supertajne wieści z planu [Z, crack!fic]

ninka_m · Gość

"Płodna" jestem niczym pisarz Kraszewski...

Tym razem to typowy crack!fiction. Nie wiem, jak Wam to przypadnie do gustu.

Finałowa scena

Wieczór. Pokój oddziału diagnostyki szpitala PPTH tonie w półmroku. Tylko jedna mała lampka zapalona przy stole, przy którym siedzi dr Cameron nadaje nastrojowe oświetlenie subtelnie, wydobywając w półcieniach smutek malujący się na twarzy Cameron. Otwierają się szklane drzwi i powolnym krokiem, podpierając się laską wchodzi House. Podchodzi bliżej stołu. Spogląda na Cameron.

- Stooop! – głos Reżysera przerywa gwałtownie, a na planie rozbłyskają światła.
House patrzy skonsternowany.
- Hugh – Reżyser stara się mówić powoli – w scenopisie masz wyraźnie napisane: wchodzi i spogląda, prawda?
House drapie się niepewnie po głowie.
- A zrobiłem coś innego? Zdawało mi się, że właśnie wszedłem i spojrzałem.
- Wszedłeś, owszem - to było wielkie - przyznaję! Ale nie spojrzałeś, mój drogi. Ty ją przeszyłeś wzrokiem. Gdybym chciał, żebyś ją przeszywał wzrokiem, tak właśnie bym to ujął w scenariuszu. Rozumiemy się?
- Ok. Jak chcesz. Powtarzamy?
- Powtarzamy.
Cameron wzdycha, a House cofa się za szklane drzwi.
Noc. Pali się lampka. Cameron smutna. Wchodzi House. Staje przy stole, spogląda przelotnie i odwraca szybko wzrok.
- A więc wyjeżdżasz…

- STOP!
- Co znowu? Wszedłem, spojrzałem i dalej mam wyraźnie w tekście – mówi: A więc wyjeżdżasz.
- Świetnie! Mówisz: A więc wyjeżdżasz. Świetnie! Tylko dlaczego ty to tak smutno mówisz?
- A mam się cieszyć? – Cameron i House spoglądają na siebie niepewnie, a potem na Reżysera.
- Nie mówię, że masz się cieszyć! Ale czy ty musisz się tym tak martwić, do cholery? Spróbuj być bardziej stonowany. Subtelne emocje! Gra znaczeń. Czy ja ci to muszę do diabła tłumaczyć?!
- No dobra, spróbuję. Powtarzamy?
- Powtarzamy.
Noc. Wchodzi House. Staje, spogląda przelotnie i odwraca szybko wzrok.
- A więc wyjeżdżasz…
- Tak, House, wyjeżdżam – Cameron spogląda na House.

- Stop, stop, stop! Temat spoglądania już chyba wałkowaliśmy przed chwilą!
- Ale ja naprawdę… ledwo nawiązaliśmy kontakt wzrokowy.
House potakuje energicznie.
- Dokładnie, omal tego nie zauważyłem. I myślałem, że dlatego ci się nie podoba.
- Dobra, dobra - mam oczy - co nie? Po pierwsze spoglądasz, Jen, spoglądasz, a nie świdrujesz wzrokiem, a ty, się masz przy tym nie rumienić i nie otwierać ust z wrażenia, a po drugie powiedz to tak, jakbyś… wiesz… jakbyś mówiła coś obojętnego. O! Na przykład, jak: pociąg do Baltimore odjechał pięć minut temu. Łapiesz? Komunikujesz mu to po prostu.
- Pociąg do Baltimore odjechał pięć minut temu? – Cameron patrzy na Reżysera w zdumieniu.
- Dokładnie. Pociąg. Tylko zamiast pociągu mówisz: Tak, House, wyjeżdżam. Kropka.
- To powtarzamy?
- Powtarzamy.
Noc. Wchodzi House. Staje, spogląda przelotnie i odwraca szybko wzrok.
- A więc wyjeżdżasz…
- Tak, House, wyjeżdżam – Cameron spogląda na House i szybko odwraca wzrok.

- To bez sensu!
Cameron spogląda na House z zachwytem.

