Sonata księżycowa [Z]

Eithne

Zweryfikowane przez Autorkę.

Nie wiem skąd pojawił się u mnie pomysł na taki tekst. Ot tak napisałam pierwsze zdanie, a reszta już sama się potoczyła, nie zwracając uwagi na autorkę.
Trzymałam go jakiś czas na dysku starając się spoglądać w jego stronę bardzo krytycznym okiem. Po długim rozważaniu wszystkich za i przeciw wklejam go tutaj, choć nadal uważam że jest on daleki od ideału.
Może chyba wydawać się odrobinę ckliwy i nawet mało Hameronkowy...
Typowa jednopartówka. Jak dotrwacie do końca to zrozumiecie, że dalszy ciąg byłby tu zbędny, choć napisanie go być może byłoby i ciekawym eksperymentem.
Eksperyment to dobre słowo... Proszę, potraktujcie ten fik jako eksperyment.

Tym razem proszę o wyrozumiałość

Pozdrawiam i życzę miłego czytania.

Sonata księżycowa

Czuła się jak roślina bez korzeni. Istniała, zachodziły w niej te wszystkie skomplikowane procesy i reakcje chemiczne, ale nie miała korzeni.

Chwyciła ojca za rękę. Potrzebował jej teraz, choć jak zwykle nie potrafił tego okazać. Jego znajomi podchodzili w milczeniu i składali te żałosne kondolencje mówiąc jak bardzo jest im przykro. Miała tego dość.

Nie sądziła, że mogłoby im być przykro.

Roślina bez korzeni bardzo szybko usycha.

Bóg był niesprawiedliwy. Kiedy widziała ojca, jak wieczorami siadał na kanapie w salonie i wpatrywał się bezmyślnie w przestrzeń chciała mu to powiedzieć. On pewnie nie chciał jej słuchać.. Nie zwróciłby uwagi na jej postać siadającą obok, potrzebującą rodzicielskiego ciepła.

Oczywiście, że miała szczęśliwe dzieciństwo. Mama pachniała mieszanką nieznanych jej kwiatów, słodkimi perfumami, które ojciec zawsze kupował jej na Boże Narodzenie. Mówił, że nie zna się na tym, że to głupota, ale robił to co roku i bardzo o to dbał. Czy była to więc hipokryzja? Jej ojciec przecież nienawidził hipokryzji.

Boga nie było. Gdyby był, nie pozwoliłby żeby mama umarła. Żeby tak cudowna osoba umarła jak każdy człowiek. Tak boleśnie, cierpiąc i zostawiając ich w otępiającym osamotnieniu.

Kiedy on po raz pierwszy przyszedł po nią do szkoły, nauczycielka okrutnie pomyliła się nazywając go dziadkiem. Więcej nie przychodził. Odbierała ją mama, póki nie pozwolono jej samej wracać do domu. Ludzie nie mogli się nadziwić, dlaczego ich rodzina funkcjonuje.

Ich rodzina już nie funkcjonowała... Jakiś czas temu przestała.

Ojciec puścił jej dłoń żeby wyjąć z kieszeni czarnej marynarki fiolkę z tabletkami. Jako mała dziewczynka wiedziała, że tempo znikania pigułek z tego pomarańczowego pojemniczka jest najlepszym wyznacznikiem jego nastroju. Im więcej, tym bardziej musiała go omijać.
Omijać, tak samo jak większość pracowników w szpitalu. Jednak im bardziej unikali właśnie jego tym bardziej tłumnie przychodzili do jej mamy. Miała własny oddział tuż nad gabinetem ojca.

Immunologia była znacznie bardziej przyjazna dla małej dziewczynki niż Diagnostyka...

Kiedyś próbowała sobie przypomnieć jak to pierwszy raz spędziła z rodzicami w szpitalu cały dzień. Nie potrafiła. Ona tam mieszkała tak samo jak oni. Każdy korytarz znała na pamięć, wiedziała gdzie będzie spacerował jej ojciec, gdzie pielęgniarki spotykały się na papierosa i gdzie było najmniej kamer monitoringu. Kłamała mamie, kiedy ta pytała czy widziała w tym wielkim budynku swojego tatusia. Nie mogła jej powiedzieć prawdy... Przecież kiedy pracował to potrafił niechcący sprawić jej mnóstwo przykrości.

Kto zostanie teraz ordynatorem Immunologii?

Tłum rozrzedził się odrobinę. Ci fałszywi żałobnicy omijali tych dwoje nie chcąc patrzeć w ich identycznie niebieskie oczy. Jedynie najlepszy przyjaciel ojca stanął za jej plecami. Wiedziała, że pewnie będzie próbował zastąpić jej matkę. Mamę ma się jednak tylko jedną.

