Czymże jest miłość...? [Z]

freelance

zweryfikowane przez Nisię

Podziękowania dla:
- Żuczka (za inspirację

)
- Eithne oraz Couvert de neige za... one wiedzą za co

- i wszystkich innych, za uwagi, komentarze i opinie

Rozdział 1

Każdy cywilizowany mieszkaniec New Jersey powinien już spać. W końcu zegary wskazywały już drugą w nocy. Nie wszystkim jednak było dane leżeć w spokoju w ciepłym, wygodnym łóżku.
- Niech cię sczyści za te cholerne podchody w sprawach taksówki – burknął House. Był w wybitnie złym nastroju, którego nawet alkohol nie dał rady zagłuszyć.
- Na świeżym powietrzu szybciej wytrzeźwiejesz – zaśmiała się młoda dziewczyna, idąca obok niego. Nic sobie nie robiła z jego humorów.
- Ale moja noga! - jęknął, chwytając się kolejnej deski ratunku.
- Połknij jeszcze ze dwa vicodiny, to ci się pewnie poprawi – odpowiedziała lakonicznie towarzyszka. – Mam nadzieję, że masz gdzieś zapisany adres Wilsona, bo muszę wysłać mu kwiaty. Jak on z tobą wytrzymywał po pijaku?
- Kwestia wprawy.
- Upokarzasz go nieustannie, każdy normalny człowiek już dawno by się z tobą załamał i wpadł w kompleksy..
- Więc co tu jeszcze robisz?
- To się nazywa miłość.
- Miłość-sriłość. Czymże jest miłość…?! – zaczął głośno krzyczeć, głosem pełnym pietyzmu i teatralnej wprawy, jednak nie dane mu było skończyć.
- Zamknij się idioto! – doleciał ich głos jakiegoś niezadowolonego mieszkańca, płynący z jednego z pobliskich domów. – Ludzie chcą spać!
- Ignorant.. – mruknął House.
- Znalazł się wielki fan Szekspira.. – zaśmiała się dziewczyna. – Już niedaleko, wytrzymasz.
- Jest późno! Zanim wrócimy do domu będzie jeszcze później! Spóźnisz się jutro do… no, gdziekolwiek jutro idziesz. Spóźnisz się.. – powtórzył.
- O ile tej nocy też nie będę musiała ślęczeć przy twoim łóżku, pilnując cię, to się nie spóźnię.
- Nie dałaś mi się wstawić, jestem już trzeźwy..
- Wierzę. Na twoje szczęście, o ile nie zalejesz się w trupa, trzeźwiejesz błyskawicznie.
- Gloria! Czy już teraz mogę zadzwonić po taksówkę?! – wykrzyknął.
- Zamilknij wreszcie! – w ich twarze uderzył ryk, na pewno nie zwykłego, zmęczonego mieszkańca. Przyzwyczajeni do swoich wzajemnych odchyłów, nie przejęli się specjalnie tym krzykiem.
Nagle powietrze przed nimi przecięły trzy ciche świsty, a House z głuchym łoskotem upadł na ziemię. Laska wyślizgnęła mu się z dłoni i potoczyła po chodniku poza zasięg światła.
- Zamilknij wreszcie… - powtórzył.

Dziewczyna kucnęła nad Housem, zastanawiając się co mu się stało. Spod marynarki zaczęły wyciekać strużki krwi, dość intensywne.
Dziewczyna zaczęła nerwowo przeszukiwać kieszenie, kiedy wreszcie znalazła komórkę.
Szybko wykręciła 911 i z narastającym strachem czekała na sygnał. Włączyła tryb głośnomówiący i rzuciła telefon na ziemię – nie mogła pozwolić, żeby w czasie kiedy oni będą czekać na karetkę, House się wykrwawił.
- Tu numer 911, gdzie zdarzył się wypadek?
Wtedy uderzyło ją coś innego – nie miała pojęcia, gdzie się znajdowali. Nie znała nazw okolicznych ulic, bo rzadko zapuszczała się w te strony.
- Mam tu rannego, ofiara strzelaniny, trzy rany wlotowe w klatce piersiowej, żadnej wylotowej. Nie mam pojęcia gdzie jestem, namierzcie mnie przez GPS! Ten pieprzony telefon jest zsynchronizowany tak, żebyście zrobili to bez problemu! – w jej głosie dało się słyszeć panikę, strach, determinację i wściekłość.
- Wysyłam karetkę – to jedyne co usłyszała. Proste i lakoniczne „wysyłam karetkę”.
- Lepiej niech się pospieszą… - szepnęła błagalnie, widząc jak czerwone plamy na błękitnej koszuli się powiększają. Wciąż uciskała rany na klatce piersiowej. – Miłość… - zaczęła odpowiadać na pytanie, które zadał w przypływie głupawki. – Miłość to nie tylko seks. To wzniosłe uczucie, które od zakochania dzieli ogromna przepaść, jaką jest dzień powszedni…

