Myśli [Thoughts, T, +18, 17/18]

freestyle

super

Karolax09

super ; )

eigle

Miesiąc minął. Proszę najuniżeniej o kolejną część.

Milea, jesteś gdzieś w pobliżu? Wiem, że jesteś, dostrzegam smugę twego cienia na horum. Nie daj się tak długo prosić, ulżyj cierpieniu oczekiwania!

milea

Niestety wraz z odejściem ninki z forum, straciłam betę, więc jeśli byłby ktoś chętny do betowania kolejnych przetłumaczonych części, proszę dać znać.

milea

eigle

To ja dziękuję, że powróciłaś do tłumaczenia. Ten tekst jest wart lektury i przemyślenia.

Jak mało który pokazuje relacje ludzi dojrzałych, o niełatwych charakterach.

Ubogaca emocjonalnie. Gdyby sfilmować, byłaby wspaniała opowieść miłosna.

A tłumaczenie jest zrobione z sercem i intelektem.

ot_taka

Nareszcie kolejna częsć... dziękuję!

freestyle

w końcu kolejna częśĆ

mam nadzieję, że kolejna część będzie nie długo

kropka

Czekam na każdą kolejną część z utęsknieniem, bo jest coś w tej opowieści co pokazuje z jednej strony skomplikowane, a z drugiej bardzo proste relacje między nimi.

Uczą się siebie nawzajem. House wydaje się wiedzieć czego chce, Cam usiłuje rozumieć skomplikowaną naturę House'a.
To co zawsze przyciągało mnie w tej parze to jakaś oczywistość, że ona ze swoją wrażliwością jest w stanie go zrozumieć a on ze względu na jej wrażliwość jest w stanie zaryzykować i otworzyć się na nią.

freestyle

mam nadzieję, że niedługo pojawi się kolejna część.

freestyle

planuje ktoś dodać kolejną część?

milea

Studia się zaczęły, to i czasu coraz mniej

Ale postaram się do niedzieli zamieścić 11 rozdział

milea

eigle

Nie zapomnieli. Dobrze, że i ty nie zapomniałaś. Jak zwykle twoje tłumaczenie oddaje klimat oryginału.

Fizyczność, uczucia, emocje i rozum przedstawione w równych dawkach, przez co postacie są tak wiarygodne w tym fiku.

No i bohaterowie też oryginalni, żadna podróbka.

freestyle

eigle ma dokładnie takie samo zdanie co ja:)
więc nic dodać nic ująć

justykacz · Wysłany: Nie 22:01, 20 Mar 2011 Temat postu:

Wow, mnie bądź co bądź Hudzinkę ten fik pobił, położył na łapatki!

Bobba, prawdziwie Zóy fick

Czerwono-Zielona · Wysłany: Sob 0:43, 26 Mar 2011 Temat postu:

Fik mnie powalił.

I to tak bardzo, że aż popełniłam tłumaczenie następnej części...

Dziękuję za uprzejmość, życzliwość i wyrozumiałość milei, która pozwoliła mi wtrącić tu swoje trzy grosze i odstąpiła nieco cennego miejsca, by mój wen mógł się wyszaleć...

Dedykacja oczywiście należy się Wspaniałym Tłumaczkom tego fika - nince_m i milei

Szacun dla Was, Dziewczyny, ten tekst jest znacznie trudniejszy do tłumaczenia niż mogłoby się to na pierwszy rzut oka wydawać... W ogóle tłumaczenie jest o wiele bardziej niewdzięcznym zajęciem niż sądziłam... Także gdyby ktoś miał jakieś uwagi, będę wdzięczna za wszelką krytykę.

Enjoy.

Rozdział 12. Naziści i informacje

Jest mądra.

Zawsze była najlepsza w klasie.

Ciężko pracowała, by skończyć szkołę medyczną.

Ale to wszystko: ona tylko pracuje.

On jest mądrzejszy.

I wydaje się, że czyni to zupełnie bez wysiłku.

Kiedy ona myśli, że posiada informację – strzęp informacji – której on nie zna, zawsze okazuje się, że on już o tym wie.

Nie tylko wie to, co ona, ale ma już pięć kolejnych wiadomości, czekających w zanadrzu jego umysłu, by się ujawnić.

To ją frustruje.

Nigdy nie ma nad nim przewagi.

Jedynym sposobem, by zamknąć mu usta, jest zaciągnięcie go do łóżka, ale wtedy to ona nie potrafi utrzymać zamkniętych ust, i on znów ma nad nią przewagę.

Znów.

Niekończący się cykl.

Uśmiecha się blado. On ją drażni i jednocześnie w pełni zadowala.

