Paradoks House'a - Hameronkowa Saga [NZ, 51]

ana12

śliczna ta katastrofa, oby takie częściej

Jen

ten pocałunek na koncercie... mrau

te części ogółem są śliczne *_*
a tak bardzo chciałabym zostać nazwana katastrofą z ust House'a... *_*
czekam na c.d.

kropka

Jen

ach... ta rozmowa "o nich" po prostu piękna ;*
wścipski Wilson... cudnie

tylko czemu ten ból ? no czemu ?
czekam na cd.

Dark Angel

Ktoś tu, jak widzę, w Andrzejki bawi się w kojarzenie par

ana12

mam nadzieję, że przez ten ból się nie pokłócą, czy coś, chociaż mam takie przeczucia
no nic, poczekamy, zobaczymy
czekam z niecierpliwością

nefrytowakotka

Łziiiiiit, łziiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiit.... *ostrzy nóż*
I było tak pięknie... a teraz House znowu się zrobi wredny. *sprawdza ostrość noża*
Kropek, to jest boskie...
Powinno być zabronione dawanie fików w częściach.

kropka

nefrytowakotka

Bo jestem czarownicą?

Wika

annniczka

świetna część

a ból niech lepiej nie wraca...

Eithne

*głębokie westchnięcie*

Jakież to jest śliczne...

kropka

Upichciłam dla was lasagne z Cameron
Smacznego!

9: Zmaganie

To był pierwszy sygnał – lekko pulsujące udo, przez które przebijał regularny, cichy skurcz. Znał to. Nienawidził tego. To oznaczało tylko jedno – ból powrócił.

Właśnie próbowali diagnozować przypadek chłopca z jedną dolegliwością, której nie potwierdzały żadne wyniki badań. Wszystko w normie, a jednak nie w normie...

W normie... – myślał – wszystko powraca do normy.

Lęk zepchnięty gdzieś w podświadomość powrócił jak bumerang. Przeczeka to. Przebiega. Zrobi cokolwiek, wszystko, żeby to przegonić. Żeby tego nie było.

W dodatku był idiotą. Nikomu nic nie powiedział. Cameron znów wyjechała. Tym razem na tygodniową konferencję, a Wilson za wszelką cenę chciał się dowiedzieć na jakim etapie jest jego relacja z Cameron.

Sarkazm House przechodził wszelkie granice.

Znów zaczynał kuśtykać. Noga powoli odmawiała posłuszeństwa. Ból stawał się coraz wyraźniejszy. Kiedy poszedł do Wilsona i wymruczał mu cokolwiek, ból nogi był już na tyle mocny, że najpierw poprosił o tabletki. Wilson sprawę zbagatelizował i uznał, że House potrzebuje haju do swojego zakręconego życia.

Zabolało jak cholera. Gdzieś w środku.

Był sam. Dlaczego nie zadzwonił do Cameron? Nie wiedział. Nie odbierał też od niej komórki. Tak. Był idiotą. Co miał powiedzieć? Mam nowinę! Ból wrócił! Wracaj żeby mnie potrzymać za rękę!
Nienawidził litości i tych współczujących spojrzeń.

Tego wieczoru po powrocie do domu zrobił dwie rzeczy: wyjął z dna szafy laskę i opróżnił prawie całą butelkę ulubionej whisky. Życie zatoczyło diabelski krąg. Miał wrażenie, że zapada w otchłań.

I zapadał. Ostatnie 6 tabletek stojących na półce w łazience i alkohol uczyniły swoje.

xxx

Wiedziała, że coś jest nie tak. Zwykle odpowiadał – nawet jeśli trwało to kilka godzin - ale zawsze odpowiadał.
Złe przeczucia? Cała masa złych przeczuć, ale nie była w stanie sobie wyobrazić co się stało. Nie chciała sobie wyobrażać. Po prostu zwolniła się u szefa, przebukowała bilet i wróciła.

