Masaż [M]

ninka_m · Gość

Inspirowane spoilerami... tylko trochę.

Cameron szła korytarzem PPTH. Zapewne po raz ostatni w swoim życiu. Ale kto to może wiedzieć, kiedy właściwe coś się zaczyna, a kiedy jest koniec? „To wszystko widać dopiero z perspektywy - perspektywy i dystansu.” – myślała Cameron. Uśmiechała się teraz do siebie w duszy, kiedy przypomniała sobie, jak była wystraszona i niepewna, kiedy zaczynała tu pracę sześć lat temu.
Właśnie wracała z rozmowy z Chasem. Nie było tak źle. Nic nie było już zresztą takie złe i te kilka miesięcy z dala od tego miejsca, pozwoliły jej się poukładać ze sobą samą. Tym razem znowu opuszczała New Jersey, ale teraz towarzyszył jej raczej nastrój nostalgii, a nie rozpaczy jak poprzednio. „Dorosłam” – pomyślała.
Pomimo całej swojej nowej i dojrzałej „Ja”, Cameron nie mogła oprzeć się pokusie zajrzenia do gabinetu House’a. Stanęła przez szklanymi drzwiami swojego dawnego szefa i jednak – rzecz zaskakująca – poczuła mocne bicie serca. „Chyba jednak nie wszystko się zmienia?” – znowu przeszło jej przez myśl. House siedział przy swoim biurku, pochylając się i chowając twarz. Zapewne podpierał się laską, ale nie była pewna, widząc jego sylwetkę zza biurka. Od Wilsona, z którym rozmawiała wcześniej, wiedziała, że House znowu cierpi i domaga się od wszystkich wypisania mu Vicodinu. „Pewnie i tak coś sam wymyśli” – myślała gorzko, słuchając argumentów Wilsona, że House zrobił już taki postęp, że nie można tego tak po prostu zmarnować. Nabrała w płuca powietrza, pomyślała, że nie może wiecznie obawiać się rozmów z Housem i najlepiej będzie potraktować to odważnie, wejść, porozmawiać i wrócić do swojego nowego życia z dala od tego wszystkiego. Pchnęła szklane drzwi i weszła do gabinetu.
Podeszła bliżej House’a. Teraz dobrze widziała całą jego skuloną nad laską postać. House nie podniósł głowy i oboje milczeli.
- Chcesz mi współczuć czy przyszłaś poprosić o posadę? – powiedział w końcu, unosząc głowę. Miał zmęczony i zmieniony bólem wyraz twarzy.
- Nie znoszę cię widzieć takiego. – stwierdziła krótko. Ich spojrzenia się spotkały i oboje poczuli, że przynajmniej pierwsze lody zostały przełamane. On będzie znowu sarkastyczny, a ona mu się odetnie albo powie coś szczerego. Jak dawniej.
- Taki jestem – zatoczył koło ręką trzymającą laskę. – Witaj w piekle.
Uśmiechnęła się.
- Wiem. W zasadzie przyszłam się pożegnać.
Chciał jej wejść w słowo, ale nie pozwoliła mu na to, tylko kontynuowała.
- Ale wiem, że to staje się nudne. Żadnych pożegnań. Obiecuję.
Patrzył na nią i widziała, jak na jego twarzy błądzi teraz u śmiech.
- W takim razie daj mi moje pastylki, księżniczko.
- Twoi rodzice byliby bardzo niezadowoleni – wzruszyła ramionami. – Ale… - Zawahała się nieco – mogę zrobić ci masaż.
Tym razem zaskoczyła go dokumentnie. Patrzył na nią i nie odpowiadał.
- Mówię poważnie. – Poczuła się w tym momencie głupio. „Co mi właściwie strzeliło do głowy?” – Umiem to robić. Kończyłam nawet kurs. To lepsze niż ładowanie w siebie chemii.
- Chcesz żebym zdjął spodnie?! – House pytał z niedowierzaniem.
- Byłoby na pewno łatwiej. Ale jak wolisz.
House wstał powoli i ku zdziwieniu Cameron zaczął rozpinać dżinsy. Następnie zsunął je i usiadł ponownie.
Cameron poczuła się… niezręcznie. To chyba dobre słowo? Ale wydawało się za późno, żeby się z całej propozycji wycofać. Podeszła do House i położyła dłonie na jego udzie. Uczucie, że cała ta sytuacja jest dziwna, stało się bardziej wyraźne. Starając się nie analizować tego dłużej, przesunęła fachowo dłońmi po okaleczonym udzie. House syknął i zamknął oczy.
- Musi trochę boleć, jeśli ma pomóc.
- Masz zimne ręce – wyszeptał z pretensją. Zabrała dłonie z jego nogi i zaczęła je szybko rozcierać. Sięgnął po jej dłonie i szybkim ruchem roztarł je w swoich dłoniach.
- To trwałoby wieki… - mruknął.
Po chwili wypuścił jej dłonie z uścisku. Ponownie zaczęła masować udo.
- Jaki on był? – House zapytał po chwili, przymykając oczy i odchylając głowę na oparciu fotela.
- Mój pierwszy mąż? – zapytała automatycznie. Znowu ich spojrzenia się na moment spotkały. Zabawne – nawet teraz tak łatwo im przychodziło zrozumienie wzajemnych intencji.
