Kolory życia [Z+epilog]

Narenika

Ja nie umiem i dlatego prawie nie komentuję. Ale każdego następnego odcinka wyczekuję, jak kania dżdżu...

Wolfgang

A mi się podobało i tyle

Betta

Normalnie mnie brzuch zaczął boleć. Wszystko sobie wyobrażałam, jego cierpienie, ten ból, to kojące ciepło na końcu...

A jego ojca bym zjadła, udusiła, spaliła, powiesiła

!!!
Kropka, pisz dalej! Podziwiam normalnie podziwiam!

BuTtErfly...?.!

motylek

super

Uthar

Mam zastrzezenie co do czasu od odstawianie do detoxu

Hose gdzies w okolicy 3(po odstawiniu lku) dnia powinien sie czuc jak na detoksie uciebie

mroczny kiciuś

Ciii - też to zauważyłam, ale nie psujmy klimatu, no :)To jest specyficzna fikowa rzeczywistość i już. Nie myśl o tym

Rozkoszuj się po prostu

kropka

Uthar

Pamiętasz odcinek z zakładem miedzy Cuddy a Housem? Tam DR nie był na detoksie a przez tydzień cierpiał takie katusze że sam sobie złamał palce u reki lub kosci nadgarstka. Jest to mały szczegół, który wiekszości ludzi i tak by umknął, a krytyk by się trochę nad nim po pastwił.

. Fick jest dobry po za kilkoma stylistycznymi zgrzytami(stylistyka dla jednego zgrzyt dla innego majstersztyk). Pozdrawiam, moje słowa o leku odstawionym to nie wyraz czepiania sie tylko stwierdzenie faktu.

I przede wszystkim błąd medyczny jest do całkowitego wybaczenia, rzadko kto z nas ma odpowiednia wiedze.

ana12

kłaniam się nisko za ten kolorek

nefrytowakotka

A ja napiszę tylko, że czekam na więcej.
Nie potrafię ubrać w słowa tego jak bardzo mi się podoba i jak bardzo porusza pewne struny w mojej duszy...

Jen

po prostu zbyt wiele nie widzę prZez te łzy...
czy to Cameron tak się o niego troszczy ?
mam nadzieję że tak...
czekam na kolejny kolor, który Znów poszarpie moją linię emocjonalną
życzę wena ;]

kropka

Cześć!
oddaję wam kolejny kolor. Ja chyba nie umiem już tego kontrolować. Mam wrażenie, że wszystko co pisze wymyka mi się spod kontroli. Jak zwykle zostawiam to waszej wyobraźni i ocenie.
Dziękuje wszystkim, którzy trudzą się czytaniem tego fika...

10/12: NIEBIESKI

Szczelnie otulony szalikiem, w czapce na głowie i rękawiczkach czuł chłód wbijający się gdzieś miedzy żebra. Było mu wszystko jedno. Rytm biegu wybijały mu dźwięki wspomnień wydobywające się z najgłębszych zakrętów świadomości. Raz chciało mu się śmiać do rozpuku, raz wściekłość przysłaniała mu oczy. Każdy krok wyzwalał w nim coraz więcej energii. Mógł nią obdzielić wszystkich biegaczy, których tego zimnego poranka mijał w parku. Dlaczego nie czuł zmęczenia? Dlaczego nie odchodziło to co zamknął w świadomości? Dlaczego nie czuł się przez chwilę wolniejszy? Dlaczego czuje ból wymieszany z autentyczną złością? Przecież chodził na terapię? Przeprowadził tysiące rozmów? Dlaczego to nie działa? Dlaczego więcej w nim złości niż żalu? Dlaczego boli go całe jego życie, a nie tylko odejście Amber?

7.00 rano. Zaciągnęła kołdrę na głowę pozwalając budzikowi wygrywać swoją ulubioną melodię. Gdyby wczoraj nie było... pomyślała wysupłując się z łóżka. Ukryła twarz w dłoniach próbując odgonić obraz nadzwyczaj nieudanego wieczoru. Chase…
- Kim dla ciebie jestem? – pytała kiedy znów wymyślał scenariusze ich życia nie pytając ją o zdanie.
- Nie uważasz, że dosyć już bujania i trzeba iść dalej? – naciskał od momentu, kiedy wróciła.
- Nie możesz uciąć życia od-do... tłumaczyła, kiedy próbował dalej ignorować echa ich nieudanego spotkania sprzed jej wyjazdu.
- Znowu uganiasz się za Housem? - pytał kiedy dowiedział się o ich spotkaniu „pod gwiazdami”.
Jak wytłumaczyć facetowi, że nic za tym nie stało, skoro on i tak wiedział swoje?

