6 lat później [+18, Z]

sinaj

Zweryfikowane przez autorkę

6 lat później

nie aurę roztaczasz to ból przeszywa cię całą unosi się z twoją
głową znad poduszki matowieje w twoich oczach jest głuchym
podkładem twojego głośnego śmiechu zostawia twoje odciski
palców krąży po trakcjach tramwajów i pociągów przemierza te
same drogi te same inne centra obcych miast świat byłby pusty
gdyby nie ty to takie zwyczajne tak jak ty

***
Brooklyn. Chłodno i zimowo. Światła ulic nie pozwalają zapaść mrokowi. W Nowym Yorku żadna ze stron nigdy nie zasypia. Dworcowy huk, gwar, szum przejeżdżających pociągów stają się monotonne.
Czekali na jednej z ławek przed wyjściem na perony już trochę czasu. Ich głowy zapełniały jeszcze wyostrzone obrazy najdroższych apartamentów, manhatańskich restauracji i sklepów. Czuli jeszcze zapach pościeli z egipskiej bawełny i smak rumowych cygar.
- Pójdę po kawę – powiedział House zostawiając senną Cameron na ławce.
Skinęła tylko głową.
Choć budka z kawą stała jakieś dziesięć metrów dalej, w takim tłoku od razu stracił ją z oczu. Rozglądał się po tych wszystkich twarzach."Ach, no tam jest. Ta w średnio-szarej kurtce, między tym gościem w ciemnoszarej kurtce a tym w jasnoszarej katanie".
Zawiesił na niej wzrok. Daleko jej był do anioła, który pojawił się w jego życiu kilka lat temu. Wtedy każda jej część ciała była perfekcyjna. Każdy jej ruch był tańcem, każde słowo melodią. Przez większość czasu była nietykalna. Idealna. Zbyt wspaniała. Czy wtedy już ją kochał, czy płonął. W każdym razie teraz tak. Patrzył na nią przez pryzmat wszystkich chwil, pełnych goryczy i euforii. Jej cera bywała poszarzała, jej włosy nie zawsze lśniły. Latem pociły się jej dłonie, a po przepracowanych nocach pojawiały się cienie pod oczami. Nie była już nieziemską istotą. Była ludzka. Bardzo ludzka. Tak niedoskonale idealna.
Z trudem – bo z dwoma kubkami kawy i laską w rękach – zaczął zmierzać w jej kierunku.
- I tak właśnie wydaliśmy ostatnie piętnaście dolarów na kawę – powiedział podając jej kubek.
- Po pierwsze to ty wydałeś, po drugie to było ostatnie piętnaście przez ciebie. I dziękuje – odparła chwytając kawę.
- Hah, przeze mnie. Bo to ja chciałem próbować wszystkich win i wykupić pół obuwniczego.
- Ty chciałeś przejechać się limuzyną i zostawiałeś pięćdziesięcio-procentowe napiwki.
- Ale... - urwał z braku argumentów i uśmiechnął się ciepło. Odwzajemniła uśmiech. Oparła głowę o jego ramię.
- To był najbardziej spontaniczny, cudowny weekend od bardzo dawna.
Złożył na jej ustach czuły, namiętny pocałunek.
- Wiesz, zastanawia mnie tylko jak wrócimy do domu, gdy już dojedziemy do New Jersey – wyrwała nagle Cam.
House wywrócił oczami.
- Coś wymyślimy.
- W sensie że zadzwonimy do Wilsona?
- Ty to powiedziałaś.
- Za dziesięć minut mamy pociąg. Chodźmy już na peron.
House spojrzał niepewnie na zmęczoną twarz Cameron.
- Poczekaj – wycedził.... - Chcę cię jeszcze o coś zapytać.
- Tak? - Spojrzała na niego zaciekawiona nagłą zmianą tonu.

freestyle

o tak! czekałam na powiew świeżości w dziale Hameronka aż w końcu się doczekałam i to jakiego! jest pięknie, czekam na dalsze części

sinaj

freestyle

Świetnie, naprawdę świetnie. Ten wybuch House'a strasznie mnie zaskoczył, ale jak mniemam o to właśnie chodziło. Bardzo pozytywnie

sinaj

Bardzo dziękuję za komentowanie, freestyle

Część trzecia
You can stand under my umbrella*
i waited for you, at usual place, with my own umbrela

