Wyrwa w murze [Z]

Narenika

Landryyynaaaa! Cukiereczek, snickers w nutelli maczany

Zwykle nie przepadam za słodyczami, ale mi tam, od czasu do czasu można. *mlask mlask*

Jen

Jakie to słodkie... na początku czułam strach o Cameron, ale wiedziałam, że uratuje ją rycerz House na swojej lasce z vicodinem w ręku. Piękne, śliczne, wspaniałe... sielaneczka, którą kocham.
Czekam na kolejną, równie sielankową część.

Xsanti

jej jakie piękne

juz wyobraziłam sobie te jego cudowne oczy patrzące na nią

ech cukiereczek. Więcej takich

dyla

Zuczek

dyla

Aha OMG. Czytać nie potrafię. No ona rzeczywiście ma takie nieokreślonego koloru te oczy. ;]

mroczny kiciuś

mniaaam!

mniamuśne, słodziutkie i do schrupania

me likey!

Couvert de Neige

To jest cudowne. ^^ Poprostu cudowne.
House jest Housem, Cameron jest Cameron. I teraz taka piekna częsć ...
BŁAGAM o więceej

dyla

Tak ja równiez błagam..i czekam z niecierpliwościa!^^ Kiedy kolejna część ? ;P

Jen

No właśnie, kiedy ?

Zuczek

Jak ją dopracuję, to może jeszcze dziś uda mi się wrzucić :wink:
I dzięki za miłe komentarze, ten fik to pierwsza rzecz jaką piszę publicznie

(no może poza wypracowaniami na polskim), i to że wam się podoba naprawdę wiele dla mnie znaczy :wink:

Jen

Ty też masz na polskim wypracowania typu : Rozprawka ?

Zuczek

U mnie wypracowania z polskiego to już tylko lepsze lub gorsze wspomnienia

. Teraz jestem na studiach i nie muszę pisać czegoś na niezrozumiałe tematy(mam nadzieję że nikogo tym nie obrażam, a jeśli to sory, nie chciałam :wink: ), teraz mam głowę zaprzątniętą dalszym ciągiem fika i niestety zbliżającą się sesją. Ale fika nie zaniedbam

, niedługo kolejna część. :wink:

Jen

Rozumiem Cię, ale jak jesteś teraz studentką, to może pamiętasz coś, dlaczego Molier uważał ludzi, za ułomnych psychicznie i wytykał im te wady ? Bo ja niestety nie mogę się pozbierać na tę rozprawkę i w ogóle miałabym ochotę napisać tam coś o shipperach w serialu Dr.House, niż pisać o ułomnościach i myślach Moliera.

Zuczek

Niestety nie pamiętam. Z polaka to bardziej pozytywizm - Potop, Lalka, to pamiętam bo maturalną prackę z tego miałam, a Moliera :? , nic sobie nie przypominam

Gosiak

Łiiiiiii! To jest cudowne !
Już mysłałam,że House opatrzy ją i powie "Dobranoc" ...ale nie

Ah oh eh

najsłodszy cukierek dzisiejszego popołudnia - bo wczoraj już przeczytać nie mogłam

Zuczek

Kolejna część wyszła bardziej landrynkowo niż myślałam :? , więc sory za dziury w zębach :wink:

Rozdział 5

Obudził się obok niej, w jej hotelowym łóżku. Wyglądała tak ślicznie z potarganymi włosami i wtuloną w poduszkę głową. Przyglądał jej się przez chwilę, po czym ubrał się i wyszedł z sypialni. Usiadł na kanapie i spuścił głowę, wypełnioną wyrzutami sumienia

