Miłość przez łzy [NZ, 2/?]

JiKa30

Dobry wieczór.

Przychodzę do Was z takim fikiem. Wiem, ta część jest trochę krótka, ale w zeszycie była dłuższa. Tą część dedykuję (uwaga, będzie dużo):

- Zuś - Bardzo dziękuję Ci za pomoc.

- Sonei - Za pomoc, i za to, że bardzo chciała przeczytać. I za to, że jest moją siostrzyczką.

- Bajeczce - Również za pomoc, i wymyślenie tytułu, siostrzyczko.

- liskowi - Za wsparcie.

- Ley - Za wszystko.

- czarodziejce - Za wsparcie, i za to, że pomagała mi nie przejmować się taką jedną.

Zweryfikowane przez Zuś

I

- Byleby do dwudziestej... - mruknęła Cameron.
Ponownie wyszła za mąż. Przed ślubem Richard był czuły, troskliwy, miał poczucie humoru. Potem stał się tyranem, który ciągle znęcał się nad młodą lekarką.

- Co znowu ględzisz?
- Nic...
- No i dobrze.
Wyszedł, trzaskając drzwiami. Głębokie westchnienie wyrwało się z jej ust. Westchnienie ulgi.

Zespół rozmyślał nad przypadkiem. House stał znudzony przy tablicy, czekając, aż któryś z jego podwładnych coś wymyśli.
Cameron weszła do pokoju i bez słowa usiadła. Miała żałosną minę. Myślała, że jest idiotką. Pytała sama siebie, co ją skłoniło do związania się z tym diabłem.
- Coś... się stało? - zapytał zdziwiony Robert.
- Pacjent jest najważniejszy, halo! - House zaczął stukać markerem o tablicę.
Posłała mu wdzięczne spojrzenie. Nie chciała opowiadać o swoich rozterkach publicznie. Nie miała ochoty narażać się na natręctwo Chase'a i żarty Foremana.

- Dlaczego nie posprzątałaś domu tak, jak należy?! - darł się Richard.
- Posprzątałam! - W jej oczach stanęły łzy.
- Wynoś się!
- Słucham?
Chwycił ją za włosy i zaczął szarpać. "Pamiętaj, on czasami zachowuje się gorzej, niż dzikie zwierzę" mawiała matka Richarda. Święta prawda. Szkoda, że Cameron była zbyt naiwna, a jej miłość do męża ślepa. Zawsze dziwiła się słowom teściowej. Przecież Richard był wspaniały...
- Powiedziałem, wynoś się! Niczego nie umiesz porządnie zrobić!
Zaczął ją bić. Ciosy trafiały delikatną twarz. Nagle usłyszeli dzwonek do drzwi. Allison ponownie odetchnęła z ulgą, jednak po chwili pomyślała, że psychopata pewnie nie otworzy i koszmar się nie skończy.
- Kto tam? - zapytał niepewnie Richard.
- Poczta, ważna przesyłka dla pani Cameron.
Od razu rozpoznała ten cudowny głos, akcent. "Co on tu robi?", pomyślała. Nie chciała, żeby ujrzał ją w tej chwili, jednak mógł być dla niej jedyną deską ratunku. Zaczęło jej się robić słabo. Wszystko się urwało...
Niczego niespodziewający się Richard poszedł otworzyć.
"Idiota", pomyślał House. "Cameron zawsze wybiera idiotów".
- Żony nie ma w domu.
- Jest.
- Nie ma!
- Kłamiesz.
Mężczyzna usiłował zamknąć drzwi, ale lekarz był szybszy.
- Muszę ją zobaczyć.
Zajrzał delikatnie do mieszkania. Szok. Nie mógł uwierzyć własnym oczom. Ujrzał Cameron - niewinną, dobrą Cameron - nieprzytomną. Pobitą.
- Do widzenia, nie mam czasu... - wykręcał się Richard.
Odpowiedziało mu nagłe uderzenie w twarz.
- Cameron!
Popatrzył na jej zamknięte oczy, posiniaczone policzki.
- Ty sukinsynu. - Szybko wyjął komórkę. - Potrzebuję karetki na ulicę...