W powietrzu unosił się zapach alkoholu. W wątłej poświacie lampy stojącej w rogu salonu odbijała się koszmarna cisza. Zobaczyła go jak leżał na podłodze obok kanapy. Na ławie leżała jego stara laska, butelka whisky i pojemniczek po lekach.
Dostrzeżenie i zrozumienie prawdy trafiło ją w sam środek serca.

Zerwała się. To był jej sprint życia. Gdyby nie znajomość praw fizyki uwierzyłaby, że ma dar bilokacji. Miała wrażenie że jeszcze stoi przy drzwiach, a już zdążyła sprawdzić co się z nim dzieje. Był zamroczony alkoholem i leciał jej przez ręce.

Nigdy go takim nie widziała. Sama nie wiedziała jak udało się jej wtoczyć go na kanapę. Usiadła bezradnie obok niego. Próbował się poruszyć i nakrył ręką udo. Zrozumiała, że nawet teraz ból jest na tyle intensywny, że zamroczenie alkoholem i tabletkami odnosiło kiepskie skutki. Otworzył oczy i próbował coś powiedzieć. Przysunęła się bliżej. Półprzymknięte oczy i powoli reagujący mózg próbował ogarnąć sytuację.

Ona nie ona? Realna postać czy alkoholowe odurzenie projektujące pragnienia?

Wyciągnął rękę. Postać była realna i prawdziwa. Odpowiedziała mu dotykiem. Jej druga dłoń zawędrowała gdzieś na jego głowę. Wraz z uświadomieniem sobie jej obecności wysupłał z siebie nie poskładane zdania.

- Byłaś zawsze… Ty? Ty… - próbował sam sobie odpowiedzieć - Tam jak… wtedy… ketamina … i … śpiączka i.. przedtem… Ale dlaczego…? I wiesz… jestem pieprzonym kaleką…. Nie ma… nie działa – poprawił się.

Jego ręka zatrzymała się na chwilę w jej ręce. Zamknął oczy i zapadł w sen.

Zrozumiała. Nagle sama poukładała się jej puzzle-relacja z Housem. W tych urywanych zdaniach powiedział jej więcej niż przez ostatnie dwa miesiące ich.. związku? Pytała samą siebie. Jej relacja do niego była prosta. To on musiał pokonać swoje pokręcenie i określić pragnienia.

xxx

Późne popołudnie zmrużyło mu oczy. Dodatkowy ból głowy zrobił swoje. Nie wiedział ile spał, nie wiedział jak się znalazł w swojej własnej sypialni. Próbował podnieść głowę, ale sama opadła mu na poduszki. Ból głowy był nieznośny. Ćmił i nie pozwalał myślom zebrać się do kupy. Złapał się za głowę... taaak... schlał się... to pamiętał doskonale. Jak przez mgłę pamięć przywołała mu postać Cameron. Taaaak.... Jego jawa-sen. Przykrył twarz poduszką. To nie może tak trwać... tak być.... – myślał. I tylko on sam wiedział jak bardzo nie chciał jej teraz spotkać w swoim salonie, w swojej kuchni... Taaaak... był idiotą.

Zwlókł się z łóżka dwie godziny później. Prysznic zabrał mu kolejne pół. Zanim się ubrał – zrobiło się szaro na dworze. Dom przywitał go ciszą. Wszystko było tak jak zostawił poprzedniego dnia. Samotna butelka na stoliku, zrzucone poduszki z kanapy, pusta fiolka po prochach i pieprzona laska.

Za oknem zaczął siąpić deszcz. Krople uderzające o szybę sprawiły, że usiadł do fortepianu. Grać? Nie grać? Palce błąkały się po klawiszach próbując odtworzyć jakąkolwiek melodię. Fałsze przewijały się z nieokreśloną bliżej muzyką.
Skończyło się – myślał – wszystko się skończyło...

