Obłęd - BO, M, angst

kin

Napisane już jakiś czas temu, niestety w notatniku na komórce, którą przez przypadek wyprałam. Spisane jak najszybciej, żeby nie zapomnieć. O tym, co się dzieje, gdy...

Żyletką boli, w rzece puchniesz,
kwasy plamią, a gaz cuchnie,
pęka sznur, chce się być -
nie ma wyjścia, muszę żyć.*

Ostatnie promienie słońca leniwie wpadały przez okno, co jakiś czas sięgając mojej twarzy. Odwróciłam ku niemu głowę, jego ciepło było jak magnez. Tak łatwo było wtedy zamknąć oczy i obserwować bajeczne mroczki pod powiekami...

To było takie niesprawiedliwe - nie zostało mi już nic prócz niego, tylko on wytrwale trwał przy mnie, kiedy wszyscy inni odwrócili się ode mnie. Mój przyjaciel Obłęd, mój kochany Obłęd... Znaleźć się tu tylko dlatego, że zaczęłam z nim częściej rozmawiać? Niesprawiedliwe! Przecież każdy miał swoje demony, swoje obłędy!

Jak zwykle o tej porze, drzwi pokoju skrzypnęły, a przytłumione przez szpitalne obuwie kroki zbliżały się do mnie.

- Allison - powiedział lekarz. Otworzyłam oczy i powoli na niego spojrzałam. - Słyszałem, że lepiej się dziś czujesz. Masz ochotę posłuchać muzyki?

O, tak, miałam ochotę! Przecież uwielbiam muzykę! Tak dawno nie słyszałam nic...

Lekarz włącza stojący na biurku odtwarzacz, a ja uśmiecham się do siebie. Tak, te dźwięki... są piękne. Cudowne. Uwielbiam je, prawie tak mocno jak mojego Obłęda.

I choć mogłabym słuchać tej muzyki przez wieki, Obłęd daje o sobie znać. Bo on nie lubi muzyki. Nieważne, najpiękniejszej czy też zwykłej szmiry - nie, Obłęd wręcz nienawidzi wszelkich dźwięków. Pewnie dlatego, że on pamięta coś, co ja już dawno wyrzuciłam ze swej pamięci...

Próbuję go uspokoić, ale jemu to wcale się nie podoba. Muzyka go przeraża. I wtedy zaczyna krzyczeć, ale jego krzyk jest zawsze moim krzykiem... A to jest straszne, straszne!

Lekarz wyłącza muzykę, ale Obłęd wciąż pamięta, co działo się ostatnim razem, gdy słyszał muzykę, i krzyczy, krzyczy...

Nawet nie zauważa, że przy drzwiach zbiera się coraz więcej ludzi, a wśród nich jest Jasmine, która zaczyna rechotać się na całe gardło i woła do reszty:

- To tylko Allison, nasza Szalona Allison!

Lekarz nie ma czasu, żeby ich uspokoić, a oni przyłączają się do Jasmine, i wołają wesoło "Szalona Allison, Szalona Allison!"

Po chwili Obłęd przestaje krzyczeć, a zaczyna jęczeć... bo gdy ja czuję jak wbijają mi igły w rękę, to i Obłęd czuje ten ból...

*

Późnym wieczorem, kiedy jest ciemno, a za oknem zamiast słońca świeci księżyc, zastrzyk przestaje działać, i widzę ich przy moim łóżku. Siedzą na jego skraju i uśmiechają się do mnie smutnie. Szepczą coś...

Że to nie była moja wina, ten wypadek... to przecież kierowca tira nie panował nad swoją maszyną, a ja próbowałam zjechać mu z drogi...

Że to wcale nie bolało... tylko tak im przykro, że zostawili mnie samą, że nawet Wilson... nawet Wilson...

Uśmiecham się do nich, i opowiadam im o słońcu. Obłęd dopowiada to, czego zapominam. I jak go tu nie kochać? Tylko on jeden jest wciąż ze mną... i nie opuści mnie nigdy...

Nie mam pojęcia, dlaczego lekarze nie widzą Grega i mojego synka. Tyle razy już ich o to pytają, ale oni wciąż twierdzą, że nikogo tu nie było. Tylko ja i mój Obłęd.
Tylko ty mi pozostałeś...

*Girl, Interrupted[/i]