- Co jej się stało?
- O Boże!
- Patrzcie!
Przestraszone głosy odzywały się co chwilę. Ludzie szeptali, pokazywali palcami. Byli zdumieni. Niektórych zbytnio to nie obchodziło, lecz większość była zaskoczona i przejęta.
House, widząc gapiących się Foremana i Chase'a, zagonił ich do roboty. Nie chcieli dać za wygraną. Nawrzeszczał na nich, puściły mu nerwy. Sam bardzo przejął się sytuacją Cameron, ale tego nie okazywał. Nie mógł pokazać, że mu na niej zależy. Oczywiście, House nie przyznał się przed nikim, że znalazł skrzywdzoną Cameron, że to on wezwał karetkę. Po szpitalu od razu krążyłyby plotki, a oni oboje tego nie chcieli.
Siedział w gabinecie z resztą zespołu. Choć starał się tego nie demonstrować, był równie poruszony jak oni. Nie wiedział, co ze sobą zrobić, więc tego dnia tylko gapił się w sufit, a przypadek leżał nietknięty. Nikt nie chciał się nim zajmować, bowiem wszyscy myśleli o młodej immunolog.

Następnego dnia główny obiekt zainteresowania całego zespołu wszedł do sali. Wszyscy posłali sobie zdziwione spojrzenia.
- Dziękuję - pocałowała House'a w policzek i wyszła.
Zdumienie stało się jeszcze większe.
- Za co? - Ciszę przerwał wszędobylski Chase.
House i Foreman zgromili go wzrokiem. Widząc, że został przegłosowany, umilkł.

Bajeczka

Nareszcie!

Jak juz pisalam ci w pw, bardzo mi sie podoba.
Narracja przypomina mi troche moja.
Dziekuje za wspomnienie o mnie. I nie spodziewalam sie ze uzyjesz mojego tytulu.
Z niecierpliwoscia czekam na cd.

Sonea

Zuś

Bardzo dziękuję za dedykację

, a jeśli chodzi o pomoc, to polecam się na przyszłość.

Jak już wiesz, opowiadanie przypadło mi do gustu i bardzo się cieszę, że w końcu oficjalnie je opublikowałaś. Teraz pozostaje czekać na rozwój wydarzeń i kolejną część - oby pojawiła się wkrótce.

lisek

Tego się bałam Jikuś, że mi się spodoba ten Twój Hameronek

Mam na myśli fik, oczywiście

Narazie nadal pozostaję przy swoim Shippie

Bardzo ładnie piszesz i nie mówię tu o perfekcyjnym zapisie, jak na betę przystało, ale o stylu, taki lekki w odbiorze, mimo, że klimat samego fika bardzo poważny. Nie podejrzewałabym Cię o takie mroczne zapędy, serio. Piszesz tak swobodnie, akcja toczy się swoim rytmem, mimo, że dużo się dzieje, nic nie leci na łeb na szyję. Treść wciąga, nawet nie wiem, kiedy przeczytałam, chciałam więcej, a tu koniec...

Akcja House'a

tak, dowal mu - krzyczałam

Strasznie mi żal, że nie przeczytam żadnego Twojego fika w Huddy, ale możesz być pewna, że tego będę śledzić

Bardzo mi się podoba i jeśli inne Hameronki piszą równie dobrze, to muszę przyznać, że wiele tracę będąc Hudziną.
A, jeszcze o samym pomyśle - świetny. Bardzo realny, zważywszy na pociąg Cam do trudnych związków. Serio, tekst robi wrażenie

Więc pamiętaj masz we mnie stałą czytelniczkę

mam nadzieję, że Hudziny się nie dowiedzą

Ps. Dziękuję za dedyk, choć nie zasłużony, bardzo mi miło

Wena, czekam na ciąg dalszy

czarodziejka

Jika!

Na początku bardzo dziękuję za dedykację.

A co do tekstu to podoba mi się, naprawdę mi się podoba. Ładny język, zgrabnie napisane, wszystko na swoim miejscu. Zajmująca fabuła, jest dobrze.
O oryginalności to ja się może lepiej wypowiadać nie będę, bo to drugi hameronkowy fik, który czytam.

Brutalne traktowanie, ta błędna decyzja, jakich w dzisiejszym świecie tak wiele, poddanie się pozorom, małżeństwo z nieznajomym. Tak naprawdę nie wiedziała, kim on jest, tam gdzieś daleko, w głębi duszy. Był czarujący, uprzejmy, kochany, a potem okazało się, iż to tylko misterna układanka, plastikowa maska, pod którą ukryła się szkaradna twarz.

Ratunek House'a, bo on chyba wiedział, co się dzieje, już od początku, gdy przerywa pytania Chase'a, bynajmniej tak mi się wydaje. Takie małe przerażenie (?), kiedy ujrzał tę drobną, Bogu ducha winną istotkę w tak przerażającym stanie.

Jedno mnie zastanawia, a mianowicie czy Cameron weszłaby i pocałowała House'a? Znaczy sam pocałunek jak najbardziej w porządku tylko nie gra mi jakoś to, że tak przy wszystkich... Takie zachowanie rodzi pytania, a wydawało mi się, iż takowych nie chce, może jedynie mi się wydaje...