Walk in the sunlight tonight,
Pretend that it’s all right tonight
Walk in the sunlight
yeah!

It feels like the shot of a gun
You got knocked down but you
You walk away from it
It feels like the shot of a gun

Zabieg wciąż trwał. Przed salą operacyjną zgromadził się niewielki tłumek. Cuddy gorączkowo szukała pocieszenia u Wilsona, który robił co mógł, starając się przekonać ją, że House wyjdzie z tego.
- Za duży z niego skurczybyk, żeby się nie wylizał. Zresztą.. pamiętasz kiedy ostatni raz się o niego martwiłaś? Wtedy też przeżył.. – dodał, załamującym się głosem. Wciąż nie mógł pogodzić się ze śmiercią Amber i mimo, że minęło już wiele miesięcy, wciąż z nikim się nie związał. Nie puszczał już nawet oczek do pielęgniarek.
Nowe i stare kaczuszki na zmianę przynosiły jedzenie z bufetu, starając się by nikt nie zasłabł podczas wielogodzinnego zabiegu. Siedzieli w grupie. Paczka przyjaciół, która czuje się naprawdę zżyta, dopiero wtedy gdy życie jednego z nich – najczęściej Housa – zawisa na włosku.
Nieopodal, na samotnej kanapie siedziała samotna dziewczyna. Ta, która wracała z Housem do domu. Ta, która zadzwoniła po karetkę. Ta, która teraz siedziała z oczami pełnymi łez, suchymi policzkami i dłońmi, ubrudzonymi jego krwią.
Nikt z personelu nie zwrócił na nią uwagi, wszyscy byli zbyt pochłonięci martwieniem się. Bo mimo iż House był dupkiem, wielkim dupkiem… Życie bez niego byłoby o wiele inne. Cameron i Cuddy cicho łkały, pocieszane przez Jimmiego i Roberta.

Remember long ago
All the things we didn’t know
You were feeling so alive
It seems like all those days
Young and vanished in the haze
But I’m still here tonight

Walk in the sunlight tonight,
Pretend that it’s all right tonight
Walk in the sunlight

- Ja.. ja zaraz wrócę – zająknęła się Cuddy i ruszyła w stronę ubikacji. Makijaż, nad którym tak bardzo napracowała się rano, był tylko wspomnieniem w postaci długich, czarnych kresek na policzkach.
Wilson skorzystał z chwili wolności, wstał i przeszedł się tam i z powrotem po korytarzu, chcąc rozprostować kości. Skinął na Cameron, chciał z nią porozmawiać.
Gdy tak na nią patrzył, serce ścisnęło mu się jeszcze bardziej. Cuddy sobie poradzi, jest twarda. Poza tym ma.. no nie wiedział kogo ma, ale Cuddy była z kimś związana. A Cameron… Odkąd House ją zatrudnił minęło już sześć lat. Zmieniła się od tamtej pory, a jednak nadal go kochała. Ukrywała to uczucie, próbowała związków z różnymi mężczyznami, jednak w żadnym nie odnajdywała nawet cząstki Housa, co dyskwalifikowało ich na dłuższą metę…
Wilson zawsze zastanawiał się co ona w nim widzi.. Ale wiedział również, że była chyba jedyną kobietą, która go znosi.
- Co to za dziewczyna? – zapytała Cameron, ocierając łzy.
Onkolog zauważył ją już wcześniej, teraz jednak zwrócił na nią uwagę.
- Nie mam pojęcia - odparł Wilson . – Jednak jest w niej coś..
- Jej oczy… – szepnęła.
- O cholera…

W rozdziale wykorzystałam fragmenty piosenki:
Kane - Shot of a gun

soren jael

Zuczek

Freelance to jest świetne

Niezła zagadka, kim może być ta dziewczyna... hmmm jego córką, jakąś dalszą rodziną. Te oczy... hmmm. muszę jeszcze nad tym pomyśleć

Strasznie mi się podobało i czekam na więcej :smt003

Eithne

Świetne. Trzyma w napięciu. Córka, rodzina...? Pojawia się tyle pytań, włącznie z tym "kiedy będzie następna część"

Znalazłam kilka literówek, ale to nic... Każdemu się zdarzają

I dziękuję za podziękowania.