- Stop! Do cholery, co was dzisiaj naszło?! Gdzie ty masz w tekście, że masz mówić: to bez sensu???
- No nie wiem – House niepewnie przenosi ciężar na chorą nogę. – Nie mam. Ok. Nie mam. Ale to JEST bez sensu! Po co ona właściwie wyjeżdża?
- No właśnie, ja też tego nie rozumiem! I po co mi ta walizka? – Cameron lewą ręką unosi w górę walizkę stojącą za stołem – W dodatku ona jest pusta!
- Hugh – Reżyser wyraźnie stara się tłumić irytację – cenię cię jako aktora i jako człowieka, Jen, cenię cię jako aktorkę i laskę, ten, chciałem powiedzieć kobietę. Cenię was. I waszą rolą jest grać! Grać, a nie zastanawiać się nad tym, co JA piszę!
- Ale Dave…
- Żadnego „ale”. Gramy.
- Dave, myślę jednak, że…
- Ty nie myśl, ty graj. Od myślenia jestem tutaj ja! Czy ty wiesz co to jest „creative decision???
I Cameron i House spoglądają niepewnie. Widać, że nie mają pojęcia.
- Otóż właśnie! Informuję was więc uprzejmie, że ten wyjazd, ta walizka, ta cała scena to jest właśnie CREATIVE DECISON. Odrobina zaufania, moi kochani! To możemy powtarzać?
- ok.
- ok.
Noc. Wchodzi House. Staje, spogląda przelotnie i odwraca szybko wzrok.
- A więc wyjeżdżasz…
- Tak, House, wyjeżdżam – Cameron spogląda na House i szybko odwraca wzrok.
- Kochasz swojego męża, Roberta?
- Tak, zawsze. I dlatego wyjeżdżam.

- Stop. Jen, czy ja dobrze widzę, że ty masz się zaraz rozpłakać?
- Przepraszam cię, Dave, ale jakoś nie panuje nad emocjami…
House kładzie dłoń na jej ramieniu i próbuje ją jakoś uspokoić.
- O Boże, ja z wami dziś zwariuję! Hej, jest tam kto?
- Dajcie mi tu Oliwię i Omara. Tylko szybko! Zagrają dla was tą scenkę, a wy to po nich po prostu powtórzycie. OK?
Na plan wpada zdyszana Trzynastka.
- Szukałeś mnie?
- A i owszem. Oliwia… czy mogę cię tu prosić bliżej?
Trzynastka podchodzi niepewnie.
- Co TO jest?
- Które to?
- TO co masz na szyi.
- Syntetoskop. Przecież wiesz – rumieni się, czując, że Reżyser nie jest zadowolony z jej dzisiejszego pomysłu na drobną modyfikację kostiumu.
- Dlaczego związałaś ze sobą dwa stetoskopy i zawiązałaś je sobie na szyi?
- No wiesz.. myślałam, że tak będzie fajniej.
- Fajniej? Kto jej w ogóle dał drugie słuchawki???
- Ja – Chase, który siedział do tej pory z boku, podnosi niedbale w górę rękę. – Prosiła, to dałem. Ja już mam jeden rekwizyt i pomyślałem, że już mi wystarczy. – Wyjmuje z kieszeni fartucha skalpel chirurgiczny i pokazuje go w stronę Reżysera.
- Ja z wami zwariuje. Jak tak dalej pójdzie, to nie tylko będziemy mieć na planie plastikowe niemowlęta, ale i zabawkowe stetoskopy! Odplącz to sobie z szyi i siadaj na miejscu Jen. A ty, Jen, wstań na moment. Omar? Omar, prosiłem tysiąc razy, żebyś nie dłubał w nosie!
- W trakcie zdjęć nie dłubię.
- Ok, ok, Stawaj tu za drzwiami. Będziesz grał kwestie House. Kapujecie? No to ruszamy.
- A wy patrzcie!

Noc. Wchodzi Foreman. Staje, spogląda przelotnie i odwraca szybko wzrok.
- A więc wyjeżdżasz…
- Tak, Foreman, wyjeżdżam – Trzynastka spogląda na Foremana i szybko odwraca wzrok.
- Kochasz swojego męża, Roberta?
- Tak, zawsze. I dlatego wyjeżdżam.

