Wyrwa w murze [Z]

Zuczek

Zweryfikowane przez Zuczek

Postanowiłam spróbować swoich sił w pisaniu, zobaczymy jak mi wyjdzie

Mam już w głowie kolejne rozdziały, jak wam się spodoba, to może odważę się je wrzucić

Czekam na wasze opinie i sugestie

Wyrwa w murze

Rozdział 1

Że też ta konferencja o chorobach autoagresywnych, wypadłą właśnie teraz - House siedział w samolocie, wyglądając przez okno i udając, że podziwia chmury. Starał się nie patrzeć na towarzyszącą mu Cameron, która siedziała w pobliżu i studiowała jakieś zagmatwane informacje o nadchodzącym wielkim paryskim wydarzeniu - wielu wyśmienitych lekarzy na, tygodniowej konferencji, i to tylko po to by posłuchać wypocin jakiś idiotów o rzeczach o których szanujący się lekarz, a on przecież takim właśnie był, wie już od dawna. A co było również straszne, jak nadchodzące godziny nudy, to to, że leciał do Paryża tylko z Cameron.

- House potraktuj to jak przymusowy tygodniowy urlop, wypoczniesz a może i czegoś się nauczysz - mówiła Cuddy, gdy wręczała mu bilet - i nie próbuj się wykręcać, miałam wysłać trzech lekarzy, wysyłam dwóch, to i tak już duże ustępstwo. - Spojrzała na niego drwiąco znad biurka - I co ciekawe wszyscy inni byli zajęci, a tylko ty jak zawsze nie miałeś nic do roboty. Chasa wysłać nie mogłam, bo zaplanowane ma już dziesiątki operacji, nie do odwołania, Foreman nie może latać samolotami, Wilsona nie puściła Amber. Zostałeś ty i Cameron, którą także wysyłam przymusowo, bo jej oddział funkcjonuje znakomicie i obejdzie się bez niej przez tydzień. A ty jesteś wrzodem na tyłku i z chęcią odpocznę od ciebie przez te siedem dni - uśmiechnęła się triumfalnie zatrzaskując teczkę z dokumentami i dając tym samym Housowi znak do wyjścia.

Próbował się jeszcze wykręcać, mówiąc, że też cierpi na chorobę lokomocyjną, że jest śmiertelnie chory i zarazi wszystkich lekarzy na tym zlocie idiotów i nie będzie kto miał leczyć ludzi, że szpital nie wytrzyma bez niego przez tydzień, i że przecież mogą lecieć inni lekarze, którzy też pracują w PPTH. Jednak Cuddy była nieugięta i z satysfakcją obserwowała zrezygnowanie Housa, gdy wychodził z jej gabinetu, niemalże roztrzaskując szybę w drzwiach.

A przecież nie chodziło mu o konferencję, ale o Cameron. No ale przecież nie mógł posługiwać się tym argumentem podczas kłótni z Cuddy. Właściwie to sam nie wiedział, czemu tak obawiał się tych siedmiu dni z Cam, w sumie to może jej przecież unikać, jednak lepiej było by wogóle do podobnej sytuacji nie dopuszczać - rozmyślał, obiecując zemścić się po powrocie na Cuddy.

Nie rozumiał co się z nim działo, dawniej mógł dokuczać pani immunolog i drwić z niej bez wyrzutów sumienia, ale od kiedy tak namolnie męczył ją o przywrócenie kablówki, coś zaczęło w nim pękać, ta bariera, którą stworzył po odejściu Stacy, pomagająca mu nie angażować się zaczęła się coraz bardziej kruszyć. Bał się, że im więcej czasu spędzać będzie z Cameron, tym coraz cieńsza będzie ta ochrona. Nie chciał otworzyć się i po raz kolejny się sparzyć.