To dlatego zdecydowała się na tę rozmowę zanim sprawy wymkną się im obojgu spod kontroli i zrobią więcej głupstw niż to konieczne. Nie poszło najlepiej. Teraz siedząc jeszcze na łóżku z twarzą ukrytą w dłoniach przyznała jak bardzo House miał racje, kiedy mówił, że związek z Chasem to jej zawór bezpieczeństwa. Ale kiedyś wszystko wyglądało inaczej. Kiedy uganiała się za Housem i doświadczyła bolesnego odrzucenia, a potem zaangażowała się w nijaki nijaki? Pomyślała - Boże... nawet ja tak sądzę? związek z Chase'm. Nie było łatwo wtedy nie jest i dziś. Kiedy odszedł Forman, a House wyrzucił Chase’a przestraszyła się, że wydarzy się coś czego będzie żałowała do końca życia. Zaniosła mu list z wypowiedzeniem chcąc uprzedzić plany House’a dotyczące jej osoby. Była przekonana, że jest następna w kolejce. Chciała sama zadecydować o swojej przyszłości. Chase wydawał sie dobrą alternatywą, dobrym rozwiązaniem. Nie wszystkie zmiany są złe... przypomniało się jej to zdanie wypowiedziane podczas akcji „wykładzina”. Myślała tak i wtedy, gdy kładła to podanie na biurku. Uchwyciła się wtedy Chase’a w swojej osobistej niemocy mając pewność, że z czasem wszystko się ułoży. Kochał ją. To miało być jej rękojmią i gwarancją. To miało pomóc pokochać jej Chase’a. O ironio... – myślała.
Wydarzenia ostatnich miesięcy w jej życiu przewartościowały dosłownie wszystko, a bała się w dalszym ciągu rzucić się w odmęty ryzyka. Serce naciskało, zdrowy rozsądek hamował. To dlatego dali sobie jeszcze kilka dni na przemyślenie paru spraw. Wstała. Trzeba wziąć się w garść i iść zrobić ze sobą poranny porządek.

Dlaczego nie jest zmęczony? Biegł już tyle kilometrów. Złość i adrenalina wyniesiona na szczyty możliwości działała na jego korzyść. Mózg nie przestawał przewijać faktów i wspomnień. Wydarzenia życia... zaskakujące, wywracające ustalony porządek, przewartościowujące wszystko wokół. Po spotkaniu Amber nic nie było takie same. Po jej śmierci tym bardziej. Radosna oczywistość w smutku – juz wiedział jakiej kobiety pragnie i potrzebuje. Już wiedział dlaczego jego trzy małżeństwa były kompletną porażką, już wiedział co House miał na myśli mówiąc, że jest emocjonalnym idiotą. Znowu House... okazało sie nagle, że znał go lepiej niż on sam siebie. Wspomnienia przechodziły mu przez głowę jedne za drugimi.... Zatrzymał się i pochylił. Sprawdził puls – był równy i miarowy. Kiedy się podnosił w kieszeni bluzy zagrzechotała fiolka z pigułkami House’a. Wyjął ją i przez chwile przyglądał się jej zawartości. Przeklęte pigułki... – myślał obwiniając je za wszystko. Rzucił je pod stopy i zdecydowanym, wściekłym ruchem zgniótł. Kilogramy złości opuściły go na chwilę zanim nie uświadomił sobie, że pigułki są tylko po to żeby nie bolało. Noga House’a... przewinęło mu sie przez mózg. Ile razy mówił mu że boli, że tabletki są na uśmierzenie bólu, że bez nich nie funkcjonuje. Ile razy odsyłał go do diabła, gdy przychodził po kolejną porcję. Nie wierzył do końca w ten ból, nawet gdy PET nie pokazał zmian. Wyszukał tysiące usprawiedliwień, żeby udowodnić House’owi, że ból ma podłoże psychiczne.... Nie pomagał... choć myślał, że pomaga Zawsze ugrzeczniony idiota nie pozwalający sobie na chwile słabości - myślał. Złapał sie za głowę, w której buzowało tyle myśli, tyle wspomnień, tyle obrazów. Zerwał sie i pobiegł wprost nad małe jeziorko w parku. W jego tafli odbijały sie niebieskie skrawki nieba. Nie czuł zimna kiedy wbiegł do niego niemal po pas krzycząc ile miał sił w piersiach. Echo rozpaczliwego krzyku roznosiło sie po parku i wypłoszyło ptaki z drzew. Dla Wilsona zatrzymał się czas. Nie dbał o to że kilku biegaczy zatrzymał się i pokazywało go sobie palcami. Miał to gdzieś. Tak samo jak i to, że kawał jego życia okazał sie do dupy. Nie mógł tego zmienić, ale mógł zmienić jedno: wiedział, że kurs jego życia musi przybrać inny kierunek.

