Poczekalnia [BO, M, Z]

Dark Angel

Z dedykacją dla nefrytowejkotki - ta miniaturka powstała w prezencie w ramach Secret Santa BHKB 2009 właśnie dla niej

Allison Cameron siedziała w poczekalni u weterynarza. Na jej kolanach spoczywała klatka, przez której otwarte drzwiczki głaskała swoją srebrną kotkę. Kotka była niespokojna, ale dotyk właścicielki działał na nią jak zwykle kojąco. Nagle panującą wokół ciszę przerwał donośny, nieludzki niemal ryk:
- Stój, potworze!!!

Allison podniosła głowę, jakby szukając osoby, która tak wdzięcznie zwróciła się do zwierzęcia. Z gabinetu dobiegł jej uszu odgłos tłuczonego szkła. Cameron pogłaskała swoją pupilkę, spojrzała w jej mądre zielone ślepia i zapowiedziała:
- Jeśli też się tak będziesz zachowywać, to zabiorę ci twoją ulubioną gumową mysz.

Kotka przechyliła zawadiacko główkę, jakby zrozumiała groźbę, i zamruczała. Tymczasem w gabinecie musiało rozpętać się istne piekło, gdyż odgłosy dochodzące stamtąd można było śmiało przyrównać do porządnej awantury domowej.
- Panie doktorze, na litość boską, niech pan mu coś zrobi! - zażądał ktoś znajomym głosem.
- To pan jest właścicielem tego zwierzaka, może pan go złapie? - sapnął lekarz. - Siostro! Siostro!!

Asystentka lekarza, zwana szumnie "siostrą", ruszyła zza swego biurka na pomoc, ale w oczach miała co najmniej poważne zwątpienie co do sensowności swojej misji. Miała rację. Ledwo je uchyliła, mały czarny kłębuszek z prędkością światła wyskoczył z gabinetu, pobiegał chwilę po poczekalni, po czym wskoczył na kolana Cameron, zwinął się najbardziej jak mógł obok jej ręki i wpił pazurki w jej nogi. Zwierzątko dygotało na całym ciele. Srebrna kotka fuknęła, ale małe czarne nie zwróciło na nią uwagi.

Tymczasem z gabinetu wypadł weterynarz, a za nim osłupiałą asystentkę minął nie kto inny, a doktor Gregory House we własnej osobie. Cameron zgłupiała.

- House?! Ty tutaj?
- O! Doktor Cameron, zbawczyni i powierniczka całego kociego świata! - House patrzył na czarny kłębuszek na jej kolanach. - Jak widzę, mojemu kotu też spodobały się twoje zgrabne nogi.
- To twój kot? - spytała zaskoczona.
- Poniekąd - odpowiedział zmieszany.
- Państwo się znają? - weterynarz już prawie odetchnął z ulgą. To oznaczało spore prawdopodobieństwo, że żadnego pozwu za grasującego zwierzaka nie będzie.
- Dość dobrze. To mój szef - Cameron patrzyła na Grega. - Nie wiedziałam, że lubisz koty.
- Lubię, nie lubię. Siedziało to-to na progu tyle czasu, że nie miałem innego wyjścia, tylko przygarnąć...

Cameron uśmiechnęła się ciepło. A więc Gregory House miał jakieś ludzkie odruchy! Pogłaskała czarnego kotka, który wciąż siedział wystraszony na jej kolanach. House usiadł obok niej.

- Usiłowaliśmy go właśnie przebadać i zaszczepić, ale, jak widać. nie daliśmy rady. To szatan w kociej skórze!
- Bo do zwierząt trzeba z sercem - Allison uśmiechnęła się ciepło, czując, jak pod dotykiem jej dłoni kociak House'a przestaje się trząść. - Wystraszyliście tego malucha śmiertelnie.

House sięgnął ręką po swojego milusińskiego, ale ten ani myślał puszczać nóg Cameron. Greg westchnął ciężko i tylko głaskał zwierzątko.
- Jak tak dalej pójdzie - mruknął. - To będę musiał zabrać cię do siebie, żeby kot miał na czym leżeć.
Uśmiechnęła się.
- Zabierz - powiedziała prowokująco.
- Ok - odpowiedział nie myśląc House. - Jeśli tylko to oznacza, że Węgielek będzie grzeczny...
- A mogę najpierw zaszczepić moją kotkę?
- Jeśli dasz radę, to weź i mojego Węgielka. Może przy tobie da się zbadać.

Wszystko poszło sprawniej niż ktokolwiek by przypuszczał.

- Ma pani rękę do zwierząt - pochwalił ją weterynarz, gdy już było po wszystkim.
- Ona ma rękę do wszystkiego - House puścił łobuzersko oko do Cameron. - Masz samochód? Mój jest w naprawie, a motocyklem z oczywistego powodu - wskazał na klatkę - przyjechać nie mogłem. Został autobus.

Wsiedli do samochodu Cameron, a kocie klatki leżały bezpiecznie z tyłu.
- Gdzie jedziemy? - zapytała.
- Do mnie, oczywiście.
- Wolałabym pojechać gdzieś, gdzie będzie co jeść...
- Możemy zamówić chińszczyznę. Albo pizzę. Cokolwiek - House spoważniał nagle. - Tylko się zgódź.
- A co ci tak zależy nagle?
House westchnął ciężko.
- Allison... Nie jestem ani młody, ani miły, ani przystojny...
- To już wiem - przerwała mu, uśmiechając się łagodnie.
- ...a jednak - kontynuował - jakaś siłą ciągnie mnie do ciebie. Skoro więc dziwnym zbiegiem okoliczności mam szansę, żeby zaciągnąć cię do siebie, to chcę ją wykorzystać. I niech się dzieje, co chce.
Cameron uśmiechnęła się promiennie.
- Nie musisz mnie zaciągać - przekręciła kluczyki w stacyjce i uruchomiła silnik. - Sama pojadę.

nefrytowakotka

Dzięki za prezent i dedykacją.
Prezent jak już wiadomo podobał mi się strasznie bo i Hameron i koty

Nisia

Urocze, ciepłe i w ogóle super. Warto mieć kota, nie?

mella

Zaczynam coraz bardziej lubić koty ;p

Fik przeuroczy, w świątecznej atmosferze. Po przeczytaniu robi się ciepło w serduchu

eigle

Koty, kolejna rzecz, która nas zbliża. I nie tylko nas.

I Węgielek! Słodki jest. House z kotem zresztą też.

Kurczę, fajny ten House u ciebie!

Sonea

Eithne

Pino

Bardzo sympatyczny tekst. zdecydowanie poprawia nastrój ^^
House jest może trochę mało house'owy ale kot i tak wyczuł z kim ma do czynienia. Zły próg sobie wybrał

Dark Angel

kin

Koty to bardzo mądre stworzonka

ot_taka

Hahaha

Tak, jak na moje oko do Housa ze zwierzyny pasuje tylko kot. I to kot odpowiednio charakterny.