Wiedziała, że zaraz się zbliży.
Tęsknota. Wściekłość, że nie może się przyznać do tęsknoty. Pożądanie. Frustracja, bo nie powinno go być. Rozpacz i ten cholerny wstyd, że nie może huknąć rozpaczą, bo to jak przyznanie do tęsknoty.
To wszystko wisiało między nimi w powietrzu.
Chciała, by już się zbliżył. Od początku czekała jedynie na ten gest. Otwierający przed nią ramiona. Jakby to było wczoraj, pod opuszkami palców czuła jego ciało jak przy pierwszym pocałunku.
Usiadł obok.
Boże - jej mózg wychwycał nawet wymianę ciepła zderzających się elektronów.
Nie chciała do tego wracać, ale gdy usiadł obok i jego zapach uderzył do jej nozdrzy, nie miała wyjścia. Przetrawiała właśnie to przed czym uciekała cały czas. Zapach jego wody kolońskiej, połączony wonią proszku do prania i przetrąconego burbonu.
Wspomnienia są przereklamowane.
- Chciałbym, aby ta chwila została zarezerwowana tylko dla nas - Powiedział oschle, choć płoną w duszy nie mniej niż ona.
- Twój zapach na pewno taki pozostanie. - Odważyła się spojrzeć mu w oczy.
Pocałował ją. Dominująco i pewnie. Jej ciało wbijało się w oparcie kanapy, jego chude ramiona otuliły jej drobną sylwetkę; biust unoszący się w głębokim oddechu dotykał jego klatki.
- To bardzo głupie, że do tej pory się ze sobą nie przespaliśmy - Wyrwała się z pocałunku.
- Nie powiedziałbym.
- Nie chcę, żeby ta chwila została zarezerwowana tylko dla nas.
- Bo wspomnienia są przereklamowane?
- Tak.
- Ich brak jest lepszy?
- Tak.
- Pewnie tak.
- Są w życiu rozdziały - kontynuował - Są rozdziały, których nie chcemy zamknąć. Są te, do których nie chcemy wracać. Są takie, których nie spodziewaliśmy się zamknąć. Są rozdziały które okazują się książką. Pewnie są też książki, które zdają się być rozdziałem.
- Jest jakaś stała? - Przerwała mu, nie odrywając wzroku od jego ust.
- Nie wiem, ale ja.. - cedził słowa z trudem - chciałbym...
- Abym była stałą?
- Nie chce cię zamykać.
Z gorzkim uśmiechem na twarzy wywróciła oczami. Wiedziała, że za chwilę obudzi się w niej szczeniak. Naiwne dziecko, które potrafi tylko dawać. To ostanie czego chciała.
- Ja ciebie zamknęłam za sobą już dawno.
- Nieprawda! - wykrzyknął wstając i pochylając się nad nią jak ojciec karcący córkę - Skoro tak, czemu grasz na moich zasadach? Czemu w pracy zabrali ci tytuł szefa immunologii? Bawisz się! Bawisz się życiem. Tak jak ja, stajesz się znudzona i pozbawiasz znaczenia to kim byłaś; palisz za sobą mosty. Kiedy rozpadło się twoje małżeństwo, drwisz sobie. Sama z siebie.
- Pierdolisz, House. - Odparła błyskotliwie po dłuższej chwili analizy tego co powiedział.
Trudno orzec, w co wierzyła. Wyszła.
Miął miesiąc. Zadzwonił. Minęła jeszcze chwila. Stanęła w progu.

freestyle

przedostatnia?! niee!! nie możesz tak szybko zakończyć czegoś takiego

Alcusia

Nadrobiłam wszystkie części szybciutko i jestem pod wrażeniem

mam tylko jedno zastrzeżenie, dlaczego tak krótko? Piszesz bardzo ładnie i ciekawie, postaraj się tylko bardziej obszernie

chętnie bym przeczytała jeszcze parę części, więc nie zakańczaj jeszcze fika *prosi* i dopisz parę romantycznych i gorących scen

pozdrawiam i życzę dużo czasu na pisanie!

sinaj

freestyle

pięknie!! ach, scena w sypialni była może trochę zbyt szczera jak na nich, ale tak bardzo chciałabym żeby zdobyli się na tą szczerość w serialu. Może to by wszystko załatwiło. Nie masz innego wyjścia, MUSISZ coś jeszcze napisać. Uwiodło mnie Twoje spontaniczny poczucie humoru, tak umiejętnie wplatasz je w tekst. Jeśli nie doczekam się kolejnego dzieła zamęczę Cię wiadomościami i będziesz musiała zmienić konto : D Oczywiście żartuję, ale tak całkiem poważnie-czekam na więcej !

Alcusia

Ja też, ja też czekam na więcej! Ta część była bardzo ładna, chociaż zachowanie Cameron trochę nie w jej stylu, pasowałoby prędzej do Hałsa

ale przypuszczam, że takie było założenie

dużo weny i wróć szybko!

sinaj

freestyle, Missy, bardzo dziękuje za miłe słowa.

freestyle

Czytając tą część powtarzałam sobie w myślach 'niech to jeszcze nie będzie koniec, prooooszę', więc proszę, obdaruj nas jeszcze kilkoma częściami. Jak największą ich ilością.