Myśli [Thoughts, T, +18, 17/18]

ninka_m · Gość

<i>Zweryfikowane przez ninka_m </i>

Fik nosi nazwę "Thoughts" autorką jest Petro13. Oznaczony jest jako Romance/angst. I zdecydowanie adresowany jest do osób +18.

A tu jest link do oryginału: [link widoczny dla zalogowanych]

Rozdział 1 Myśli.

Czy on nie widzi wszystkich tych możliwości? Wszystkich tych cudownych, odurzających i straszliwych możliwości?
Ona widzi je wyraźnie.
Myśli o nich przez cały czas.
Podczas porannego joggingu, kiedy robi zakupy w sklepie spożywczym, w samochodzie, w pracy. Szczególnie w pracy.
Wyobraża sobie siebie spoglądającą na niego spod blatu jego biurka, gdy jego wzrok błądzi i gdy próbuje dojść do siebie po spełnieniu, a jej usta próbują zachować obojętny wyraz na widok jego uśmiechu mającego oczywistą przyczyną.
Wyobraża sobie odczucie, gdy dotyka plecami chłodnych płytek a on przyciska ją gwałtownie do brzegu basenu w ich szpitalu; woda daje im poczucie niemal nieważkości, a jej również satysfakcję, że udało jej się zaciągnąć go na oddział fizykoterapii.
Wyobraża sobie, że to dzieje się u niego. Z jakiś powodów zawsze jest późno, a na zewnątrz panuje mrok. Taka sceneria lepiej do nich pasuje. Widzi intensywne kolory. Czekoladowy kolor skóry na jego kanapie, bursztynowy kolor w jego szklance z grubym szklanym dnem, łagodny, połyskliwy, czarny kolor jego fortepianu, ciemny mahoniowy kolor jego łóżka.
Wyobraża sobie skórę, pot i pościel.

Nie wie, jak może jeszcze dłużej na to czekać.
Dlaczego on tego nie widzi?
Jest tutaj. Obok. Czekająca. Chętna.
Nie potrzebuje jego miłosnych wyznań, nie potrzebuje jego uczuć, jedyne, czego chce, to jego ciała poruszającego się na jej ciele. Potrzebuje tego. Prosto i wręcz zwierzęco. Jest niesamowicie dobrym obserwatorem. Dlaczego więc nie widzi jej tutaj? Przed nim. Otwartej.
Jest dosłownie i bezpośrednio naprzeciw niego w sali konferencyjnej, gdy pozwala swojemu umysłowi oddawać się tej fantazji.
Powinna słuchać teraz tego, co mówi Foreman na temat diagnozy, ale nie potrafi.
Wygląda dziś szczególnie dobrze. Może dlatego, że jest poniedziałek i nie widziała go przez cały weekend.
Agonia.
Albo może dlatego, że ma na sobie ciemnoniebieską koszulę, co powoduje, że jego oczy wydają się ciemniejsze i tak je sobie właśnie wyobraża, podczas ich zmysłowego aktu? Bierze kilka mocniejszych oddechów, poprawia się w krześle i stara się ponownie skupić.
O, Boże! myśli, bo teraz widzi jego wzrok na sobie, jego głębokie, przeszywające, nie mające końca spojrzenie, które przybija ją do miejsca, w którym siedzi przy stole. Uświadamia sobie, że pytał ją o coś, ale nie zrozumiała słów. Jej uwag skupia się na jego brodzie, na miejscu, gdzie zaczyna się jego broda, na szyi, na miejscu, gdzie widać jego odsłaniającą się klatkę piersiową i wyobraża sobie swoje przysysające się do tego miejsca usta.
- Przepraszam, co mówiłeś?
Potrząsa głową, odchrząkuje, gdyż jej milczenie podczas całej diagnozy powoduje, że zaschło jej w gardle. House wstaje, każe Foremanowi i Chasowi zniknąć i przyspiesza puls Cameron dwoma prostymi słowami.
- Ty zostajesz.

