KLUCZE V [+18, NZ]

kropka

Zweryfikowane przeze mnie

To powstało dzięki Nisi i jest dedykowane jej.
Powiem tylko... miłego czytania. Wszelkie głosy mile widziane. Zatem rozprawiajcie się z tekstem

KLUCZE I

Wyciągnął dłoń. Była realna jak on sam. Tak bliska, że jego wskazujący palec mógł swobodnie rysować delikatny profil jej twarzy.
Bezszelestnie.
Właśnie tak pomyślał wyciągając dłoń w jej stronę.
Bezszelestnie przesuwał dłoń wokół policzka zostawiając za sobą delikatną smugę dotyku. Odkrywał w nim swoje miejsce, spokój, czystą radość.

Kilka godzin wcześniej kosztował jej wszystko.
Poznawał każdy jej zakątek. Uczył się jej westchnień reagujących na jego wszędobylstwo. Pozwalał wędrować jej dłoniom po swojej gruboskórności i otwierać najwrażliwsze zakątki.

Odgarnął kosmyki włosów, które opadły na jej twarz. Jej bezbronność wdzierała się w jego sukinsynowatość i odzierała go z jego masek. Była jak klucz, który otwierał dostęp do każdej jego części. Odarła go ze wszystkiego i wypełniła sobą niszcząc jego skrzętnie upchane w zakamarkach samotność i strach.

Klucz 1.
Śmierć
Tam w korytarzu patrzył w jej umierające od smutku oczy i pochylający się profil jej twarzy ku ziemi. Myślał, że się rozpłacze, a ona po prostu umarła. Ogarniała wzrokiem walizkę stojąca nieopodal. Kiedy ją brała w rękę i przechodziła obok niego namacalnie czuł, że wraz z oddalającą się sylwetką umierają poszczególne części jej ciała.
Do końca myślał, że tego nie zrobi. Myślał, że zadziała jak stara, dobra Allison. Że w imię ideałów zrobi wszystko co najlepsze dla wszystkich wokół. Stał się znów starym, manipulującym sukinsynem.
Tymczasem zrobiła coś tak nieoczekiwanego, że stał tam jak porażony i nie mógł się ruszyć za nią, ani powiedzieć czegokolwiek, co sprawiłoby, żeby się zatrzymała.

Zatrzepotała rzęsami kiedy przesunął dłonią po łuku brwiowym. Tyle razy chciał to zrobić. Zatoczyć małe kółko wokół jej powiek i przeciągnąć dłonią wzdłuż wypukłości jej policzka i znaleźć się na wgłębieniu jej szyi i obojczyka. Cudowne miejsce, w które po prostu wsunął nos, kiedy w końcu pozwoliła mu się przytulić.

Otworzyła oczy, kiedy jego palec zawędrował w okolice ust. Zadrżały. Odległość między nimi nagle zawęziła się na odległość jednego westchnienia. Zbyt dużo czasu minęło od ostatniego i jedynego jak do tej pory razu, w którym wchłaniał w siebie jej zapach i przywłaszczał ją w sobie, niezdarnie próbując oddać jej całą swoją łagodność na jaką umiał się zdobyć.
Leżała nieruchomo wpatrując się w niego. Namacalnie czuł jej wzrok skupiony w jego oczach. Czuł jej lekkie spięcie. Nie dziwił się. Jeszcze kilka godzin temu nazwała go zabójcą jej marzenia. Właśnie tak mu powiedziała: zabiłeś mnie. Pozwoliłeś żeby moje życie umarło.
Nagle zapragnął znów poczuć jej bliskość, kobiecą pasję, ramiona oplatające się na szyi, dłonie wędrujące po jego klatce piersiowej.
Nie zdoła jej wynagrodzić nic z przeżytej samotności i doświadczonego bólu.
Może tylko dać jej najlepszą część siebie jaką dzięki niej odkrył. Dlatego splata jej dłoń ze swoją, przyciąga do ust i całuje. Potem przysuwa się bliżej wciąż ogarniając jej twarz wzrokiem. Kiedyś czytali się bez słów. Dziś wie, że wiele z jej dystansu będzie musiał przełamać. Nie może zawieść jej. Jeśli to zrobi – zawiedzie samego siebie.
Pochyla się i szepcze jakieś słowa, które jeszcze poprzedniego wieczoru mogły wydawać mu się śmieszne. Przy niej stają się prawdziwe i realne.
Wie, że jedno z jej czułych miejsc znajduje się w okolicach szyi, poniżej płatka ucha. Pochyla się z tym samym wzrokiem, którym obdarzył ją kilkanaście godzin temu i zanim zdążył odnaleźć tamto miejsce ustami mówi jej coś swoimi oczami.
– Zaufaj mi. – Odczytuje.
Jej spięcie mija w fizycznym kontakcie z nim. Znikają jej szczątki niepewności.
Rozpoczynając wędrówkę ustami po zakamarkach jej szyi przyszło mu do głowy, że ona nie wiedziała czego się po nim spodziewać. Zawsze uciekał zostawiając za sobą coraz większe rany.
Teraz został. Nie chce uciec. Chce w końcu przestać tęsknić i zostawić za sobą jej zamienniki, które nie przynoszą ukojenia, a tylko bardziej komplikują jego pokręcony świat.

Odpowiada.