Siedzą w jego mieszkaniu. On ogląda telewizję, ona czyta gazetę. W pewnym momencie podnosi wzrok znad kartki i patrzy na niego. On odwraca głowę w jej kierunku.

- Tak? – Jest pewien, że zaraz z jej ust padnie pytanie.

- Wiesz, kto jeszcze miał tak błękitne oczy jak ty? – Uśmiecha się triumfalnie.

- Kto?

Poświęca jej w tej chwili tylko część swojej uwagi. W telewizji lecą „Gliniarze”.

- Hitler.

Ona uśmiecha się do siebie w duchu.

On kpi:

- Miał też niski popęd płciowy i tylko jedno jądro – Mruga do niej. – Oboje wiemy, że ja takich problemów nie mam.

Znów, cholera, to zrobił.

Ona posiada wprawdzie pewną wiedzę z różnych dziedzin, ale to wystarcza jedynie, by zaimponować znajomym na imprezach.

Myślała, że jego wiedza także jest tego rodzaju – poza medycyną oczywiście. Ale im więcej czasu z nim spędza, tym bardziej uświadamia sobie, że on wie naprawdę dużo. I to na każdy temat.

- Co czytasz? – Jego oczy wciąż wpatrzone są w ekran.

- Hmm – zerka na nagłówek artykułu – „Wewnątrz Trzeciej Rzeszy”.

Wraca do lektury.

- Naprawdę cię to interesuje? – W jego głosie pobrzmiewa niedowierzanie.

- Ten okres w historii zawsze mnie intrygował – Na moment zawiesza głos. – Jak to możliwe, że ludzie byli w stanie robić sobie nawzajem tak straszne rzeczy…

Mruga oczami, dając znać, że rozumie.

Ona zamyka gazetę i rzuca ją na stolik.

- Powinnam iść – Wstaje.

Patrzy na nią zaskoczony.

- Dlaczego?

- Nie masz teraz przypadkiem randki z Wilsonem?

- Mam. I co z tego?

Stoi przed nim z dłońmi opartymi na biodrach, a on leniwie trzyma w ręku piwo.

Jej wzrok wędruje z jego twarzy na lekko zaczerwienioną skórę klatki piersiowej, widoczną pod rozpiętą koszulą.

- Nie sądzisz, że byłoby to trochę dziwne, gdyby Wilson mnie tu teraz zastał? – Pomimo starań nie udaje jej się ukryć drżącego w głosie zdenerwowania.

On przechyla lekko głowę, jakby chciał zajrzeć w nią jeszcze głębiej.

Cholera.

Na jego twarzy pojawia się uśmiech. Całkowite rozbawienie.

- Nie chcesz, żeby Wilson się o nas dowiedział – Ona wbija wzrok w
podłogę.

On pochyla głowę do przodu, próbując spojrzeć jej w oczy.

- Nie chcesz, by ktokolwiek się dowiedział.

Próbuje wyglądać na pewną siebie.

- Nie sądzę, że powinno to kogokolwiek obchodzić.

- A-ha - odpowiada z niedowierzaniem.

Wstaje, ale gdy tylko jego sylwetka się prostuje, twarz wykrzywia mu grymas bólu, a jego dłoń natychmiast wędruje w kierunku uda.

- Wszystko w porządku z twoją nogą? – pyta, pomagając mu usiąść z powrotem na krześle.

- Z moją nogą nigdy nie jest w porządku.

Wygadany, jak zawsze.

- Ale jest gorzej niż zwykle, prawda?

Potrząsa głową.

- Po prostu za długo siedziałem – Patrzy na zegarek i łyka Vicodin. – Jeśli tak bardzo chcesz, aby nasz mały, brudny sekret nadal pozostał sekretem, musisz już iść. Wilson będzie tu za dziesięć minut.

Choć niepokój maluje się na jej twarzy, zabiera swoje rzeczy i wychodzi.

*

Czeka na wyniki badań z laboratorium.

Bez względu na to gdzie pracuje, nie potrafi zapomnieć o umiejętnościach diagnostycznych, które on w niej wykształcił.

Patrzy z uwagą na pacjenta.

Myślami przebiega przez stworzoną w wyobraźni listę.

Uporczywy kaszel.

Krew w stolcu.

Niewyjaśniona anemia.

Trudności z połykaniem.

To może być rak.

Pochyla się nad blatem biurka w dyżurce pielęgniarek i masuje skronie.

Czuje, że zaczyna boleć ją głowa.

Podnosi wzrok i widzi skradającego się Wilsona, przyglądającego się jej z konsternacją.

