Rzeczywistość jest tylko stanem umysłu [Z, 10/9 (epilog)]

BuTtErfly...?.!

Zweryfikowane przez autorkę.

Więc to kolejny wytwór mojego wena. Mam nadzieje, że tekst po wielu sprawdzeniach, nie ma już błędów, ale no cóż głowy sobie uciąć nie dam. I za wszelkie błędy z góry przepraszam

Miłego czytania.

"Rzeczywistość jest tylko stanem umysłu"

Otworzyła drzwi mieszkania, była zmęczona i obładowana zakupami, przepuściła przodem radosną Melindę. Cameron automatycznie rzuciła kluczyki na szafkę obok, i poszła do kuchni.
-mamo co dziś zrobimy na obiad, dla tatusia?
-tatuś dziś...
-...zostanie dłużej w pracy, skądś to znam!
Melinda była zawsze bystrym dzieckiem, jak na pięciolatkę, tak na prawdę była nieprzeciętna. I tak, to był fakt, mąż Cam często zostawał dłużej w pracy. Jej to nie przeszkadzało, widywała go tam, ale miała żal do niego, bo ich dziecko rzeczywiście cierpiała z tego powodu.
-Zrobię ci naleśniki z owocami, takie jak lubisz.
Dziewczynka uśmiechnęła się. Poszła umyć rączki. I pomogła swojej mamie przy obiedzie a właściwie kolacji.
Dziewczynka wykorzystywała każdą chwile, aby przebywać z rodzicami, oni tak często bywali w pracy. Pomimo tego, że doświadczała samych negatywnych stron bycia lekarzem, to postanowiła nim zostać; gdy mama wzięła ją kiedyś z sobą do szpitala. Od tamtej pory zawsze lubiła tam przebywać, a pielęgniarki rozpieszczały Ją niemiłosiernie. Z reszta trudno było się oprzeć jej małemu i słodkiemu wdziękowi.
Po posiłku Alli zaśpiewała jej kołysanka, kiedy mała zamknęła swoje niebieściutkie oczęta jej mama poszła do salonu i nalała sobie czerwonego wina. Lubiła te ciche, spokojne wieczory; wino, świece, i album rodzinny. Miała co wspominać. Miała przy czym się uśmiechać, jej życie było przepełnione szczęściem. Na pewno nie zamieniłaby go na żadne inne. Nawet bajkowej księżniczki. Przecież nie była typem lalki, ona była silna i niepowtarzalna. Otworzyła album, wpadła na zdjęcia ślubne które pogrążyły ją we wspomnieniach.

Ślub wzięła w zwiewnej sukience, bez ramiączek, która bardzo zmysłowo podkreślała jej kobiece kształty. Skromną suknie dopełniała biżuteria z pereł i kwiaty we włosach. Wyglądała oszałamiająco i pasowała do scenerii łąki na skarpie. Krzesełka ustawione w dziesięciu rzędach, cztery z prawej cztery z lewej, nie wystarczyły. Mieli przecież tylu przyjaciół, pół szpitala przyszło na ten ślub, tylko po to żeby złożyć życzenia i popatrzeć.
Przypomniały jej się emocje które towarzyszyły jej gdy była prowadzona przez ojca, do ołtarza, biłam dywanem. Emocje kiedy dotknęła jego ręki. Emocje przy sakramentalnym tak. Gdy wspomina ten moment zawsze zatrzymuje się na momencie kiedy popatrzyła w twarz świadka swojego męża. Nie wie dlaczego to zrobiła, nie wie czemu po tym spojrzeniu w jego oczy była bardziej pewna. Nie wie czemu wcześniej nie była tak pewna. To spojrzenie trwało nie dłużej niż jedną setna sekundy, a ona pamięta je najwyraźniej, pamięta je jako wieczność.
Potem były życzenia, masa kwiatów które stały jeszcze tygodniami w jej, w ich mieszkaniu. Pamięta pierwszy taniec, pocałunki i szczęście. Przypomina sobie swojego brata podrywającego kelnerki w zabawny sposób. Jednak najważniejszym wspomnieniem było to, że gdy odwróciła głowę gdzieś w oddali na skarpie zobaczyła swoich rodziców. Tańczyli powoli i kompletnie nie w takt muzyki. Nikt ich nie widział, i nikt im nie przeszkadzał. Byli sami, najszczęśliwsi na świcie, wtedy obiecała sobie, że też będzie taka szczęśliwa.
Kolejne wspomnienie to noc poślubna; kiedy wnosił Ją do ich mieszkania. Kiedy pili szampana. Gdy powoli poznawali całych siebie. To były piękne wspomnienia, czuła przy nich zawsze radość i odprężenie. Znikał wtedy cały świat, całe zło, była tylko ona i on. Tak jak tamtej nocy. Pamiętała, pamiętny ranek kolejnego dnia. Gdy jeszcze leniwe słońce oświetlało jego spokojna twarz. Poczuła ogromne szczęście które przeszywało ją na wylot. Otworzył oczy a ona spojrzała w nie, czuła jakby widziała jego dusze. Pocałował ja i powiedział słowa których dźwięk będzie pamiętać zawsze:
-Tak Ali, jesteś panią Wilson. Tak już zostanie. Na zawsze.