Czuje jej dłoń poruszającą się w zwolnionym tempie po jego ramieniu, by za chwilę poczuć ją właśnie pośrodku jego klatki piersiowej.

Nie trzeba mówić. Ona wie.

Dobrze. Skoro ona rozumie, to zrozumie i to. Teraz jest czas, żeby pokazać jej to wszystko co czuje, kiedy myśli Allison Cameron.

Klucz 2
Tęsknota
Przyjechał za nią na lotnisko. Chciał… Co chciał? Kiedy ją zobaczył wiedział, że nie może do niej podejść. Była swoim osobistym wrakiem, co sprawił on. Do tej pory manipulowanie ludźmi miał opanowane do perfekcji. Sztuczka miała być prosta. Chase był przynętą, a mroczny sekret miał tylko pomóc jej dokonać, według jego pokręconego mniemania, tego jednego, prawdziwego wyboru. Przez ostatnie dwa lata nie zauważył, że stała się inną kobietą. Myślał, że ją znał. Tymczasem musiał nauczyć się jej na nowo. Wiedział też, że jeśli pozwoli jej przejść na drugą stronę, za żółtą linię i barierki, nie będzie miał możliwości poznania jej od nowa. Czuł się jak ostatni idiota. Ale to było nic w porównaniu z tym, że doświadczył jeszcze większej bezradności nie mogąc zrobić dosłownie nic. To nie było w jego stylu. Zawsze można coś zrobić. Obojętnie co. Byle co. Nagle zabrakło mu odwagi, żeby do niej podejść. Stał tam jak idiota godząc się z własną bezradnością i uczuciem straty, które nagle rozlało się w nim. Stał na lotnisku jeszcze godzinę po jej odlocie gapiąc się w tablicę odlotów. Po kilku miesiącach odkrył, że stał tam mając nadzieję, że nagle w cudowny sposób pojawi się nagle oznajmiając „nie odjechałam”. Nie czuł rozczarowania. Przeciwnie. Zaczął tęsknić, do czego nie umiał się przyznać sam przed sobą.

Nie tylko on zdołał ją poznać cząstkę jej za pierwszym razem. Ona poznała cząstkę jego również. Doświadcza tego w iskrach rozchodzących się pod wpływem jej dotyku. Jej ust. Jej ciała. Jest wszędzie tam gdzie tego pragnie. Zatem będzie jej oddawał z nawiązką wszystko co ma i kim jest.

Wędruje wzdłuż jej ciała. Nigdy nie przypuszczał, że ciało kobiety może wyzwolić coś więcej niż tylko fizyczne pragnienie.
Im bardziej ją ogarnia i oddaje siebie – tym bardziej rozlewa się w nim rzeka uczuć, o której nie miał pojęcia, ze istnieje.
Rzeka uczuć płynie pośrodku niego samego. Jest tak silna, że nie zawsze wie co z nią zrobić. Jak ponazywać geografię uczuć rozlewającą się w zakamarkach mózgu i ciała.
Nagle ogarnia go wzruszenie ściskające gardło. Wilgotnieją oczy. Chce je schować, bo nagość jego uczuć jest gorsza od nagości fizycznej.
Nie pozwala mu uciec od siebie. Prowadzi go w jego bezbronności okrywając pod palcami szczegóły jego twarzy.
– Zaufaj mi – odczytuje tym razem z jej wzroku.
Poddaje się uzdrawiającemu dotykowi i czuje rozlewający się spokój. Wtula głowę w jej ramiona pozwalając, by kolejna rzeka czułości przetoczyła przez niego.
Ma ją tak blisko siebie, a już tęskni
Do tych włosów ją okrywających, które musi co chwilę odgarniać by widzieć jej twarz i oczy.
Do jej twarzy, w której na nowo pojawia się nieśmiały blask, który straciła przez niego.
Do jej oczu, które w niewinny sposób ukazują całą ją i potrafią czytać z niego jak z otwartej ksiązki.
Do jej cudownych dłoni, które uzdrawiają jego sukinsyństwo.
Do jej…

Do niej.
Po prostu do niej.
Jest w stanie zrobić wszystko, żeby tylko znów lśniła swoim blaskiem.

Podnosi się gwałtownie i pociąga ją za sobą. Siedzą naprzeciw siebie. Jego intensywny wzrok sprawia, że delikatnie rumieni się i spuszcza głowę pozwalając, by jej twarz zasłoniła kaskada opadających włosów.

Przeczytała.
– Kocham cię.

Klucz 3
Zdumienie
Nie uwierzył swoim oczom jak ją zobaczył. Stała w hotelu i rozmawiała z recepcjonistą. Wrażenie było tak silne, że wyszedł stamtąd natychmiast. Pojawiła się na sympozjum mimo tego, że jego nazwisko widniało jako jednego z wykładowcy.
Zdumiał się, kiedy nie zobaczył jej potem na sali wykładowej. Przez chwilę pomyślał, że musiał się pomylić, że to nie ona, że to jego mózg zaprojektował jej postać, że to była inna kobieta.
Użył wszelkich możliwych środków, żeby się tego dowiedzieć.
Wydał na to 500 dolarów.
Potem się dowiedział, że przestała praktykować medycynę. Przyjechała do NY po nowe kontrakty. Że mieszka w Londynie.

