Post mortem [Z]

Amanda

zweryfikowane przez Autorkę

Pisane pod wpływem chwili weny. Jest Hameronem choć w zasadzie mógłby być każdym innym. Mam wrażenie, że skopałam końcówkę i tytuł mi nie chce pasować chociaż lepszego nie ma. Ale coż pozwolę tekstowi bronić się samemu.
Bez ograniczenia wiekowego.

Post mortem

Mrok zapadał powoli. Wolniej niżby tego chciała. Zdawała sobie sprawę jak wielki błąd popełniła przychodząc tutaj. Odkopała wspomnienia, wydobyła na światło dzienne swój największy lęk. Imię z którym się ono wiązało już zaczynało dźwięczeć jej w uszach.

****

Wchodzi tu tylko po to, by widzieć pozostawiony tam wczoraj kieliszek. Odrobina brunatnego płynu wciąż spoczywa na dnie krzycząc o zachowanie rozwagi. To jednak nie było w jego stylu. Wystarczyło by przymknęła oczy i była w stanie ujrzeć ten uśmiech, samymi kącikami warg. On wiedział lepiej, lepiej od samego Boga, że to tylko whisky.

Opada zmęczona na wyświechtaną kanapę w dyżurce. Wreszcie ma chwilę czasu dla swojego ukochanego kubka kawy. Ta chwila wytchnienia staje się jeszcze przyjemniejsza gdy w lecącej piosence rozpoznaje właśnie tę. Nauczyła się rozpoznawać wstawki gitarowe jakby sama je komponowała.

Wychodzi dziś na tyle wcześnie, że niebo jest jeszcze błękitne. Kolor ten już zawsze będzie jej się kojarzył z oczami, a one z ich właścicielem. Mogły być chłodne, nieprzeniknione nawet wrogie. Wiele by dała by, gdy zawracając ją z parkingu napotkała je przysłonięte powiekami, rozwarły się w ironicznym błysku.

Wwiercający się w jej głowę odgłos aparatury informował, że nie było szans. Prędkość była zbyt duża, zdolność reagowania zbyt mała. Cofa dłonie, które opadają jej wzdłuż ciała. Nie zdążyła nawet zacząć go ratować.

Było ich pięcioro. Wściekłych, niepogodzonych z porażką, tak rzadką w ich medycznej karierze, niedowierzających i przerażonych zarazem, że pozostają sprawy, które nawet dla nich są nieosiągalne. Pierwsze łzy nadeszły gdy grudki ziemi odbiły się od wieka trumny.

****

Opadła na kolana dotykając opuszkami placów marmurowej płyty. Kochała go, ale to wiedział i nie było sensu tego powtarzać. Wyzbyła się potrzeby mówienia o oczywistościach.
- Mam nadzieję, że w niebie jest tak samo wiele dziwek – uśmiechnęła się i podniosła. – Wszystkiego najlepszego House.

Pozdrawiam
Am

ana12

piękne i wzruszające :smt010
mam nadzieję, że coś jeszcze napiszesz

motylek

troche mroczne , dziwne i kiniec zaskakujący

Eithne

Opadła mi szczęka xD Bardzo specyficzne... Lubię fiki gdzie nie ma tylu opsiów uczuć, wystarczy kilka słów i każdy będzie wiedział o co chodzi, każdy odbierze to na własny sposób.
Jestem pod wrażeniem.

annniczka

świetnie napisane;)

freelance

krótkie, ale zrobiło na mnie dobre wrażenie.
spodobało mi się.
cieszę się, że po dłuższej nieobecności mogę wrócić i przeczytać coś dobrego.

BuTtErfly...?.!

WoW.
Super... Niby wszystko wiadomo ale jednak nic.

Couvert de Neige

Rewelacja. I końcówka świetna. Wcięło mnie O_O

Katty B.

Jen

Tylko tego można było w tej sytuacji życzyć.

tysiaaa

Świetny nastrój wytworzony w fiku. Bardzo mi się podoba.

ania

przenikający...
mam nadzieję na nowego fika twojego autorstwa

Zuś

Specyficzny, krótki i świetny. Bardzo mi się spodobał.

Caellion

specyficzny, trochę mroczny fik.. który dobrze się czytało i do "wszystkiego najlepszego House" nie było wiadome kogo stracili, a poza tym... Katty B. dobrze podsumowała twój fik.. też tak uważam, więc nie będę się powtarzał.

ciacho