Eithne

Łaał, tego jeszcze nie było... Mąż Cameron psychopatą - tego naprawdę jeszcze nie było. Gratuluję ciekawego pomysłu.

I strasznie podoba mi się, że piszesz takimi małymi, krótkimi "scenkami" to jest niesamowicie "filmowe"

Czekam(y) na więcej!

eigle

Ogrom nieszczęścia jakim obdarzyłaś Cam, ukazany w dodatku dosadnie i plastycznie, powoduje, że czytelnika budzi się odruch obronny i staje po stronie uciśnionej (w każdym razie powinien stawać). Fakt, iż tylko House domyślił się o co chodzi i natychmiast interweniował określa dalszy rozwój wątku.

Mam tylko prośbę, byś z Cam nie robiła bezwolnej istoty. Żebyś nie wpisywała się w ostatnie dokonania scenarzystów, którzy zupełnie przekreślili budowany przez 4 i pół sezonów wizerunek postaci. To osoba myśląca, świadoma, dobrze wyczuwająca emocje u innych, bystra obserwatorka i silna charakterologicznie. Przynajmniej taką była do zawirowań "okołozaręczynowych i spermowych".

kin

Krótko i trochę przerażająco, ale na temat

Cieszę się, że to nie one-shot. Czekam na dalszą część

Ley

Krótkie, ale bardzo, bardzo ładne.

Ciężko mi wyrazić opinię na temat tego ficku, gdyż nie jestem Hameronką i nie myślę w tej chwili obiektywnie.

Ale pomysł, naprawdę ciekawy. Szkoda jest mi bardzo Cameron, wyjść za takiego tyrana to koszmar. Odechciewa się żyć i człowiek uważa, że jest nikim.
Na szczęście House przychodzi z pomocą. Chyba on już wcześniej wiedział, co ten mąż robił z Allison, skoro zjawił się u niej w domu. To dobrze, że akurat w czas, bo nie wiadomo do jakiego stanu mógł doprowadzić Cam ten Richard.

A dla mnie akcja właśnie toczy się za szybko.
Może dlatego, że jestem przyzwyczajona do czytania fików z długimi opisami.
A z resztą, co ja tam wiem.

A i zauważyłam, że:

coolness

Dzisiaj mnie jakoś naszło na przeczytanie jakiegoś Hameronka, czego nie robiłam od bardzo dawna. W każdym razie, widząc, że zawodowe Hudddzinki się tu wypowiedziały, doszłam do wniosku, że przedstawicielka Hilsonek także może

Zresztą muszę wczuć się w Hameronka, by wreszcie wywiązać się z obietnicy, którą kiedyś złożyłam, a o której taka jedna może już nie pamiętać

Część jest dość krótka, ale obfitująca w wydarzenia, że tak się wyrażę. Z jednej strony mam wrażenie, że jak na tak mało tekstu zdarzyło się zbyt wiele, a z drugiej - to na Merlina! pasuje. Naprawdę.

Podoba mi się pomysł - mąż Cameron psychopatą, tego jeszcze nie było.

JiKa30

Bardzo dziękuję za komentarze!

Nie spodziewałam się ich aż tyle.

Bajeczka, bardzo ładny tytuł wymyśliłaś. Dzięki.

All, gÓpolu Ty. Dzięki.

Zuś, Twoja pomoc była niezastąpiona. Dzięki.

lisek,

Bajeczka

Jikuś super ale
Czemu tak krótko

Mi się podoba, ale nawet się akcja nie zdążyła rozkręcić a ty już skończyłaś.
Tak nie można siostrzyczko!

kin

Zgadzam się z Bajeczką, tak nie można... a to oznacza, że pewnie niedługo przeczytamy coś więcej

No proszę, Cameron powoli bierze sprawy w swoje ręce... ta noc nie będzie chyba taka nudna?

Sonea

Izoch

coolness

Pierwsza część była lepsza i co najważniejsze dłuższa. Druga nie jest zła, ale trochę gorsza, no.

W każdym razie nie byłoby źle gdybyś nie pomieszała czasów. Pierwsza część drugiego rozdziału jest pisana (podobnie jak rozdział 1) w czasie przeszłym, druga już w czasie teraźniejszym. Nie lubię jak się pisze raz w tym czasie, raz w tym, no chyba że to ma jakiś sens, jednak tu nie widzę celu stosowania tego zabiegu - zdecyduj się na jeden czas i to w nim pisz.