Couvert de Neige

Dzieki za podziękowania...
To jest bardzo, bardzo, bardzo interesujace. Fick inny nisz wszytkie hamerony.
jestem zaitrygowana i to bardzo mnie cieszy

m90

Lubię ten styl, taki że trzeba wysilać wyobraźnie. Nie mówisz nic o sytuacji, miejscu w którym Cameron i House są, skupiasz się tylko na tym co dzieje się z nimi, zmuszasz czytelnika do wymyślenia jak wygląda wszystko wokół. Jednak nie zawsze to jest dobre, ale w tej sytuacji, idealne. Nie wyobrażam sobie tutaj długie opisu "czarnej, bezgwiezdnej nocy", itd.

Jen

dziewczyna o tych oczach... moje myśli skupiają się, że ta dziewczyna jest jego rodziną... a może córeczką ?

całość dobrze napisana, choć zdarzają się małe błędy. Tu wszystko jest takie intrygujące, że wprost chce się czytać dalej.

no to kiedy następna część ?

freelance

Eithne

Jestem w szoku. Cudowna odmiana, cudowna... O takim Housie jeszcze nie czytałam

I wcale rozdział nie był nudny, był spójny, nie znajdowało się tam ani jedno niepotrzebne słowo.

Jen

to jest po prostu... piękne.
Takiego Grega nie ma w żadnym z ficków.
Już nie mogę doczekać się poniedziałku.

m90

Przyrzekam tu i teraz, będę czytać do samego końca i czekać na każdą część z niecierpliwością.

Couvert de Neige

Freelance Jak sie cieszę ze ty piszesz! Czytałam to z takim usmiechem i wewnętzrną radością, ze az miło... FCzekam z upragnieniem na następną czesć...

freelance

Jen

piękne te zbliżenia House'a i Allison... tylko niech się jego córka znajdzie

soren jael

ha! i kiedy już wydawałoby się, że teraz będą żyli długo i szczęśliwie, zawsze pojawia się ktoś, kto musi wszystko zepsuć

podoba mi się to.

m90

Ta metamorfoza w twoim fiku jest prawie jak II wojna światowa!
Postanowiłam nie czytać tego przez pryzmat serialu, tylko jako opowiadanie o jakimś doktorze Housie, który wygląda jak Hugh

. Tak jest baaaardzo przyjemnie!

ceone

boski fik. wspaniały.
no nie moge !!!! przeczytalam jednym tchem.

MartaOSB

motylek

super

Calissa

Najlepsze w tym fiku jest to, że jest inny od wszystkich. I bardzo dobrze, bo powtarzanie schematów robi się naprawdę nudne.
I szczerze mówiąc nie spodziewałam się, że Alex może być córką House'a. Z początku myślałam, że dziewczyna z pierwszego rozdziału to Cameron. A po zmiance o kolorze oczu wiedziałam, co to znaczy.
Bardzo, bardzo ciekawy i wciągający fik.
Co do błędów, pojawiają się, jednak na szczęście nie ma ich tutaj za dużo.
Pozostaje mi tylko życzyć dużo weny i chęci do pisania :smt003

freelance

Rozdział 4

Czarę goryczy przelała śmierć pacjenta.
Pierwszy dzień po przymusowym urlopie, pierwszy dzień bez laski, ale wciąż z pieprzonym bólem w udzie. Bólem, który znów nasilił się po zawalonej sprawie.
Nie zdążyli z diagnozą. Rodzina wspaniałomyślnie wyraziła zgodę na sekcję zwłok. Dopiero wtedy odkryli, co dolegało pacjentowi. Wiedział, że gdyby miał chociaż parę godzin więcej…
Nawet diagnozowanie już mu nie wychodziło. Jedyna rzecz, która naprawdę trzymała go przy zdrowych zmysłach, teraz została spisana na straty.