Przytula ją i rysuje opuszkami palców wgłębienie kręgosłupa. Czuje jej westchnienie. Kolejne milimetry między nimi pokonane, bo ona wtula się w niego jeszcze bardziej, choć myślał, że to już niemożliwe. Chce tak pozostać, bo znajduje najbardziej pasujące na świecie miejsce dla swojego podbródka i policzka. Dotyk to takie cudowne urządzenie. Nie musi patrzeć. Może pozwalać wyczuwać palcami delikatną, wręcz aksamitną fakturę jej skóry, zamyka oczy, bo dzięki temu uruchamiają się pozostałe zmysły. Kolejne wrażliwe miejsce w okolicach prawej łopatki. Czuje jak drży, gdy dosięga właśnie tego skrawka skóry.
Sam zostaje zaatakowany jej poszukiwaniami i zaczyna drżeć pod jej dotykiem. Czuje małe kółka rysowane na swoich plecach. Łagodnie i leniwie. Czuje jej ciało ufnie opierające się na nim. Kiedy jej palce docierają w dół jego pleców napięcie między nimi staje się coraz bardziej nieznośniejsze. Chciałby przekroczyć tę barierę, ale wie, że ona jeszcze nie jest gotowa. Wysupłuje policzek i podbródek z najbardziej pasującego miejsca na świecie i bierze jej twarz w swoje dłonie. Całuje ją. Robi to z największą czułością i delikatnością, zaledwie muskając jej ust. Chce jej oddać tę najwrażliwszą cząstkę siebie, którą odkrył tuż potem jak otworzyła mu drzwi swojego londyńskiego mieszkania.

Klucz 4
Prawda
Nie wiedział co jej powie. To była jedna z tych decyzji, którą się podejmuje bez względu na konsekwencje. Mógł dostać w twarz, mogła go wyrzucić. Potrzebował prawdy między nimi. Niech mu powie, że jest sukinsynem.
Odszukanie jej zajęło mu niecały miesiąc. Co prawda, gdyby przez moment przestał myśleć jak House, pewnie odnalazł ją szybciej. Londyn to wielkie miasto. Zaszyła się – i to skutecznie. Mała, ale dobra firma, sieć kontaktów. Nie wiedział, że dodatkowo znała francuski i że miesiąc pracy dzieliła pomiędzy Dijon a Londynem. Nie wiedział, że znała się na winach. Nie wiedział, że miała własną kafejkę z najlepszą kawą i croissantami. Nie wiedział, że miała nosa do najlepszych win. Nie wiedział…

Delikatność jego warg nie przeszkodziła jej pochłaniać go intensywniej. Czuje jej napierające ciało i wie, że oboje są gotowi, by stawić czoła sobie nawzajem. Przez chwilę oboje nieruchomieją pozwalając wypełnić się sobą nawzajem do końca. Porusza się delikatnie, ale nagle ona bierze go zachłanniej. Czuje jej całe ciało i wie, że swoimi paskudnymi grami stracił zbyt dużo cennego czasu, który mógłby dzielić z nią. Zalewa go jej ocean pragnień. Patrzy głęboko w jej oczy i uspakaja rytm. Długo. Najdłużej jak się da chce ją czuć i oddawać jej co najmniej to samo.
Teraz da jej dużo więcej. Czyta jej sygnały i spełnia wszystkie pragnienia wyczytane z niej. Nie pozostaje dłużna i doprowadza go na szczyty, poza którymi jest ogromna przestrzeń w której najpierw się szybuje, a potem delikatnie opada.
Kiedy wykrzykuje jej imię i odpływa, czuje jak wtula się w niego. Z jakąś desperacją. Nie chce stracić kontaktu z jego ciałem.
Mały, ale rozpaczliwy gest mówi mu więcej niż ostatnie wątpliwości wyczuwane przez jej skórę.
Nie.
Nie chce jej zostawić. Nie chce żyć z dala od niej. Od jej blasku, ramion, oczu. Od jej obecności.
Zrobi wszystko, żeby ją przy sobie zatrzymać. Nie pozwoli odejść. Chciałby tak pozostać z nią do końca świata.
Patrzy w jej oczy.
Tak. Znów go odgadła. Znów sięga do jego ust pieczętując rozpoznaną prawdę, którą pozwoliła mu wyczytać ze swoich oczu.
– Ja też cię kocham.
----------------------

marysiaaa

kin

Kolejne piękne chwile, które jak nikt inny potrafisz nam oddać.
Obyśmy kiedyś doczekali tego w realu... bo jeśli nie, to fani Hamerona złożą się na bilet do Stanów i osobiście dopilnujemy, byś wyreżyserowała nam taki odcinek:)

Nisia

Co mam napisać, kiedy słów mi brak?

Podoba mi się rozwinięcie akcji- dokąd rusza Cameron po odejściu ze szpitala. Niesamowicie podoba mi się to co robiła w zamian za pracę lekarza- chociaż nie jestem w stanie sobie wyobrazić, że porzuca praktykowanie, tak akurat to, co robi w Twojej wersji, kropko, pasuje do niej świetnie.

