Marzenia [Z]

nefrytowakotka

Tę część dedykuję Narenice z podziękowaniem.

House z wściekłością obracał w palcach złoty kartonik, na którym widniał napis:

ZAPROSZENIE

Mamy zaszczyt zaprosić pana:
Gregorego House'a wraz z osobą towarzyszącą
na doroczny Bal Maskowy (motyw przewodni: fantasy)
urządzany w rezydencji Adama Hainesa, Woodrow Lane 56, Trenton, w dniu 15 01 2009 o godzinie 20.
Prosimy o potwierdzenie przybycia.

Świetnie. I jeszcze mam się przebrać. To jest idiotyczne! Głupszego pomysłu nie widziałem! Równie dobrze można urządzić bal dla gejów! Paradę Równości!
Wiedział doskonale, że nie ma po co iść do Cuddy. Zagrozi mu niezliczoną ilością godzin w klinice albo czymś gorszym. Nagle zmarszczył brwi. Widział już taki kartonik... w ręku Cameron! Aha... więc ta rezygnacja z członka komisji budżetowej była fałszywa, domyślił się. I ponieważ jest członkiem zarządu, także dostała zaproszenie. Zły humor nagle wyparował. Ciekawe, co ona na siebie założy... po tych zmianach pasowałby jej jakiś strój w stylu Xeny. I nagle zaczął się śmiać, ponieważ Wilson też musiał dostać zaproszenie i House nijak nie mógł sobie wyobrazić, za co przebierze się jego przyjaciel.
Fajnie. Ale co JA mam założyć? Kulawy heros fantasy???
Problem rozwiązał się sam, ponieważ po powrocie do domu na łóżku House'a leżały dwa duże pakunki. House stał i przyglądał się pakunkom w zamyśleniu. Ciekaw był, kto i jak dostał się do jego mieszkania. Interesujące. Wzruszył ramionami, podejrzewając pewną osobę. Zaczął rozpakowywać paczki. W pierwszej znalazł bardzo ciężką laskę o dziwnej rękojeści, która po chwili manipulacji, okazała się być futerałem na długi i wąski miecz. House zmarszczył brwi... widział już ten miecz... W drugiej paczce znajdowały się czarne, dopasowane spodnie z miękkiego materiału, wysokie buty z zamszu, biała jedwabna koszula bez kołnierzyka, z wąskimi rozciętymi głęboko rękawami, oraz czarna zamszowa kamizelka. A także, czarna opończa, spinana na ramieniu srebrną broszą w kształcie smoka. Znał ten strój. Nosiło go jego alter ego na obrazku Moriany. I miecz też pochodził z rysunków Moriany.
Zaczął się zastanawiać, czy pozostałe postacie z jej rysunków będą ubrane tak samo...
Cóż, to mogło być naprawdę interesujące...
Dopiero podczas ubierania się, House odkrył jeszcze trzy rzeczy: srebrny wisior w kształcie smoka otulonego skrzydłami i dwie, szerokie metalowe bransolety zakładane na nadgarstki. O rany... będę wyglądał jak gej. Ale założył. Obejrzał się w lustrze i wybuchnął śmiechem. Wyglądam jak rasowy idiota - skonkludował. Zarzucił na ramiona teatralnym gestem opończę i poczuł jak miękko układa mu się na barkach. Wszystko ubranie, buty, biżuteria było doskonałej jakości i pasowało na niego wręcz idealnie. Do niewielkiej sakiewki przyczepionej do paska włożył pieniądze, vicodin, zaproszenie i klucze. Zauważył podjeżdżająca taksówkę, więc westchnąwszy cicho pogasił światła i pokuśtykał do taksi. Kierowca spojrzał na niego badawczo i powiedział:
- Do rezydencji Hainesa, prawda? Na ten bal?
- Tak. Woziłeś już innych? - spytał House.
- Tak, jesteś czwarty, ale trzeba przyznać, najbardziej stylowy.
House wolał tego nie komentować. Nie czuł się sobą. Jego sarkazm najwyraźniej wziął sobie urlop. Miał nadzieję, że poczucie humoru zostało. Na miejscu zapłacił taksówkarzowi, który rzucił za nim:
- Dobrej zabawy, Lordzie!