Kiwnął smutno głową w stronę Cuddy, gdy wieczorem wychodził ze szpitala. Dziś miał zamiar się upić. A jutro zacząć leczyć kaca, wznawiając poszukiwania.
Nie szukał Cameron – wiedział, że natychmiast zaczęłaby odwodzić go od pomysłu picia. Nie chciał tego – potrzebował jakiegoś ujścia dla negatywnych emocji. Granie już mu nie wystarczyło.

Wybrał bar niedaleko domu, żeby potem mógł do niego spokojnie wrócić na piechotę.
W środku panował niewielki tłok i zamieszanie związane z mini-turniejem gry w darta, ale zignorował zbiegowisko i przepchnął się do kontuaru. Rzucił barmanowi czek na 500$ i kazał nalewać sobie drinki, dopóki ich łączna suma nie przekroczy tej na świstku papieru.

Nie udało mu się jednak dobić nawet do 300$, a już stracił częściowo kontakt ze światem, stał się bezwładną kukiełką.
Resztkami świadomości odebrał, że ktoś wyprowadza go z baru. Nie wiedział kto to był, ale ładnie pachniał. I jego włosy tak śmiesznie łaskotały go po szyi i uchu.
Znał skądś zapach tych perfum, wyjątkowo kobiecych.

Kiedy już opadł na łóżko w swoim mieszkaniu, wszystko było mu dziwnie obojętne. Tylko płaszcz zwinął się trochę z tyłu i uwierał go w tyłek.
Nagle poczuł, że ktoś ściąga z niego płaszcz i marynarkę. Ta sama kobieta, która go tu przyprowadziła, którą znał, ale nie mógł sobie przypomnieć.

Kiedy podniósł lekko dłonie go góry, pod palcami wyczuł guziki od bluzki. Powoli zaczął je rozpinać i błądzić dłońmi po jej brzuchu. Poczuł, że on też zaraz pozbawiony koszuli.
Wysilił mięśnie karku by poderwać głowę do góry. Całował chwilę twarz tej kobiety, potem znalazł jej usta – tak ciepłe i napalone, z posmakiem ginu. A zarazem tak inne od ust Cameron… Opadł na chwilę bezładnie na łóżko, zastanawiając się przypadkiem, czy nie będzie to nieuczciwe wobec niej..
Jednak alkohol i chętna kochanka wzięły górę. Chwilę później półprzytomny House znalazł kolejne ujście dla swoich emocji.

Obudził się w jeszcze gorszym stanie niż dzień wcześniej. Głowa mu pękała, żyła na skroni niemiłosiernie pulsowała. Gdyby miał kota, wywaliłby go teraz. Jako powód przymusowej przeprowadzki podałby pewnie fakt, że za głośno tupał przy chodzeniu. A udo rwało jak dawno kiedy.
Czerwony podkoszulek, który ubrał do pracy idealnie współgrał z przekrwionymi oczami.
Na idealnie wysprzątanej ławie zauważył kolejną kartkę. Cameron jednak odwaliła kawał dobrej roboty przy sprzątaniu.
Sięgnął po nią drżącą ręką, jednak szybko rozpoznał pismo Cuddy.
„House…! Było dokładnie jak wtedy... Czyli cudownie!
Co ty na to, żeby to powtórzyć? Tylko może wcześniej, niż za dwadzieścia lat?

Tulę i całuję gorąco, Lisa

”

Opadł w ubraniu na pościelone łóżko. Dopiero teraz poczuł się jak idiota… Tą kobietą, była Cuddy.
- Idiota! – powtórzył, tym razem na głos.
Żeby zagłuszyć narastające w nim poczucie winy, sięgnął po komórkę. Niestety, kiedy zobaczył wyświetlacz, poczucie winy wróciło ze zdwojoną siłą.
Dwie wiadomości od Cameron i trzy nieodebrane połączenia, również od niej. Pytała, czy nie poszedłby na spacer.
Rzucił telefonem o ścianę i wyszedł, trzaskając drzwiami.

