Cameron [M]

Katty B.

Zweryfikowane przez Autorkę.

A/N
Prosze sobie za dużo nie wyobrażać, wymyślone w czasie obiadu, napisane na opakowaniu od pizzy. Jaki sposób pisania, takie i opowiadanie. XD

OSTRZEŻENIE: angst, wspomnienie o House/Cameron, MCD

Cameron

Cameron otworzył na oścież drzwi gabinetu, wszedł do środka, zamknął je kopniakiem i opadł na stojącą pod oknem kanapę. Wszystko, nim Wilson zdążył wyartykułować „jestem zajęty”.
- Cześć, Wilson.
Onkolog przymknął oczy i policzył w myślach do dziesięciu.
- Witaj, Cameron. – Wilson otworzył oczy i spojrzał na brązowowłosą kupkę nieszczęścia. Zainteresowanie mieszało się w nim z poczuciem obowiązku i lekarz nie bardzo wiedział, co zrobić. Czy już powinien podnieść telefon, czy ma poczekać jeszcze pięć minut. – Ty…
- Nie musisz mi mówić, że nie powinienem tu być, wiem to – przerwał Cameron początek zbliżającego się umoralniającego wykładu. Wilson westchnął.
- Powinieneś wrócić do kliniki. Wciąż masz mnóstwo godzin do odrobienia.
Cam prychnął gniewnie, ale wstał z kanapy i spojrzał na onkologa. Mężczyzna dzielnie wytrzymał wzrok dzieciaka. Już dawno minęli punkt, w którym James Wilson wszystko mu odpuszczał.
- Daj mi trzy minuty na zmycie się, zanim zadzwonisz. Proszę.
Być może to ciche „proszę”, wypowiedziane w kierunku własnych butów, sprawiło, że James Wilson postanowił mu jednak odpuścić, po raz kolejny. Onkolog kiwnął głową. Kiedy Cameron wyszedł z jego gabinetu, lekarz spojrzał na zegarek i po dokładnie trzech minutach podniósł słuchawkę i wykręcił numer pokoju po drugiej stronie balkonu.

***

- Co mam zrobić?
Bezsilność nie była rzeczą, do której Gregory House przyznawał się łatwo. Podobnie, jak do porażek. Ale Cameron… Cameron był porażką i Wilson miał absolutnie dość patrzenia, jak jego najlepszy przyjaciel bezsilnie próbuje nad nim zapanować. Zbuntowany nastolatek, błyskotliwy uczeń, młodociany przestępca, jedyny i ukochany syn. Cameron był największą porażką w życiu diagnostyka. I zarazem jedyną, którą ciągle i na nowo witał z otwartymi ramionami.
- Nie wiem. - Cztery byłe żony, a mimo to Wilson nie potrafił udzielić przyjacielowi żadnej rady. – Pomyśl, co zrobiłaby Allison.
House z westchnięciem odchylił głowę do tyłu i oparł ją o ścianę.
- Zrobiłaby wszystko, żeby jej syn wyszedł jednak na ludzi – powiedział z prawie uśmiechem. Ten prawie uśmiech szybko znikł, zastąpiony przez zwykły, melancholijnie smutny wyraz. – Zrobiłaby wszystko, by znów tu być.
Wielka szkoda, że wszystko było tak nieosiągalne.

KONIEC

Kallien

'otworzył, wszedł' - pierwszy szok.
A im dalej, tym wyżej ze szczęścia wznosi się wewnętrzne Hameronisławo.

Bosiu, bosiu, kolejne Katusiowe cudeńko. Jaka jestem szczęśliwa ;') Siostra pisze Hamerony!