Drgnął, gdy usłyszał pukanie.
- Odejdź! – zawołał
Znów pukanie
- Odejdź... – powtórzył nieco ciszej
- To ja – usłyszał jej głos – jeśli mi nie otworzysz użyję klucza
Nigdy nie używała jego klucza, gdy był w domu. Zrobiła to tylko raz poprzedniego wieczoru.
Wstał i dokuśtykał do drzwi. Uchylił je lekko. Zobaczył jej wielkie oczy, z których przebijał smutek. Spuścił głowę i wpuścił ja do środka.
Stanęła niepewnie, przerzuciła torbę przez ramię i oparła się o zamknięte drzwi.
- Cześć – wyszeptała – przyniosłam ci lekarstwo
Sięgnęła do torby i wyciągnęła rękę z dwoma fiolkami leków.
- Dziękuję – odpowiedział niemrawo. Kiedy odbierał leki próbowała przytrzymać jego rękę. Wyczuła przez chwilę delikatną pieszczotę. Nie patrzył na nią. Wzrok utkwił gdzieś między podłogą a ścianą.
- Wybacz – wymamrotał – chciałbym zostać sam.
Nie wytrzymała.
- Żeby się upić? Przedawkować? – zapytała zdziwiona łagodnością swojego głosu, choć wszystko w niej krzyczało.
- Po prostu sam – spokój jego głosu dorównywał jej
- Znów to robisz – patrzyła na niego jasnym wzrokiem. Już nie było w nim smutku. Była jakaś pewność i siła – próbujesz mi powiedzieć, żebym sobie poszła z twego życia.
Spiął się. Myślał, że grzecznie się odwróci, wyjdzie, popłacze, on ją zacznie ignorować i wszystko wróci do starej normy, starego bezpiecznego pokoju z napisem „stary kaleka – ignorant i dupek”.
Odwrócił się i dokuśtykał do kanapy. Opadł na nią. Podeszła do niego i usiadła na małym stoliku. Jej kolana nagle znalazły się pomiędzy jego kolanami.

- Potrzebujesz szybkiego numerku? – zapytał bezbarwnym głosem – mogę ci kogoś zamówić
- Potrzebuję ciebie – patrzyła mu głęboko w oczy, próbując uchwycić namiastkę duszy, którą zobaczyła w jego pijanym wyznaniu.
- Hm... – udawał zastanowienie – Stałaś się potrzebująca? Z tego co wiem Wilson takie lubi. Wiesz gdzie go szukać.
Patrzyła w jego lodowate oczy. Widziała w nich złość z przebłyskiem żalu. Odsłaniał się w niepojęty dla niej sposób. Dziwne. Po raz pierwszy w życiu nie czuła się zraniona ani dotknięta jego słowami.
- Ok – powiedziała – to twój wybór. Twoje życie, twój świat.

