Fic: Almost A Romeo And Juliet Story (Hilson, OMG !!!) [+18]

Richie117

W życiu bym się nie spodziawała, że wklejając linka do tego fica... wzbudzę TAKIE emocje...

Richie117

Bruno

Richie117 to było cudowne

wklejaj ile tylko masz sił w palcach

również Cię uwielbiam

i Twój gust też

Co do Almost a Romeo...
to jest genialne
przeczytałam
i muszę się Wam przyznać, że to jedyny fic, po przeczytaniu którego płakałam...
cudowny

Richie117

No, pięknie

Jeszcze chwila i nie będzie sensu tłumaczyć na polski fika o Romeo i Julci, bo wszyscy w oryginale przeczytają... A ja się tak napaliłam na to tłumaczenie

Dżuczek

Bruno

O tak

Almost wzięłam sobie dziś na mecz i przeczytałam to po raz 100000
siedze czytam i dochodze do końca..płacze
podchodzi trenerka
- czemu płaczesz? jesteśmy w finale
- a bo House umarł
- Dom Ci umarł?
Pozostawiłam to bez komentarza

Co do fików to już się zabieram za czytanie

edit by Richie117: zakrywam w imieniu Bruno - już się na nią nie złośćcie

Ten fic naprawdę odbiera razum

Gatha

hey! zdradziłaś końcówkę a ja jeszcze nie czytałam, nie miałam czasu!

Bruno

Wybacz

no ale zdradziłam tylko rabek tajemnicy

Gatha

i tak przeczytam, choćbym wiedziałą całość co będzie

Em.

Bruno, ty ZŁY człowieku!

Bruno

Zły nie zawsze znaczy zły. Czasami znaczy gorszy od dobrego co wcale nie znaczy zły.

dokładna definicja zła nie jest znana

okej sory

jakoś tak wyszło

Em.

Bruno, możesz to napisać w temacie "czego nauczył mnie House"

Bruno

Już tam wpisuję

co do fików

właśnie jestem po
Wilson's Balcony i stwierdzam, że jest cudowny

i ta końcówka ,,Fuck"

A i dzięki Richie. Almost Romeo... odebrało mi rozum

ofwca

zlitujcie się nad nieposiadającymi wystarczających zdolności językowych i przetłumaczcie go na język ojczysty

Tyniak

właśnie... niech sie ktoś zlituje<robi oczy kota ze shreka>

Richie117

Kategoria: love

Zweryfikowane przez Richie117, evay, Marau Apricot

Em.

House postrzelił Wilsona? Jak na razie nic się kupy nie trzyma, specjalnie mnie nie wzruszyło (bo ja twardy człowiek jestem

), czekam jak się akcja rozwinie, chociaż nam zakończenie

.

Dwukwiat

Ojoj... dobrze, ze nic wiecej nie czytalam, to bede miec zaskoczenie... poczatek jest... szokujacy O.O Ale ja Em, nie placzliwa xD

*idzie spac*

Em.

Dwukwiat, fajny banner

. Sama zrobiłaś?

Dwukwiat

Tak, tak, sama

Dzieki xD Porobie wiecej i powrzucam na forum

Em.

Fajnie

. Pozwolisz, że cię potem "wykorzystam" (a właściwie to twoje bannery)

?

Dwukwiat

Juz mozesz mnie (je) wykorzystywac xD

Richie117 · Wysłany: Nie 19:57, 02 Mar 2008 Temat postu:

CZĘŚĆ I

House zacisnął palce na rączce laski. Trzymał ją tak mocno, że jego kłykcie zbielały i stracił czucie w dłoni. Nie był zły. Na pewno nie na kogoś konkretnego, najwyżej na siebie.

W ten poniedziałkowy poranek był w pracy już od godziny. Z nikim się nie widział, niczego nie zrobił, tylko cały czas siedział w swoim gabinecie. Przyszedł wcześnie, absurdalnie wcześnie jak na niego, trochę wcześniej niż pozostali. Przyszedł wcześniej niż jego zespół, więc nie pozostało mu nic innego, jak czekać. Przełożył laskę do drugiej ręki i ścisnął jeszcze mocniej. Jego twarz była bez wyrazu, sprawiał wrażenie naprawdę wkurzonego; tak właśnie wyglądał, gdy nie wiedział, co powinien czuć. Po prostu gapił się przez szklane drzwi na piękną rudowłosą pielęgniarkę w purpurowym uniformie, zmierzającą z jakimiś dokumentami w stronę Wilsona, który właśnie szedł się z nim zobaczyć.