*reszta konstruktywności odpłynęła w siną dal*

Guta

O jej! Musiałam z 10 razy przeczytać pierwsze zdania żeby się upewnić, że nic mi się nie pomyliło. Ale nie! Bardzo fajne, chociaż króciutkie :smt001

freelance

Interesujące. Ciekawe. Niespotykane.

motylek

zdziwienie na początku ale za drugim razem zrozumialam tresc . świetne

MartaOSB

Na początku nie wiedziałam o co chodzi , ale później się skapnełam. Extra szkoda tylko że to jednoczęsciowy fic

Jen

z początku nie byłam pewna, czy dobrze czytam, ale potem kapnęłam się już o co chodzi x)

niezłe, choć jednoczęściowe

potrafisz pisać Hamerony, więc proszę, byś pisała ich więcej

Em.

Niekonwencjonalne i przyjemne, szczególnie ten "młodociany przestępca"

. No cóż, ma trochę dziwne imię, ale potrafię to zrozumieć. Jeśli tylko cała reszta jest House'owa

.

freelance

Zaskakujecie mnie z siostrą xD Ty jesteś Huddzinką, ale piszesz dla niej (i dla nas

) Hamerony. Ona jest Hameronką, a pisze opowiadanie o Huddy.
I obie robicie to świetnie!

amandi

naprawdę fajne

). Biedny House, nie dziwię się, że nie potrafi zapanować nad jedynakiem. W końcu to jakaś kopia jego samego, heh. napisz kolejną część

Xsanti

trudno mi się było połapać ze to syn Housa :d bardzo przyjemny fik, szkoda ze tylko jedna część

Eithne

Kapitalne. Już po pierwszym zdaniu zaczęłam się sama w sobie burzyć, że coś tu jest nie tak

Końcówka powalająca...
Jeśli chodzi o imię to cóż... w Ameryce różne imiona ludzie dają swoim dzieciom...

ana12

bardzo fajne
ciekawy pomysł

BuTtErfly...?.!

Na początku musiałam czytać po kilka razy zdanie żeby wiedzieć że mi sie nie przywidziało , ale potem wszystko się wyjaśniło i bardzo spodobała.
Morze taktyka z pudełkiem od pizzy nie jest taka zła.

Wolfgang

dopiero za 4? chyba 5 razem rozkminiłam sens fika.
Ale ogólnie miodzio

ceone

od poczatku myślałam że to będzie ich syn! brawo

.

runiu

Fajne, element zaskoczenia się przydaje, nawet w tak krótkim opowiadaniu.

redorchid

Hym, hym... Cameron to nazwisko czy imię tego chłopaka? Bo to stanowczo imię damskie, bardziej mi tu pasuje jako nazwisko po matce.

Fik oryginalny i bardzo udany, plastycznie obrazuje całą scenę. Szkoda że taki krótki...

Narenika

W "What Woman Wants" imię Cameron nosił pewien chłopak. WCale nie był podobny do dziewczynki

Myślę, że to kwestia przyzwyczajenia, że wszyscy wołają za Allison per "Cameron", stąd wydaje Ci się, że to żeńskie imię

Katty B.

W ogóle oryginalnie "Cameron" było imieniem męskim pochodzenia odnazwiskowego, zaadaptowanym na potrzeby żeńskie. Podobnie jak z imieniem "Meredith" - również typowo sednioangielskie imię męskie. Wraz z upływem czasu zarówno "Cameron" jak i "Meredith" stały się imionami żeńskimi i zapomniano o funkcjach oryginalnych.

Tutaj źródeł dla obydwu imion pięknie broni serial "Stargate SG-1", gdzie mamy i Camerona Mitchella i Mereditha McKaya.

DiamondB*tch

na początku myślałam, zę pomyliłaś osoby

Fic świetny!

Sonea

a ja przeczytała na szybkiego i chyba na czwartym zdaniu zakumałam, że piszesz w rodzaju męskim

fajny ff
syn Grega i Allison

młodociany przestępca no no...
po kim on odziedziczył charakterek

Canadien

coolness

Przez Bajeczkę (bo tak dobrze pisze) zaczęłam czytac więcej Hameronków, choć nie jest to moja ulubiona para.
Mogę powiedzieć tylko, że nietypowe, krótkie, trochę smutne i piękne zarazem. Podobało mi się.