Pamięć i odczucia [Z]

nefrytowakotka

Następny wyskok, mojego mrocznego ja. Nie bić.

Pamięć i odczucia.

Biegła przed siebie wściekła. Po głowie tłukły się nieproszone myśli i złość... złość na tych wszystkich, którzy nic nie wiedzieli a chcieli być tacy poprawni. Po co? Przecież nikt, kogo to nie spotkało, nie może wiedzieć co ona czuje. Mówili: współczuję, a przecież nie współczuli bo n i e wiedzieli. Hipokryzja.
Co może wiedzieć, ktoś komu nikt nie umarł, na temat tego jak ona się czuje? Skąd może wiedzieć co czuła, kiedy weszła rano, w jakże znajomy, szpitalny korytarz i zobaczyła ukradkowe spojrzenia pielęgniarek. Strach zwinął jej żołądek w twardą kule a ona zaczęła biec do tego pokoju, w którym ostatnio spędzała cały czas. Zatrzymała się w progu. Łóżko było p u s te. Koszmarnie i boleśnie p u s t e. Trzymała się framugi, czując, jak krzyk podchodzi jej do gardła i wreszcie wyrywa się na zewnątrz. Nie pamiętała zastrzyku, nic nie pamiętała.
Ale tablica jej pamięci przywoływała inne obrazy. Jego uśmiech, kiedy mówił, że ma się nie martwić i nie płakać. Uścisk ręki delikatny jak oddech motyla, bo był tak słaby. Muśnięcie jego warg i smak jego łez. Z każdym oddechem był słabszy, a ona umierała w środku, z każdym dniem bardziej i bardziej. W takich momentach myślała minuty na przód, już nie godziny a minuty. Z każdym boleśnie wydobytym oddechem traciła go. Trzymając go za rękę, marzyła, żeby, jak w powieściach fantasy, mogla przelać swoja siłę życiową w niego. Uzdrowić go. Śmieszne marzenie. Nie do spełnienia.
Wtedy, tego strasznego dnia, wyszła ze szpitala tylko na chwilę. Na jedna małą pieprzoną chwilę. Nie poczekał na nią i odszedł. To ją zabiło jeszcze bardziej.
A ludzie wokół niej mówili banalnie: przecież wiedziałaś, że tak się skończy, jesteś lekarką. I jeszcze czas goi rany. I tłumaczyli pięć etapów żałoby. Pieprzenie.
Siedziała na ławce i trzęsła się z emocji. W końcu zsunęła się z ławki i zwinęła w kłębek na trawie patrząc na błyszczące w świetle słońca lustro wody. Staw w parku. Jego ulubione miejsce. Łzy poleciały same, a cała radość życia po prostu w niej umarła.
Nie będzie pięciu etapów żałoby. Nie będzie akceptacji. Nie ma akceptacji, jeśli umiera ktoś taki, jak House.
Nie będzie akceptacji, bo człowiek, martwy w środku, nie może nic zaakceptować, nawet życia. Cameron siedziała na trawie patrząc martwym wzrokiem w przestrzeń.
Była pusta.

Wolfgang

w zasadzie mam tylko jedno do powiedzenia...

OMG!

ania

Bic nie będę, ale....

Smutek

nefrytowakotka

Ania, bo jak mój wen ma doła to potem pisze takie fiki jak ten... a ja się dołuje własnym opowiadaniem.... szkoda gadać.

Wolfgang

Jen

House umarł

smutne i śliczne

czekam na kolejnego równie smutnego ficka ^^

nefrytowakotka

Spokojnie... pisze się właśnie, może dzisiaj wrzucę część. Będzie w Hilsonie, ale to tylko friendship będzie, żadnej ery

m90

Jakie piękne... W swej chaotyczności jest po prostu niesamowite. Śmierć jednego z głównych bohaterów zawsze nadaje tej wspaniałości opowiadaniu.

Wika

Nefrytowakotka no i już w depresję wpadłam.

Szkoda,że nie napisałaś coś optymistycznego.
Jakoś tak smutno się zrobiło

motylek

szok , takie bardzo smutne

nefrytowakotka

Dziewczyny... śmierć zmienia wszystko. Ja piszę opierając sie na własnych doświadczeniach, może dlatego coś, nie mówię że coś wielkiego, z tego wychodzi. Czasem miewam straszne dołki a efektem sa takie fiki.
Mój wen ma własna chandrę i dlatego Marzenia leża odłożone. Tzn jest następna część mroczna, ale potrzebuję części wcześniejszej radosnej a wen mówi: spadaj

runiu

Lubię Twoje fiki. Ten jest okropny, smutny i dołujący, ale genialny. Wszystko opisujesz tak dramatycznie, realistycznie i trochę chaotycznie jak plątaninę ludzkich myśli. Bardzo mi się podobało.

nefrytowakotka

Runiu, dziękuję. Tak opisuję bo tak działamy. I tak myślimy. Chaos... a dopiero potem coś konkretnego. Nie zawsze dobrego.

ana12

ohh, następny fik o śmierci w twoim wykonaniu
tym razem uśmierciłaś housa, piękny tak samo jak tamten

Wika

Nefrytowa, kiedy następna część ?

Dark Angel

Czytałam sobie, czytałam. Myślę: ha, pewnie opis śmierci jej męża.

A tu bach: House

Twój Wen musiał być bardzo zdołowany *wyciąga Wena z dołka*

nefrytowakotka

Mój wen siedział wtedy w dole Mariańskim co najmniej...
Czasem miewam takie wyskoki

eigle

Nefrytowa, bo przy świętach tak jakoś pozytywniej nastawiona do życia jestem.
Przeczytałam kolejny dołujący mnie raz i pomyślałam za razem drugim: A może ona taka przewrotna jest i to tylko początek hameronkowego fika. A zaczynasz po prostu od koszmarnego snu Cameron.
Na jawie okazuje się, ze House żyje tylko coś słabuje, np. przedawkował albo mu organa jakieś od prochów wysiadają, albo najzwyczajniej w świecie dziewczyna ma koszmary nz powodów tego co na jawie widzi (Huddy).
I akcję w cudowny, niepowtarzalny, hameronkowy sposób rozkręcisz!

Couvert de Neige

Uwielbiam takie fcki... Nefrytowa jesteś wspaniała

Narenika

Nefrytowa, dobrze, że przeczytałam tego fika już właściwie po świętach. Chcesz mnie zabić. Nigdy nie miałam problemów z sercem, ale właśnie zaczynam odczuwać...

Mocne i dobrze napisane

nefrytowakotka

Nareniko, dzięki

Ale naprawdę nie mam zapędów pozbawiania kogoś zdrowia

Sonea

Myślałam, że to o jej mężu, a tu niespodzianka.
Extra fik, jak zwykle nefrytowa.

Allie House

Nefrytowa, cudnie! Uwielbiam twoje fiki . Są po prostu genialne

.
Oby tak DALEJ ! Wcale mi nie przeszkadza , że jest dołujący . Lubie sie tak dołować

. Wena życze

kin

Aj! zabolało pod koniec, bo byłam pewna że piszesz o śmierci jej męża... a tu House...
Ale nie powiem że nie, fik świetny. Tak smutny, a tak prawdziwy.

Karolax09