Szorty

Narenika

zweryfikowane przez Nisię

Szorty - jednoczęściowe formy fikowe, o długości zróżnicowanej.

Na początek niemal klasyczny drabble

Więc patrz

Czasami patrzyła na niego oczami jego ojca. Widziała, jak sam się unieszczęśliwia i dostrzegała wszystkie moralne niedociągnięcia. Patrzyła, jakby wiedziała, jaki powinien być i co powinien czuć, jakby miała gotową receptę na życie. Nienawidził jej wtedy.

Często patrzyła na niego oczami jego matki. W jej wzroku była miłość, oddanie i gotowość do stawania w jego obronie. Patrzyła, jakby chciała mu wybaczyć wszystko, co kiedykolwiek, komukolwiek uczynił, jakby chciała ponieść jego ból. Wtedy ją kochał.

Tylko raz spojrzała na niego oczami kobiety. Jej oczy płonęły pożądaniem. Pragnęła właśnie jego i nie wahała się sięgnąć po to, czego chciała. To była naga prawda i pozwoliłby jej wbić tę cholerną igłę, byleby spojrzała tak na niego jeszcze jeden raz.

freelance

Rewelacja. House is House, Cameron is Cameron..
Brak jakichkolwiek błędów.
Ciekawy pomysł, ciekawa jestem kiedy Cię naszedł

Em.

Narenika, uwielbiam wszystko, co piszesz

. No cóż, jakkolwiek prawdopodobny lub nieprawdopodobny wydaje się Hameron, to, co napisałaś wydaje się prawdziwe. Może tak było. Nie wiem, ale świetnie się czyta. House dzieli jej spojrzenia, przypisując je do skrajnie różnych osób. I swoich skrajnie różnych uczuć. I myślę, że coś jest w tym wszystkim... Bo Cameron traktuje go bardziej jak niesfornego syna niż mężczyznę...

Eithne

Łał. Bardzo pasuje tu komentarz jaki kiedyś usłyszałam na temat mojego krótkiego filmiku "Less is more"
Nic dodać nic ująć. Świetne

Xsanti

świetne. Brak słów.

mroczny kiciuś

Cudowne

Mrrrrr...

Couvert de Neige

OMG. Narenika świetny drabble!

Jen

oboje są tacy, jakimi być powinni

boski drabble !

MartaOSB

No cudo....

Ty masz pomysły...

Kallien

Naprawdę jestem pod wrażeniem. Drabble świetne, choć tytuł był dość... mylący

Narenika

Mam nadzieję, że to opowiadanko również przypadnie Wam do gustu

Roller-coaster

Nigdy nie lubiłam kolejek górskich. Byłam takim tchórzem. Bałam się, że w razie czego na nic się zdadzą moje okrzyki „Zatrzymajcie to cholerstwo!” i „Ja wysiadam!”. Mój żołądek buntował się na samą myśl, że mogłabym znajdować się w pędzącym na łeb, na szyję wagoniku, zdana na pastwę losu i niepewną konstrukcję karkołomnie rozstawionych przęseł. „Dziękuję, postoję. Na ziemi.” odpowiadałam, gdy moi kolejni znajomi ciągnęli mnie na zwariowaną przejażdżkę. Wata cukrowa i świadomość pewnego gruntu pod nogami wystarczała mi do szczęścia.

Przynajmniej tak mi się wydawało. Do dnia, w którym zrozumiałam, że on nigdy nie wysiądzie z wagonika. A moje czekanie było nadaremne. Stałam więc z watą cukrową, która w pojedynkę straciła swój smak i patrzyłam, jak obłąkańczo lata nad moją głową. Nigdy w życiu tak o nikogo się nie bałam. Miałam wrażenie, że kiedy kolejna pętla sprowadzała jego wagonik bliżej mnie, machał do mnie, wyszczerzając zęby, jakby wiedział, że stałam i zamartwiałam się. Jakby spodziewał się, że będę na niego czekała do uśmiechniętej śmierci. Jego lub mojej. Nawet wpadło mi do głowy, że powinnam sobie pójść. Ile można czekać na kogoś, kto nie zamierzał wysiadać? Jak żałośnie można wyglądać z kołtuniącą się od wilgoci watą oraz wyrazem przerażenia i głupiej nadziei na twarzy? Dość tego, pomyślałam.