To rozkaz. Będzie mu posłuszna. Spędziła już mnóstwo czasu na rozważaniach, jak to się stało, że ma nad nią taką władzę Uważała się dotąd za silną, niezależną osobę. Widziała jak umiera jej mąż. Pozostała wierna swoim przekonaniom. Radzi sobie z jego ciągłymi próbami znieważania.
Ale gdyby on przejął kontrolę, oddałaby mu się całkiem. Ta myśl jest podniecająca i przerażająca zarazem.
Idzie za nim do jego gabinetu. Próbuje przywołać się do porządku, ale czuje dreszcz.
Jest teraz z nim sama. Wyobraża sobie skomplikowany plan: podchodzi do niego, siada mu na kolanach, przejmuje kontrolę, inicjuje dotyk. Ale dalej nie wiedziałaby, co robić.
Czeka na to, co powie. Jak zwykle czeka. W końcu on pyta:
- Czy twoja matka jest chora?
Jest zaskoczona. Zaprzecza ruchem głowy. Nadal na nią patrzy. Dosłownie widzi, jak przemieszcza w swojej głowie elementy układanki i szuka innej hipotezy.
- Jesteś w ciąży?
Teraz jest naprawdę zakłopotana. Jak mógł tak pomyśleć? . Odpowiada szczerze.
- Oczywiście, że nie.
- Więc jakie jest twoje wytłumaczenie? Przez ostatnich kilka tygodni moja irytacja twoim nienormalnym poczuciem moralności dramatycznie się zmniejszyła. To anomalia. Gdzie jest etycznie wyczulona Cameron, którą znam?
Wydaje się, że trochę udaje jej się uzyskać równowagę. To oczywiste, że okazuje troskę o jej stan. To jest ekscytujące, ale jednocześnie o niczym nie świadczy. Przewraca oczami i robi ruch w kierunku drzwi.
- Przepraszam, że gryzłam się w język, żeby nie sprawiać ci przykrości. Przypomnij mi o tym następnym razem.
Przybiera swój zamaskowany wyraz twarzy.
- Stój.
I staje. Co tylko dodaje argument do tego, że ma się za co nienawidzić. Uśmiech gra na jego twarzy. Och, żeby tylko wiedział, jaką ma na nią kontrolę.
- Zawsze mi się przeciwstawiasz. Jeśli to nie jest moja diagnoza, to jest mój powód. Dlaczego skończyłaś z inkwizycją?
Wstał i idzie wokół biurka.
Jaka jest właściwa odpowiedz?
Bo wkradasz się do moich myśli właściwie przez cały czas?
Bo czuję, że jeśli nie będę cię miała albo będę musiała od ciebie odejść, to uduszę się?
Bo ciągle wyobrażam sobie takie rzeczy z tobą, że wątpię w swoją moralność?
- To skomplikowane.
To wszystko, co może mu teraz powiedzieć. Wychodzi szybko. Wie, że to go nie satysfakcjonuje i wie, że będzie drążył dalej, dopóki nie odkryje każdego zakamarka, nie zrozumie każdego niuansu i powiąże to razem.

Kiedy opuszcza jego biuro, chowa się w toalecie. Zamyka drzwi do kabiny i oddycha niespokojnie. Jak zwykłe spotkanie z nim może być tak intensywne? Uświadamia sobie, że to tylko jej problem. On najwyraźniej dobrze się czuje w ich zwyczajnej (pieprzonej) relacji w pracy.
To ona jest tą, która pozwala mu wtargnąć do swojego umysłu.
To ona jest tą, która z trudem trzyma na wodzy swoje pragnienia.
To ona jest tu masochistką.

Przez cały dzień, uczestniczy w ich pracy, wystarczająco na tyle, żeby miał wrażenie, że wzięła sobie do serca jego wcześniejsze uwagi. Niemniej jednak, kiedy zbiera swoje rzeczy, wychodząc do domu, widzi, że jego spojrzenie nie jest już dłużej skierowane w jej stronę.

Nauczyła się czytać z jego wyrazu twarzy: fascynację, frustrację, dyskretność, ból. Tym razem widzi zdecydowanie.

O, cholera.