Przesunęła kciukiem po jego policzku i pocałowała. Wstała, załapała torbę i przerzuciła ją sobie przez ramię. Podeszła do drzwi i złapała za klamkę. Kilka sekund wahania i... odwróciła się. Wtedy to zobaczyła jak na dłoni. Jego oczy mówiące do niej tak desperacko, że aż się zdumiała. Tak bardzo kontrastowały z tym co przed chwilą powiedział. Westchnęła. Te jego paradoksalne zachowania, w których często przeczy sam sobie. Odrzuciła torbę i znów podeszła do niego. Znów jej kolana znalazły się pomiędzy jego kolanami. Patrzył bezradnie jak podnosi ręce i dotyka jego twarzy. Poczuł cudowne i ciepłe dłonie ogarniające jego głowę. Zamknął oczy i poddał się pieszczocie.
- Dlaczego... – wyjąkał – dlaczego... za co mnie lubisz?
- Nie wiem – odpowiedziała
- Musi być coś... za coś...
– Nie ma za coś... Nie ma dlaczego... – oparła czoło na jego czole - Nie wiem Greg. Nie mogę wymienić tej jednej rzeczy. Mogę wymieniać każdą pojedynczo, układać je w pary, trójki albo czwórki. Nie znajduję żadnego powodu, żadnego dlaczego, żadnego za co... Potrafisz być najpaskudniejszym człowiekiem jakiego znam, potrafisz ranić boleśnie i długo, a jednocześnie jesteś kimś najlepszym kogo znam...
- Jestem starym sfrustrowanym kaleką. Nie znajduje powodu dla którego ty... –przerwał.
- Jak widzisz ja go też nie znajduję.
Cisza koiła jego zmysły. Uspokajał się pod wpływem jej obecności i dotyku. Kolejna tajemnica której nie rozumiał.
- Greg... – podniosła głowę. Spojrzał na nią – co się stało, że aż tak się nienawidzisz, że nie dopuszczasz do siebie myśli, że ktoś może cię kochać za nic?
Ukrył twarz w dłoniach. Sedno jej pytania rozsadziło mu serce. Miał do wyboru: wyrzucić ją za drzwi i wykpić jej psychoanalizę brutalnym tekstem albo pozwolić jej zostać. Obie wersje były szalenie trudne do wykonania. Już nie mógł po prostu tak sobie wypchnąć jej za drzwi bez kolejnej rysy w sercu. Poprosić żeby została graniczyło z cudem. Nie był w stanie tego przerzucić przez zaciśnięte gardło. Podniósł głowę i pozwolił, by wyczytała to z jego twarzy
- Dziś rano czekając jak się obudzisz zrobiłam lasagne – powiedziała – pewnie nie odkryłeś jej w lodówce. Masz ochotę na włoską kolację?
Odetchnął. Nie musiał się tłumaczyć. Ona rozumiała. Zbyteczne, niewypowiedziane słowa rozpadły się na kawałeczki. Kiedy siadali do kolacji sięgnął po tabletki. Znów to samo, błędne koło bólu i durnego cierpienia z którym nie da się rozmawiać i ciężko się pogodzić.

Stare śmiecie... myślał przełykając tabletki. Nagle w kuchni zapachniało. Spojrzał spod rzęs na krzątająca się Cameron. Jednak... to nie stare śmiecie. Wiedział, że czeka go zmierzenie się o nią z samym sobą. Pewnie jeszcze nie raz. Nie wiedział jak to się skończy. Niczego nie był pewien. W głębi duszy wiedział, że kolejne stopnie relacji z nią zostały pokonane.

-----------------------------

corazón

Lasagne w sam raz na późną kolację

Idę czytać

Dark Angel

Nie wiem, jak to robisz, ale w Twoim wykonaniu nawet oklepane sytuacje (House schlano-zaćpany + Cameron śpiesząca na ratunek) czyta się z największą przyjemnością

kropka

nefrytowakotka

Ooo tak. To jest to. House nienawidzi siebie i to jest podstawa jego pokręconych relacji czy tez ich braku.
Naprawdę nie wiem jak Ty to robisz, ze wychodzi Ci tak wspaniale pokazywanie emocji. I z przerabianego nie raz motywu schlany House Tobie wychodzi następna perełka którą czyta się z zapartym tchem.
Urok osobisty Twój i House'a

kropka

Eithne

W tym fiku wszystko jest wyraziste, nie tylko ta emocjonalna strona

Świetna część, świetna, świetna...

Dark Angel

annniczka

super ujęłaś emocje, część świetna

Wika

SUPER !!! Kropka jesteś genialna

ana12

śliczne, dobrze, że została

kropka

Mikołajkowy prezencik dla grona czytaczy ode mnie

10: Układanie

Minął długi miesiąc i House powoli zaczął przechodzić do porządku dziennego nad bolącą nogą i rozczarowaniem, które w związku z tym nastąpiło. Najgorsze były współczujące spojrzenia i te „przykro mi doktorze…”. Zanim sytuacja na tyle unormowała się, że wszyscy zdążyli powoli przyzwyczajać się do zastanej rzeczywistości – House pędził w życiu na szóstym biegu sarkazmu.

