby robić mu krzywdę?

- Chciałabym móc powiedzieć, że byłeś wspaniałym ojcem, kochającym mężem, miłym i uczynnym człowiekiem, ale nie mogę. Nie zasłużyłeś na te słowa. Mimo tego, spoczywaj w pokoju. – Zamilkłam i, nie patrząc na mojego towarzysza, rzuciłam cząstkę płyty w dołek wcześniej przeze mnie wykopany

- Czuję się zobowiązany podziękować ci. Bo tak się powinno robić, prawda? Dziękować za wychowanie, czy za utrzymywanie. Ale z drugiej strony, czy mam powód? Twoje metody wychowawcze zawsze pozostawiały dużo do życzenia. A utrzymanie? Tak naprawdę, to tylko to dla mnie robiłeś. Potrafiłeś tylko zarabiać pieniądze, a i to z niewielkim skutkiem. – House zrobił pauzę, podczas której kawałek płyty trafił do dziury.

- Mimo twoich usilnych wysiłków, by wmówić mi, że nie nadaję się do niczego, nigdy tak nie uważałem. Zawsze walczyłem o to, czego chciałem, bo takie zasady mi wpoiłeś. Jednak nigdy nie nauczyłeś mnie, jak być człowiekiem, bycia częścią ludzkości, tak, jak to powinno być. – Kolejny kawałek płyty wylądował w dołku. – Nie przyjechałem na twój pogrzeb, bo wiedziałem, że nie dam rady utrzymać języka za zębami, i że tym tylko sprawię ból matce. Tego nie chciałem i nadal nie chcę. W ogóle nie chciałem się z tobą żegnać. Zawsze myślałem, że odejdziesz samotny, a że, w każdym razie, mnie tam nie będzie. Swój zamysł wypełniłem, zawalczyłem o to, czego chciałem, nie przyszedłem. Niech tam, gdzie teraz jesteś, nie traktują cię tak, jak ty mnie przez całe życie. Nie życzę ci tego. – Resztki krążka wylądowały w dołku i zostały przysypane garścią piasku.

Podeszłam do brzegu jeziora, dałam mu czas, czekałam, aż ochłonie, aż będzie gotowy pójść w życiu krok naprzód. Aż na jego planecie coś zakiełkuje, a on sam przygotuje się na nadejście innych, a przede wszystkim, aż przygotuje się na powrót przyjaciela.

Gdy Gregory się odwrócił, w jego oczach wciąż błyszczały łzy.

soft

Chyba powtórzę dwa, albo trzy moje poprzednie komentarze - cudo! O!
House z łzami w oczach i to całe łamanie płyty i zakopywanie jej w parku... Atris, kochana, jesteś przecudowna! A postać Isabelle jest naprawdę świetna, stuprocentowo lepsze od mojej biednej Annie ;P
Wena życzę ogromniastego!

Agusss

O mamo to jest genialne!!
Czytałam to zachłannie, aby niczego nie stracić!
Isabelle jest genialna! No nie... Nawet odrabia za House'a godziny

Tylko zastanawia mnie czemu ona nie mieszka u Wilsona? Przecież jest jego siostrą

Weny!

Atris

Printemps

.... JA CIĘĘĘĘ. Co ty robisz, hęę? Że to takie cudo, mówię.

Muniashek

Primo: wiersz jest genialny. Naprawdę.

Secundo: świetnie dopasowałaś całe opowiadanie do wiersza, a i piszesz z tak cudnym stylem, że aż chce się czytać.

Nie będę cytować, bo byłoby tego zdecydowanie za dużo. Isabelle jest (teraz uczynię powtórzenie

) genialną postacią. I nie wiem czemu, nie domyśliłam się że to siostra Wilsona. Najwyraźniej nie myślę...

Naprawdę, świetnie piszesz. Piękne było pierwsze (pierwsze?) spotkanie House'a i Isabelle, to jak się przytulili, płacz House'a... Bardzo piękne.

Czekam na kolejne części z niecierpliwością

Weny życzę, ofkorz

Pozdrawiam, Munio

soft

No, no

Part jak zwykle fajny. Co raz bardziej lubię Isabelle. Szkoda, że tak "skopałaś" Cuddy ;P Ale to twój fick, więc nic nie narzucam, nic nie narzucam!

O tej godzinie nie mam talentu do komentowania (O ilę w ogóle go mam), więc może jutro wysilę się na coś bardziej twórczego ;P

Wena, wena i jeszcze raz wena.

Atris

Muniashek

Jak dla mnie skopanie Cuddy było kul

Należało jej się, a jak

Wiem, wredna jestem. No cóż...

Nadmiar Cuddy *czeka przerażona na zlinczowanie* mi szkodzi, zdecydowanie

A, czyli dobrze że nie myślałam i nie wpadłam na to

Czyli... nie jestem aż tak niemyśląca. Super^^

A się nie rumień tak, tylko pisz dalej

Weno, cip cip...!

Munio

Agusss

No, no rozkręca nam się pani Wilson^^ Lubię takie osóbki xD
Część bardzo interesująca

Ta cała prowokacja

Myślałam, że padnę xD

mabline

Ja również czekam niecierpliwie na kolejne części.
Po prawdzie nieco zgrzyta mi ta "miękkość" Grega i w ogóle nie przepadam za Hilsonem, aczkolwiek to moje własne skrzywienie. : >
{haha, ja też nie lubię Cuddy}

Atris

Agusss

Atris! No co ja mma powiedzieć? Ta część podoba mi sie chyba najbardziej

Nie muszę mówić raczej dlaczego co? xD Nasz kochany Hilsonek się pojawił^^
Zaczynam uwielbiać Isabelle! xD No cud, miód i kasztanki dziewczyna!

Pięknie chłopaków "prowadzi" do siebie

Oni naprawdę są chyba ślepi... Ale najważniejsze, że jednak się odnaleźli. Aby ten ich sen trwał wieki

Genialnie! Pisz, pisz! Bo ja chce więcej!

Słodkiej Weny!

soft

Jezujezujezujezujezujezu! KochamCiękochamCiękochamCię!
House i Wilson w jednym łóżku śpiący razem - spełnienie mych marzeń. To było takie urocze i słodkie i urocze i słodkie i takie kochane i słodkie i urocze.
Atris, zdecydowanie wprawiasz mnie w kompleksy! O!

Kroi się Iatner?

Atris

soft