- Zwyczajny. – Wzruszyła ramionami – Chodziliśmy razem do liceum, do innych klas, a potem poszliśmy do tego samego college’u. Miał na imię Michael i był rok starszy ode mnie – kontynuowała, nie przestając masować. – Studiował matematykę i fizykę. Był zdolny, dobrze się uczył. Jeszcze w liceum zapraszał mnie randki. Potem, chciał żebyśmy byli parą. Nie byłam zdecydowana, bo chciałam się skupić na nauce. Nie byłam zdecydowana, ale…- zamyśliła się – w końcu zaczęłam się w nim zakochiwać. Był miły i opiekuńczy. Dobrze się nam razem rozmawiało. W końcu zostaliśmy parą. Potem dowiedział się o raku. Resztę chyba znasz.
House otworzył oczy i patrzył na nią badawczo.
- Nie brzmi to jak miłość od pierwszego wejrzenia.
- Bo nie była. – znowu wzruszyła ramionami. – Przypomina trochę historię z Chasem, prawda?
House nie opowiadał. Tym razem w milczeniu kontynuowała masaż.
- Wyszłaś za niego z litości?
Zaprzeczyła ruchem głowy.
- Było w tym pewnie sporo współczucia. Choroba Michale była dla mnie wtedy szokiem. Wydawało mi się, że to dobry pomysł.
- Ale go kochałaś?
- Tak. – przytaknęła. – Na pewno go kochałam.
- Chyba jest trochę lepiej?
- Trochę – wymruczał.
Przez chwilę zatrzymała ruchy dłoni. Było to jednak dość męczące dla osoby, która jednak nie jest profesjonalną masażystką.
- Poszłaś na kurs masażu, jak już tutaj byłaś?
- Tak, pewnie ponad pięć lat temu. Nie praktykowałam jednak za dużo.
Kiwnął głową i nie komentował. Cameron poczuła się znowu głupio – no tak, kurs masażu był jedną z tych rzeczy, które robiła z myślą o nim. Było to beznadziejne i żałosne. Jak całe to uczucie do niego.
- Teraz się przydało – mruknął, jakby przed chwilą czytał jej w myślach. - Otwórz szufladę. – wskazał niecierpliwym ruchem głowy.
Niepewnie i nieco ponaglana jego gestami, otworzyła w końcu najniższą szufladę w jego biurku.
- Czerwone opakowanie. To dla ciebie. Szczęśliwego nowego roku. – dodał, czując się niezręcznie. Szczególnie, że był kwiecień.
Cameron wyjęła z szuflady małą paczkę. Patrzyła na niego z radością na twarzy.
- Płyta?
Kiwnął głową i odwzajemnił jej uśmiech.
- Nie mogę znieść, że twoje własne wybory muzyczne oscylują wokół Britney Spears.
Ponownie się uśmiechnęła. House miał świetny muzyczny gust i nie zdarzyło się jeszcze, żeby płyty, które dostawała od niego co roku na Gwiazdkę nie podobały jej się.
- Dziękuję. – Przeszło jej przez myśl, że to pierwszy raz, kiedy ona nie miała dla niego prezentu. Nawet o tym nie myślała tej zimy w Chicago.
- Kontynuuj – Ponaglił ją House. Odłożyła paczkę na biurko i ponownie zaczęła masować jego udo. Pomimo tego, że wszystko to razem było nieco dziwne, to oboje nie mieli ochoty jakoś tego zakończyć.
- Nie mam nic dla ciebie – powiedziała w końcu.
Nie odpowiedział.
- Jesteś zadowolona ze swojej nowej posady? – zapytał po chwili.
- Tak.
- To dobrze.
Znowu w milczeniu kontynuowała masaż. Dziwne, House jak zupełnie nie on, zapytał się po prostu i nie drążył tematu. „Może Wilson ma rację, że House się bardzo zmienił?”
- Hej, zaczynam tęsknić za twoimi złośliwymi uwagami!
Uniósł brwi i otworzył oczy.
- Twój nowy szef to totalny idiota.
Cameron wybuchła śmiechem. „No nie, tak bardzo się jednak nie zmienił”.
- Oczywiście. Wiesz, gdzie teraz pracuję.
- Wiem wszystko – wzruszył ramionami.
- Bolą mnie już ręce. Już chyba ci lepiej, prawda?
- A gdzie twoja potrzeba dzielenia cierpienia z pacjentem?! - House westchnął teatralnie, ale ponieważ Cameron już zdążyła się lekko odsunąć, wstał i założył spodnie.
- Normalnie przychodzi tu sto razy dziennie, a teraz, jak było ciekawie, to cisza! – dodał zapinając spodnie.
- Kto? Cuddy czy Wilson?
- Czy to nie wszystko jedno?
Cameron uśmiechnęła się. Nie czuła się już głupio ani niezręcznie. W zasadzie czuła się bardzo dobrze i nie miała ochoty wychodzić. Ale przecież nie zamieszka teraz w jego gabinecie? Sięgnęła po paczkę.
- Pójdę już. Jeszcze raz dziękuję – podniosła prezent
– Możemy nadal być przyjaciółmi. – zaproponowała nagle i poczuła, jak głupio to zabrzmiało.
House najwyraźniej chciał to skomentować, ale w ostatniej chwili jakby zmienił zdanie. Po prostu kiwnął głową.
- Idź już. W sumie to jestem nawet zajęty.
Usiadł przy biurku i zaczął przeglądać coś na swoim komputerze.
Chwilę patrzyła na niego, ale on tym razem już nie spoglądał na nią. Odwróciła się i wyszła.