Znalazła go w saloniku.
- Cześć - wymruczała.
- Uhm.
- Co się stało?
- Jestem dupkiem.
- Wiem - uśmiechnęła się i pocałowała go w policzek - ale mi to nie przeszkadza. - Dopiero teraz zauważyła jego przygnębienie. - O co chodzi?
Spojrzał jej w oczy.
- Zawiodłem siebie, zawiodłem ciebie, wykorzystałem cię gdy byłaś w szoku, czyli zrobiłem to co Chase, a jemu chciałem dać za to po mordzie. - Spuścił wzrok, a ona spojrzała na niego z uśmiechem
- Uważasz że mnie wykorzystałeś? To chyba ja wykorzystałam sytuację, a nie ty. A to, że chciałeś przylać Chasowi . . . to miłe.
- Byłaś w szoku . . .
- House, przecież dobrze wiesz, że tego chciałam. . .
- To tak jak z Chasem, z nim też chciałaś, ale potem żałowałaś.
- Racja, wtedy żałowałam - odpowiedziała nieco gniewnie. - Ale teraz nie żałuję. - Jeszcze raz zajrzała mu w te błękitne oczy. - A czy ty żałujesz, House?
- Nie, nie żałuję, ale. . .
- Och przestań. - Pocałowała go w usta. - Powtórzymy to i nie będziesz już mówił, że mnie wykorzystałeś - uśmiechnęła się filuternie i zaczęła rozpinać mu koszulę.
Nie oponował, jego mur już dawno legł w gruzach. Pragnął jej, ale też nie chciał jej skrzywdzić. Teraz jednak miała rację. Odwzajemnił pocałunek i wzajemnie się rozbierając dowlekli się do łóżka.

* * *

Leżeli, zakopani w miękkiej pościeli. Cameron potraktowała jego klatkę piersiową jak poduszkę, a jemu wcale to nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie, gdy patrzył na nią czuł się szczęśliwy.
- Powiesz Chasowi? - Spytał gładząc jej plecy.
- Tak.
Po chwili milczenia House kontynuował.
- Kochasz go?
- Nie.
- To czemu z nim jesteś?
- Dla seksu.
- A ze mną?
Podniosła głowę i spojrzała w jego niebieskie oczy.
- Bo cię kocham. - Pocałowała go mocno w usta.
- Jesteś pewna, że nie kochasz Chasa?
- Tak.
- Ale w samolocie . . . Chyba o nim śniłaś, nawet wypowiadałaś jego imię, to chyba o czymś świadczy. . .
- Słyszałeś? - Zaskoczona przewróciła się na plecy i wpatrzyła w sufit. Opowiedziała Housowi swój sen, tak jak go pamiętała.
- 13 i Chase? Ciekawe. . . Uważaj tylko, by nie wciągnęli cię w trójkącik.

Kolejne dni upływały im coraz milej, zamiast nudzić się na wykładach, siedząc tam cieszyli się swoją obecnością. House nie bardzo chciał uwidaczniać swą radość, jednak sama ona wykwitała na jego twarzy, gdy będąc na auli spoglądał na Cameron. Jego muru już nie było, a on sam przestał się bronić. Postanowił zaryzykować. Świadom był jednak, że kiedyś to szczęście może się skończyć, pozostawiając mu kolejną bliznę na sercu. Mimo to chciał zaryzykować, dla tych kilku cudownych chwil z nią, nawet jeśli miałyby skończyć się katastrofą.

* * *

Dzień przed końcem konferencji Cameron udało się nakłonić go na spacer po Paryżu. Zwiedzając dotarli do Wieży Eiffla, kupili bilety i wjeżdżali windą na kolejne poziomy. Gdy dotarli na sam szczyt zastygli przy barierce i oglądali miniaturowe życie tętniące pod nimi. Spoglądali na wijącą się rzekę, poprzecinaną mostami i ozdobioną maleńkimi z tej wysokości statkami wycieczkowymi, widzieli miniaturowe domki, wąskie usiane tysiącami samochodów uliczki i mrówki, w kształcie ludzi, zabiegane na chodnikach cudownego Paryża. Z zapartym tchem House odwrócił się do zachwyconej Cameron. Poprzednio widziała niemal to samo, ale teraz gdy patrzyła na to razem z Gregiem, wszystko to wydawało się jeszcze jakby piękniejszym.
- Alison - zaczął.
- Tak? - Odwróciła się do niego z roziskrzonymi oczami. Na chwilę zaparło mu dech, wyglądała tak ślicznie, na tle błękitnego nieba. - O co chodzi - spytała z uśmiechem, przekrzywiając głowę.
- Kochasz mnie?
Jej uśmiech pogłębił się - oczywiście, że cię kocham.
- Nurtuje mnie pewne pytanie. . .
Spojrzała na niego zaskoczona.
- Dlaczego, gdy chodziłem o dwóch nogach i zaprosiłem cię na randkę, odmówiłaś? Czy ta miłość nie wynika przypadkiem z potrzeby opiekowania się mną? - Gdy to mówił, w jego sercu zaczął gromadzić się niepokój.
Otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale zaraz je zamknęła i z przygnębioną miną spojrzała na rozciągające się w dole miasto.
- To nie tak - zaczęła w końcu. - Może na początku rzeczywiście chodziło mi o to by się o ciebie troszczyć i opiekować, byś nie był sam i w ogóle . . . - Zamilkła, jakby szukając słów. - . . . Odmówiłam ci wtedy, bo . . . bo przestraszyłam się swych uczuć. Ciągle sądziłam, że to twoje kalectwo tak mnie do ciebie przyciąga, ale gdy byłeś sprawny, moje uczucia wcale się nie zmniejszyły, a wręcz przeciwnie, były jakby silniejsze . . . Przestraszyłam się tego, bo nie wiedziałam, czy potrafiła bym . . . - Zaczęła coraz bardziej się plątać - . . . Czy potrafiła bym żyć w normalnym związku, bo z moim mężem to nie był związek oparty na prawdziwej miłości, tylko na trosce. - Zamilkła na chwilę. - Teraz chyba dojrzałam i wiem, że mogła bym spróbować - spojrzała mu w oczy.
- Kocham cię Alison - ujął w dłoń jej podbródek i przyciągnął jej usta do swoich - i też się tego bałem.
Słońce powoli zaczęło zbliżać się ku horyzontowi, oplatając swymi ciepłymi promieniami ich przytulone ciała. Całowali się na szczycie symbolu Paryża, a ich serca przepełnione były miłością.