Nie chciał by siedzieli razem, dlatego między nimi było wolne miejsce, które wymusił, tłumacząc, że potrzebuje więcej przestrzeni i powietrza, tak naprawdę, to nie chciał czuć jej bliskości, jej zapachu i łaskotania jej pięknych blond włosów rozsypanych na zagłówku fotela. Mimowolnie odwrócił głowę w jej stronę, i zdziwił się, że zasnęła. Jej materiały leżały, starannie ułożone na wolnym fotelu, dłonie zwisały bezwładnie wzdłuż ciała, a głowa przechylona była w stronę Housa, tak że widział jej piękną, a zarazem zmęczoną ciągłymi dyżurami twarz. Poczuł dziwne ukłucie między żebrami, w okolicy serca. Od początku podróży prawie z nim nie rozmawiała, może obawiała się gniewnego nastroju Housa, którego nie starał się ukryć na lotnisku, a może po prostu miała mu za złe, że tak ją gnębił o tę kablówkę. Nie mógł oderwać od niej wzroku i przestać obwiniać się że do tego jej widocznego zmęczenia on tak bardzo się przyczynił. Była taka delikatna i . . . taka naiwna, dlatego nie chciał zaciągnąć jej do łóżka i dlatego niewiele brakowało a nie opanował by się i wyrżnął Chasa w tę jego wypielęgnowaną twarzyczkę, po tym jak wykorzystał ją, gdy była naćpana. Widział potem jak tego żałowała, a gdy nakrył ich wtedy w składziku, nie do końca mógł uwierzyć temu co zobaczył. Czyżby naprawdę dała sobie z nim spokój i wybrała tego wysportowanego modnisia? Czy może chodziło tylko o seks? Pytania te dręczyły go już d dawna i dopiero teraz zdał sobie sprawę, że jego bariera ochronna zaczęła pękać już wtedy. A pocałunek, mimo niecnych planów Cameron był tak fantastyczny, że potem wiele razy dotykał palcami warg by przypomnieć sobie dotyk jej ust na swoich, tamten pocałunek musiał być jak taran burzący Housowy schron. Na tę myśl uśmiechnął się, nadal nie spuszczając jej z oczu. Czyżby zaczął się godzić ze swoimi uczuciami i czy był znów gotów przeżyć ewentualne odtrącenie.
Z zamyślenia wyrwały go cicho wypowiedziane przez nią słowa, a w zasadzie jedno słowo “Chase?”. Rozczarowany i jakby poniżony przed samym sobą odwrócił wzrok i ponownie wpatrzył się w mijane przez samolot kłęby pary udające chmury. Najdziwniejsze było, że słowa te wywołały u niego koleje ukłucie, czyżby była to zazdrość, uczucie, którego nie zaznał od czasu odejścia Stacy? Zły i wpatrzony w chmury, nie zauważył grymasu niezadowolenia na jej twarzy, który nastąpił zaraz po wypowiedzianym przez sen imieniu kochanka.[/img]

Narenika

Zuczek o dzięki Ci, dzięki, za tak fajne zasilenie działu z fikami Hameronkowymi

Tydzień w najbardziej romantycznym mieście na świecie? Spodziewam się wielu landrynek i już nie mogę się ich doczekać. Trzymam kciuki za House'a, żeby odbił Cam Chase'owi.
Pisz dalej i publikuj jak najszybciej

mroczny kiciuś

Ślicznie piszesz! Jest słodko, uroczo i smacznie - czekam na ciąg dalszy niecierpliwie.
Jedyna sugestia - skoro tak psychologizujesz House'a i w jego myślach go niejako "odhousowujesz", dla równowagi i zachowania realizmu w czynach powinien być taki, jak zwykle albo przynajmniej prawie taki. Ale to tylko taka moja skromna uwaga - i tak jest super!

dyla

Tak. Pisze ,pisz. Cudowne i świetne Hameronkowe

Jak dla mnie już możesz wklejc kolejną część.

Jen

Mi się podoba, więc proszę o więcej.
Jednak też masz dobry talencik w pisaniu.
Czekam na kolejną część.

Zuczek

Dzięki za miłe przyjęcie

Kolejna część już w drodze, może wieczorkiem ją wrzucę. Mam nadzieję że ciąg dalszy też się wam spodoba :wink:

corazón

Wow

bardzo fajnie sie zapowiada, z niecierpliwoscia czekam na wiecej

Xsanti

Dobre, bardzo dobre pisz pisz więcej każdy nowy Hameronkowy fik jest dobry

Zuczek

Kolejna część, niewiem co o niej sądzić, jakaś taka se... :? . Wy oceńcie

Rozdział 2

Postanowił zachowywać się jakby nic się nie stało, w hotelu dostali oddzielne pokoje, ale jak na ironię oddzielone tylko cienką ścianą . . . Po południu było pierwsze zebranie uczestników zjazdu, a House nadal ignorował Cam, która wydawała się coraz bardziej poirytowana tą sytuacją. Unikał jej i rozmowy z nią jak tylko mógł, a gdy spotkanie się skończyło szybko wrócił do swojego pokoju, zamknął drzwi na zamek i padł na kanapkę ze szklaneczką whisky.
Tak nie może być - myślał - co się ze mną dzieje.
W jego murze powstawał coraz większy wyłom, a on nie mógł na to nic poradzić, tylko obserwować jak napastnik wdziera się za mury chroniące jego serce.
Gdy tak leżał i wpatrywał się w sufit w pokoju rozległo się pukanie. Spodziewał się, że przyjdzie, ale nie był jeszcze na to gotowy. Nie wydając żadnych dźwięków, które zdradziły by jego obecność w pokoju, leżał i patrzył na drzwi