Lekarz wolał się nie oglądać i nie komentować. To stanowczo nie był jego dzień. Lasko-miecz był dość niewygodny, więc House szedł dużo wolniej niż zazwyczaj, nie zdając sobie sprawy, że wolny krok i opończa skutecznie ukrywały utykanie. Natomiast wysoka sylwetka i elegancki strój przyciągały oczy kobiet. Stanął w progu sali balowej słuchając z przyjemnością delikatnej muzyki i rozejrzał się badawczo. Całe hordy elfów, wojowniczych księżniczek (mniej lub bardziej rozebranych) oraz tabuny hobbitów przewalały się po sali. House pomyślał z rozbawieniem, że wyobraźnia jakoś zawiodła tego wieczoru gości. Choć były i wyjątki: wypatrzył Leslie, starszą, niezwykle zgryźliwą lekarkę z radiologii, przebraną za babcię Weatherwax, co pasowało do niej idealnie. Pomachał do niej ręką, podnosząc jednocześnie kciuk do góry. Leslie roześmiała się radośnie, zmrużyła oczy oglądając go uważnie i uniosła brwi w wyrazie podziwu. House wzruszył jedynie ramionami, a w zamian otrzymał złośliwe mrugnięcie okiem. Wyłowił jeszcze dwa ciekawe przebrania: wysoki facet w stroju Śmierci z kosą opartą o ramię rozmawiał cicho z niewysokim mężczyzną ubranym w fioletowa szatę wyszywana w tajemnicze symbole oraz wysoki kapelusz przypominający ołówek. Trzymał na smyczy kufer na dwunastu nóżkach. Śmierć i Ricewind z Bagażem... stwierdził House i skierował się do bufetu rozpinając opończę. Nie wie, że jest obserwowany. Cuddy rozmawia z gospodarzem wieczoru, Hainesem i milknie w połowie zdania. Widok House odbiera jej zdolność mowy. Sam House nie zdaje sobie sprawy jakie budzi zainteresowanie. Wysoki, szczupły mężczyzna, ubrany klimatycznie a zarazem elegancko. Utykanie idealnie pasowało do konwencji... Haines zauważył zainteresowanie swojej rozmówczyni tajemniczym nieznajomym.
- Kto to jest?
- To jest... to jest doktor House, którego chciałeś poznać, Adamie. - Cuddy przytomnieje i przybiera swoja profesjonalna minę, chowając w głębi serca uczucia, które nią targają. Zawaliłam sprawę wtedy. Moja wina. Odepchnęłam po raz kolejny... - Chodźmy, poznam was.
- Wygląda na ciekawego człowieka, Liso.
Cuddy zatrzymuje się w miejscu i stwierdza:
- On jest... dziwny. Nie licz, że będzie uprzejmy albo miły. Nastaw się raczej na sarkastyczne i złośliwe uwagi. Myślałam, że nie przejdzie... Zwłaszcza, że nie nachodził mnie i nie negocjował zmniejszenia godzin w klinice... - wyrywa się Lisie, zanim ta gryzie się w język.
- Chcesz powiedzieć, że jest lekarzem, ale nie lubi pracować jako lekarz? - Haines jest zaskoczony.
- Nie. Chcę powiedzieć, że nienawidzi kliniki, bo ta go nudzi, twierdzi, że nie ma w tej pracy nic ciekawego. Natomiast mając swojego pacjenta, swój „przypadek” zrobi wszystko, żeby go wyleczyć.
Haines wybucha śmiechem.
- Ależ Liso... to przecież tak, jakbym swojego informatycznego geniusza wysyłał do pracy z ludźmi, którzy widzą komputer pierwszy raz na oczy!
Cuddy patrzy na niego w milczeniu, w końcu stwierdza:
- Chyba się polubicie.
Podchodzą do House'a opartego niedbale o ścianę obok baru i pijącego drinka. Jego oczy przesuwają się po postaci Cuddy, ubranej w nieprawdopodobnie wydekoltowaną czerwoną suknię. Rozpuszczone czarne loki, mnóstwo srebrnych bransoletek i kościana różdżka dopełniają stroju i tworzą czarodziejkę a zarazem uwodzicielkę. Spełnienie marzeń każdego wielbiciela fantasy... myśli rozbawiony.
- Przebrałaś się za ulicznicę? Nieźle, choć dekolt mogłabyś mieć większy. - Powitanie w stylu House'a.
- Adamie, to jest doktor House. House, Adam Haines nasz najlepszy sponsor. - Cuddy przełyka zniewagę, obmyślając w duszy zemstę. - Powinieneś go polubić, ponieważ ma podobne do twojego podejście do pracy w klinice.
- Poważnie?
- Owszem, doktorze House. Chciałem poznać pana, ponieważ jest pan osobą, która zgromadziła na swoim koncie niezliczona ilość skarg, a jednak uważany jest pana za najlepszego lekarza w szpitalu. Jest pan sławny – Haines jest wyraźnie rozbawiony.