Nie jest więc wcale zdziwiona, gdy wieczorem otwiera drzwi i widzi błękit.

kropka · Wysłany: Pon 8:34, 01 Mar 2010 Temat postu:

Powiedz, że błękit to oczy House'a a nie niebo

I tłumacz dalej. Bardzo jestem ciekawa jak się historia potoczy.
W ogóle to się bardzo cieszę, że wzięłyście się za tłumaczenia. To jak nowy, świeży, wiosenny oddech w Hameronku.

Dzięki

kin · Wysłany: Pon 17:14, 01 Mar 2010 Temat postu:

Kropka, jaki inny błękit mógłby tak przyciągać

Zdecydowanie prosimy o więcej!

ninka_m · Gość

Przykro mi, ale rezygnuję z tłumaczenie tego fika. Jeśli ktoś ma ochotę kontynuwać - zachęcam. Jeśli nie, proszę Kropkę o przeniesienie do przechowalni.

NiEtYkAlNa · Wysłany: Sob 4:27, 06 Mar 2010 Temat postu:

Ja mam pytanie, może ktoś wie dlaczego ninka_m porzuciła tłumaczenie fika? I zastanawia mnie dlaczego usunęła banner i avatar. Odeszła? Jeszcze dziś pisała w Huddy i nie sprawiała wrażenia, że gdzieś się wybiera.

ninka_m · Gość

Ninka wie

. Fakt, zrezygnowałam z moderowania, gdyż nie zgadzam się z pewnymi działaniami Administracji (a raczej ich brakiem).

Natomiast przy fikach mam zamiar pozostać. Nie mam jednak czasu tłumaczyć (chyba?

) tego fika, który jest zresztą wspaniały i polecam go osobom władającym angielskim. Myślę, że podobałby się i inno-shipowcom, i nieshipowcom. Świetnie napisany, z gatunku drama (jak One step closer away) tylko, że w parze House i Cameron.

sinaj

Fik jest piękny, wspaniały opis uczuć, które są często trudne do przedstawienia w taki porywający sposób.
Wielka szkoda, że rezygnujesz z dalszego tłumaczenia.

freestyle

nieee...nikt się jednak nie podjął tłumaczenia? szkoda...bo fik jest naprawdę świetny i zakończony w momencie, w którym żaden fik nie powinien być zakończony

milea

Jestem w trakcie czytania tego fika w oryginale. Jeśli będę miała chwilę czasu, postaram się przetłumaczyć część drugą

milea

ninka_m · Gość

Milea! Wielkie dzięki. Przypomniałaś mi w pełni za co lubię ten fik.

*dla zachęty, dla czytaczy, dodam, że dalej idą śmiałe ery oraz duża dawka huśtawki emocji

*

Dodam, że w oryginale tytuł partu brzmi Feeling blue, co jest dwuznaczne, bo blue, to nie tylko w tym znaczeniu kolor oczu House'a, ale także melancholia.

ot_taka

Czytałam to w oryginale, świetny fik.

Milea, ninka_m - jeśli któraś z was będzie wstawiać kolejne tłumaczenia będę wiernym czytaczem

freestyle

moja radość nie zna granic. z niecierpliwością czekałam na drugą część, i czekam na więcej!! nie można przerwać w takim momencie! kolejna część, PLOSE....

kin

Ajajaj! Widma stają się czymś, czego bardzo oczekujemy

milea

ninka_m · Gość

Mówiłam, że to od 18 lat...

Sonea

Tak, od osiemnastu, aczkolwiek się tym nie przejmuję. Czytałam bardziej... hmmm... erotyczne wymysły. Mam nadzieję, że się rozkręci.^^

Bardzo fajne opowiadanko. Podoba mi się. xD
Można liczyć na następną część w najbliższej przyszłości? Jutro albo pojutrze?

ninka_m · Gość

Wiem, że Milea pracuje nad tłumaczeniem, więc pewnie można liczyć.