CDN.

Aqua_100

Cooooooo ?! Panią Wilson

Tego chyba jeszcze nie było

Fajnny ficzek

Czekam na ciąg dalszy

addictions

Przez cały fik zastanawiałam się, kto może być jej mężem.
Myślałam, że skoro dziewczynka ma niebieskie oczy to ojcem będzie Greg.
A tu masz, Wilson

Podoba mi się, czekam na c.d.

eigle

Ekstremalnie inspirujące.
Początek zapowiada nie tylko długiego fika, ale bardzo rozwojowego skoro pomieściłaś go na wątku Hameron.

Czekam...

m90

Podobają mi się najbardziej te trzy kropki po ukośniku w temacie ;D.

Salamandra13

Pani Wilson... Ale założę się, że ciągnie ją do bycia panią House

ania

a niebieskie oczy coś mi tak mówią, że ojcem jest jednak House

a

tysiaaa

Oo ciekawie się zapowiada

Czekam na c.d.

superstitious<33 girl.

Bardzo mnie wciągneło. czekam na ciąg dalszy . już nie mogę się doczekać

*
Musze przyznac ze zdanie "Tak Ali, jesteś panią Wilson. Tak już zostanie. Na zawsze." strasznie mnie zaskoczyłooo .

Jen

ojcem dziecka na pewno jest House !
i od początku ficka wierzyłam, że to on jest jej mężem, ale ostatnie zdanie mnie najzwyczajniej zszokowało ! 0_0

BuTtErfly...?.!

m90

Ojej, przecież wiesz o co mi chodzi ;D.

Zuś

'Pani Wilson'? Jak mogłaś!

Te niebieskie oczy przecież wyraźnie wskazywałyna House'a ^^

BuTtErfly...?.!

Aqua_100

Woow ! Fajne

Dalej obstawaim ze to dzieco House'a

Kiedy kontynuacja ??

Zuś

[quote="BuTtErfly...?.!"]

Zuś

m90

BuTtErfly...?.!

Korzystam z Mozilli i niby tu poprawia błędy, widać nie dość skutecznie. Od dziś korzystam nieustannie z Worda

.
Poprawiłam tekst i ta Heterozygote

Co do "ich" nie miało być dwuznaczne ale skoro tak wyszła to niech zostanie jako dwuznaczne

Aha i nie wiem kiedy kolejna cześć

jak Wenowi znudzi sie leniuchowanie

superstitious<33 girl.

ooo ślicznie . Bardzo mi się podoba twój fik . a ta data ? hymmm coś o niej wiem.
zycze wena . motylku . heh

tysiaaa

Super końcówka

A poza tym dobrze, że nie wziął tych tabletek. Ulżyło mi. Szkoda tylko, że żadnych dialogów nie było ale mimo wszystko ciekawy tekst

Jen

ja również mam taką nadzieję, że to jednak będzie dzidzia House'a

i te szczęśliwe małżeństwo Cam & Wilsona...

motylek

wow, coś takiego

tysiaaa

Jeszcze takiego połaczenia nie widziałam... Cam & Wilson ale to słodkie

BuTtErfly...?.!

Troszkę długo to trwało, ale wen wreszcie wrócił pokrzepiony miłymi komerażami.
Może to dlatego, że znam początek i koniec ale środek no cóż... jest troszkę jak paczek. Widzisz go z góry z dołu, ale nie wiesz co jest w środku. Ja tak mam z tym fikiem. Oki, bo troszkę od tematu odbiegłam