House wzrusza ramionami.
- Sława to rzecz bardzo względna. Lubię to co robię. Oprócz kliniki – zaznacza skrupulatnie. Lisa oddycha z ulgą. Najwyraźniej w jakiś sposób Haines zdobył zainteresowanie lekarza, który chwilowo schował sarkazm do kieszeni. Na razie ma dość i House'a I Hainesa. Przeprasza ich i odchodzi, pragnąc jak najszybciej wrócić do domu.
- Piękna kobieta.
- Owszem – głos House'a jest obojętny, a jego oczy przesuwają się po sali jakby kogoś wypatrywały. Haines rozmawia dłuższą chwile z lekarzem, w końcu żegna się, bardzo zadowolony ze spotkania. Lekarz bardzo przypomina mu siebie samego.
House wypatrywał oczywiście Cameron, ale nigdzie nie mógł jej dostrzec. Poczuł rozczarowanie... Poprosił barmana o burbona, a kiedy obrócił się znowu w kierunku sali spostrzegł wreszcie Cam. Tak jak się spodziewał, miała na sobie suknię z rysunku Moriany. I wyglądała w niej absolutnie zachwycająco. Rozpuszczone miękko włosy podtrzymywała prosta złota obręcz z osadzonym pośrodku zielonym kamieniem. Jego żołądek wywinął koziołka i nie bardzo chciał wrócić na swoje miejsce. Odstawił na oślep drinka i podszedł do niej.
- Cześć, Cameron. Wyglądasz jak luksusowa kurtyzana. - Ocenił krótko.
Rzuciła mu kose a zarazem wściekłe spojrzenie spojrzenie.
- Ta suknia jest może i piękna, ale ja zaraz w niej umrę. Choć, musisz mi pomóc. - Złapała go za rękę i stanowczo pociągnęła do kąta sali. Szedł za nią nic nie rozumiejąc.
- Co mam zrobić? Zdjąć ci tę kieckę? Masz przynajmniej coś pod spodem? Noszenie na rekach odpada...
- Zamknij się, House. - Stanęła zadyszana i zaczerwieniona pod ścianą i popatrzyła na niego.
- Jesteś w takim stanie ze względu na mnie czy suknię? - Zapytał przysuwając się do niej niebezpiecznie blisko. Tak blisko, że czuł zapach perfum i ciepło jej ciała. Poczuł mrowienie w całym ciele... była tak blisko.
- Nie wyobrażaj sobie. Na suknię. Ten cholerny gorset... Musisz mi poluzować ten sznurek, bo za chwile zemdleję. Tylko u góry musi być mocno zaciągnięte, bo zleci ze mnie... Środek poluzuj a potem zawiąż. - Poleciła obracając się do niego tyłem.
- Hmm... - przyjrzał się sznurowaniu z lekkim powątpiewaniem, oddał jej laskę i zaczął powoli rozsznurowywać gorset. Westchnął z irytacją i opierając się o ścianę uklęknął. - Teraz lepiej – mruknął. Szło mu dość opornie, bo nie było to takie proste. Cameron obejrzała się i nagle obróciła w jego kierunku.
- Co wy robicie? - zabrzmiał głos Wilsona.
- Oświadczam się Alison, a co sobie pomyślałeś? Seks będzie po oświadczynach - odparł zirytowany House i obejrzał się na przyjaciela. Rzucił okiem w kierunku zaszokowanej Cameron wpatrzonej w Wilsona z otwartymi ustami, i rzucił – Cool...
Wilson, no cóż, Wilson wyglądał rewelacyjnie. Miał na sobie miękkie spodnie z brązowej skóry, mocno dopasowane, u pasa wisiał rapier a na goły tors założył zamszową kamizelkę, zasznurowana niedbale. Na rzemieniu zawieszonym na szyi nosił ząb rekina. Podobnie jak House, na nadgarstkach miał metalowe, szeroki bransolety. Był lekko opalony a ramiona zdradzały, że zajmował się czymś jeszcze niż tylko onkologią. Facet jest wspaniale zbudowany, dlaczego on to ukrywa pod tymi koszulami i garniturami?? pomyślała oszołomiona Cam.
- Jak to dobrze, że nie chodzisz tak do szpitala. Pielęgniarki dostałyby gremialnie zawału. I pewnie kilka lekarek też. - Skomentował House. - Choć mi tu pomóc, właśnie mi zabrakło palców, żeby to cholerstwo rozsznurować, tak, jak ona chce. - Obaj pochylili się nad gorsetem Alison, jakby przeprowadzali operację. W końcu dopięli swego, a Cameron wreszcie odetchnęła z ulgą.