Nie spotkał Allison przy wejściu. Może to i dobrze, nie byłby w stanie spojrzeć jej w oczy, a co dopiero pocałować w policzek na powitanie..
Nie poszedł do windy, od razu skręcił do gabinetu Cuddy.
- Jak mnie znalazłaś? – zapytał bez wstępów.
- Pojechałam za tobą. Chciałam porozmawiać…
- Porozmawiać?! Skończyliśmy w łóżku, Cuddy! – krzyknął. Podwójne drzwi były jednak na tyle szczelne, że nie usłyszała tego reszta szpitala.
- Mów co chcesz, dla mnie była to jedna z najlepszych nocy w życiu – odparła z uśmiechem.
House już coś chciał odpowiedzieć, krzyknąć, rzucić jakimś obraźliwym komentarzem, ale nie był w stanie, machnął tylko ręką. Po raz pierwszy rozmawiali szczerze, na szczęście bez akompaniamentu ze strony reszty szpitalnego personelu.
Na swoje nieszczęście, Cameron ruszyła w stronę gabinetu szefowej PPTH. Chciała się dzisiaj urwać wcześniej z pracy.
- Do diabła z tą nocą! Kocham Allison! – wydusił z siebie po chwili.
Gdy immunolog usłyszała swoje nazwisko, przylgnęła do ściany. Podsłuchiwanie budziło w niej odrazę do samej siebie, jednak ciekawość była silniejsza.
- Nic między nami nie ma! – kontynuował House, mając na myśli siebie i Cuddy. – Jesteś piękna i mądra… - Cameron nie wytrzymała. Oderwała się od ściany i pobiegła przed siebie, próbując nie rozpłakać się na oczach pacjentów.
Gdyby House wcześniej ją zauważył, pewnie rzuciłby się, żeby ją zatrzymać, wyjaśnić, że nie słyszała od początku.. A tak, po prostu kontynuował.
- … na pewno sobie kogoś znajdziesz. Kogoś, z kim będziesz szczęśliwa. Bo ja, Lisa.. Nie mogę dać ci tego, czego oczekujesz. Kocham Allison – powtórzył. – I jestem skończonym idiotą, bo zrozumiałem to dopiero wtedy, kiedy się z tobą przespałem – z każdym kolejnym słowem House mówił coraz ciszej, w końcu zamilknął.
Cuddy odpowiedziała mu tylko smutno-niemrawym uśmiechem.
- Idź do niej House – powiedziała w końcu. – Idź i nie spieprz tego.
Kiwnął głową i wyszedł, cicho zamykając za sobą drzwi.

Prosto od szefowej udał się na ostry dyżur, żeby porozmawiać z Cameron. Kiedy jednak mijał damską toaletę, usłyszał dochodzący z niej płacz.
Płacz Cameron… Ta myśl uderzyła go jak silny policzek, mokrą dłonią. Pchnął drzwi i zobaczył ją stojącą zapłakaną przy umywalce. W jej uszach wciąż brzmiały słowa Housa, które skierował do Cuddy.
Zauważyła go w lustrze – spojrzała na niego i natychmiast przestała płakać. Patrzyli tak na siebie – ona z oczami pełnymi rozwianych planów, zniszczonych marzeń i żalu. On… Jego oczu nigdy nie mogła odgadnąć.
House, pchnięty jakąś niewidzialną ręką, podszedł do Cameron i objął ją. Ta na powrót zaczęła płakać, wyrywała mu się. W odpowiedzi tylko przytulił ją mocniej i przytulił się policzkiem do jej głowy, chciwie chłonąc jej bliskość.
- Nienawidzę cię House, nienawidzę! – powtarzała jak mantrę, uderzając go nieskrępowaną ręką w tors.
A on wpatrywał się tylko w ich odbicie w lustrze, zastanawiając się dlaczego los odbiera mu wszystkie kobiety, które pokocha…?

MartaOSB

Mam nadzieje ,że House wyjaśni to wszystko Cam. Poszukiwania Alex ucichły, z jednej strony mnie to cieszy, a z drugiej nie. To co napiszesz zawsze zaspokoi moje oczekiwania. Z utęsknieniem czekam na ciąg dalszy.

motylek

jakie ładne :smt001

Jen

czemu ona musiała usłyszeć właśnie ten kawałek rozmowy ? mam nadzieję, że on jej to wytłumaczy i napiszesz coś o poszukiwaniach Alex

ceone

. nieee..jak możesz to robić mojemu wrażliwemu serduszku !!