Uśmiecha się do niego niezręcznie, zastanawiając się, dlaczego onkolog zachowuje się tak dziwnie. Ale gdy tylko on zauważa, że ona go dostrzegła, natychmiast rzuca się do ucieczki w stronę wind.

To nie była przypadkowa zmiana kierunku.

To był celowy unik.

To było dziwne.

Technik z laboratorium kładzie przed nią czerwoną teczkę. Otwiera ją i patrzy na wyniki.

Wzdycha.

Rak.

Akurat teraz przydałaby się pomoc Wilsona.

Co ona mu takiego zrobiła?

Przecież nie rozmawiała z nim od ubiegłego tygodnia. A wtedy była tylko na konsultacji, która – jak sądzi – poszła gładko.

Jest tylko jedno wytłumaczenie.

House.

*

Leży skąpana w ciepłym świetle.

Jego ręka nieprzerwanie wędruje po jej udzie.

Jego usta spoczywają na jej ustach, nie nachalnie, ale jego intencje są jasne.

On wyciąga rękę i gasi lampkę na szafce przy łóżku.

Zostaje wrzucona w mrok.

Powinna oddać się tej przyjemności, ale jej umysł próbuje znaleźć sposób, by poruszyć temat dzisiejszego spotkania z Wilsonem.

Czuje jego język na swojej szyi, palce – we włosach.

- Coś jest nie tak z Wilsonem.

Ignoruje ją.

Powraca do całowania jej warg, a ona myśli, że po prostu stara się ją uciszyć.

Próbuje pogłębiać pocałunki, ale ona za każdym razem delikatnie się wycofuje.

- Dziwnie się dzisiaj w stosunku do mnie zachowywał.

Wydaje jej się, że słyszy jego wymijające mruknięcie, ale on jest zbyt zajęty nakłanianiem jej, by rozsunęła nogi.

Ona jednak wcale nie reaguje, rozpraszają ją myśli o Wilsonie, krążące w jej głowie.

- Myślę, że on coś podejrzewa.

House w końcu poddaje się i opuszcza czoło na jej brzuch w geście kapitulacji.

- On więcej niż podejrzewa. On wie.

Wszystkie jej mięśnie natychmiast się spinają.

- Jak to: „on wie”?

Zsuwa się z niej i wstaje z łóżka, próbując odwlekać tak długo, jak to tylko możliwe, nieuchronnie zbliżający się wybuch wściekłości. Kiedy ona widzi, że na jego twarzy maluje się coś na kształt poczucia winy, jej oczy rozszerzają się.

- Powiedziałeś mu?!

- Ja… – przeciąga ten dźwięk. – Mogło mi się coś wymsknąć.

Podchodzi do niego, on odsuwa się do tyłu.

- Wiedziałeś, że nie chciałam, by się dowiedział – przyciska do jego piersi wyprostowany palec wskazujący i już po chwili on stoi w progu – a i tak mu powiedziałeś!

Próbuje wypchnąć go z sypialni, ale on przytrzymuje się framugi.

- Łaziłaś za mną przez trzy lata i wtedy nie obchodziło cię, że wszyscy wiedzieli. Niewiele brakowało, a zaczęłabyś chodzić po ulicach z transparentem – Ona krzyżuje ramiona na piersi w obronnym geście. – I dlatego zastanawiam się, czemu teraz tak bardzo chcesz zrobić z tego tajemnicę.

Ona ma dość.

- Idź do domu.

Na jego twarzy odmalowuje się zawód.

- Cameron, daj spokój.

- Albo idź na kanapę. Tutaj na pewno nie będziesz spał.

Pewnie zamyka mu drzwi przed nosem.

Co za drań.

Irytujący, opryskliwy, nieprzyzwoity manipulator. Ale generalnie nie jest złośliwy, przynajmniej nie bez powodu.

Ale dla tego zachowania ona nie znajduje powodu.

Wiedział, co czuła, a pomimo tego wygadał wszystko Wilsonowi.

Tylko po to, by ją zranić.

Nie minęły jeszcze dwie godziny od momentu, gdy wyrzuciła go z sypialni, a już rozlega się nieśmiałe pukanie do drzwi.

Gdy je otwiera, widzi go w piżamie, ze zmierzwionymi włosami, opartego o framugę.

Już po tym jak otworzyła mu drzwi, on udaje, że nadal w nie puka, uderzając kilka razy palcem w pustą przestrzeń przed sobą.

- Twoja kanapa jest do bani.

Ona chce zamknąć drzwi, ale jego ręka ją powstrzymuje.

- Dlaczego nie chcesz, żeby ludzie wiedzieli?

Wzdycha.

Nie ma siły, by wymyślać kolejną wymówkę.

Postanawia powiedzieć prawdę.