- Nie przeszkadza ci to żelazo dyndające u pasa? - Spytał House.
- Nie, kiedyś trenowałem walkę, to się przyzwyczaiłem. Za to ty, jako bohater nie masz miecza – wyzłośliwił się Wilson.
- A kto powiedział, że jestem bohaterem? Ja jestem kaleką na emeryturze... ale miecz owszem, mam. Odebrał laskę z rąk Cam i zaprezentował swój miecz.
- Ładny – powiedzieli zgodnie Wilson i Cam.
Do onkologa podeszła sklonowana elficzka (bardziej rozebrana niż ubrana) i nieco nieśmiało poprosiła go do tańca. Wilsonowi błysnęły oczy i skwapliwie się zgodził, znikając w tłumie gości. House prawie nie zwrócił na to uwagi, ponieważ zauważył prawdopodobną sprawczynię dzisiejszego zamieszania. Moriana, ubrana w suknię ze swojego obrazka stała samotnie przy barze.
House pociągnął za sobą Alison i podszedł do Moriany.
- Może mi wytłumaczysz o co w tym wszystkim chodzi? - zapytał agresywnie.
- A musi o coś chodzić?
- Owszem, wszystko ma swój skutek i przyczynę. Ja mam strój, miecz z rysunków, Cam i ty tak samo. O co chodzi? No, Moriano, Pani Portali, zdradź tę tajemnicę... sztafaż jest odpowiedni, prawda? - Był coraz bardziej zły.
- O pewną legendę. Kiedyś wam ją opowiem, ale teraz przepraszam, mąż mnie szuka – wyminęła stojącą przed nią parę i podeszła do bardzo wysokiego mężczyzny z brodą. Nosił on prawie identyczne ubranie jak House, tylko jego kamizelka była szkarłatna. Obydwoje odeszli.
- Wspaniale. I nadal nic nie rozumiem - był straszliwie sfrustrowany.
Cameron zaczęła się śmiać.
- Przestań, bo naprawdę ci się oświadczę i będzie problem – rzucił ponuro.
- Jaki? - Cam nie przestawała się śmiać, choć serce po raz drugi drgnęło tego wieczoru. Pierwszy raz drgnęło, kiedy zobaczyła, jak wlepia w nią te swoje nieprawdopodobnie niebieskie oczy, uśmiechając się nieznacznie.
- Ty odmówisz, ja popełnię samobójstwo, a ty będziesz mieć wyrzuty sumienia do końca świata – rzucił lekko.
- A kto powiedział, że odmówię? Lepsza byłaby twoja mina jakbym się zgodziła. Potem bym uciekła sprzed ołtarza, oczywiście.
- Oczywiście – zgodził się ironicznie.
Cameron nie mogła przestać się śmiać z jego miny. A House'owi bardzo się podobała taka roześmiana Alison... Podszedł do niej jeszcze bliżej i lekko musnął wargami jej usta. Cam zamarła. Patrzyła z bliska w te niesamowicie niebieskie oczy, które teraz nie były kpiące ale raczej... łagodne?
- Pamiętasz, co mi obiecałaś? - zapytał.
- Ja? - zdziwiła się.
- Tak. Miałaś mi pokazać co dostałaś od ojca Pabla.
- I teraz chcesz to zobaczyć??
- Owszem. Tu jest nudno. A ciebie nadal gniecie ta suknia – stwierdził.
Cameron przyglądała mu się uważnie wiedząc, że podjecie decyzji na tak, będzie miało określone konsekwencje. Wyglądał na spokojnego, ale w jego oczach widziała niepewność i odrobinę strachu.
- W porządku. Kiecka jest straszna i marzę, żeby się jej pozbyć. Mam w domu coś do picia. Idziemy?
W milczeniu podał jej ramię i razem wyszli z sali balowej śledzeni przez cztery pary oczu: Cuddy, Wilsona oraz Moriany i jej męża.
- Może nie będzie potrzebna legenda – stwierdziła uśmiechnięta Moriana.
Wilson był bardzo zadowolony z rozwoju sytuacji. To, że coś się dzieje pomiędzy nimi, zauważył podczas wykładu Cameron na konferencji, kiedy to House zachowywał się jak podenerwowana żydowska mamuśka. I przyglądał się każdemu oponentowi Cam z żądzą mordu w oczach, co przyprawiło Wilsona o atak śmiechu i liczne groźby wypowiadane w jego kierunku przez House'a.
A Cuddy była wściekła. I smutna. Spieprzyłam na własne życzenie...

