Gorzkie jak łzy smoka [4/5 NZ]

nefrytowakotka

Dziękuje za komentarze, bowiem one karmią wena

Ostrzegałam, że będzie zły Wilson

Jak dla mnie Wilson ma swoją bardzo mroczna stronę, która czasem się ujawnia, może nie mocno ale jednak. I moim zdaniem, Wilson jest bardzo niestabilny psychicznie i jakieś wydarzenie (śmierć Amber np), mogło by wytrącić go z tej chwiejnej równowagi.
Mogłoby ale nie musiałoby. U mnie się tak właśnie stało

Ostatnia część w połowie jest gotowa. Mam nadzieję, że znajdę czas a wen nie pójdzie romansować gdzie indziej

nefrytowakotka

Tym razem króciutko...
Jeszcze jedna część i koniec będzie

Cameron była wściekła. Nawet więcej niż wściekła. Nie dość, że było gorąco jak w piekle pomimo iż była to połowa października, to w szpitalu siadła klimatyzacja i zamiast zimnego powietrza tłoczyła gorące wydechy, co doprowadziło pacjentów i lekarzy na skraj załamania nerwowego, to jeszcze ekipa budowlana przyjechała o piątej rano chcąc wykorzystać chłodniejsze godziny na pracę. Na dodatek małemu wyrzynały się ząbki, wiec marudził całą noc. Dźwigneła synka wyżej i złorzeczyła sama sobie.
Dlaczego nie zgodziłam się na chwilowa przeprowadzkę do Divorkina? Nie dość, że ma klimatyzację, to nie słyszałaby hałasu budowlańców.
Spocona przemierzyła parking i dotarła wreszcie do samochodu. Ostrożnie położyła dziecko w nosidełku, wsunęła mu do buzi twardego gryzaczka, mając nadzieję, że pomoże na swędzące dziąsła. Mały, bardzo zmęczony zamknął ślepka i natychmiast usnął. Cameron zamknęła delikatnie drzwi i obeszła auto, szukając kluczyków w torebce. Jej głowę wypełniała wizja basenu Divorkina, oszronionej szklanki z mrożona herbatą i perspektywa świętego spokoju. No chyba, że Stan i jego piekielna ekipa wymyślą coś nowego...
Westchnęła ze znużeniem i zamknęła na chwilę oczy. Pod powiekami znowu zobaczyła niedawny najazd piekielnej ekipy Stana. Na drugi dzień po ustaleniu początku rozbudowy wozowni, o ósmej rano pod bramę podjechał ogromny budowlany truck otoczony zgrają brodatych motocyklistów ujeżdżających harleye. Spanikowani lokatorzy sąsiednich domów natychmiast zawiadomili policję, będąc przekonani, ze nastąpił najazd gangu. Divorkin, z trudem hamując śmiech wyjaśnił funkcjonariuszom, że to naprawdę jest ekipa budowlana, on naprawdę nie jest zakładnikiem i naprawdę zna szefa tego pandemonium. Funkcjonariusze, nadal niezbyt przekonani odjechali wreszcie a Stan i szatańska banda rzucili się do pracy. Oprócz tego, że używali harleyów, byli znani z prac odnawiających zabytkowe domy oraz rozbudowy istniejących budowli w tym samym stylu. Używali ręcznie robionych cegieł, dachówek, kafelek, mosiężnych rur... żadnej tandety. Przy sypialni na wieży miała powstać łazienka, a na dole dwa dodatkowe pokoje, jeden jako pokój dziecinny, drugi jako główna sypialnia.
Cameron musiała przyznać, że budowlańcy byli fachowcami, budowali szybko ale solidnie i prawdopodobnie za jakieś dwa tygodnie Nate będzie miał wreszcie swój własny pokój.
Nagle zatęskniła za czymś jeszcze oprócz basenu i świętego spokoju. Uśmiechnęła się delikatnie i postanowiła jak najszybciej dostać się do domu.