A to jak opisałaś ich porozumiewanie się prawie bez słów, ich zbliżenie... pięknie. Naprawdę. Chociaż "pięknie" nie pasuje, powinni wymyślić nowe słowo, specjalnie do takich celów- proponuję "kropkowo"

Podoba mi się, że tak mało w tym dosłowności, ale tak wiele treści. I że jest to tak bardzo hameronkowe, tak bardzo składne z tym, jak ja sobie wyobrażam, jak czuję Hameronka, że po porostu mogłoby to być dalszym ciągiem serialu.

Nie lubię pisać komentarzy, a już pod fikami kropki to w ogóle, czuję się taka malutka, a moje zdania takie marne.
W każdym razie, kropko, dziękuję Ci za to, co CZUJĘ w tym momencie, po przeczytaniu tej miniaturki, chociaż nie umiem tego oddać słowami.

A tak w ogóle to sprowokowałaś mnie do męczenia Cię dalej, bo to (męczenie) wychodzi mi jak widać świetnie a i innych zadowoli. Wiesz jak jest, dla dobra ogółu

SzatuunZiioom_

Brak słów .
*nie może mówić i pisać z wrażenia*
Tego nie da się opisać słowami.
Czemu nie serwują nam takich scen w serialu? ;P .
Kropko chyba Ty im powinnaś scenariusze pisać.
Przynajmniej te Hameronkowe

.

kropka

Kochani - naprawdę dziękuję za wasze słowa.
Są dla mnie dowodem, ze tak samo jak ja tęsknicie za hameronkiem i że hameronek ciągle żyje.

marysiaaa i SzatuunZiioom_

chciałabym widzieć takie chwile w serialu

Eithne

Kropko, skoro pozwalasz się męczyć, to ja też od czasu do czasu (nie za dużo, bo co za dużo to niezdrowo) cię trochę pomęczę.

"Kropkowy styl" powinien już chyba od dawna wejść do słownika. Kropkowy fik to taki jak ten, pełen pięknie opisanych uczuć, pełen gestów i... taki po którym przeczytaniu zawsze brakuje słów

nefrytowakotka

Nareszcie i ja przeczytałam.
Nisia napisała wszystko, to co ja chciałam. Ponieważ oni się uzupełniają a ona jest katalizatorem dla niego, wyzwala w nim uczucia, bez potrzeby kretyna-psychiatry.
To jest piękne i Kropkowe. I tak mogłoby sie potoczyć w serialu. Nic na siłę, delikatnie i z uczuciem po latach docierają do portu.
*pociąga nosem, bo się wzruszyła*

kropka

KLUCZE mnie wciągnęły. I to bardzo. Poddałam się tej historii i pozwoliłam sobie napisać jej lustro.

Macie tu historię Cam opowiedzianą z jej perspektywy i jej świat uczuć.
Pisałam to przy piosence [link widoczny dla zalogowanych].
Dla wszystkich, którzy wciąż widzą hameronka

KLUCZE II

Czuła jego oddech gdzieś powyżej swojej głowy. Czuła jego ramię ogarniające jej talię. Jego klatkę piersiową przyciśniętą do swoich pleców. Jego nogi blisko swoich nóg. Chciała odwrócić się i znów zapaść się w jego ramiona, ale bała się, że jak wykona jakikolwiek ruch, on rozpłynie się w powietrzu i zniknie.
Powoli. Bezszelestnie. Tak żeby nie poczuł – odwróciła się.
Napotkała jego twarz. Zatrzepotał delikatnie powiekami, ale nie otworzył oczu. Bezkarnie mogła robić to, o czym zawsze marzyła. Zawsze chciała zobaczyć jak zasypia. Chciała patrzeć w jego łagodniejące rysy. Mogła gapić się na twarz, która pozbawiona zwykłych masek, zdradziła go dzisiejszego dnia i pozwoliła jej poznać go od nowa.
Przesuwała wzrok po ledwo rysujących się zmarszczkach. Kiedy stanął przed nią, jego czoło zaciskało się. Mogła je dokładnie policzyć - zmarszczki na czole, wokół oczu i te w okolicach ust, które były starannie ukryte pod zarostem.
Jego wargi są niesamowicie łagodne. Chce znów je czuć na swoim ciele, ale wie, że musi pozwolić mu odpocząć. Że ładunek emocji, które każde z nich przeżyło tego dnia musi opaść i wyciszyć się. Sen przynosi ukojenie. Kiedy prawie zasypia – czuje jak przytula się do niej. Robi mu więcej miejsca obok siebie i pozwala na nowo ogarnąć się ramionami.