Stanęła jak wryta. To był obraz kompletnej nędzy i rozpaczy. Miała wrażenie, że czasoprzestrzeń zamknęła się w małej łazience i skupiła się na leżącym na podłodze mężczyźnie. Słyszała głośny łomot swojego serca. Jak w zwolnionym tempie oglądała House’a zwijającego się na podłodze w kłębek. Wtulał głowę w ramiona i ... płakał? Jęczał? Wzdychał? Usłyszała suchy szloch wydobywający się gdzieś z jego gardła. Zanim zrobiła krok w jego stronę miała wrażenie, że minęła cała wieczność. Jego widok sprawił, że coś chwyciło ją za gardło. Pochyliła się i stanowczo wyciągnęła w jego stronę dłonie.

- Greg... co się dzieje? – pytała desperacko próbując jednocześnie sprawdzić puls i obejrzeć jego źrenice. Miał rozpalone czoło. Był tak spięty w sobie, że trudno jej było w jakikolwiek sposób go poruszyć – Greg .... pozwól mi.... Greg.... o Boże..... – w końcu jej dłonie zanurkowały w jego twarzy. Nie widział jej. Miał zaciśnięte bólem oczy i desperacko bronił się przed kolejnymi spazmami, które rozrywały jego pierś i gardło.. Przestała się z nim szamotać i z całą siłą przytuliła go. Był jak małe dziecko w jej ramionach. Greg… Greg... już dobrze... jestem... – mówiła uspakajająco całując rozpaloną skroń. Żal i ból zdominował jej uczucia – jestem... powtarzała jak mantrę
Poruszył głową próbując odwrócić się w jej stronę. Z cichym westchnieniem ulgi, chowając ostatni szloch w jej koszuli przytulił się do niej. To było tak nagłe i nieoczekiwane, że nie zdążyła zareagować. Czuła jego żelazne i drżące ramiona oplatające jej talię. Objęła jego głowę. Najdelikatniej jak umiała szeptała ciepłe słowa w jego czuprynę przykładając raz za razem policzek do jego włosów bądź delikatnie całując jego skronie – już dobrze... dobrze.... jestem powtarzała. Trzymał się jej desperacko, wręcz spazmatycznie. Odnosiła wrażenie, że przez chwilę stała się jego ratunkiem i schronem, w którym chciałby się zatrzasnąć i nie wyjść na wieki. Uspakajała go delikatnością dotyku, ciepłem swojego ciała, łagodnością głosu. Powoli wyciszał się w jej ramionach. Kołysała się lekko wsłuchując się w ciszę, którą nagle zafundowała im łazienka. Jego uścisk zelżał. Kiedy poruszyła się chcąc wygodniej się ułożyć, jego palce znów zacisnęły się na niej.
- Greg – prosiła – pozwól mi zaprowadzić cię do pokoju.... Pozwól...
Poruszył się. Mogłaby to uznać za przyzwalające „tak”. Rzeczywiście uścisk zelżał. Nie patrząc na nią nieporadnie próbował usiąść pod ścianą. Ta niesamowita chwila z Housem w ramionach pozwoliła jej dojść do siebie. Podniosła się i sięgnęła po ręcznik. Zmoczyła go w ciepłej wodzie. Zbliżyła swoją twarz do jego twarzy zmuszając go by na nią spojrzał.
- Już dobrze – powtórzyła spokojnie.
- Boli – poskarżył się
- Wiem – odpowiedziała. Najdelikatniej jak mogła zaczęła wycierać mu twarz. Czuła pod palcami każdy zarys, delikatność łuków brwiowych, złamanie rysów, szorstkość policzków i niesamowitą delikatność ust... Zdusiła w sobie głębokie westchnienie, które napierało ją od środka. Spokój, zachowaj spokój... myślała pomagając mu się podnieść. Serce wyło w niej, bo zobaczyła w jego niebieskich oczach morze innego bólu. Nie tylko tego spowodowanego detoxem i złym samopoczuciem. Z jego oczu wyłaniało się bliżej nieokreślone załamanie nerwowe. Gdyby mogła jednym ruchem ręki zabrałaby wszystkie chmury wiszące nad nim i wszystkie złe chwile, które przeżył.

