Nigdy nie jest za późno [10/? NZ]

tysiaaa

wspaniały prezent

Couvert de Neige

Kurcze, niesamowite ;D House, dziecko, powrót, Cam. Czekam na kolejne retrospektywne części.

Tylko co do dziecka. Chłopiec mający rok i 3 miesiące ledwo mówi mama i tata. nazwy zwierząt to już w ogóle wyższa szkoła jazdy

Tak tylko bo nie dałoby mi to spokoju

Sonea

No wiesz Couvert de Neige, Daren jest synkiem Geniusza...
To chyba ma jakiś wpływ...

Couvert de Neige

Myślę, że nie wielki. Mógł mieć dużo z matki

nefrytowakotka

Couvert, wzięłam przykład z żywego dziecka czyli mojej córki jak była mała

I jeszcze oprócz lwa, ryżafy używała słowa nynie na nogi oraz małtki

W wieku dwóch lat gadała tak że uszy puchły

ale to po mamusi

Couvert de Neige

O__O Super dziecko... ja przerobiłam z 8? Nie moich tylko siostrzeńców, bratanic, bratanków, siostrzenic, później zaczynały...
Faajna córa

nefrytowakotka

Couvert, pewnie, że tak. jak zawsze puchnę z dumy

Jak wen wytrzeźwieje będzie następna część, bardziej wspominkowa

Jen

to jest... przecudne i w ogóle ;*
czekam na cd.

SzatuunZiioom_

Boskooo . jak zwykle . ; ** . Czekam na kolejna część . A właśnie co do Darena . To ja jak miełem rok i podajrze 4 miesiące juz gadałem jak najęty . Oczywiście większosć nic nie rozumiała, ale z opowieści moich rodziców, dziadków i wujków zacząłem strasznie szybko mówic i dużo. ; PP .

ania

święta święta i poświętach

kiedy kolejna częśc ?

nefrytowakotka

Tak jak obiecałam wrzucam nastepną część. W miarę szybko

Enjoy.

Z dedykacją dla Nareniki, która w komentarzu napisała bardzo ważną rzecz.

W biurze Cuddy zajęła swoje miejsce za biurkiem i wskazała na na kanapę stojącą pod ścianą milcząco zapraszając House'a, by usiadł. Lekarz pokręcił odmownie głową, opierając się mocniej na lasce. Przyglądał się Cuddy chłodno, zauważając niewielkie zmarszczki mimiczne wokół ust i oczu.
Ma czterdzieści cztery lata i zaczyna to być widoczne. Choć nadal jest ładna... pomyślał.
- Mam dla ciebie propozycję, House. Chciałabym, żebyś wrócił do PPTH, do pracy – Cuddy postanowiła nie bawić się w gierki. - Na stanowisko szefa diagnostyki, wysokość pensji i inne rzeczy są do ustalenia, ale mogę cię zapewnić, że pensja będzie wyższa niż ostatnio. Dostałbyś swój stary gabinet, obok Wilsona. Zespół, jeśli nie pasowałby ci, mógłbyś zwolnić i zatrudnić kogoś innego.
- A co z Dobsonem? - Zaciekawił się House.
- Od długiego czasu mam zamiar go zwolnić. Ale nie miałam kandydata na jego miejsce. Jest idiotą i zarząd naciska na jego zwolnienie.
- Dlaczego mnie zwolniłaś wtedy? Dwa lata temu? A teraz chcesz, żebym wrócił? - House świdrował Cuddy wzrokiem. Wiedziała, że jeżeli skłamie, on będzie o tym wiedział.
Zawsze wiedział.
- Zwolniłam cię, ponieważ złamałeś warunki ugody. Brałeś vicodin, przerwałeś rehabilitację. Chciałam, żebyś zaczął ponosić konsekwencje swoich czynów. - To była tylko część prawdy.
- Och, czuję się wzruszony twoja troską o mnie – stwierdził House drwiąco. - Wziąłem odpowiedzialność, ale chyba nie tak, jak się spodziewałaś. Miałaś zamiar przywrócić mnie do pracy, prawda? Co w zamian miałem zrobić? Więcej kliniki? Branie nudnych przypadków? - House zaczynał być wyraźnie zły.
- Nnie tylko. - Cuddy, nagle nie wiedząc dlaczego, straciła panowanie nad sobą. Może wpłynął na to widok promiennej Cameron, wybierającej się na lunch z House'm. - Miałeś pójść na odwyk, rehabilitację i zacząć spotykać się z psychiatrą. - Pominęła milczeniem pomysł kontroli na obecność narkotyków.
House roześmiał się złym i gorzkim śmiechem.
- Podejrzewałem coś w tym stylu. Miło, że się nie pomyliłem. A teraz, te pomysły nie wchodzą w grę? Na jak długo? Nadal biorę vicodin, nie chodzę na rehabilitację ani do psychiatry. Co takiego się zmieniło w takim razie? Beznadziejny szef diagnostyki? Wściekły zarząd, bo straciłaś narcystycznego dupka, ale zarazem dobrego lekarza? A może fakt, że zaczynam być naprawdę bardzo sławny przez moje artykuły i książki? - Sarkazm kapał wręcz z jego słów wypalając niewidoczne dziury w dywanie. - Nic z tego. Nie wrócę do PPTH, nigdy. Tam gdzie pracuję, jest mi dobrze. Tak po prostu. I nie ma kliniki – zakończył z emfazą. Obrócił się i wykuśtykał szybko z gabinetu pozostawiając oszołomioną i wściekłą Cuddy samą.
O, nie. Nie poddam się tak łatwo. Nie wierzę, ze zrezygnujesz z Cameron czy też Wilsona. Wojna dopiero się zaczyna... myśli Cuddy wirowały w jej głowie, gdy układała plany.
Plany w planach. Pułapki w pułapkach.
Nie była świadoma tego, że druga strona podjęła już pewne działania. I nie był to House.