Uciec
Jej jedynym marzeniem było uciec i zapomnieć. Odejść. Zniknąć. Rozpłynąć się. Umrzeć dla tej reszty świata, którą znała i z którą była związana. Jego słowa, jego zachowanie, jego wyraz twarzy. Jego i Chase’a. Musiała odejść, żeby uratować w sobie resztki godności i marnej jakości uczucia do samej siebie. Innych już nie miała. Nic już nie miała. Byłą lalką. Pustą. Odrzuconą w kąt po niezłej zabawie. Walizka przygięła ją do ziemi. Chciała mieć siłę, żeby z podniesioną głową odejść z miejsca swojej klęski.
Chciała żeby przestał na nią patrzeć, bo to bolało ją najbardziej. Ona tylko chciała zacząć coś innego, gdzie indziej z tym, którego świadomie wybrała i z tym, z którym przeżyła pierwszą katastrofę. Mieli wyjechać. Zacząć od nowa. Z dala od koszmaru. Manipulacja w wykonaniu House’a zabolała ją. Została odarta ze wszystkiego. Zdradzona z każdej strony: od świata uczuć poprzez racjonalne zachowania.
On sprawił, że nie miała nawet siły na to, żeby nienawidzić. Chciała mieć jakiekolwiek uczucia, ale ich nie miała. Ba! Nie umiała ich nawet mieć.
Diagnoza była prosta: wewnętrzna śmierć.
Nie chciała być starą, dobrą Allison, bo jej mózg wrzeszczał na nią: broń się! Uciekaj!
Kiedy koło niego przechodziła z walizką w ręku, której ciężar gatunkowy sięgał co najmniej tony, chciała coś powiedzieć. Nie umiała. Nie chciała też interpretować sygnału, który trwał nanosekundę i brzmiał jakby chciał jej powiedzieć żeby się zatrzymała.
Za późno. Umarła.

Coś delikatnego przesunęło się w okolicach jej twarzy. Powoli otwierała zaspane oczy. Zanim mózg zdołał przesłać jej sygnał zatrzepotała kilka razy rzęsami. Zastygła. Nie chciała płoszyć jedynej w swoim rodzaju chwili, w której czuła łagodny jego dotyk. Rysował jej twarz. Zatoczył małe kółko wokół oczu, przesunął palcem po jej brwiach, zarysował kształt nosa, zatrzymał się dłużej w okolicach ust, które zadrżały pod wpływem jego dotyku. Potem przesunął dłoń w kierunku jej szyi, obojczyka i ramienia. Westchnęła. Wtedy spojrzał w jej oczy. Musiała mieć w nich pytanie, którego nie śmiała mu zadać. W jednej chwili spięła się i zacisnęła palce w pięść.
Przysunął się kilka milimetrów bliżej niej. Wyciągnął rękę próbując spleść jej palce ze swoimi. Wpatruje się w nią z czystą desperacją. Jego palce delikatnie wędrują po jej dłoni próbując zniwelować jej dystans. Jego prosty i delikatny gest mówi jej, że chce zostać. Poddaje się. Rozplata zaciśniętą dłoń i pozwala jego palcom wsunąć się w jej palce. Delikatnie zaciska swoją dłoń na jego. Czuje delikatną pieszczotę jego palców. Potem ze zdumieniem obserwuje jak unosi jej dłoń, przysuwa do ust, całuje i kładzie w okolicach serca.
Prosty gest, który powiedział jej: chcę zostać z tobą.
Wędruje wzrokiem po jego twarzy. Znów ma ochotę na to, by poczuć jego ramiona. Przysuwa się kolejne milimetr i wydaje z siebie ciche westchnienie. Jego łagodne oczy nagle zaczynają niebezpiecznie płonąć. Odkrywa w nich znowu chęć na bliskość, którą wymogła na nim i w konsekwencji nie umiała się teraz jej oprzeć. Pragnie tego samego. Jej oczy przyzwalają.
Co? Co to było w jego oczach?
Pochyla się nad nią, a właściwie gdzieś w okolicach jej szyi. Czuje jego usta tuż przy płatku ucha, a potem jego usta znajdują to miejsce, nieco niżej, które jest tak wrażliwe na jego dotyk.
Już wie: zaufaj mi.
Zadrżała.
Odpowiada twierdząco na jego nieme pytanie, a jej dystans kruszy się. Wyciąga dłoń i wędruje w okolice jego klatki piersiowej. Chce go po prostu dotknąć, ale najbardziej na świecie chce poczuć rytm jego serca.
Słyszy jego westchnienie, które sprawia, że najzwyczajniej w świecie poddaje się jego dotykowi. Postanawia ulec jego prośbie i pozwala mu wędrować ustami wszędzie tam, gdzie on ma na to ochotę.

Zapomnieć
Kiedy zobaczyła jego sylwetkę na lotnisku przeraziła się. Chciała uciec, a mogła tylko udawać, że go nie widzi. Stoi w tej głupiej kolejce, która wydaje się nie mieć końca. Wszystko w niej krzyczy na jego widok, a ból zdrady boli ją bardziej niż jest w stanie to wyrazić słowami. Czuje jak zaciska się jej gardło. Z trudnością odpowiada na pytania, ale wzdycha z ulgą kiedy oddaje na bagaż walizkę ważącą tonę. Czuje jak opada z niej ciężar. Czuje na sobie jego wzrok, a jej uczucia osiągają temperaturę wrzenia. Gdyby była bombą – wybuchłaby na środku lotniska, pośrodku tej głupiej kolejki, przy walizce ważącej tonę.
Myślała że umarła. Myliła się. Była wulkanem poranionych uczuć. I natychmiast musiała coś zrobić, żeby nie wybuchnąć na środku lotniska i nie zmieść sobą wszystkiego. Odbiera bilet i najszybciej jak może przekracza żółtą linię.
Za żółtą linią spędza blisko godzinę w łazience ogarniając się ramionami i próbując nie rozpaść się na najdrobniejsze kawałki. O tym dlaczego się pojawił była w stanie zapytać siebie znacznie później.