- I WŁAŚNIE O TO CHODZIŁO! Świetne! Widzieliście? Zero emocji. Zero uczuć. Mimika zredukowana do zera. Mistrzostwo świata! No dobra, a teraz stańcie na ich miejscach i po prostu to powtórzcie.
- Dave?
- Możemy zaczynać?
- Dave, a nie sądzisz, że widzowie lubią emocje?
- Hugh, cenię cię. Cenię cię jako aktora i.. Mówiłem ci już to dziś zresztą!.. No więc, przyjmij do wiadomości, że JA wiem, co widzowie lubią.
- A co widzowie lubią? – Cameron nie mogła się powstrzymać.
- Widzowie lubią seks, moi drodzy. Dużo, dużo seksu.
Cameron spojrzała niepewnie po sobie. No tak, różowy zbyt duży kaftan i rozciągnięte spodnie. To ją raczej nie czyniło seksowną.
- A propos seksu. Lisa już dotarła? Zaraz będziemy kręcić scenę seksu. Z tobą Hugh! Więc się przygotuj i zagraj w cholerę szybko tą pożegnalną scenkę!
- W scenariuszu mam napisane, że mam mieć scenę seksu z Jen…
- No co ty gadasz? Pokaż. – Reżyser bierze do ręki skrypt. – A, nie. To błąd jakiś. Widocznie maszynistka się kropnęła przy przepisywaniu. Masz scenę seksu z Lisą. I przygotuj się mój drogi – głos Reżysera pauzuje tajemniczo – Ona ćwiczy już to od zeszłego piątku!

- Dlaczego Jen ma odejść?
- CREATIVE DECISON !!! Już. Wam. Mówiłem. Ok., dobra. Ta scena, ta scena, którą próbujemy właśnie skręcić - spogląda na zegarek - od pół godziny, ma trwać jakieś 15 sekund. I nie daje wam gwarancji, że jej w ogóle w montażu nie wytnę. Jak wy chcecie zdążyć do przyszłego tygodnia zagrać jeszcze te pozostałe 39 minut i 45 sekund???

- Cisza! Wracamy na plan!

eigle

Creative decision by DS

Wykonanie zamierzone by JMo & HL, zaś made by OW & OE!

Oto jak się robi 6 sezon. Kreacjonizm górą!

A przede wszystkim, o tym czym jest inteligentna drwina

Nie wiem co bardziej podziwiać - pęd twórczy czy zdolności pisarskie

Kejti

i prawidłowo! Jeszcze tylko Jesse mógłby wbić skalpel w czoło DS i spełniłyby się moje marzenia...

dzięki, za poprawienie mi nastroju

coolness

Padłam i powstać nie mogę (a uczyć się miałam)

Nisia

Spodziewałam się, że się zasmucę, a się uśmiałam. Tyle, że tak naprawdę to ten śmiech to przez łzy żałości. Eee. Trochę się zapętliłam. Co ja to miałam....

Świetny fik. Uwielbiam taki rodzaj ironii, a Ty jesteś świetna w używaniu go. Proszę o jakieś inne opowiadania z planu, proszęęę

SzatuunZiioom_

GENIALNE, BOSKIE I WGL ŚWIETNE!

Właśnie zgadzam się z Nisią więcej takich tekstów z planu z M.Jo & HL czyli z Maurie ;p.

Narenika

Absolutna rewelacja

Rechotałam, jak żaba.

Moje ulubione teksty:

ninka_m · Gość

Cieszę, że Wam się podoba. Na razie mam dość wyobrażania sobie DS :-) Ale może kiedyś? ;-)

Narenika

Ninka, a zdołasz to przetłumaczyć na english? Zrobiłoby furorę na LJ

ninka_m · Gość

Nie zdołam, ale jak ktoś ma ochotę daję copyright na tłumaczenie :-)

Narenika

Oki, tylko muszę zapytać DA, jak będzie "przeszyłeś wzrokiem" hehe

`Roks.

Sonea

Fik jest świetny xD

Nie mogę po prostu

kin

Ninka, to jest genialne!!!!!
Tylko dlaczego ta scena seksu nie może być z Jen???

Wejście Trzynastki i Foremana.... nie, naprawdę nie mogę ze śmiechu:)
Genialne, genialne, genialne:D

ninka_m · Gość

Jeszcze raz powiem, że miło mi ogromni, że Wam się podobało.

Powiem szczerze, że zaczyna mi nawet dojrzewać w głowie wizja sceny kręcenie HuSa; bez obaw - to bym (o ile w ogóle, bym...) zamieściła w dziale fików huddy ;-)

Nisia

Richie117

ninka_m · Gość

Zachęcona Waszymi komentarzami oraz zainspirowana pomysłem Richie zamieszczam part 2. Zapewne mniej śmieszne, bo i temat, jakby nie z serca...