Na usprawiedliwienie tego fika powiem (dla osób, które nie znają go w oryginale), że oprócz bardzo naturalistycznych "momentów" to cudowny opis głębi i intymności w parze House i Cameron, bardzo in canon dla obojga bohaterów, nawiązujący do wydarzeń w serialu prawie do końca S5. Narratorką jest konsekwentnie Cameron, ale prawdziwym narratorem jest Czytelnik, który poznaje historię poprzez to, co się w niej dzieje. Nie jest to ani angst ani fluff, choć jednego i drugiego tu nie brak. Krótko mówiąc, taka dobra formuła starego House, MD w fiku

milea

kropka

milea - idziesz jak burza z tłumaczeniem. Dziękuję

Wiedziałam, że nie mogę tłumaczenia tego fika przesunąć do przechowalni i miałam nadzieję, że ninka się nad nim zmiłuje i dokończy.
Cieszę się milea, że go tłumaczysz.
Staję się wiernym czytaczem

I poproszę o dalej.
Dobrze, że wakacje się zbliżają - mam nadzieję, że będzie więcej czasu na tłumaczenie.

Sam fik - przeciekawy. Wprost chce się czytać kolejne części, ale... ze znajomością angielskiego nie jest najlepiej, więc będę czekać niecierpliwie na kolejne części.

ot_taka

Sonea

Nice!
Uwielbiam takie cosie. xD
Mam nadzieję, że jednak znajdziesz siec w tym lesie.

kin

Mogę zapałać nagłą niechęcią do lasów, jeżeli nie będziesz miała tam zasięgu do neta

Cóż więcej napisać? Nie ma to jak +18

ninka_m · Gość

Tak w ogóle - też publicznie - bardzo, bardzo dziękuje milei za tłumaczenie tego fika. Robota jest duża i trudna. Ten fik ma ma esencjonalną treść i uroda poszczególnych fraz nadaje mu klimat - ergo, bardzo trudne zadanie dla tłumacza

ninka_m · Gość

Post pod postem, bo chcę, żeby było widać nowy odcinek. Tłumaczenie nadal jest milei, a ja tylko zamieszczam, ze względu na trudności naszej tłumaczki z dostępem do netu (las

)

Rozdział 5 Nic, coś, wszystko

Minął tydzień. Tydzień i wciąż nic.

Żadnego słowa, rozmowy, nic.

Nic, prócz zimnego spojrzenia.

Od tamtej nocy, utrzymuje w stosunku do niej dystans. Czuje się przygnębiona i wykorzystana. Spodziewała się, że po tych wydarzeniach łatwiej będzie mu wykonać kolejny krok.

Najwyraźniej - nie.

Przekonywała siebie, że ten jeden raz wystarczy. Jedna noc ją zaspokoi.

Tak, akurat...

Dostała to, czego chciała i miało jej to wystarczyć.

Teraz umiera z tęsknoty.

Znowu.

Powinna była to przewidzieć. Ten człowiek jest jak narkotyk.
Jedna noc nigdy nie wystarczy.

Nigdy.

Praktycznie, nie miała wyboru. Jeśli by ją odrzucił, nikt jej by go nie zastąpił. Odważna decyzja jak na niespełna trzydziestoletnią kobietę, ale taka jest prawda.

Nie może powiedzieć, że jest miłością jej życia, miłość powinna być wzajemna. Nie jest jej kochankiem, jedna noc może być uznana jako pomyłka lub zdrada.

Kto tutaj jest zdradzony?

Nie są “przyjaciółmi, którzy ze sobą sypiają”, ponieważ nie są przyjaciółmi. Nie będzie nawet rozważać relacji szef – pracownik. Kim on właściwie jest?

*

Ich pacjenci rzadko umierają.

Jest genialnym lekarzem.

Oskarżał ją, że wkłada za dużo wiary w jego możliwości. Nic na to nie poradzi. Uwielbia momenty, kiedy rozwiązuje przypadki. Kocha wyraz jego twarzy, kiedy składa ze sobą fragmenty układanki. Lekko marszczy brwi, rozchyla usta, ma błysk w oku.

Tak samo wygląda, kiedy dochodzi.

Za każdym razem, kiedy ich diagnozy zawodzą, ona cierpi. Zawsze ciężko to przeżywa. Śmierci obawia się najbardziej.

Może ten zawód nie był dobrym wyborem.