Suknia Cuddy i Moriany. Kiecka Cam w terminie późniejszym bo jeszcze nie mam zdjęcia.
[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

Jen

wiązanie gorsetu i muskanie ustami : mrau
bal znakomity !
czekam na następną część

kropka

nefrytowakotka

Jen, dzięki, następna część się pisze

Kropka, cieszę się.
Następna część będzie krótka i niegrzeczna

A potem zrobi się strasznie i mrocznie

kropka

nefrytowakotka

Od + 21 to jest Narenika, ja nie jestem taka dobra jak ona.. ale będzie gorąco, a co

Będzie mrocznie... i pojawi się Tritter

corazón

Bomba! Szalenie mi się podobało, a te suknie... no, no

Ciekawa jestem jak wygląda suknia Cam

nefrytowakotka

Suknia Cam jest zjawiskowa.. zdjęcie będzie niebawem. naprawdę.. jest cudo.. i były takie kłopoty realnie...

ze sznurówka oczywiście...

ania

teraz to czekam
a) na dalszą częśc
b) na suknię

nie mogę się doczekac aż ją zobaczę

nefrytowakotka

Ania, dalsza część nie chce sie napisać... ale może w weekend.
Suknię już mam tylko muszę wrzucić na neta

Wika

Niesamowite

Czekam na kolejną część!

nefrytowakotka

Wika, mam zamiar dzisiaj pomiędzy sprzątaniem

ją napisać. Najlepiej mi się myśli jak coś robię albo idę gdzieś daleko

I wrzucę wreszcie kieckę Cam. Ciekawe, czy się wam spodoba...

Wika

Magdanestor

No czekamy ! Kiecka pewnie będzie oszałamiająca - czekamy !

nefrytowakotka

Na razie link do sukni Cameron

[/url]http://www.fotosik.pl/pokaz_obrazek/933d424853a49841.html[url]

corazón

Suknia jest rewelacyjna! Cameron na pewno wyglądałaby w niej bajecznie! Zawsze mi się taki podobały, nigdy nie widziałam "na żywo"
PS. a gdzie to takie szyją?

Wika

Nefrytowa- suuuper jest ta kiecka

No właśnie gdzie można ją kupić ?

ana12

sukienka śliczna
mógłby się oświadczyć...

czekam na romantyczną część, po tych smutkach w twoich innych fikach

Wolfgang

kurczę no!
ile tej niepewności jeszcze?

dawaj następną część i to już!

bo ja tu skiszę się z oczekiwania!

Wika

Nefrytowa, zapomniałam napisać, że niecierpliwie czekam na dalsza część !
Już nie masz wyjścia

Ty na prawdę chcesz żebym padła jak mucha ...

nefrytowakotka

Dziewczyny.. tę suknie zaprojektowała moja córka.. (powinnam się przyznać, żem taka stara jest?? ) Ma talent przyznaję

A do Cameron pasowała idealnie

Ech.. w realu ona jest pięknięjsza...
Następna część jutro.

ana12

gratuluję córki i czekam z niecierpliwością

nefrytowakotka

Ech... co zaczynam pisać to dzwonek do drzwi... grrr nastepna część rano bo moje kolano powiedziało dobitnie:dość

Wika

annniczka

szkoda ze dopiero jutro

juz sie doczekac nie moge