Najpierw było mozolne wspinanie się pod górę. I panika, która zmuszała mnie co chwilę do sprawdzania, czy moje pasy były naprawdę dobrze zapięte, a wszystkie drobiazgi prawidłowo zabezpieczone przed wypadnięciem i zgubieniem. Odczuwałam nagłą potrzebę przypomnienia sobie, czy wyłączyłam żelazko i zakręciłam wodę. Błyskawicznie zrobiłam przegląd swoich dłużników i wierzycieli. Kto i po czym zidentyfikuje moje zmasakrowane zwłoki? Z okrzykiem „Nie mogę tu być! Nie mam znaków szczególnych!” dotarłam wraz z wagonikiem do punktu przegięcia. Wszystko zwolniło, a liny zatrzeszczały złowieszczo. „No to po mnie”, pomyślałam i runęłam głową w dół, gubiąc po drodze wszystkie myśli i oddech z płuc. I było po mnie.

Zakochałam się bez pamięci. W szaleńczej jeździe, zwisaniu na pasach, które oznaczało jazdę głową w dół, widoku ziemi pojawiającym się z najmniej oczekiwanej strony, braku zasad grawitacji. Zaczęłam krzyczeć, bo rozpierające mnie szczęście domagało się jakiegoś ujścia. To nie było szczęście. To było Szczęście, przez milion wielkich S. Kiedy przy kolejnej pętli chwyciłam jego dłoń, poczułam ciepły i znaczący uścisk. Próbował coś powiedzieć, ale pęd rozwiewał jego słowa. Nie szkodzi i tak wiedziałam, co chciał mi powiedzieć. Popełniałam błąd, oczekując, że poprze moje tchórzostwo i pozwoli się uziemić. Skąd wiedział, że ta jazda mi się spodoba, nie miałam pojęcia. Ale jak zawsze miał rację. Byłam idiotką, bojąc się nieznanego. Trzymając stopy na ziemi nie da się polecieć.

Em.

Piękna metafora

. Pasuje do relacji jaka łączy House'a i Cameron - to ona musi zaryzykować, bo inaczej nigdy nie przyzwyczai się do jego szaleństwa. I coś w tym jest, że chociaż ludzie wrzeszczą ze strachu na tego typu kolejkach, to wciąż wracają. Bo wiedzą, że chwila strachu jest tego warta.

Narenika, zaskakuje mnie to, jak świetnie piszesz te drabble'o-fiki, chociaż chyba nie powinno. Jeśli następne będą równie świetne, no cóż... uzależnię się

.

freelance

Odwołując się do komentarza Em. - po mnie. ja się już uzależniłam.

Kolejny fic do wydrukowania, do szuflady jako zestaw-małego-pomocnika-zamiast-tabliczki-czekolady na złe chwile.

"biada temu, kto nie ujrzy gwiazd bez oberwania w zęby!"

Kallien

Bardzo obrazowa metafora dla House;a i Cameron. Jestem rozpłynięta na kisiel. Widzę fluffa na każdej stonie ^^

Eithne

Narenika, uwielbiam to co piszesz!

A ta metafora jest boska. Boska przez milion duzych B

Couvert de Neige

Tak... przez milion dużych B. I strasznie fajnie napisane...

MlecznaCzekolada

I jak zwykle wszyscy napisali to co ja chciałam. No cudne!!!

jolly102

mam pytanie jak nazywa sie flik gdzie cameron zostaje zgwalcona przez blondasia bo nie moge go znalezc??

Xsanti

Boskie

MartaOSB

Nareinka jesteś moim guru. Ukłony dla Ciebie.

Zuczek

Narenika, jesteś genialna.
Wszystko Twojego autorstwa, pochłaniam z zapartym tchem i ogromnym podziwem.
Pisuj jak najwięcej, bo wszystko jest wspaniałe :smt003

Jen

Uzależniłam się !

To było wspaniałe : ta metafora, ten tekst... po prostu Cudo przez dwa miliony dużych C

ana12

Piękne, można czytać to co piszesz cały czas i nie ma się dosyć

Betta

Świetne! Po prostu boskie!
Nie mam znaków szczególnych... Haha, to mnie zabiło.
Masz talent do takich ukrytych dowcipów w tekście. Zachowuje on całą swoją powagę, ale mimo wszystko są momenty wywołujące uśmiech na twarzy. Czekam na następne!

Em.

Narenika, czekam na coś nowego

.