Jeszcze nigdy nikt jej tak nie dotykał. Nigdy nie czuła takich emocji. Nigdy dotąd tak bardzo chciała odpowiedzieć na każdą z nich. Jego dłonie rysują każdy zakamarek jej ciała. Jego dotyk wydobywa z niej pełnię kobiecości. Ze zdumieniem ogląda jego wzruszenie, kiedy po prostu pozwala mu buszować po każdym zakamarku ciała.
Jego wzruszenie jest tak subtelne, że prawie przegapiłaby je, gdyby nie spojrzał na nią. Nigdy nie widziała, żeby jego twarz wyrażała taki ładunek uczuć. Jego oczy zaczynają dziwnie błyszczeć. Zmaga się z oddechem, który trudno wziąć. Kiedy on zaczyna uciekać od niej wzrokiem, ona zaczyna rozumieć, że siła jego uczuć jest większa niż myślała. Wyciąga dłonie, bo chce zatrzymać w nich jego wyjątkowy wyraz twarzy. Pozwala jej na to i odkrywa przed nią swój cały świat. Jest nagi, a być nagim w świecie jego uczuć oznacza tylko jedno – zaufał jej. Jego wzruszenie odbija się w niej. Teraz ona nie umie ukryć tej wyjątkowej emocji. Bierze na siebie jego bezbronność i poddaje się jej. Płynie w niej rzeka jego uczuć, która zerwawszy tamę zatapia sobą wszystko. Różnica polega na tym, że jego potop nie zatapia jej. Pozwala się unosić. Szczerość jego gestów sprawia, że pękają jej bariery.

Nagle z łatwością odczytuje jego gesty.

Subtelność z jaką wplata palce w jej włosy i odgarnia kosmyki z jej czoła.
Radość z możliwości buszowania ustami po jej twarzy.
Delikatność palców przemierzających zakątki jej ciała.
Czułość z jaką ją traktuje.
Otwartość z jaką oddaje jej siebie.
Bezbronność, która zaprzecza jego sukinsyństwu.
Bezinteresowność, która sprawia, że daje jej wszystko co ma, nie żądając nic w zamian.

I ten jego wzrok…
Zatrzymuje oddech, gdy w końcu czyta z niego.
- Kocham cię.

Pamięć
Wyprowadziła się natychmiast jak tylko przeczytała, że odbywa się tu lekarskie sympozjum. Z przerażeniem przeczytała w holu informację dotyczącą prelegentów, wśród których spotkała znajome nazwiska. Zaledwie zdążyła się zadomowić. Lubiła NY i lubiła ten hotel. Zawsze zamawiała ten sam pokój z cudownym widokiem. Kilka dni z kontrahentami, małe wycieczki po NY, trochę zakupów i powrót do miejsca, który bardzo szybko stał się jej domem.
Londyn stawał się piękny szczególnie po zmroku, kiedy zapalały się kaskady świateł. Dziękowała Bogu za Kathy, która o nic nie pytała, tylko pozwoliła jej w milczeniu lizać rany, a potem pomogła załatwić mieszkanie, pozwolenie na pracę i popchnęła na nowe tory życia.
Prawie znienawidziła medycynę po tym wszystkim. Nie chciała wracać do miejsca, gdzie wszystko przypominałyby jej PPTH i ludzi, których nie chciała oglądać ani pamiętać.
Jej serce, dusza i ciało pragnęły zmiany. Kathy miała małą cukiernię, która stała się jedną z chętniej odwiedzanych w centrum Londynu, kiedy obie postanowiły rozszerzyć asortyment i wprowadzić wielkie zmiany. Łagodny klimat francuskiej prowincji pachnącej winoroślą powoli postawił ją na nogi. Kilka miesięcy spędzone w okolicach Dijon dodało jej skrzydeł. Nauczyła się rozróżniać wina, oceniać jego wartość i rozkoszować się jego smakiem i zapachem.
Po powrocie do Londynu zatrudniła się w jednym z koncernów, a Kathy zgodziła się wprowadzić kilka rozwiązań na wzór francuskich kafejek. Podziałało. Złapała wiatr w żagle. Nie umiała tylko jeszcze śmiać się tak jak dawniej. Kathy mówiła jej, że wszystko potrzebuje swojego czasu. Jej widocznie jeszcze nie nadszedł.

Siada na łóżku i przyciąga ją do siebie. Poddaje się jego gestom i ląduje na jego kolanach. Nie chce zrobić mu krzywdy, ale on jest stanowczy. Przyciąga ją do siebie i przytula.
Czuje jak wsuwa nos w okolice jej szyi. Łaskocze ją jego broda. Drży po raz milionowy, gdy czuje jego palce wędrujące wzdłuż kręgosłupa. Zaskoczenie przeradza się w poddanie. Niweluje ostatnie milimetry między nimi i przytula się z całej siły. Wzdycha głęboko, gdy jego palce odnajdują jej kolejne, wrażliwe miejsca. Szczególnie to jedno. Pod prawą łopatką. Ogarnia go ramionami i zaczyna rysować na jego plecach małe kółka. Wolno i leniwie. Poddaje się jego pieszczocie i bardzo chce dać mu mnóstwo czułości. Przesuwa dłonie w dół jego pleców i oblewa ją jego gorący oddech. Łapie jego spojrzenie i wie, że on jest gotowy znów ją mieć na osobistą wyłączność. Nie. Jeszcze nie. Zwalnia gesty. Jeszcze chwilę. Chce jeszcze tak pobyć. Właśnie w takiej bliskości, która sprawia, że jej skóra stała się wrażliwsza, a jej obudzone ze snu zmysły oszałamiają ją głębokością odbieranych doznań.
Zaskakuje ją nagle sposobem, w jakim jej twarz znalazła się w jego dłoniach. Cudowna chwila splecionego ze sobą wzroku i jego usta lądują na jej. Delikatnie. Czule. Powoli.
Rozbudza ją. Sprawia, że nagle bardzo chce już go przyjąć. Zachłannie. Pogłębia pocałunek.