Od urodzenia znała wiele terminów medycznych, nikt nie musiał jej tłumaczyć działania różnych leków czy objawów chorób. Ona to wiedziała, miała to we krwi. Zasypiała kiedy ojciec czytał długie artykuły pełne skomplikowanych jak dla tak małego dziecka słów, a kiedy budziła się, widziała jak mama przy śniadaniu robiąc jedną ręką pyszne kanapki czytała karty pacjentów. Po usłyszeniu słowa “nowotwór” krzyknęła jednak do wujka, że ona tego rozumie. Próbował jej tłumaczyć, ale na próżno.

Mama śmiała się, że to nie będzie wyrok śmierci. Że będą musieli poradzić sobie przez jakiś czas sami w domu, że ona będzie w szpitalu, na onkologii, że wróci i wszystko będzie dobrze.

Onkologia była tuz obok Diagnostyki.

Kiedy mama była na chemioterapii to nie było szans na prawdziwe śniadanie i pyszne kanapki. Jadła tylko kromki pieczywa tostowego posmarowane masłem orzechowym.

Po szkole odwiedzała mamę w szpitalu i patrzyła jak najważniejsza osoba w jej życiu poddaje się procesowi umierania. Poddaje się procesowi...

Ojciec w pewnym momencie nawet zaczął ją dostrzegać. Pytał czy nie jest głodna, czy nie jest zmęczona, czy może chce żeby oboje pojechali do domu. Była zmęczona, tęskniła za domowymi obiadami, ale zostawała w szpitalu. Często zasypiała w fotelu, a on czuwał przy mamie. Była mu za to wdzięczna.

Czasami kiedy budziła się, widziała jak siedział obok szpitalnego łóżka i płakał. Nigdy nikomu o tym nie powiedziała.

Ciotka na początku nie chciała żeby czuwali tak oboje. Przychodziła i starała się przemówić ojcu do rozsądku. Rzecz w tym, że on nie miał rozsądku.

Nie raz była zła na tą dyrektorkę szpitala, że zbyt mocno wtrącała się w ich życie. Zawsze to robiła, ale tym razem stało się to bardziej inwazyjne. Jako mała dziewczynka bawiła się lalkami razem z jej córką i chodziły nawet do tej samej szkoły. Ku zmartwieniu ciotki nigdy nie potrafiły się zaprzyjaźnić. Zbyt wiele je dzieliło... Nie chodziło tu nawet o te kilka lat, ale o ich spojrzenie na cały świat. Rachel zresztą i tak nic nie potrafiłaby zrozumieć. Jej mama żyła i miała się jak najlepiej.

Powiał zimny wiatr, a ona skuliła się pod tym czarnym swetrem. Nie lubiła czarnego i już nigdy go nie polubi. Kątem oka widziała, jak jej dziadkowie zalewają się łzami nad grobem córki. Już oświadczyli jej, że powinna teraz z nimi wyjechać. Oczywiście, że odmówiła
Ojciec odwrócił się w stronę Wilsona, wymienili krótkie spojrzenia, żadne z nich nie chciało tu stać. Ludzie będą plotkować o tym jak bardzo są nieczuli, ale ludzie zawsze plotkowali, a oni nigdy nie byli nieczuli.

Kiedy to się stało, siedziała w szkole. Była na siebie wściekła. Może gdyby mama umarła w nocy, albo przy niej bolałoby ją to choć odrobinę mniej. A tak ostatnie chwile najważniejszej osoby w życiu spędziła na bezsensownej lekcji. Później nie potrafiła nawet dokładnie sprecyzować jakie było ich ostatnie spotkanie.

Powiedział jej o tym ojciec. Tak naprawdę nie musiał nic mówić. Przyszedł tylko do szkoły. Tym razem na szczęście nikt nie pomylił go z jej dziadkiem.

Do domu wrócili późnym wieczorem. Płakała całą drogę, bo bała się co z nimi teraz będzie. Strach był tak ogromny jak ból, wściekłość, poczucie pustki i niesprawiedliwości. Kiedy weszli do mieszkania ojciec znowu zapytał ją czy nie jest głodna. Nie była, siedziała w bezruchu na kanapie. Wiedziała dlaczego dorośli w takich chwilach sięgają po alkohol.

On po chwili zbliżył się do fortepianu. Zaczął grać najbardziej stonowaną, a jednocześnie przeraźliwie smutną i pełną tęsknoty melodię.

Gregory House poczuł wdzięczność kiedy jego trzynastoletnia córka usiadła obok i również zaczęła grać Sonatę księżycową.

Aqua_100

Cudne ..

Piekne ..

I wogóle

Takie wzruszające

BuTtErfly...?.!