Miłego czytania

**********************************************
Część trzecia.

Po ciężkim dniu pracy Allison była kompletnie wykończona. Ugotowała obiad i zabrała się za robienie babeczek z czekolada, obiecała je Melindzie wiec nie miała wyboru.
- Już jestem kochanie!- powiedział wchodząc do domu Wilson. Pocałował ją na powitanie, podszedł do córeczki i wziął ja na ręce.
- Nie przeszkadzaj tato, mam ważną misje, wstrzykuje czekoladę do ciasta...
- Och przepraszam skarbie, to się więcej nie powtórz- powiedział żartobliwie i ucałował ją w czółko. Alison uśmiechnęła się na ten widok, lubiła te rodzinne chwile.
- Jutro będziemy mieć gościa na kolacji.- oznajmił.
- Tak? Kogo zaprosiłeś.- zainteresowała się Cam.
- House, dawno się nie widzieliśmy, mam wrażenie, że mnie unika.
- I co przyjdzie? Tak po prostu się zgodził?
- Nie wiem, ale myślę, że tak.
- Kto to jest House??- przerwała dziewczynka, oblizując jednocześnie palce z czekolady.
- To...-Wilson spojrzał na Cameron i w oczach miał błaganie o pomoc.
- To najlepszy przyjaciel taty.
- Wiec dlaczego dopiero teraz nas odwiedza, i czemu macie wątpliwości czy przyjdzie, i czemu ja nic nie wiem o tym przyjacielu?
Zanim którekolwiek z nich zdążyło ułożyć jąkać sensowną odpowiedz dziewczynka kontynuowała wywód.
- Czyli nie jest aż tak dobrym przyjacielem, albo macie do niego żal.
- Nie.- wtrąciła Allison- Po prostu urwał się nam kontakt, a teraz przyjeżdża do miasta.
- Nieprawda! To kłamstwo, ale nie przejmuj się mamo, wszyscy kłamią.
- Co?- wykrzyknęli obaj rodzice jednocześnie.
Dziewczynka speszyła się "ups, papla ze mnie. Następnym razem powinnam ugryźć się w język." pomyślała.
- Pracujecie z nim. Macie żal albo on ma.
- Skąd wiesz, że razem pracujemy- James był zaskoczony.
- Pielęgniarki to straszne plotkary- dziewczynka pochyliła się z powrotem nad ciastkami robiąc im kremowe oczka i uśmieszki, udało je się wybrnąć.- wiec jak jest?
Zapadła cisza. Co mieli powiedzieć? Sami nie wiedzieli dlaczego tak się stało.
- Powinnaś już się położyć, dokończę babeczki sama.- marne ale zawsze lepsze niż nic. Ali czasami nie wiedział co powiedzieć.
Po około godzinie dziewczynka już smacznie spała. Wilson który ją usypiał wyszedł z pokoju dziewczynki delikatnie zamykając drzwi.
- Nie powinna tak często chodzić do szpitala. - James przerwał cisze.- Housa mam dość w pracy, nawet jak mnie unika, w domu jakoś nie mam zamiaru go wychować.
- Przestań, powtarza tylko głupią gadaninę pielęgniarek.
- Zanim się obejrzysz opublikuje tomik pod tytułem "sarkazm i ironia- jak pognębić ludzi"
- Dramatyzujesz. Z resztą to ty zaprosiłeś Housa.
- Jest moim przyjacielem
- Z którym nie rozmawiasz od jakiś, czekaj ile to jesteśmy po ślubie? 6 lat właśnie tyle z sobą nie rozmawiacie.
- Nieprawda, to nie ma związku z naszym ślubem.
- Myślisz tak, bo chcesz tak myśleć.
- Teraz myślę, że powinniśmy się położyć, jesteśmy zmęczeni.-Wilson przeszedł do sypialni.
- Uciekasz od tej rozmowy, i od prawdy.-Ali opadła na kanapę. Tak House był na razie tematem tabu, ale to miało się zmienić. Bała się tej zmiany. To była ich pierwsza sprzeczka, o coś hmm.... o coś ważnego?

House w tym samym czasie wracała do domu. Nie wiedział co ma myśleć o tej całej kolacji. Niby się unikali od jakiegoś czasu, a tu nagle taka propozycja.
Nie za bardzo chciał wracać do pustego domu, jeszcze miał przed oczami obraz swojego mieszkania kiedy z niego wychodził. Pomyślał, że łatwiej będzie zmienić mieszkanie niż posprzątać w nim. Jego zdziwienie było tym większe, kiedy wszedł to idealnie wysprzątanego mieszkania.
- Albo mamy czas cudów albo mam rozdwojenie jaźni.- Powiedział do siebie.
Trochę się przeraził. Ale było idealnie, czysto, a jednak miał wrażenie, że jest w stanie wszystko znaleźć, tak jakby sam zrobił porządek. W powietrzy rozchodził się zapach babeczek. Miał wrażenie, że zaraz znajdzie je w piekarniku, ale to był tylko zapach.
- Może tak bardzo mam ochotę na babeczki, że nawet je czuje?? A może w ciąży jestem?
- Mężczyźni nie mogą być w ciąży, nie wiesz tego po medycynie??
Odwrócił się w stronę pokoju, to znowu była ta mała dziewczynka.
- Kim jesteś? Czy ja zwariowałem? Czy tylko gadam sam ze sobą?
- Po pierwsze: i tak mnie nie znasz więc po co ci to wiedzieć. Po drugie: Nie! Nigdy przecież nie byłeś normalny. Po trzecie: Nie! Ale nie bez powodu tak pomyślałeś, prawda? W środku jesteś małą smutną dziewczynką, prawda? Dlatego wydaje ci się, że to twoja podświadomość.
- Muszę odstawić vicodin.- Greg zignorował dziewczynkę i usiadł na kanapie.
- Nie żartuj sobie, mógłbyś widzieć i jeźdźców apokalipsy, a i tak byś nie odstawiłbyś prochów.
- Chyba słyszałem jak mamusia cię woła.
- No to do omamów wzrokowych dopisz słuchowe, ale nie martw się, twoim problemem są tylko słuchowe.
- Zawsze jesteś taka pyskata.
- Tak! Po tatusiu.- i znikła.
House wyciągnął tabletki, i się zawahał.
- A co tam, mogę pogadać i z jeźdźcami!

CDN