On przyjmuje to inaczej. Nie troszczy się o pacjenta, dusza nic nie znaczy. Liczy się tylko ciało. Z jego nogą, mózg stanowi jedyne źródło utrzymania. Kiedy zawiedzie, będzie bezużyteczny.

Są w pokoju konferencyjnym. Jest zadziwiająco cichy. Foreman rzuca diagnozami, Chase je kwestionuje, a ona go obserwuje.

Wpatruje się w tablicę, przykładając marker do ust. Wszyscy są zmęczeni, nie opuścili szpitala od 36 godzin.

- Potrzebujemy leczenia – zwraca się w kierunku zespołu. Foreman przewraca oczami.

- Leczenia na co? House, nawet nie wiemy co to jest! Cameron twierdzi, że to autoagresja.

- Jak zwykle. - Pierwsze słowa, które jej dotyczą. Jakiś postęp.

- Chase myśli, że to infekcja a ja, że rak. Nie możemy się dogadać.

- Ale zgadzamy się, że stanie i obijanie się, jej nie pomoże. Leczenie - tak. Jeśli nie, umrze.

Omen.

Pacjent nie żyje.

Cameron nie jest w stanie nawet wymówić nazwy choroby. Pamięta, że czytała o niej w podręczniku medycznym, ale nie potrafiła dopasować jej do tego przypadku.

Kiedy House otrzymał wyniki autopsji, dąsał się przez kilka dni. Jakby mógł do przewidzieć.

*

Kiedy otwiera drzwi, jest tam. Cofa się, przestraszona wyrazem jego twarzy.

- Mogę wejść? - Jego usta są zaciśnięte, oczy ciemne.

Momentalnie staje się podniecona.

Przytakuje i wpuszcza go do domu. Odwraca się, oczekując tego, że będzie tam stał z tym swoim zadumanym wyrazem twarzy, lecz jedyne co widzi, to jak kieruje się korytarzem do jej sypialni.

Przynajmniej, tak jej się wydaje. Podąża za jego krokami. Poza pracą, nie rozmawiała z nim od tygodnia, i nagle pojawia się u jej progu. Kiedy tylko wchodzi do sypialni, jego usta pokrywają jej usta. Narzuca się jej. Nie czeka, aż się oswoi, eksploruje językiem jej wnętrze.

Chwyta jego ramiona, czuje ciężar jego ciała, ciągnie go za sobą. Kładzie się na niej. Całuje ją łapczywie.

Nie ma wątpliwości, że zostaną jej czerwone ślady na policzkach od jego zarostu. House unosi się na tyle, aby rozpiąć swój pasek i zsunąć jej spodnie.

Jest przerażona, adrenalina w jej ciele stara się przywrócić jej umysł do porządku, lecz pożądanie zwycięża.

Strach podnieca ją jeszcze bardziej.

W pośpiechu, nie zsunął z niej całych spodni. Osunęły się lekko, uniemożliwiając jej rozszerzenie nóg. Wkłada w nią dwa palce. Gwałtownie, bez pozwolenia. Tak, jakby go potrzebował…

Jest niesamowicie mokra. Przez to, jeszcze bardziej pragnie się znaleźć w jej wnętrzu. Zgina palce, sprawiając, że zaczyna dyszeć.

Podejrzewa, że czerpie z tego niesamowitą przyjemność, gdyż obserwuje jej twarz.

Kiedy jest już blisko, on przestaje.

Zaczyna i przestaje, do przodu i do tyłu, zimno i gorąco. Jest ekspertem samoniszczących technik. Pozwala jej dowodzić, po czym ją odpycha. Doprowadza ją do granicy rozkoszy i przestaje.

Chwyta jej spodnie i szarpie w dół, zostawiając ślady paznokci na jej udach. Kiedy znajdują się na jej kostkach, w końcu może rozszerzyć nogi.

Przyjemność jest dla niej zbyt intensywna. Zamyka oczy i przechyla głowę z boku na bok. Jego ręka wędruje wyżej, łapiąc jej szczękę, aby patrzyła prosto na niego.

Kiedy otwiera oczy, wchodzi w nią. Rozchyla usta. Podnosi się, usiłując dosięgnąć jego ust. Żadnego całowania. Tylko dotyk.