Cameron, tak jak obiecała, czekała na zewnątrz, oparta o ścianę szpitala. Wystawiła twarz do słońca, zamykając oczy i ciesząc się ciepłymi promieniami słońca pieszczącymi delikatnie jej skórę. Myślała o Housie. O jego synu. O tym, że zmienił się, co zawsze uważała za niemożliwe. A jednak. Był łagodniejszy, to na pewno. Mniej nieszczęśliwy, a może nawet na swój sposób szczęśliwy? Było jeszcze coś, co wyczuła, a czego nie potrafiła, jak na razie zidentyfikować. Nie dawało jej to spokoju. Coś w zachowaniu House'a, w sposobie poruszania się, wyglądzie... Pomimo bólu, nie garbił się tak bardzo jak kiedyś. Czy to właśnie to? Nie. I nagle zrozumiała.
House wyglądał tak, jakby niesamowity ciężar spadł mu z ramion. Jakby odetchnął i odżył po opuszczeniu PPTH. To było właśnie to.
House znalazł swoje miejsce.
I nie było to Princeton.
Jej rozmyślania przerwał głos House'a:
- Mamooo, jestem głodny! Możemy wreszcie iść na ten lunch? Mój żołądek przyssał się do kręgosłupa – House miał jedną ze swoich najlepszych min: oczy smutnego baseta.
- Oczywiście, synu. Jak będziesz grzeczny i zjesz wszystko z talerza, kupię ci lody w nagrodę – zripostowała Cam. Zauważyła nieznaczny uśmieszek wyginający kącik ust House'a. - Restauracja jest tam – wskazała na niedaleki blok po przeciwnej stronie ulicy.
Ruszyli wolno w kierunku knajpki. House przyglądał się Cameron, ciesząc się, że ma na oczach okulary słoneczne i może bezpiecznie patrzeć na śliczną kobietę.
Zmieniła się i nie chodziło o blond włosy. Dorosła. Ze spłoszonej, niepewnej dziewczyny wyrosła piękna, pewna siebie, znająca swoją wartość kobieta. Nie widział w jej oczach żalu, wyrzutów, gniewu. Tylko spokojną akceptację i radość. Nie zadawała pytań. Czekała aż sam coś jej zdradzi. Tylko jak on do cholery miał jej opowiedzieć o Susanie? O tym całym bajzlu z nią związanym? O swojej głupocie, jej głupocie, w konsekwencji czego wylądował jako samotny ojciec. Jak miał jej opowiedzieć o emocjonalnej huśtawce i miotaniu się jak szczur w labiryncie na wieść, że będzie ojcem? O myślach, żeby wszystkiemu zaprzeczyć, oddać dziecko? O tym potwornym strachu, jaki czuł na myśl, że zostanie ojcem? O tym, że może być jak jego własny ojciec. Nawet teraz, w gorących promieniach słońca poczuł lodowaty podmuch strachu. Oczywiście, od dwunastego roku życia wiedział, że John House nie jest jego ojcem. I co z tego? Wychował go, jeśli można nazwać to wychowaniem. O tym koszmarnym uczuciu, które czuł nadal, że jest niechciany, że jest pomyłką. O metodach wychowawczych tatusia. I o żalu jaki czuł do swojej matki. A przecież musiał jej coś powiedzieć. Tylko nie wiedział co i w jaki sposób.
Wiedział także, że musi to zrobić szybko. Ponieważ Cameron należało się wyjaśnienie. Nie wierzył, że ona jeszcze coś do niego czuje. Niemniej, on ciągle czuł jej ramiona obejmujące go delikatnie, kiedy zdychał z bólu na schodach. Czuł ciepło jej ciała każdej nocy i budził się szukając jej w swoim łóżku, które było tak boleśnie puste.
Może w trakcie obiadu znajdzie odrobinę odwagi.
Może.

kropka

My tu gadu-gadu a ty.....
Wzięłaś mnie z zaskoczenia!
Osz ty!!