Życie szpitalne toczyło się dalej. Chorzy przychodzili i odchodzili. House wyciskał z Formana i Chasa wszystko co się dało i co się nie dało, ale efekty na diagnostyce pozostały na 100%.

Porządek dzienny oznaczał dla House’a od nowa zrewidować kilka rzeczy. Ból powrócił z siłą wybuchu wulkanu zmiatającą wszystko po drodze. Co nas nie zabije to nas wzmocni? Ratuj się jak możesz? Nie. To nie to.
Znał coś innego, co nie kwalifikowało się pod żadne „wzmocni”. Znał rangę i głębokość bólu. Wiedział, że musi się nauczyć go na nowo, choć tak dobrze go pamiętał.

Wraz z bólem fizycznym uderzyło go pytanie wsadzone w czeluść jego duszy przez Cameron: co się stało, że aż tak się nienawidzisz, że nie dopuszczasz do siebie myśli, że ktoś może cię kochać za nic?

Co się stało? Wszystko ma przecież swoją cenę. Dobre zachowanie ma swoją cenę, dobre stopnie, dyplom lekarza, trzymanie jakichkolwiek relacji z ludźmi, zerwanie ze Stacey…

Zawsze to „coś” zapyta o cenę. Pieniądze można wydać. Pozafinansowa reszta jest nie do wycenienia i nie do zapłaty. Pozafinansowa reszta sprawia, że umierasz choć żyjesz. Stajesz się emocjonalnym wrakiem, gdzie boli każda bliskość i mimo, że jej pragniesz odrzucasz ją, bo to mniej boli. No i nie jesteś w stanie wydusić z siebie elementarnie emocjonalnych zachowań oprócz wszędobylskiej ironii.

Ale co z tego? Jego wszystkie teorie obaliła ona.
Ona sprawiła, że łagodniał, że wyciągał po nią ręce, że zachłannie brał, że dawał, choć nie umiał, że…

Ona…

Musiał to sprawdzić, zmierzyć się ze zwidami w mózgu, własną podświadomością i tym czymś, co sprawiało, że kiedyś przez parę chwil mógł powiedzieć, że był szczęśliwy.
Sprawdził. Była. Chciał jej. Tylko dlaczego takie trudne jest mówienie o tym, pokazywanie tego. Owszem – gdy byli sami. Nie-owszem w tłumie.

Coś mu mówiło w środku, że bardzo chciałby ją znów mieć gdzieś na wyciągnięcie ręki. Bliżej. Tęsknota? Potrzeba bliskości? Od pamiętnej nachlanej nocy i lasagne zjedzonych potem wspólnie zdystansował się. Pokonane kolejne schody w relacjach z nią sprawiły, że musiał znów się poukładać sam ze sobą.

Paradoksalnie – każde otwarcie sprawiało, że na jakiś czas nabierał dystansu chcąc przemielić w sobie okazaną słabość.

To był długi miesiąc prowadzenia układów z samy sobą, szukania odpowiedzi na pytania typu: co jeśli?, a jeśli?, dlaczego?

Był jej szalenie wdzięczny za okazaną delikatność, cierpliwość i nie naciskanie w żaden sposób. Jak dobrze go znała. Jak bardzo go akceptowała…. Słowo akceptacja wbiło mu się w mózg niczym pocisk. Zrozumiał. Akceptacja oznaczała, że był idiotą do kwadratu. Akceptacja oznaczała, że brała go całego takim jakim jest. Z nogą, humorami, wahaniem, arelacyjnością, sarkazmem, tabletkami i alkoholem i….