- Osługa hotelowa, przyniosłem panu biuletyny dotyczące planu konferencji. - Ponowne pukanie

A więc jednak nie przyszła, mimo iż jej tu nie chciał lekko się rozczarował. Zwlókł się z kanapy i pokuśtykał do drzwi, otwierając je z impetem. Wyrwał chłopakowi materiały z ręki i zatrzasnął mu drzwi przed nosem. Gdy był już w połowie drogi do swojego wygodnego legowiska, ponownie rozległo się pukanie - pewnie dzieciak wrócił po napiwek, pomyślał ironicznie - czemu by się z nim trochę nie podroczyć. Z podstępnym uśmieszkiem wrócił do drzwi, ale gdy je otworzył, serce mu podskoczyło. Stała z nadąsaną miną, taką, którą tak u niej lubił, i nie czekając na zaproszenie prześlizgnęła się obok zaskoczonego Housa do wnętrza pokoju.
Jego serce zaczęło bić coraz szybciej i szybciej, powoli zaczął zamykać drzwi, by zyskać jeszcze chwilę czasu na uspokojenie. Nie pierwszy raz był z nią sam na sam, czy to w jego mieszkaniu, czy na progu jej. Nigdy nie wykorzystał takiej sytuacji i teraz też takiego zamiaru nie miał. Przybrał obojętny wyraz twarzy i pomału odwrócił się w jej stronę. Stała na środku, ze skrzyżowanymi ramionami, niecierpliwie przestępując z nogi na nogę, widać było, że jest wściekła.

- Możesz mi w końcu wyjaśnić co ja takiego ci zrobiłam, że traktujesz mnie jak powietrze lub natrętnego robala - jej oczy rzucały błyskawice, a on stał wpatrzony w nią - z tego co mi wiadomo to raczej ja powinnam tak zachowywać się w stosunku do ciebie po tym jak nasłałeś na mnie swoich pomagierów by odzyskać tą idiotyczną kablówkę . . .

- Więc czemu się tak nie zachowujesz?

- Może dlatego, że nie jestem tobą - odparowała, prawie krzycząc - i nie zachowuję się jak rozwydrzone dziecko któremu zabrano zabawkę. . .

- Wyjdź stąd - przerwał, wpatrując się w jej zaskoczoną twarz.

- Słucham - zmarszczyła brwi.

- Wyjdź, nie chcę cię tu. - Starał się by ton jego głosu, nie zradzał emocji, lecz tylko lekkie znudzenie.

Stała chwilę bez słowa, patrząc na niego gniewnie, po czym odwróciła się gwałtownie i wyszła nie siląc się na delikatność przy zamykaniu drzwi.

* * *

Co on sobie wyobraża - wściekła i ze łzami w oczach chodziła po pokoju - gdyby choć wiedziała dlaczego tak ją traktuje, może łatwiej było by się dostosować do nowej sytuacji. A on, zamiast odpowiedzieć, tak po prostu wyrzuca ją z pokoju, to przegięcie - kopnęła ze złością łóżko. Trzeba coś zrobić - myślała - normalny House jest trudny do wytrzymania, a House taki jak ten dzisiejszy to już prawdziwy koszmar. Przecież są w Paryżu, romantycznym Paryżu pełnym zakochanych par, całujących się na ulicach kochanków - to prawda, że niczego nie wyobrażała sobie przyjeżdżając tu z NIM, nie liczyła na nagłe zainteresowanie Housa jej osobą, ale miała nadzieję na choć trochę miłej rozmowy, bez tych ciągłych kpiących docinków, może na jakiś spacer po uroczych paryskich uliczkach - nie to do Housa niepodobne - skarciła samą siebie, ale i tak przecież liczyła na coś zupełnie innego niż to co zastała.
Trzeba coś z tym zrobić - postanowiła - ale jutro - zmęczona padła na łóżko i obmyślała plan, do czasu, aż zapadła w słodki sen i pogrążyła się w nierealnych fantazjach.

Narenika

heheh Cam-Scarlett "Pomyślę o tym jutro"

House-obojętny? uuuu "You're in trouble", jak powiedziałby Wilson

mroczny kiciuś

uff.. co za ulga - obawiałam się, ale teraz mogę stwierdzić: dobre. Psychologicznie dobre

Pisz dalej. Prowadź ich po Paryżu. Prowadź ich powoli do siebie - świetnie Ci idzie

I bardzo ładny masz styl. Tylko parę drobiazgów zgrzyta, jeśli chcesz - daj znać, wyślę Ci na PW.