HuS i nie tylko HuS

Zimowa wieczorowa pora. Śnieg sypie jak oszalały na odludną o tej porze ulicę New Jersey. Przed sklepem z zaparowaną witryną stoi spacerówka, w której siedzi niemowlę. House, kuśtykając, podchodzi do wózka i po szybkim rzuceniu wzrokiem w obie strony wyjmuje dziecko z wózka i równie szybko oddala się w prawą stronę. Ze sklepu wybiega Lucas.
- House! Co ty robisz?! Oddawaj Rachel!
Szybko dobiega do House i próbuje wyrwać mu dziecko. Dziecko zaczyna krzyczeć, a House nie ustępuje.
- Oddawaj!
- Nie!
- Oddawaj!!
- Nie!!
- Oddawaj!!!
- Nie!!!
Do szarpiących się Lucasa i House - dziecko w tym czasie zanosi się płaczem - podbiega młoda brunetka w szortach i stanowczym ruchem wyjmuje płaczące dziecko z objęć House.

- STOP! – Reżyser zwraca się w stronę brunetki. Zapalają się światła a śnieg przestaje padać. – Jenny, wiem, że to dla ciebie trudne, ale Rachel ma płakać! Omawialiśmy ten problem już kilkadziesiąt razy…
- No właśnie! Kilkadziesiąt! – ripostuje brunetka – Maks miał podobno być tu tylko statystą. Miał siedzieć w wózku i przez chwilę być trzymany na rękach. Nie chcę, żeby Maks cierpiał.
- Spokojnie, Jenny – Reżyser stara się brzmieć pojednawczo. – Nakręcimy tylko tę scenę i oboje z Maksem jesteście wolni.
- Poza tym, sztuka to JEST cierpienie. – Reżyser rzuca jednak po chwili sentencjonalnie. – Otwierasz swojemu synowi drzwi do świata Hollywood!
Brunetka nie wydaje się przekonana. Tuli dziecko i próbuje je uspokoić.
- On ma alergie na ten sztuczny śnieg.
Jakby na potwierdzenie Lucas kicha w tym samym momencie.
- Jak też mam! Może w ogóle wyłączymy ten śnieg…
- Nie, nie wyłączymy śniegu! Sadzaj Maksa w wózku i lecimy od początku.
Jenny sadza w wózku płaczące dziecko. Dziecko się w końcu uspakaja.

Gasną światła. Sypie śnieg. Do wózka podchodzi House i rozgląda się na boki. Dziecko zaczyna płakać.

- Stop! Co jest, do cholery?!
House spogląda niepewnie na Maksa.
- On się chyba mnie boi. Uwarunkował się klasycznie: jak mnie widzi, to zaczyna płakać…
- No nie, ja zwariuję – Reżyser zwraca w stronę kulis. – Przynieście tu to plastikowe niemowlę z rekwizytorni. Płacz Maksa dogra się na postsynchronach.
- O nie! – Jenny protestuje. – Ma grać Maks! Mamy kontrakt, a Maks ma mieć przepustkę do świata mediów!
- A jak nie TO CO? – Reżyser nie ukrywa wściekłości.
- To będziesz tego żałował, Dave – Brunetka cedzi przez zaciśnięte zęby.
House i Lucas patrzą z zaciekawieniem na Reżysera, który zdaje się być skłonny ustąpić w tej sprawie.
- Ok., ok. – stwierdza w końcu pojednawczo. – Dokończymy tą scenę jutro.
- Zabieraj Maksa i spadajcie do domu.
**********
- Kręcimy scenę w biurze! – głos Reżysera wywołuje poruszenie na planie. – Lisa gotowa?
- Gotowa!
- No to dawajcie ją tutaj!
- Hugh – Reżyser udziela ostatnich wskazówek – więc stoisz tutaj przy biurku. Wchodzi Lisa. A ty od razu - czujesz to? - łapiesz ją za pierś, ściągasz z niej ubranie i rzucasz na te drzwi…
- Na te drzwi?
- Tak, bez obaw, podparliśmy dekorację więc powinna wytrzymać.
- Ubranie nie jest takie ciężkie..
- Ubranie? No coś ty?! Lisę! Lisę rzucasz na te drzwi, a wtedy…
- No nie wiem. Ja tego w postaci House nie czuję.
- Ale ja czuję! Zaufaj mi. No więc jak już ją rzucisz na te drzwi…
- Nie moglibyśmy…
- Nie. Nie moglibyśmy! – Reżyser spogląda głęboko w oczy House - Ten HuS jest logiczny i precyzyjny jak szwajcarski zegarek. Wierz mi, włożyliśmy wiele serca…
- No dobra! To miejmy już to za sobą. Kręćmy.