Za słodko... Ale to jeszcze nie koniec :wink:
Coś mi się zdaje że zaczynam się wypalać, kolejne rozdziały zapowiadają się jakoś niespecjalnie. Brak mi weny

Jen

Jakie śliczne... jakie słodkie... po prostu landryneczka... tak się rozpłynęłam, że teraz to już do końca dnia nie napiszę tej rozprawki, spróbuję ją napisać jutro. Oczywiście czekam na kolejną część.

mroczny kiciuś

100% zawartości cukru w cukrze

czyżbyś szykowała gdzieś łyżkę dziegciu?

Zuczek

słodko, słodko, słodko

, popsuję wam ząbki :wink:

dyla

Słodko i bardzo landrynkowo. To co! Podoba mi się.
Dwie dziury w zebie mam i nie ma narazie terminu u dentyski to moze z trzema mnie wezmie. Naprawdę fajnie..

A wena kiedys napewno się pojawi.

Couvert de Neige

mam dreszcze... To jest piekneee *_*

Zuczek

Wrzucam kolejną część i lecę oglądać Indianę Jonesa

Tym razem kolena dawka słodyczy i zagadka ... :wink:

Rozdział 6

Po powrocie do Stanów, spędzili noc w mieszkaniu Housa, raz że chcieli spędzić ze sobą jeszcze trochę czasu sam na sam. Dwa, że Chase miał nocny dyżur, więc nie wiedział by nawet czy Cameron spała w ich łóżku, czy gdzieś indziej. A kto jak kto, ale świeżo upieczeni kochankowie potrafili wykorzystywać takie sytuacje. Wspólnie postanowili że na razie nie będą się afiszować ze swoim związkiem. Cameron miała wprawdzie powiedzieć Chasowi, ale przypuszczali, że Robert również nie będzie rozpowiadał o tym na prawo i lewo, bo to mogło by być ujmą dla jego honoru. Bo wiadomo że lepiej by brzmiało, że postanowili się z Cam rozejść, niż że Cam wybrała starszego, kulawego i humorzastego diagnostę.

Nad ranem zabuczał pager Cameron, co wyrwało ich oboje ze smacznego snu.
- Co się dzieje? - Spytał zaspany House, przecierając dłonią oczy.
- Strajk pielęgniarek i urwanie głowy na ostrym dyżurze. Nie radzą sobie bezecnie. - Uśmiechnęła się, pocałowała go w usta, po czym zaczęła wygrzebywać się z łóżka.
- Nie dziwię się im, w końcu jesteś niezastąpiona - uśmiechnięty wstał i objął od tyłu, ubierającą się Cameron. - Musisz jechać? - Pocałował ją w szyję. - Zostań ze mną, a nie pożałujesz . . . - Zaczął skubać zębami skórę na jej karku.
Kolana ugięły się pod nią - odwróciła się do niego i spojrzała w jego roziskrzone oczy.
- Przecież wiesz że nie mogę - wykrztusiła wreszcie.
- Kilka minut nic nie zmieni, a ty zaczniesz lepiej dzień - teraz kąsał jej ramiona, ściągając przy tym zapiętą już w połowie bluzkę.
Nie potrafiła mu się oprzeć . . . Nie chciała. Odnalazła jego spragnione usta i zlała się z nim w namiętnym pocałunku.