Xsanti

ciekawe ciekawe

czekam na więcej

dyla

Fajowe. Czym ty się przejmowałaś. Mi tam się podoba w stuprocetach.^^ Naprawdę fajne. No i ja jednak licze na jakis romantyczny spacer w ich wykonaniu.

:>

Zuczek

Dzięki za wasze komentarze i za to że chce sią wam czytać moje wypociny :wink: . Oto kolejna część:

Rozdział 3

Postanowiła zachowywać się tak jakby nic się nie stało, w końcu czuła od niego alkohol, może był na tyle pijany, że to wpłynęło na jego dziwne zachowanie, a teraz nic nie będzie pamiętać - miała taką nadzieję. I nadzieja ta miała potwierdzenie w postaci Housa, która na śniadanie zeszła, ociągając się, z czerwonymi oczami i potrzebą picia ogromnych ilości wody - miał kaca, a ta wiadomość ulżyła jej nieco i poprawiła humor.

Pił całą noc, żałował, że tak ją wczoraj potraktował, ale potem doszedł do wniosku, że było to najlepszą rzeczą jaką mógł zrobić. Gdyby jeszcze chwilę tak stała w tym pokoju, jego postanowienia, mogły by zejść na dalszy plan. Mógł się na nią rzucić chcąc posmakować jeszcze raz jej ust, mogli wylądować w łóżku, a potem on by nie darował sobie do końca życia, że postąpił tak jak Chase, lub nawet o wiele gorzej. . .

- Drodzy państwo - zaczął jeden z organizatorów - dziś wykłady zaczynają się dopiero o 15, jak zresztą napisane jest w biuletynach, które były wczoraj rozdawane. A zaraz po śniadaniu zapraszam wszystkich na wycieczkę po naszym wspaniałym Paryżu. - Wystrojony w czerwony garnitur facet, uśmiechnął się zaczepnie - Byłby to grzech będąc tutaj, nie poznać uroków tego cudownego miasta...

- Super. - Ucieszyła się Cameron - House, idziemy?

- Ja nigdzie nie idę - odburknął, siedząc z głową w talerzu i unikając jej wzroku.

- Ale dlaczego? Słyszałeś przecież, że to grzech . . .

- Och, zamknij się wreszcie! Głowa mi pęka, chcesz by całkiem eksplodowała, na głośnych ulicach od dźwięków klaksonów i konieczności słuchania jakiegoś idioty, podającego się za przewodnika? - Podniósł się z krzesła - straciłem apetyt - i wyszedł.

* * *

Wycieczka bardzo podobała się Cameron, zwiedziła wraz z innymi Luwr, Wersal, katedrę Notre-Dame i wjechała na szczyt Wieży Eiffla skąd podziwiała przepiękną panoramę miasta. Mimo miłego towarzystwa i pięknych widoków nie przestawała jednak myśleć o Housie. Żałowała, że nie może on tego wszystkiego oglądać, a także martwiła się jego dziwacznym zachowaniem. Wprawdzie dla niego normalnym było, że zachowuje się jak dupek, ale teraz było to coś innego, coś co trzeba zatrzymać, by House znów był sobą.
Na wykładzie siedział daleko od niej, ale ona już postanowiła, że zmusi, go by wyszedł z tych hotelowych ścian i zaczerpnął powietrza na paryskich uliczkach, z nią czy bez niej. Ponadto sama także chciała pochodzić jeszcze po pięknym Paryżu, bo nie wiedziała czy jeszcze kiedyś będzie miała ku temu okazję.
Po kolacji, na której nie zamienił, z nią ani słowa, (mimo usilnych prób nakłonienia go do tego) udała się do siebie by przygotować się do spaceru, i dać Housowi chwilę na odpoczynek, po przeraźliwie nudnym wykładzie. Po ok. pół godzinie zapukała do jego drzwi, zdziwiła się że otworzył, a nie udawał, że go tam nie ma.
By nie dopuścić do zamknięcia jej drzwi przed nosem wślizgnęła się do środka. House nie krył niezadowolenia z jej wizyty, z grymasem na twarzy podszedł do kanapy, rozłożył się na niej i nastawił telewizor na pierwszy lepszy kanał.

- House - zaczęła czułym głosem - co się z tobą dzieje?

Nie odpowiedział.

- Choć zabieram cię na spacer, musisz zobaczyć Paryż, który nocą jest szczególnie uroczy. - Spojrzała na niego z nadzieją.

- Idź sama - warknął - i nie zawracaj mi głowy, oglądam.