- O jesteś, Lisa, słoneczko ty moje. Już to omówiliśmy prawda? – Reżyser wymienia pocałunek z Cuddy. – Stań tutaj, kochana i się przygotuj.

Światła gasną. Półmrok. Gabinet Cuddy w PPTH. House stoi niepewnie przy biurku. Do pokoju wkracza administratorka ubrana w kusy szlafrok i szpiki. Chybotliwym i seksownym krokiem zbliża się w jego stronę.
- House… - jęczy odrzucając włosy do tyłu.

- Ja tak nie mogę!

- STOP – Zapalają się światła. Reżyser nie kryje irytacji. – Czego ty znowu nie możesz! Masz ją tylko chwycić, obmacać i rzucić! Czy jest tu coś co przerasta twoje możliwości?!
- No wiesz – House przeciera twarz dłonią – porwałem jej dziecko i zażądałem od niej w zamian seksu. Nie podoba mi się cały ten pomysł, ale.. jeśli nawet. – Nabiera powietrza – Myślę, że ta scena powinna zawierać jakiś element rozmowy.
- Ależ Hugh – oczy Cuddy otwierają się szeroko i patrzą ze zdumieniem na House – Ja się tak poświęcam dla Rachel! I dla ciebie, kotku – dodaje filuternie, próbując dotknąć House, który się skutecznie uchyla.
- Posłuchaj – Reżyser stara się to dobrze wytłumaczyć. – Nasz widz nie jest idiotą i rozumie dobrze, co czujecie oboje w tej scenie. – Po chwili namysłu - No dobra – przyjmijmy nawet, że jest idiotą! To tym bardziej, czy myślisz, że ten kretyn będzie czekał, aż sobie pogadacie? Daj spokój! Bądźże wreszcie profesjonalny!
- Możemy powtarzać?
House kiwa głową, a Cuddy uśmiecha się szeroko.

Światła gasną. Gabinet Cuddy w PPTH. House stoi niepewnie przy biurku. Do pokoju wkracza administratorka. Klasycznym krokiem tancerki go go zbliża się w jego stronę.
- Hooouse… - jęczy gardłowo odrzucając włosy do tyłu.
House bez chwili namysłu chwyta ją za pierś, następnie zrywa z niej szlafrok, ujawniając wdzięki Cuddy odziane w koronkową bieliznę i mocnym ruchem odpycha w stronę drzwi.

TRACH!!! Cała ściana gabinetu Cuddy wraz z drzwiami oraz dyrektor szpitala w bieliźnie przewraca się z hukiem wznosząc tuman kurzu. Słychać kaszlenie oraz pojękiwania Cuddy.
- Hej! Pomóżcie jej wstać!
- Nic ci nie jest, kotku? Żyjesz?
House także zbliża się do leżącej wśród połamanych dekoracji Cuddy.
- Nic ci się nie stało? Nie miałem intencji…
- Ty nigdy nie masz intencji – syczy Reżyser – I to jest właśnie nasz problem..
- O Matko! – Cuddy podniesiona przez asystentów planu przechyla się niebezpiecznie na boki – Mój kręgosłup!
- No dobra. Robimy przerwę! I tak trzeba teraz jakoś najpierw odbudować dekorację.
- To przez tego bachora – Cuddy kontynuuje płaczliwym tonem – on ma chyba tyłek z ołowiu. A ja proszę i proszę, weźmy tą fajną laleczkę, której już używaliśmy. Jest cicha, leciutka i nie wije się na mnie, jak piskorz…
- Dobra kończymy na razie z tą sceną.
- Wołajcie Roberta!

***********

Kuchnia w nowym mieszkaniu House i Wilsona. Wilson podchodzi do lodówki, otwiera. Wyjmuje piwo, zrywa kapsel i pociąga z butelki łyk. Odkłada butelkę na blat. Następnie zamyśla się i po chwili otwiera drzwi zamrażalnika i spogląda w głąb komory zamrażarki. Chwilę patrzy, po czym zamyka drzwi i sięga z powrotem po piwo.

- Stop. Genialne – stwierdza z satysfakcją Reżyser. – Przynajmniej z tobą, Robert, nie mam żadnych kłopotów! Dzięki, jesteś wolny.