Nieco później House leżał, zawinięty w kołdrę i przyglądał się z uśmiechem ubierającej się w pośpiechu Cameron.
- Może jednak zostaniesz?
- Teraz mnie już nie zatrzymasz - spojrzała na niego i wybuchnęła śmiechem na widok jego zawiedzionej miny. - No nie przesadzaj, nie można przecież spędzić całego dnia w łóżku - zawahała się - no chyba że w Paryżu.
- Gotów jestem wrócić z tobą do Paryża, jeśli tylko . . .
Zamknęła mu usta pocałunkiem.
- Nie gadaj tyle, bo jeszcze gotowa jestem wziąć sobie te twoje propozycje na poważnie.
Uśmiechnął się, tak świetnie go rozumiała. Spojrzał na nią troskliwie.
- Jedź ostrożnie.
- Do zobaczenia w szpitalu, jeśli sytuacja jest aż tak nie ciekawa jak się spodziewam, to pewnie niedługo i ciebie Cuddy wezwie do pomocy.
- Może i będzie chciała wezwać - uśmiechnął się przewrotnie - ale przecież mój telefon mógł się rozładować, pager zepsuć, a ja sam zapodziać gdzieś między zabieganymi ludźmi w szpitalu. Jeśli chce coś ode mnie najpierw musi mnie znaleźć.
- Może jednak lepiej byłoby gdybyś pomógł. Szpital bez pielęgniarek może wyglądać jak ruchliwe skrzyżowanie na którym wysiadły światła i gdzie pomoc nawet jednego, zdolnego policjanta była by bardzo przydatna. Zastanów się jeszcze nad tym. - Uśmiechnęła się i cmoknęła go w policzek. - Lecę już.

Patrzył jak wychodziła, i zastanawiał się co też ona z nim zrobiła. Naprawdę gotów był leżeć w łóżku cały dzień, tuląc ją i całując. Kochał ją, to już wiedział, ale nie wiedział, że można kogoś tak mocno kochać. Może jednak warto byłoby wziąć urlop, tym razem dobrowolny, i zabrać ją w jakieś równie piękne i romantyczne miejsce jak Paryż. Rozmyślania przerwał mu brzęczyk pagera, od niechcenia rzucił na niego okiem i prawie się uśmiechnął. Cuddy, a wiec Cameron miała rację - uśmiechnął się na wspomnienie ukochanej, za którą zaczął już tęsknić, choć nie minęło nawet 10 minut od kiedy wyszła z domu.
Postanowił zebrać się i pojechać do szpitala. A czy stawi się na wezwanie szefowej, czy znów będzie się ukrywał. . . O tym zdecyduje później.

* * *

- Chase, myślę, że powinieneś już wyjść . . .
- Wyganiasz mnie? - Spytał zaczepnie.
- Nie, ale przecież wiesz że nikt nie powinien widzieć nas razem, zwłaszcza że zjawiłeś się tu jakieś dobre pół godziny temu. . . więc musisz już iść i udawać, że była to sprawa medyczna. . .
- A nie była - uśmiechnął się zawadiacko
Zaczerwieniła się
- W sumie to seks można do nich zaliczyć - uśmiechnęła się i jeszcze raz pocałowała, zapinającego spodnie Australijczyka.
- Powtórzymy to dziś?
- Powtarzamy od tygodnia - zaśmiała się, a poza tym dziś Cameron wraca do szpitala, więc lepiej nie dawać jej powodów do podejrzeń. . .
- Czyli mamy udawać, że między nami nic nie ma, ale będziemy to kontynuować?
- Uhm - przygryzła filuternie wargę.
- Załatwione. No to lecę.
- Zadzwonię.
- Liczę na to. - Uśmiechnął się, po czym złapał teczki z dokumentacją medyczną i wymknął się z gabinetu.

Jen

I to na pewno będzie Trzynastka.
Po za tym reszta ficka to taka słodziuteńka landryneczka...
Czekam na kolejną część.

corazón

Tez obstawiam 13. Fajny ten Twoj fick, czekam na jeszcze