Powlókł się w stronę immunologii. Zastał ją pochyloną nad laptopem. Gdy podniosła głowę zauważył, że miała zmęczony wzrok.
- Dasz się wyciągnąć na kolację? – zapytał od razu ukrywając cholerne napięcie
- Wprowadzam dane, podsumowuję wyniki, piszę wnioski. Muszę to dziś wysłać, bo mnie szef zamorduje – odpowiedziała zwyczajnie – za dwa dni składamy wszystko do kupy. Za tydzień wielki dzień w postaci międzynarodowej konferencji na temat zakończonych badań klinicznych. Mam trochę roboty.
Zawahał się. Skoro już tu przyszedł…
- Dużo tej roboty?
- Sporo... Na jakieś dwie godziny… Mogłabym to skończyć w domu, ale nie mam Internetu żeby wysłać wyniki, więc muszę siedzieć tu.
- To może… - zawahał się – pojedziemy do mnie. Mam internet, zamówimy chińszczyznę, w międzyczasie pomogę ci z tymi wynikami. Chętnie przyjrzę się wynikom… - dodał ciszej
- Są jeszcze niekomplementarne. Wiele zależy od tego co udało się wydobyć chłopakom, ale moje wyniki są szalenie obiecujące. Warto było się trudzić – dodała z uśmiechem.
- Więc? Moja propozycja? – nie potrafił ukryć napięcia. Cień nadziei przemknął przez jego twarz.
- Ok. – odpowiedziała – daj mi kwadrans.
Kiwnął głową i wycofał się na korytarz. Dopiero tutaj wypuścił z siebie ogromne westchnienie. Wracając do siebie w dalszym ciągu był zdziwiony jej reakcją. Powinna wyrzucić go za drzwi za blisko miesiąc trzymania jej na dystans, rozmawiania o pierdołach na stołówce, mijania się w windzie, relacji związanych tylko z konsultacjami, bez bliskości, bez jakiegokolwiek ruchu z jego strony.

- Piwo? Wino? – zapytał, gdy siadali przed jej laptopem, by przyjrzeć się wynikom i ewentualnie dopisać jakieś konstruktywne wnioski.
- Dziękuję. Wiesz, że nie piję, gdy prowadzę – odpowiedziała.
Spojrzał na nią spod rzęs. Chciała wrócić do domu. Czego się spodziewał? Że padnie mu w ramiona i będzie błagać o chwile bliskości z nim? To już nie ta sama Cameron, która stawała na głowie, żeby zwrócić na siebie jego uwagę.
Wiedział, że teraz krok należy do niego. Tylko jak po prostu wysupłać przez gardło, że chciałby żeby została? Choćby na najkrótszą chwilę. Choćby na mgnienie oka.

Zrobił jej kawę w najśmieszniejszym kubku jaki posiadał z najśmieszniejszym napisem. Roześmiała się, gdy go postawił przed nią.
- Nie wiedziałam, że masz takie skarby w domu
- Mam tego więcej – wymruczał.

Potem się zachwycił starannością i dokładnością przeprowadzonych badań, podjętym i przeprowadzonym tematem. Właściwie niewiele jej pomógł. Czytał wydrukowane notatki, podpowiadał, zakreślał, dodawał swoje trzy grosze w przewrotnie stawianych wnioskach. Przekomarzała się z nim próbując wprowadzić w ten wieczór nieco swobody. Oboje byli spięci - mimo tylko naukowej rozmowy. Wyczuwała to doskonale i chciała pokazać mu jak bardzo nic się w niej nie zmieniło w stosunku do niego.

W międzyczasie zjedli chińszczyznę, a kubek z kawą zrobił się nagle pusty.

Wraz z ostatnim kliknięciem „wyślij” wieczór nagle ucichł. Zaczęła się zbierać. Składała notatki, robiła ostatnie wydruki.

Patrzył na jej ruchy i zrozumiał, że jeśli jej nie zatrzyma będzie ostatnim idiotą. Tak, do cholery, tak. Bardzo chciał, żeby została nawet jeśli mieliby przesiedzieć obok siebie całą noc. Nawet jeśli pozwoli się tylko przytulić. Powlókł się do kuchni. Wino - jego ostatnia deska ratunku.

- Napijesz się wina? – pytanie zawisło gdzieś w próżni, ale realnie wyciągnięta ręka House’a z kieliszkiem wina w jej stronę nie budziła wątpliwości.