- Halo, słyszycie mnie tam? Przygotujcie Remy, Foremana i Chase’a do sceny w jacuzzi! Zaraz będziemy to kręcić!

- Dave, czy mogę cię o coś zapytać?
- Tak jasne.

- Co? No jasne, że się rozbierają do majtek! No dawajcie ich szybko!

- Dave, czy ta scena z zamrażarką ma jakiś związek z wątkiem zamrożonej spermy męża Cameron?

Reżyser odwraca się gwałtownie w stronę Wilsona.
– Skąd ci to przyszło do głowy? – Patrzy badawczo.
Wilson wzrusza ramionami.
- Nie wiem. Tak mi to jakoś pasuje do tego, co obecnie robimy od pewnego czasu…
- Robert – Reżyser nabiera powietrza.- Po pierwsze, to niedorzeczne. Po drugie – nie waż się z nikim na ten temat rozmawiać. Po trzecie – zawiesza głos – to TY najbardziej chcesz powrotu Jen do ekipy.
Wilson kręci głową z powątpiewaniem. Reżyser przygląda mu się przez chwilę z uwagą, po czym zwraca się do zmierzającej ku niemu Trzynastce ubranej w bikini w kocie cętki.

coolness

Jak widać nie tylko ja nie śpię. Cudowne! Nie umiem znaleźć słowa aby to opisać. To jest wręcz boskie! Śmieje się od dobrych pięciu minut. Nie wiem jak ty to robisz ale poprawilas mi humor mimo, ze mam w perspektywie zawalenie kartkowki z biologi. Ja proszę o kolejne 'super tajne wieści z planu'.
KC

(Kejti, nie bij. Ciebie darze jedyna w swoim rodzaju miłością)

Richie117

Narenika

Popłakałam się ze śmiechu

Już widząc scenę porywania Rachel/Maksa spadłam z fotela

Co za sceny! Co za styl! Jestem uhahana i muszę to przeczytać jeszcze raz. Szczególnie to niemanie intencji Hugh hehe

Ninka, pisanie cracku jest Twoim przeznaczeniem. A z Nisią stanowiłybyście duet morderczy (przypomina sobie sławetne sceny ze strojem płetwonurka).

Kooocham crack. Crack jest dobry.

Nisia

Omg

nefrytowakotka

Przepraszam ale dostałam czkawki oraz mega głupawki

Ekran laptopa jak zwykle ucierpiał bo go oplułam herbatą.
Teraz będzie mnie prześladował obraz upadającej Cuddy w bieliźnie...

Narenika

Kobieta upadła z HuKiem. To się nadaje na jakieś dzieło malarskie na miarę Damy z Łasiczką

Teraz się będę zastanawiać, jaką część Amber trzyma Wilson w zamrażarce

Konsekwentnie, powinno to być jej ostatnie jajeczko w końcu można je ocalić od świeżo upieczonej nieboszczki. I mielibyśmy nowy ship - jajeczko Amber i sperma męża Cameron. Miłość zza grobu. Tego jeszcze w tv nie było!

Nisia

*Trzy lata później*

Wilson idzie sobie z Cameron, pogwizdując radośnie popycha wózek spacerowy. W wózku siedzi grzecznie mała dziewczynka, skubiąc wafelka.
Nagle sielankowy obrazek zakłóca pojawienie się pielęgniarki Brendy.
- Jakie śliczne dziecko, nie wiedziałam, że była pani w ciąży, doktor Cameron!
- No przecież wyjechałam na rok z jakiegoś powodu, nie?
Brenda wpatruje się w małą dziewczynkę, która dalej skubie wafelka.
- Ale jakaś niepodobna do żadnego z was...
Wilson przestaje gwizdać, uśmiecha się:
- Bo to dziecko naszych zmarłych partnerów. Taki hołd.
Brenda patrzy zdziwiona, Cameron zaczyna się śmiać
- No dobra, powiem prawdę. Pamięta siostra tę wielką awarię prądu w całym mieście? Musieliśmy naprędce coś zrobić, żeby nie zmarnować materiału genetycznego naszych ukochanych.

To powiedziawszy oddalają się, zostawiając zdumioną Brendę. Jeszcze przez minutę towarzyszy jej gwizdanie Wilsona.

awaria prądu- bo materiał był w lodówkach i to nie tych na korbkę

tłumaczę, bo są tacy, co nie połączyli faktów