Musi widzieć jej twarz, musi okazać jej trochę szacunku. Jego palce wędrują po jej szyi. Ściska jej ramiona, trzymając ją w miejscu.

Jego tempo jest bezlitosne.

Jest inaczej, niż podczas ich pierwszego razu.

Pierwszy raz, powinien coś znaczyć. Coś głębokiego.

To jest brutalne rżnięcie.

Nie jest pewna, które woli bardziej.

Szczytowała już dwa razy, ale potrzebuje chwili, by zaspokoić ją trzeci raz. Podejrzewa, że zanim przyszedł, musiał zmieszać niezłą ilość alkoholu z vidocinem, aby dokonać czegoś takiego.

W przypływie frustracji jęczy i wysuwa się z niej. Chwyta jej ramiona i odwraca twarzą w kierunku materaca.

Opiera się na przedramionach, kiedy wchodzi w nią od tyłu. Jęczy z powodu tak głębokiej penetracji. Jest cała jego.

Przyjmuje każde jego pchnięcie, desperacko pozwalając mu dojść.
Przynajmniej tyle może dla niego zrobić.

Leży na jej plecach, dotykając po omacku jej piersi, przyciśniętych do materaca. Musiało zadziałać, gdyż czuje ciepłą strużkę spermy, spływającą po jej udzie.

*

Stuka palcami po brzegu umywalki.

Miała rację.

Małe czerwone punkciki pojawiły się na jej twarzy, dowód otarć. Kiedy tylko skończył, momentalnie uciekła do łazienki.

Jej oczy są czerwone.

Cicho płakała.

Płakała, bo nienawidzi siebie. Nienawidzi siebie za to, że czerpała z tego przyjemność. Nienawidzi siebie za to, że jest gotowa zrobić dla niego wszystko.

Nigdy nie pozwoliłaby na to żadnemu innemu mężczyźnie. Jemu uległa. Jej słabość daje mu przewagę.

I nienawidzi go za to, jak ją traktuje.

Dosyć tego – myśli.

Powoli otwiera drzwi z łazienki. Siedzi na jej łóżku. Opiera łokcie na kolanach, głowa pochylona. Spogląda na nią, kiedy widzi światło z łazienki wpadające do sypialni. Przytakuje głową, widząc jej poważną minę.

- Nie takiej reakcji oczekiwałem. - zawstydzona, patrzy w inną stronę.

- To było nieuniknione.

Nadal stoi w drzwiach, niepewna wejścia do sypialni.

- Zrobiłem ci krzywdę?

Kiwa przecząco głową.

Fizycznie, nie.

- Pewnie chcesz, żebym wyszedł. - Wstaje, zapinając pasek.

- Czym jestem dla ciebie? - Patrzy na niego. Jest zmieszany jej pytaniem.

- A jakbyś to nazwała? - Dystans pomiędzy nimi jest wprost namacalny. Wzdycha i odwraca się od niej.

- Wszystko musi mieć etykietkę? - Siada z powrotem na łóżku, wiążąc buty.

- Byłam ciekawa. - Znowu panuje cisza. Otwiera usta by zadać kolejne pytanie.

- Dlaczego zawsze śpimy ze sobą po tym, jak ktoś umrze?

Obserwuje jego reakcję.

- To miało niewiele wspólnego ze snem.- Puszcza oczko w jej kierunku.

Obdarza go najbardziej protekcjonalnym spojrzeniem, na jakie ją stać. Wstaje.

- Naturalna reakcja, pociecha smutku i upływającego czasu... - Stoi przed nią, szukając sposobu ucieczki z tej sytuacji.

- Ale ty się nie smucisz. Nie dbasz o innych. Jest ci obojętne, żywi czy martwi.

Podnosi głos. Powinna zdać sobie sprawę, że poruszając ten temat, dyskutuje o ich związku.

Przewraca oczami, naśladując jej ton:

- Ty wręcz przeciwnie. Dbasz o nich, o każdego. Nie jest twoim zadaniem dbać, tylko ich leczyć, koniec.