Uśmiechnęła się patrząc na ekran.

- Pokaz mody? House, wiem przecież że od kiedy tu jesteśmy nic nie robisz poza spaniem na wykładach, opychaniem się francuskim jedzeniem, piciem whisky i wylegiwaniem się na kanapie. Koniec tego - zabrała mu pilot i wyłączyła TV - teraz idziesz ze mną na spacer.

Zirytowany odebrał jej pilot i ponownie nastawił program o modzie.
- Interesują mnie najnowsze trendy, a tobie nic do tego co robię w swoim czasie wolnym, na SWOIM przymusowym urlopie. - Odburknął - Idź sama.

- Dobrze - spojrzała na niego, zawiedziona - jak chcesz, ale muszę ci powiedzieć, że jesteś teraz 10 razy gorszym dupkiem, niż byłeś, jak wyjeżdżaliśmy z Ameryki. - Jeszcze raz rzuciła mu smutne spojrzenie, po czym wyszła na oświetlone latarniami i światłem księżyca ulice.

Może on jest chory - myślała idąc przed siebie. Jednak mimo wszystko musiała przyznać, że przy nim, niezależnie jak strasznie by się zachowywał, zapominała o Chasie, w takich chwilach liczył się tylko House. Sama nie wiedziała, czy jest to miłość, ale jednego była pewna - nie kochała Chasa - a pomógł zrozumieć jej to sen, który miała w samolocie, a który dokładnie pamiętała.
Wróciła do ich wspólnego mieszkania nieco wcześniej niż zawsze, bo szczęśliwie nie wielu ludzi uległo wypadkom tego dnia. Cieszyła się perspektywą spędzenia w spokoju kilku godzin, miała być sama bo Chase swą zmianę kończył dopiero za 3 godziny. Weszła do mieszkania i pierwsze co zobaczyła, to damskie buty, porzucone w korytarzu. Buty te, tego była pewna, nie należały do niej. Zaintrygowana weszła w głąb pomieszczenia, gdzie natknęła się na kolejne części damskiej garderoby. Wiedziała już czego może się spodziewać - po wejściu do sypialni ujrzała Chasa zabawiającego się w łóżku z . . . 13-stką! To akurat było zaskoczeniem. Chase i 13-tka w jej śnie, w jednym łóżku, w jej łóżku . . . Ale nie to było w tym wszystkim najlepsze, po chwili zaskoczenia, nie czuła żadnej zazdrości czy złości, poczuła jedynie ulgę. . .

Gdy tak szła rozmyślając i podziwiając miejską architekturę oświetloną skąpym światłem latarni, poczuła uderzenie. Jakieś silne ręce złapały ją za ramiona i zaczęły zaciągać, jak bezwolną lalkę w ciemny zaułek. Przed oczami jej wirowało, głowa pulsowała bólem. Słyszała tylko kilka męskich, podnieconych głosów i odrzucający zapach alkoholu . . . Krzyknęła , ale jej krzyk zlał się z odgłosami nocy, gdy zapadała się w ciemność.

Gosiak

jej ten fik jest świetny

Kurcze a teraz 3masz mnie w napięciu

Narenika

No masz, mam nadzieję, że ją ktoś uratuje. Taka laska np. to prawdziwa broń w rękach doświadczonego użytkownika...

Jen

Coś czuję, że ci pijacy ją zgwałcą... oby moje przeczucia się nie spełniły.
Szybko dawaj kolejną część.
A przyznam, że swoim fickiem przyprawiasz o podskok adrenaliny

mroczny kiciuś

jej - to się thriller robi... ajajaj, aż strach co będzie

Zuczek

Hehe

Następna część nie wiem kiedy, ale powiem, że póki co to nie mam zamiaru nikogo uśmiercać :wink: Ale czy nasz dzielny rycerz z ognistą laską u boku zdąży, to niewiem...niewiem

Poczekajcie, a zobaczycie

corazón

ciśnienie mi podskoczyło! fajny ten fick

ja tam myślę,że może jakiś francuski amant uratuje Cam, a ich późniejsze spotkania w końcu zmuszą Housa do jakiś czynów, hm?

Xsanti

no to zaczęło się dziać. Świetny fik. Kiedy kolejna część??

Zuczek

Właściwie to zostały mi ostatnie poprawki, ale chcę was pomęczyć i wrzucę dopiero jutro :wink:

Gosiak

Nie ! Prosze, umieść jeszcze dzisiaj

Em.

Ktoś zgwałci Cameron - ale fajnie

. Nie mogę się doczekać, co się wydarzy. Przybędzie House na swojej dzielnej lasce?

Zuczek