Wilson był zadowolony, nawet bardzo zadowolony. Co prawda konferencja medyczna w Waszyngtonie okazała się być nie tak ciekawa, jak się zapowiadało, ale za to jego stary znajomy poprosił o konsultację onkologiczną, co skończyło się satysfakcjonującą sumą w gotówce. Nieopodatkowaną. To, że diagnoza oznaczała wyrok śmierci, to już była inna sprawa. W końcu był onkologiem i był do tego przyzwyczajony.
A nawet znudzony.
Jego uwagę przyciągnął nagły ruch na parkingu. Jasnowłosa kobieta w kolorowej letniej sukience stała obok samochodu, grzebiąc w torebce. Znał tę kobietę.
Cameron.
Uśmiechnął się do siebie. Nie widział jej od... dawna. Zniknęła z PPTH w dzień po samobójstwie House’a i nikt nie wiedział co się z nią dzieje. Rozwód z Chase’m załatwiła przez prawnika i ślad po niej zaginął. A teraz miał ją na wyciągnięcie ręki. Zawsze mu się podobała, ale ona była zainteresowana tylko House’m, nawet jak była z Chase’m. Widział to doskonale i szlag go trafiał. Teraz ma swoją szansę. To było by interesujące zdobyć Cameron dla siebie, choćby na jedną noc i mieć ją, i mieć satysfakcję z tego, że House nigdy jej nie miał.
Zemsta byłaby kompletna.
- Cameron - miękki i bardzo znajomy głos wyrwał ją z zamyślenia. Czując jak żołądek zawiązuje się jej w węzeł uniosła głowę.
Wilson.
Poczuła przerażenie pomieszane z narastającą wściekłością i gniewem.
- Wilson – Jej głos był chłodny.
Wilson spojrzał na nią z zaskoczeniem. To nie była dawna Cameron, która uśmiechnęłaby się szeroko i uściskała go gorąco, ciesząc się ze spotkania. Uśmiechnął się jeszcze milej i podszedł bliżej.
- Dawno cię nie widziałem. Nie wiedziałem, że mieszkasz w Waszyngtonie. Pracujesz tutaj? – Usiłował być czarujący i szarmancki jak zawsze.
- Tak, jestem szefem immunologii. – Odpowiedź była zdawkowa, ale w oczach Cameron Wilson zobaczył gniew. Interesujące. – Co tutaj robisz, Wilson?
- Przyjechałem na konferencję i poproszono mnie o konsultację. Może pójdziemy na drinka? Jest tak gorąco... – Wilson czarował w najlepsze, ale z marnym skutkiem.
- Nie, dziękuję.
Ups. Krótkie i zwięzłe nie. Co do diabła stało się z dawną Cameron?
- Jestem jeszcze kilka dni w Waszyngtonie, może jednak dasz się zaciągnąć na drinka i pogadać o dawnych czasach? – Wilson od razu zorientował się, że popełnił błąd, bowiem oczy Cameron zapłonęły gniewnym blaskiem.
- A o czym chcesz rozmawiać? Bo ja na pewno nie mam ci nic do powiedzenia. Zostaw mnie w spokoju, Wilson. – prawie krzyknęła.
Z wnętrza samochodu dobiegł cichy płacz i Cameron błyskawicznie obiegła samochód i otworzyła tylne drzwi wyjmując płaczące dziecko i przytulając je delikatnie do siebie. Przez chwilę kołysała malucha, mrucząc coś cicho do ucha i malec usnął z powrotem. Cam włożyła go z powrotem do auta, zamknęła drzwi i wsiadła do samochodu nie zwracając więcej uwagi na Wilsona.
Onkolog stał jak skamieniały, nie mogąc uwierzyć w to co zobaczył. Cameron miała dziecko. Syna, który wyglądał jak miniaturka House’a. Wilson zaczął podejrzewać, że wpada w paranoję. Przyskoczył do drzwi i zastukał w okno. Z wyraźna niechęcią Cameron otworzyła okno.
- Czyje to dziecko?? Miałaś zamrożona spermę House’a, tak jak swojego nieżyjącego męża? Kolekcjonujesz ją? Spermę Chase’a też masz? – Wściekłość wręcz oślepiała Wilsona i miał wrażenie, że za chwilę straci panowanie nada sobą. Duch House’a nadal go prześladował.
- Wilson, odczep się ode mnie, bo inaczej zgłoszę na policję, że mnie prześladujesz. Nie chcę mieć z tobą nic do czynienia, z człowiekiem, który przyczynił się do śmierci swojego przyjaciela! Wynoś się Wilson! – Cameron nie panowała nad sobą. Ruszyła ostro do przodu z piskiem opon. Wilson zamarł na moment a potem pognał do swojego samochodu.
Skąd ona wiedziała o House’ie??
To przecież niemożliwe...

eigle

Ha!

Nie zamurowało mnie. Coś mi kołotało w głowie, że Nefryt dojdzie do krańca wytrzymałości i w końcu Wilsonowi się dostanie. Grabi sobie od dawna. Tak jakoś od roku.

Jakże to świeże!

Kejti

Bardzo dobrze. Wilson zapewne jeszcze oberwie! (chociaż nie wyobrażam go sobie w takim złym wcieleniu)

No i bonusik w postaci Jumiora

Apetyczne

kin

Jak ja cię lubię. Ciebie i twoje tajemnice

A i owszem, w ff wszystko jest możliwe

o ile w ostatniej części wszystko nam wyjaśnisz!
Nate, ach

przed chwilą właśnie skończyłam o jednym czytać. Aleś nakręciła! Super, co tu więcej pisać

Sonea

Wow! I jeszcze raz wow!
No, no. Nie wiem, czy mam współczuć temu Wilsonowi... chyba nie. Wyobrażam sobie jego minę

nefrytowakotka

Och, Wilson.. hmm owszem oberwie, należy mu się

Czy wszystko będzie wyjaśnione? Czasem lepsza jest tajemnica....

kin

No to chociaż małą, malusieńką część tej tajemnicy! pliiiisss