- Wolę myśleć, że bycie lekarzem to coś więcej niż diagnozowanie.
Kiwa przecząco głową.

- Nie. Jeśli robisz więcej, nie jesteś obiektywna. Nie możesz obarczać siebie ich problemami. To nic nie zmieni, nie przywróci im życia.

Wpatruje się w niego, nie ma już więcej do powiedzenia. Czuje łzy napływające jej do oczu.

- Wychodzę. - Odwraca się, ale ona chwyta go za ramię.

- Czyli jestem tu po to, byś sobie mógł ulżyć?

Nie jest zła. Chce poznać odpowiedź.

- Powiedziałbym, że też sobie ulżyłaś.

Puszcza jego ramię. Odpowiada jej łagodniejszym tonem.

- Nie wiem co robię. Nie wiem, co to jest.

Przynajmniej jest szczery.

Cieszy ją jego szczerość. Właściwie, ona też nie wie co robi. Robi krok w przód, stoi blisko niego.

Całuje go.

Delikatnie, zmysłowo. Jego usta reagują, lecz ciało pozostaje nieugięte.

Jej ręce są na jego pasku. Patrzy na jej ruchy. Rozpina guzik i zamek błyskawiczny. Klęka przed nim.

Otwiera oczy szeroko, kiedy ona wkłada go do ust. House trzyma się framugi dla równowagi. Kiedy dochodzi w jej ustach minuty później, patrzy w dół. Uśmiecha się do niego.

- Za co, do cholery, to było?
Warunkująca nagroda za odruch szczerości?

Pierwszy raz, to ona zainicjowała seks. Upaja się świadomością, że jest w stanie go zaspokoić, że ma nad nim władzę.

- Nie musisz iść. Zostań tutaj i prześpij się. I tak za trzy godziny idziemy do pracy.

Patrzy na nią i zmierza ku drzwiom, rozważając zaistniałe opcje. Po chwili opiera laskę o ścianę i zdejmuje buty. Czuje ulgę. Jego myśli są najwyraźniej zmącone niedawnym orgazmem, ale jedyne co ją teraz cieszy, to to, że on zostanie.

*

Kiedy są w jej łóżku, nie dotykają się, każdy leży po swojej stronie. Wie, ze on także nie śpi.

Czuje, jak on stuka palcami o pościel. Siada, a on odwraca się w jej kierunku. Ściąga koszulkę przez głowę i rzuca na podłogę.

Żałuje, że wcześniej tego nie zrobiła. Uwielbia uczucie dotyku nagiego ciała.

House siada i również zdejmuje t-shirt. Wpatrują się w siebie przez chwilę, po czym dotyka jej, aby położyła się na plecach.

Pochyla się nad nią, obdarzając głębokimi pocałunkami. Cameron myśli, że jest gotowy do następnej rundy, lecz kiedy sięga ręką w dół, on ją powstrzymuje.

Nadal się całują.

Zastanawia się, dlaczego on to robi.

Przeprasza za swoje wcześniejsze zachowanie? Potrzebuje bliskości drugiej osoby? Co chwile wydaje ciche dźwięki, świadczące o tym, że jest mu przyjemnie.

Oczarowana, uśmiecha się wprost w jego usta. Jego ciało jej ciąży, ale uwielbia to uczucie. Jednak, w ten sposób nie zaśnie.

Jest coraz bardziej zmęczony. Pocałunki są mniej uważne. Odpycha go delikatnie, dopóki nie kładzie się na swojej stronie.
Jego oczy są zamknięte. Składa pocałunek na jego policzku i zasypia.

Kiedy budzi się następnego ranka, jego już nie ma. Nie spodziewała się, że zostanie. Wstaje z łóżka i idzie wziąć prysznic.

W pracy, nie mają żadnego przypadku.

Po lunchu, siedzi w jego biurze nad papierkową robotą.

Zauważa małą, złożoną karteczkę, której nie było zanim udała się na przerwę. Zaciekawiona, rozkłada karteczkę i widzi jedno słowo.

Enigma

Uśmiecha się. Jego etykietka dla ich związku: niewytłumaczalny, kłopotliwy, tajemniczy.

Całkiem nieźle.