- Oboje wiemy, że za pierwszym razem to była totalna katastrofa.

Ta koszmarna randka.

– Myślę, że to przez ciśnienie z zewnątrz. Każdy musiał wtrącić swoje trzy grosze, wszyscy krakali, że to się nie uda. Chciałam tego uniknąć.

Kiwa głową ze zrozumieniem.

Ona chce wiedzieć, że nie był celowo okrutny.

- Dlaczego powiedziałeś Wilsonowi?

Wchodzi do pokoju.

Wzrusza ramionami.

- Bo chciałem.

Posyła mu pytające spojrzenie.

On mówi dalej:

- Wiem, że tak naprawdę nie chcesz tajemnic – Podchodzi bliżej, tak, że ona nie może uciec przed jego spojrzeniem. – To nie leży w twojej naturze. Przez chwilę tajemnica może być ekscytująca, ale potem staje się ciężarem.

To było… szczere.

Zabawne.

On wie na jej temat takie rzeczy, których istnienia ona sama jeszcze nie podejrzewa.

Czuje, że jej złość powoli ulatuje. Chce dalej się jej trzymać, chce trzymać się swoich postanowień, zwłaszcza tych dotyczących jego osoby, choćby tylko po to, by udowodnić, że potrafi.

- Nic nie mówisz – Pochyla się nad nią lekko.

Całuje delikatnie.

- Twoja kanapa jest okropna, jakby ktoś nakładł w nią kamieni - Znów ją całuje. Ona uśmiecha mu się w usta.

Nie może na to nic poradzić.

Myśli, że to jest jak syndrom sztokholmski*.

Jeden najmniejszy akt dobroci z jego strony i jest mu całkowicie oddana.

Jest przekonywujący, wymuszający, przytłaczający.

A ona nigdy mu nie odmawia.

- Możesz spać tutaj – Znów ją całuje.

Kiedy leżą później obok siebie, on sięga ręką do kieszeni zdjętych spodni i wyciąga z niej Vicodin.

Ona myśli, że ostatnio bierze więcej niż zwykle, ale nie może mieć pewności.

Wciąż jest nieco zmartwiona.

Nie chce, żeby stosunki z Wilsonem były takie pokręcone w nieskończoność.

Odwraca się na bok i wtula w jego klatkę piersiową, ręką obejmując jego ramię.

- Wiesz – on szepcze jej do ucha – że to Hitler prawdopodobnie wymyślił dmuchane lale?

Ona śmieje się w jego szyję.

- Niemożliwe...

Przez chwilę leżą w ciszy. W dobrej ciszy.

- Czy to nie dziwne, że rozmawiamy w łóżku o Hitlerze?

Ona znów się śmieje.

* Gdyby ktoś nie wiedział, a chciałby się dowiedzieć, to tutaj jest bardzo przystępnie wyjaśnione pojęcie syndromu sztokholmskiego:
[link widoczny dla zalogowanych]

kropka · Wysłany: Sob 18:03, 26 Mar 2011 Temat postu:

Dzięki za tłumaczenie tego niezwykłego fika.
Mam nadzieję, że pociągniesz to dalej i nie będziemy czekać tak długo na kolejne części

eigle · Wysłany: Nie 12:53, 27 Mar 2011 Temat postu:

Moim zdaniem świetnie sobie poradziłaś z tłumaczeniem tego trudnego tekstu. Dzięki ci za staranie o kontynuowanie fika, który jest z pewnością jednym z najinteligentniejszych i charakterologicznie najlepiej zbudowanych opowiadań z Housem w roli głównej.

Bardzo skomplikowany związek został pokazany, ale głęboki w uczuciach i uczciwy w reakcjach bohaterów. Nielukrowany. Dwoje dojrzałych, inteligentnych ludzi po przejściach, którzy chcą być ze sobą i uczą się siebie w związku.

Ciekawam bardzo ciągu dalszego.

justykacz

Czy ktoś tłumaczy dalej tego fika?

justykacz

Chętnie wtrynię swoje tłumaczenie, aczkolwiek muszę je jeszcze dopracować.
Zgadzacie się?

Sonea

Dlaczego mielibyśmy protestować? Skoro tłumaczki odwróciły się od tego genialnego opowiadania, ty spadasz nam jak z nieba. ^^

freestyle

dokładnie! już nie mogę się doczekać

justykacz

nefrytowakotka

Jest bardzo ok... ale dwa zastrzeżenia: nie zlew tylko umywalka. Drugie: stróżka to jest kobieta siedząca w stróżówce. Natomiast strużka jest zdrobnieniem od strugi i tak powinna być zapisana.
Tak, wiem, czepiam się

Ale klimat jest zachowany bardzo dobrze