Uzdrowić
Nic jej nie mówi. Nagle okazało się, że nie istnieją słowa.
- Jesteś zabójcą mojego marzenia. Zabiłeś mnie. Pozwoliłeś żeby moje życie umarło.
Właśnie to mu powiedziała, gdy stał oszołomiony przed nią i próbował zrobić cokolwiek. Wydusić z siebie jakiekolwiek słowo.
- Odnalazłem cię.
Właśnie tak odpowiedział, gdy się dowiedział, że jest mordercą.
Nie wie co zrobić. Jego własna bezradność przeraża go.
Patrzy jej głęboko w oczy.
- Tak. Zabiłem cię. A potem tak tęskniłem, że jak cię zobaczyłem w NY uciekłem i przeniosłem się do innego hotelu. Nie mogłem znieść siebie samego. Potrzebuję prawdy między nami. Musisz mi pomóc. Sam jej nie odnajdę.
Nie jest w stanie znieść jego obecności. Jego ledwo wykrztuszone przez gardło słowa sprawiają, że namacalnie czuje jak łamie się wpół. Mogłaby przysiąc, że jedna połowa jej ciała roztrzaskuje się o kafelki podłogi w przedpokoju, a druga jakimś cudem jeszcze utrzymuje pion.
Coś mokrego płynie po nieroztrzaskanej części jej ciała.
To łzy. Płyną same.. Bezgłośnie. Nienawidzi ich tak bardzo jak sytuacji, w której się znalazła. Resztkami sił powstrzymuje szloch. Ale łez nie jest w stanie zatrzymać.
Zatrzymuje zdecydowanym gestem jego dłonie, które wyciągnęły się w jej kierunku. Nie chce jego dotyku. Nie zniesie go. Rozpadnie się jeszcze bardziej.
- Przepraszam.
Kiedy brakuje powietrza bierze go tak dużo, ze zachłystuje się nim. Wszystko jest takie ciężkie. Nogi nie są w stanie tego unieść. Serce zaczyna bić koszmarnie oszalałym rytmem. Osuwa się. Pod jego nogi. Nienawidzi siebie za ten gest, w którym pokazuje swoją bezradność i ranę. Prawie dwa lata minęło od nieszczęsnej chwili z walizką, a ona wciąż jest w tym samym miejscu.
- Nie mogłem cię znaleźć.
Słyszy jego głos. Gdzieś z okolic jej poziomu. Usiadł obok niej.
Co ma mu jeszcze powiedzieć? Sukinsynu? Wynoś się? Nie chcę cię widzieć?
- Burzysz mój spokój.
Wykrztusza spomiędzy spazmu, w który przemienił się szloch. Nadal wzbrania się przed jego dotykiem. Przed nim.
- Przyjechałem odpowiedzieć na twoje pytania.
Pewnie, że je ma. Miliony. Ale nie wie czy chce usłyszeć odpowiedzi. Pokrętne, cyniczne, metaforowe.
- Nie wierzę twoim odpowiedziom.
Naprawdę nie wierzy. Boli ją jego obecność, słowa, nawet barwa głosu. Stres jest tak silny, że czuje tysiące igieł wkłuwanych w ciało, a potem nagle zrywa się, biegnie do łazienki i wymiotuje.
Dopiero potem, kiedy już nie ma sił na nic i leży na chłodnych kafelkach łazienki, pozwala się przytulić. Pozwala się zaprowadzić do sypialni. Dopiero wtedy jej płacz się uspokaja i płynie spokojną rzeką. Jego dotyk i głos uspokajają emocje. Pozwala opowiedzieć sobie o wszystkim: o motywach, intencjach, strachu, tęsknocie i bólu.
Kiedy za oknem pojawiły się pierwsze światła nocy, prowokuje go. Kocha się z nim. Jest jak wulkan, który wybucha nagle. Pozwala mu na wszystko i sama oddaje mu wszystko. Chce potem wyrzucić go za drzwi, żeby bolało go tak jak ją. Chce się zemścić i zabić go. Tak jak on ją kiedyś.