Nie zawahała się i wyciągnęła obie ręce.
Zbyt szybko to zrobił. Nagle ręce zrobiły się puste, w powietrzu uniósł się brzęk tłukącego się szkła. Zanim minęło zdumienie i oszołomienie i poczuła, że zapada się w długaśnych ramionach Grega.

Nieważna stała się czerwona plama na jej bluzce i jego koszuli. Wszystko stało się takie proste i łagodne. W jej włosy wtapiał się jego oddech, tuż blisko swojego serca słyszała mocne uderzenia jego serca.

Jeszcze nigdy nikt w taki sposób nie poprosił jej żeby została.

Chwilę potem, gdy miał ją znów całą przy sobie, gdy usta odnalazły usta, gdy zabrakło oddechu, gdy zdążył wessać w płuca jej cudowny zapach, gdy nacieszył się jej prostą bliskością laptop został zamknięty, a butelka wina wypita wraz z padającymi z ust obojga słowami.

Po raz pierwszy od tamtego koncertu próbował rozmawiać z nią o tym co się z nim dzieje i co się dzieje między nimi. Tak, żeby nie było niedomówień, niedopowiedzeń. Tak, żeby ustalić granice, żeby…..

- Kocham cię – powiedziała mu, gdy zaciągnął ja na kanapę i wpatrywał się intensywnie w jej twarz próbując ubrać w słowa pierwsze zdanie.
Nie był zaskoczony.
- Wiem – odpowiedział – odnalazłem to w tobie. Ja…
- Wiem – odpowiedziała – nie żądam od ciebie niczego czego nie możesz mi dać
- Pewnego dnia zażądasz, a być może odkryjesz starego idiotę, który nie potrafi się zmienić nawet jeśli … - zawahał się
- Skąd wiesz, że wtedy nie będziesz mógł mi tego dać? – zapytała
- A jak myślisz? Dziś pójdziemy do łóżka. Jutro pozwolę ci zrobić śniadanie. Przez tydzień będzie względny spokój, a potem ni stąd, ni zowąd i zacznę cię odsuwać.
- Nie odsunąłeś mnie od siebie gdy powrócił ból. Nie bałam się dystansu, który wytworzyłeś potem. To są twoje schody do pokonania. To twój czas potrzebny na ich pokonanie. Zresztą... zawsze wracasz... Tak jak dziś... nawet jeśli trwało to cały miesiąc...
- Jak widzisz potrzebuję dużo czasu. Ja….
- Masz go bardzo dużo – odpowiedziała – całe moje życie
Spojrzał na nią zaskoczony. Westchnęła.
- Właśnie próbuję ci powiedzieć, że daję ci tyle czasu ile potrzebujesz
- To znaczy, że… - zawahał się
- To znaczy, że jesteś jedynym, z którym moje życie nabiera najpełniejszego wymiaru.

Patrzył na nią niemożliwe długo szukając w jej twarzy jakiejkolwiek oznaki wahania.

- Brakowało mi ciebie – wymamrotał tak cicho, że ledwie to usłyszała – jestem idiotą.

Pochylił się. Jej dłoń znalazła się na jego ustach.
- Zanim mnie znów pocałujesz chcę znów powiedzieć… kocham cię. I chcę ci jeszcze powiedzieć, żebyś się nie bał mojej miłości. Ona nie chce cię zagarnąć za wszelką cenę, nie chce zabrać ci twojej przestrzeni. Ona daje ci czas, robi ci miejsce, akceptuje ciebie całego.

Przykrył jej rękę, która zasłoniła mu usta. Poczuła jak całuje wgłębienie jej dłoni. Pochylił się do jej szyi. Odszukała jego ucho i wyszeptała wprost w jego serce
- A jeśli... - zawahała się i odnalazł w jej głosie skrawki smutku - Jeśli będziesz chciał odejść, nie zatrzymam cię na siłę

Tydzień później wprowadziła się.

---------------------------------------

Dark Angel