Przed przyjściem do House’a rozmawiała chwilę z lekarzem prowadzącym. Wiedziała, że nie najlepiej znosi leki, które otrzymywał, ale wstępne wyniki badań były obiecujące. Dowiedziała się, że sam House prosił o szybki odwyk i silniejsze dawki leków. Chciano go wprowadzić w śpiączkę, ale się nie zgodził. Jeszcze kilka dni badań, testów i miał przechodzić pierwsze przymiarki do operacji rekonstrukcji mięśnia i nerwów.

Pomogła mu usiąść na łóżku. Patrzył na nią spod przymkniętych powiek. Ironia losu. Znowu była świadkiem jak rozłożył się na łopatki. Chciał i nie chciał żeby była. Chciał – bo jeszcze czuł gdzieś w środku siebie jej fantastyczne ciepło, jej silne ramiona, jej cudowne dłonie, które wyrwały go z zamętu i przywróciły do świata. Nie chciał - bo stąpał po cienkiej linie swojego życia. Jeśli pozwoli jej zostać będzie to znakiem jego słabości. Ale czyż nie była już dwukrotnie jej świadkiem? Życie zawisło mu na krawędzi. Jeśli ją odpędzi od siebie czy ktoś zdoła go uratować przed nim samym? Ryzyko jest wpisane w życie przypomniał sobie jej słowa wypowiedziane pamiętnej nocy. Jeśli ma cokolwiek do stracenia to tylko samego siebie. Wszystko co bliskie i dobre – stracił już dawno.

Podniósł głowę i utkwił swoje niebieskie tęczówki w jej trójkolorowych oczach. Pochyliła sie nad nim. W ustach wybrzmiało mu jedno – z trudem wypowiedziane słowo:
- zostań...

-------------------------------

Eithne

TE "zostań" to najpiękniejsze "zostań" jakie przeczytałam w swoim życiu

Betta

Właśnie siedzę od pięciu minut i zastanawiam się jak to, co czuję ubrać w słowa. Ale chyba moje uczucia pozostaną nagusieńkie, bo tych "ubranych słów" znaleźć nie mogę. Powiem tylko, że to najlepszy fik jaki w życiu czytałam. Najlepszy. Najpiękniejszy. Najcudowniejszy.

Jen

ta jej troska jest taka piękna...
po prostu pięknie, bo innych słów nie potrafię opisać ;*

corazón

chlip, chlip, jakie to jest piękne!
Jak czytam kolejny kolorek, to mi serducho tak bije, jakbym za chwilkę jakiś egzamin miała zdawać, a potem w środku aż mi się wszystko trzęsie.
Niesamowite to jest!

Dark Angel

Ja to się w ogóle odzywać nie będę. Zatkało mnie.

motylek

dusza ma swój obraz w tym fragmencie

BuTtErfly...?.!

Ślicznie
Kładziesz tym fikiem na łopatki! Kto mnie teraz pozbiera? XD
Pisz czekam

Bereśka

WOW!!! normalnie mnie zatkało

CUDOWNE!!!

Czekam na kolejną część

Pozdrawiam

i weny życzę

ana12

PIĘKNE

kocham twojego fika!
jesteś cudowna, dzięki

kropka

Dark Angel

Aaaaa...

AAAAA....

Leżę, kropko!

Nisia

kroooopka! I love you!
tyle. brak mi słów po prostu.

(A ten Wuddy! świetny! )

*pada obok DA*