Eithne wzruszyłam się i poczułam łzy w oczach. Śliczne. Na prawdę. I takie smutne. WoW... nawet nie wiem co napisać.

eigle

Bardzo wzruszająca historia.
Też mi świeczki w oczach stanęły.
Taka prawdziwa.
Świetnie opowiedziana. Bez fałszywej nuty.

Pino

Szlag. Do diaska. Wtf.
Czytałam, i nie mogłam uwierzyć... Przepraszam za ten wstęp, ale nie wiem co napisać. Właściwie nadal nie mogę uwierzyć... ^^

Gorzki, smutny... CUDOWNY. Choć wykonanie chwilami zgrzyta, jest to jeden z tych tekstów których się nigdy nie zapomina.

Moim zdaniem związek House'a i Cameron wyglądałby właśnie tak jak go przedstawiłaś...

Tyle jestem w stanie napisać. Pięknie

SzatuunZiioom_

Dech mi zaparło . To opowiadanie jest tak pięknee, że prawie łzy spłyneły mi po policzkach . Bardzo wzruszające . ; *** .

Eithne

Nie ma to jak szybki odzew czytelników. Cieszę się, że tekst jest dla was strawny i dziękuję za miłe słowa

motylek

rozpłynęłam się . jest taki piękny. wyczuwa się w nim takie ciepło . smutku nie ma jest harmonia

addictions

Eithne, jejku, wspaniały fik.
Wzruszające, smutne, ale piękne.

Couvert de Neige

Eithne, kocham twoje pisadła. rewelacja

Jen

ten fick jest wspaniały, taki smutny, a zarazem rewelacyjny...
uwielbiam takie i czekam, aż napiszesz kolejny równie wspaniały jedno partowy tekst

tysiaaa

Masakra ale się wzruszyłam. bardzo smutny fik ale mimo wszystko mi się podobał. Aa to juz koniec?

Fatka

Bardzo piękne, ale również bardzo smutne. Wzruszyłam się...

ania

Poruszające.... bardzo...
Nie ma to jak fik chwytający za serce w trakcie zimowej sesji...

m90

Od pierwszych zdań wiedziałam, że to będzie córka. Cholernie dobrze to opisałaś. Dokładnie tak byłoby między nimi, nosz kropka w kropkę.
Kocham takie fiki, fiki w których górują emocje.

DominikaDusia

Piękny tekst...
Ale troche nierealny...

Pinky

Calleigh

ten tekst jest świetny pokazuje emocje w taki sposób, że człowiekowi się wydaje, że to tak właśnie mogłoby wyglądać

Eithne

superstitious<33 girl.

A Ja się rozpłakałam . świetne rozpoczęcie dnia co nie .?

muszę przyznać ze to jak narazie najlepszy fik jaki czytałam . ja jestem jakaś dziwna ale lubię smutne zkonczenia . są bardziej prawdziwe

Katty B.

Ładne. Lubię "Sonatę Księżycową". *szuka na twardzielu* Bardzo lubię "Sonatę Księżycową" i spodobała mi się również Twoja jej interpretacja.

Adagio sostenuto
Powoli, powoli... Kiedyś wiedziała, co to szczęście, kiedyś mama mówiła jej, że czuwają nad nią anioły i że wszystko będzie dobrze. Teraz został tylko smutek, ojcowskie "Bóg umarł" (jak mama) i puste miejsce przy stole.

Allegretto
Teraz szybciej, na cmentarzu, w szpitalu, byle szybciej, byle prędej, by nie zmarnować ani chwili. Ani jednej cennej chwili.

Presto agitato
Teraz wszystko potoczy się jak kula ognia, prawda? Rozpędzona, nie do zatrzymania, niszcząca. Brak tej jednej osoby może zmienić całe życie i nikt tej pustki nie wypełni, choćby nie wiadomo jak bardzo tego chciał. Pewne rzeczy są i trwają, a pewne przychodzą i odchodzą, zostawiając za sobą zapach roślin i słodkich perfum, wspomnienie kochającego uścisku i ściskanie w sercu. A czas płynie nieubłaganie.

...
*wyłącza Winampa*
Lubię "Sonatę Księżycową". Twój fik mi się podoba. (Choć sa błędy. Literówki i braki literek. Gdzieś jest "tą" miast "tę" - chyba przy administratorce szpitala.)

Kat. Refleksyjnie.

annniczka

piekne i wzruszajace

Sonea · Wysłany: Śro 20:15, 11 Mar 2009 Temat postu:

wzruszające

a tytuł to strzał w dziesiątkę
Sonata księżycowa Beethovena na pewno do tego pasuje

DiamondB*tch · Wysłany: Śro 20:31, 11 Mar 2009 Temat postu:

jakie wzruszające *pływa w łzach*

Holiday · Wysłany: Czw 13:45, 12 Mar 2009 Temat postu:

masakrycznie wzruszające