Co do treści. Znów mało treści, a wiele się dzieje. To nie jest złe, ale momentami można by przystopować.

Mam nadzieję, że nie stworzą tak szybko związku (w sensie House i Cameron), jak się wydaje. Bo akcja biegnie naprawdę szybko. Mam nadzieję, że jednak się tak nie stanie.

Ogółem dalej jest dobrze napisane i przyjemnie się czyta. Śledzić losy bohaterów dalej zamierzam.

Pozdrawiam i życzę weny,
nessie

Ley

JiKusiowa! A czemuż tak krótko?

Nie zdążyłam się rozkręcić z czytaniem!
O i była Cuddy

(sorry, nie mogłam się powstrzymać

)

Mam nadzieję, że House nie pozwoli Cameron się naćpać.
I trzeba zrobić coś z tym skurczysynem - mężem Cameron.

Zuś

Po pierwsze, wybacz, że nie odpowiedziałam w poniedziałek na Twoje PW. To wszystko przez mój zepsuty zasilacz, który nawet nie pozwolił mi doczytać tej części do końca.

Teraz już odnośnie tekstu. Najbardziej w oczy rzucił mi się ten błąd:

Nadzieja Narodów · Gość

Dzień dobry.

Przywędrowałam z daleka, przeczytałam wszyściusieńko i teraz mam zamiar napisać coś sensownego. Coś, co by choć trochę odnosiło się do Twojego ficku. Przede wszystkim: nie lubię, gdy ktoś pisze takie krótkie rozdziały, czy co tam jeszcze, ale u Ciebie jakoś przyjemnie mi się czytało. Mam wielgachną prośbę... mogłabyś napisać następną część nieco dłuższą? Chyba wszyscy czytelnicy by tego chcieli, gdyż piszesz tak... zwyczajnie? Po prostu mile się czyta, o.
Wiedz, że jestem Twoją kolejną fanką i z niecierpliwością będę czekać na dalszą część fiku. Streszczaj się, JiKo!

Czerwono-Zielona

JiKa... Widziałam w Twoim podpisie link do Twojej twórczości, ale - nie wiem dlaczego - przekonana byłam, że to są jakieś prace graficzne...

A ponieważ ostatnio coś wsiąkłam w fiki, trochę się ociągałam z oglądaniem avków i bannerków... Aż w końcu dziś klikam, a tu... fik!

Ale to świetnie się składa, bo mnie akurat na Hameronka naszło

JiKa... Lojalnie Cię uprzedzam... Mogę się trochę czepiać... Bo ja to taka czepliwa potrafię być... W kazdym tekście - w książce, gazecie, słowniku, coś chcę poprawiać

Także spoko

Poza tym - robię to z sympatii do Ciebie... "Pierwszej lepszej" osobie nie chciało by mi się tak rozpisywać... Czepliwa się robię, gdy mi zależy...

Ogólnie - wierz mi - jak na pierwszego fika - zaskakująco fajnie

Jiczko moja droga... Tak się fatalnie składa, że ja jestem niestety sporo starsza od Ciebie, jak i chyba od większości tu bywających

I z racji tego, że po prostu pewnie więcej niż Ty w swym życiu przeczytałam i napisałam, dostrzegam może u Ciebie lekki brak oszlifowania talentu, ale muszę przyznać, że zaskakująco dobrze się to czyta... Podoba mi się pomysł i wszystkie kolejno nastepujące po sobie zdarzenia... Może ciut za szybko, ale lepiej dziękować Bogu, że się pisze treściwie, niż że się leje wodę jak ja

(W tym moim fiku ze Stacy, Stacy wchodzi do mieszkania House'a po jakiś trzech stronach, chiciaż od początku stoi pod drzwiami

Naprawdę nie wiem, czy ktoś zdoła przez to przebrnąć...

). Niemniej troszkę więcej opisów, takiego przyglądania się światu i bohaterom mogłabyś dodać...
Mam wrażenie, że są momenty, w których coś mi odrobinę zgrzyta... Ale wiesz, to chyba kwestia wyrobienia, rozpisania... To po prostu trzeba wypracować... Są też oczywiście takie fragmenty, przez które się płynie i które czyta się z prawdziwą przyjemnością. Podobają mi się też dialogi, to wychodzi Ci świetnie. Postacie są chyba dość wiernie oddane (piszę "chyba", bo mało mamy tu tekstu, ale dotąd mi się podobało).

Estelle · Wysłany: Pon 19:35, 07 Mar 2011 Temat postu:

Bardzo podoba mi się to opowiadanie. Czemu go nie kontynuujesz? Z tego co widzę, nie tylko ja to czytam.