No dobra. Tera kilka słów wyrwanych z szybkiego zaskoczenia po tym parcie.

Miotający się House jest szalenie wyrazisty i zrozumiały.
Takie a nie inne wątpliwości dotyczące dziecka są dla mnie oczywiste i prawdziwe w jego wykonaniu.
Jest pewny siebie, ale niepewny jej uczuć - tyle lat... i w dodatku dziecko.....
Szuka jej ramion, ale ucieka na kilometry.... dosłownie i w przenośni. Chce i boi się.
Czy zaryzykuje?

House, który wygrał batalię ze sobą o dziecko - jest dla mnie jak spełnienie marzeń o człowieku, który cierpi, ale na swój sposób próbuje żyć swoją pełnią życia.

Czekam teraz na prawdziwą i szczerą rozmowę z Cam

Czy muszę pisać, że było dobrze?
Nie... Ty to wiesz!

eigle

Dark Angel

Specjalnie dla Ciebie przerwałam czytanie orzeczeń

Świetny tekst. Aż mi się coś robi na samą myśl, że na jakiś czas będziemy pozbawione nowych kawałków i już mam nadzieję, że czas z dala od komputera poświęcisz na rozwijanie fabuły w głowie

eigle, prawda się zawsze i wszędzie należy

Aż się zakrztusiłam ze śmiechu, jak przeczytałam ten fragment.

Czekam z niecierpliwością, aż napiszesz, co się działo z życiem osobistym House'a, bo dajesz jakieś przebitki, ale takie... mgliste.

nefrytowakotka

Eigle, to nie był strzał z marszu ani one night stand

Pewnie, że mgliście, bo jak napisze od razu, to co potem???

W głowie następną część prawie gotowa... ale nadal będą retrospekcje i przemyślenia. Mam nadzieję, że nie zanudzę

kropka

"nienienienie"

nie zanudzisz nas retrospekcją!!
Wszak wszystko musisz nam wyjaśnić, więc nastawiam się na sporą dawkę retrospekcji.

Ja nawet nie spróbuję się domyśleć co się wydarzyło w życiu Hałsa.
Wiem że jedno z wydarzeń miało na imię Susan, a kolejne Daren

Niech pisze szybko, bo pęknę z niecierpliwości.

Sonea

Napewno nas nie zanudzisz kotko.
Kolejna częśc znowu jest ŚWIETNA!!!

Czekam na wyjaśnienia

Pozdrawiam:)

eigle

Wiesz Nefrytowa,
chłopów to ja niegdy nie zrozumiem ...

Tej Susan tak łatwo mu nie zapomnę, zwłaszcza że mówisz, iż to trwało ...
Zły chłopiec z tego House'a.

nefrytowakotka

No pewnie, że zły. W końcu z prostytutkami też się umawiał

Problem w tym, że baby kochają łajdaków i złych chłopców

To facet. ma swoje potrzeby

A na poważnie... to wcale nie było takie proste i łatwe.

cocorito

Tą Susaną to mnie zaintrygowałaś...

Świetne przemyślenia House'a,
niestety, teraz będę cierpieć z powodu braku kolejnej części, bo aż zżera mnie ciekawość, co będzie potem

Cudowne, cudowne, nefrytowa

agii

No to mnie zagięłaś - Susan? Jaka Susan?

Cuddy snuje plany - aż się boję; i chce do tego użyć Wilsona? I Cam? Czyli zakłada, żer Housowi na CAm jednak zależy...a skąd to wie?

Next chapter, pleaseeee...

ania

no cudowne no .
Nefrytowa muszę ci powiedziec, że czytając tego fika byłam w stanie przenieśc się w mury PPTH i wczuc się w sytuację Cameron i House'a. A chyba o to każdemu autorowi chodzi?

Z niecierpliwością czekam na kolejną częśc.

HannahLove

I Love it

Jen

niech jej powie, zbierze się i jej powie !
świetna część, czekam na następną

ciacho

Ojejku, ojejku

Świetny fik, cudowny i taki zaskakujący!
Jestem ogromnie ciekawa co bedzie się działo w kolejnej części, ON MUSI JEJ POWIEDZIEĆ!!!