Zachłanność z jaką zaczęła mu oddawać pocałunek rozbudza ją do końca. Jest gotowa. Chce. Pragnie poczuć go całego. Napiera silniej na jego ciało. Czuje jego pragnienie i pożądanie. Poddają się sobie nawzajem. Jej emocje biorą górę. Napiera silniej. Ale on spowalnia ruchy i wycisza ją.
- Powoli. Jak najdłużej. Dobrze?
Odpowiada na jego prośbę. Staje się bardziej zmysłowa. W niewidzialny sposób odbierają każdą jego cząstkę. Nagle rodzi się w niej spokój. Jego zapach, obecność, dotyk, słowa, gesty sprawiły, że nagle po raz pierwszy od wielu lat czuje się szczęśliwa, wolna i spełniona. Już nie chce go wyrzucać za drzwi. Nie chce nakręcać błędnego koła niepotrzebnego cierpienia. Chce żeby żył dla niej. Tak jak ona chce żyć dla niego. Odkryła to w momencie, kiedy wpatrywała się w jego zasypiającą twarz. Teraz dostała swoją odpowiedź. Potwierdzenie.
Czuje jego oddech na skórze i słyszy westchnienia, które odbijają się w niej echem.
Potem słyszy swoje imię i czuje jak nieruchomieje w jej ramionach. Sama także odpływa w przestrzeń. Łapie go kurczowo i przytula się. Nie chce żeby odszedł, odjechał. Nie chce go wypuścić z ramion. Chowa się w nim.
Odpowiada jej. Pozwala się schować w ramionach. Znów bariera milimetrów nie istnieje.
Nigdzie nie idę. Nie chcę. Chcę być z tobą. Blisko ciebie. Na wyciągnięcie ręki. Już tęsknię.
Odczytuje go z łatwością. Patrzy w jego twarz i ze wzruszenia nie może wypowiedzieć ani jednego słowa.
- Ja też ciebie kocham – pozwala wypowiedzieć swoim oczom.
--------------------------------

Sonea

Przy takich fikach nie można przestać wieżyc w Hamerona.
Jak ja to uwielbiam...

ninka_m · Gość

Bardzo piękne, poetyckie, mocne emocjonalnie i podniecające. Super!!!

Doceniam też kompozycję.

Cieszę, że jest druga część - z perspektywy Cam. Nie lubię, kiedy Cam jest tylko uzupełnieniem skomplikowanej postaci House'a - Cam jest autonomiczna i również skomplikowana. No i wierzę w równowagę w związkach, przynajmniej tych udanych :-)))

Napiszesz jakiegoś smuta jeszcze? *prosi*

kropka

ninka_m · Gość

[quote="kropka"]

kropka

kin

Jak dobrze że wciągnęły cię klucze! Nawet w szary dzień Hameron wszystko rozjaśnia:)

Lady Makbeth

Jednak do Hamerona się najlepsze fiki tworzy

Taka para, między którą tyle się może dziać, a tyle jest jeszcze nieodkryte i z pozoru tego nie widać

A tak w ogóle, to było świetne. Czysty erotyk. Masz Moc, dziewczyno, ja bym się za takie coś w życiu nie zabrała. Trzeba mieć talent aby pisać w taki sposób i nie stworzyć przy tym czegoś mdłego.

Aha, no i dzień dobry

Sonea

Och tak. Piękny jest.
Jak ja uwielbiam twoje fiki.

SzatuunZiioom_

Brak słów. No Cudo nad cudami! I pytam po raz kolejny. Gdzie Ci reżyserzy mają oczy? Nie widzą, że ten związek byłby najcudowniejszy? Ty naprawde powinnaś tam iść i im pokazać swoje fiki. Oczywiście w wersji angielskiej ;p .

kropka

nefrytowakotka

Wreszcie przeczytałam i

Piękny, delikatny i jakże uczuciowy erotyk, pokazujący sytuację z perspektywy ich obojga. Motywy, podjęte decyzje, żal...
Cameron zawsze była i jest zagadką a to sprawia, że House jest nią tak bardzo zainteresowany.
Ja tam bym chciała jeszcze trochę kluczy...

kropka

KLUCZE chodzą za mną i nie dają mi spać

W ten oto sposób zrodziła się kolejna część. Mam nadzieję, że ta historia wciągnie was tak samo jak wciągnęła mnie. Wiem, że w tej historii House już nie jest House, ale czy w filmie to jest ten sam House, za którym tęsknimy?

Pozwalam sobie zatem układać w głowie alternatywę mając nadzieję, że przyjmiecie ją z otwartymi rękami

eigle

I jest. Chlip, chlip, chlip.

Ciągle boli. Wspomnienie, tęsknota za. Za czym? Za tą namacalną czułością i intymnością jaka jest w twoim tekście, a jaką ja widziałam w spojrzeniach dawnych Cam i House'a. Spojrzeniach zapowiadających, że tak m u s i a ł y b y wyglądać ich wspólne chwile. Pełne czułości i intymności.

Boli.

nefrytowakotka

Bardzo, bardzo piękne. I przeraźliwie smutne.
Chociaż mam nadzieję, że poradzą sobie jakoś i będą razem. Pomimo wszystko.

kin

Na pewno sobie poradzą... Oboje wiedzą o sobie więcej niż przy katastroficznym początku serialu, i nie znają się na tyle, by chcieć poznawać się dłużej

Bajeczka

Zacznę może tak. Po odejściu Cam, namnożyło nam się fików, które mówiły o jej powrocie i tym ,,co by było gdyby". Jednak zdecydowanie mogę powiedziec że KLUCZE sa z nich wszystkich najlepsze.
Już nieraz pisałam ci, ze przy twoich tworach czuję sie taka malutka. Kropkowy styl już wszedł na stałe do mojego słownika

Moge miec tylko nadzieję, ze kiedyś będę choć w połowie tak dobra jak ty