Kejti

Podoba mi się! Zapewne dlatego, że nie ma tu przesadzonego dramatyzmu (do którego i ja mam skłonność) 'och,och! House, tak bardzo cię kochałam, odchodzę teraz na zawsze i juz nigdy mnie nie zobaczysz."
Dorosła Cameron, która uwolniła się od demonów przeszłości, i wraz ze świadomością, że sentyment/pamięć/uczucie do House'a zawsze w niej będzie.
Pierwszy raz od dawna są w stanie ze soba porozmawiać, a Greg jest w stanie niejako przyznać, że też o niej pamięta i w jakiś swój ułomny emocjonalnie sposób przejmuje się jej losem.

Ciepła miniatura z otwartym zakończeniem. Równie dobrze House może uświadomić sobie, że Allison, to właśnie ta właściwa, lub żyć sobie dalej w Princeton i dręczyć wszystkich dookoła. Cam też może wykonać jakiś ruch w jego stronę, bądż też wieść w miarę spokojne życie w Chicago.

Baaaaardzo mi się to podobało! Już trochę tęskniłam za Twoim pisaniem, ale thx niebiosom doczekałam się

ninka_m · Gość

troszkę poedytowałam.

Kejti Dziękuję

No właśnie - z dramatami dajmy sobie może już spokój. Marzyłaby mi się taka rozmowa - zwyczajna, ale z podtekstami, w której oboje żartują, ale mówią też szczerze, kiedy to, że się rozumieją, interesują sobą, troszczą się o siebie i szanują, jest czymś bardzo naturalnym.

Michalina2312

Aż szkoda, że się skończyło...
Będzie może kolejna część?
Cudo:) Tak trzymaj

eigle

Pewnie, że mi się podobało. Taka zwyczajna rozmowa, choć jak na House'a niezwykła.

Choć dla mnie przydałby sie promyczek nadziei w ostatnim zdaniu.

Dark Angel

Fajne i cieplutkie, ale jest jedno "ale": masaż bez jakiegokolwiek nawilżenia (olejku, balsamu) jest raczej nieprzyjemny

ninka_m · Gość

DA masz rację! Hmm, powinnam im dodać ten rekwizyt.

Czerwono-Zielona

Ninka, ja już Ci pisałam, że masz talent...? Pisałam, i będę pisać dalej...

Cudownie oddana ich wzajemna relacja. Tak właśnie widzę to "coś", co jest między nimi. Świetnie poprowadzona ta sytuacja, ta rozmowa. Pokłony składam

sinaj

Ale śliczne

Chciałabym zobaczyć taką scenę w serialu, podsyciłaś moje naiwne hameronkowe nadzieje.
Ładne, lekkie i bardzo przyjemne, wątek z płytą jest uroczy, ale pod koniec House zachował się po swojemu i to mi się bardzo podoba - postacie jak najbardziej są sobą, ale fik jest słodki

Nisia

Bardzo przyjemne, ciepłe, hameronkowe. Takie zwyczajne- niezwyczajne. Tylko pozostawia trochę niedosyt

Mam nadzieję, że coś się dalej dopisze, ninko. I jeśli, to tym razem daj im oliwki nawilżającej w podwójnej dawce

missbetty

Strasznie ciekawy fanfic. Uwielbiam takie miniaturki.