Jego uścisk zelżał, ale tylko dlatego, że zabrakło mu sił. Wciąż wpatrywał się w korytarz, ale nie na piękną rudowłosą pielęgniarkę, właściwie to w ogóle nigdy na nią nie patrzył. House patrzył na Wilsona, ale pielęgniarka zasłaniała mu widok.

House wyłapywał każdy ruch Wilsona - gdy położył ręce na biodrach w ten "chłopięcy" sposób, gdy włożył prawą rękę głęboko do kieszeni swojego białego fartucha, gdy przeniósł ciężar ciała z lewej nogi na prawą i kiedy potarł kark, rzucając House'owi spojrzenie mówiące Pomocy.

Zachichotał, złapał laskę opartą o biurko i pokuśtykał do drzwi. Wiedział, że Wilson tak naprawdę nie chce rozmawiać z tą kobietą. Wiedział o tym, z powodu sposobu, w jaki Wilson patrzył na niego przez ostatnie kilka tygodni. Jeśli House nie patrzył na niego w ten sam sposób, Wilson czuł się nieswojo.

Spojrzenia, jakie sobie posyłali, miały proste przesłanie. Dla Wilsona było oczywiste, że musi czuć się potrzebny. I doszedł do wniosku, że czuje się spełniony tylko wówczas, gdy jest z House'em. Więc gdy Wilson zerkał na House'a albo wręcz wpatrywał się w niego, chciał tylko dać mu do zrozumienia, że wszystko jest w porządku. Że może na nim polegać jak długo zechce, a on wciąż przy nim będzie.

Dla House'a to było coś, do czego pragnął przekonać samego siebie. Spędzał z Wilsonem mnóstwo czasu przez te lata. I znał go lepiej, niż ktokolwiek. Wydawało się logiczne, że House znał go, cenił, zależało mu na nim, i że darzył go nieznacznym uczuciem - nieporadnym romantycznym uczuciem, które próbował stłumić. I gdy spoglądał na Wilsona, próbował mu w ten sposób powiedzieć: "Lubię cię, ale nie chcę cię lubić. Powiedz pierwszy, że mnie lubisz." To było dziecinne, ale on właśnie taki był.

Otwarł drzwi swojego gabinetu i uśmiechnął się do pielęgniarki.
- Doktorze Wilson, potrzebuję pana na moment - powiedział oficjalnym tonem.

Wilson westchnął z ulgą. Właśnie został ocalony przed rozmową o pielęgniarce i jej trzech kotach. Uśmiechnął się i skinął głową pielęgniarce, zanim poszedł za House'em do jego gabinetu.

House z powagą na twarzy odwrócił się do kobiety.
- Miałem na myśli, że on mi jest naprawdę, naprawdę potrzebny - powiedział dość uwodzicielskim tonem przymykając oczy, udając (cóż, na ile mogła to stwierdzić) podniecenie.
To sprawiło, że pielęgniarka poczuła się niezręcznie i odeszła.

Wilson siedział na kanapie, gdy House wrócił i zamknął drzwi.

- Zjawiłeś się bardzo wcześnie. Mogę spytać, dlaczego? - Wilson chciał zaspokoić swoją ciekawość.

House pokuśtykał do swojego fotela i usiadł, stękając z bólu.

- Zalało mi mieszkanie - odpowiedział, mając pewność, że Wilson będzie się tym denerwować przez cały dzień.

- Co? Jak to się stało? Co się zniszczyło? Musisz coś wymienić? Mam iść z tobą w weekend na zakupy? Pewnie potrzebujesz mnóstwa nowych rzeczy. Woda potrafi wszystko zniszczyć. Będziesz potrzebował nowej kanapy i stolika do kawy, i... och, musimy zrobić listę - Wilson złapał kartkę papieru ze stołu i wyciągnął długopis z kieszeni. /nie wiem, jak ktoś mógł to tak napisać? Wilson AŻ TAK się nie zachowuje - przym.tłum./

House nie kłamał do końca. Rzeczywiście, tego ranka około 5:30 w jego łazience był niewielki potop. Wstał właśnie, żeby przynieść sobie szklankę wody, a gdy zakręcał kran rura pod umywalką pękła pod ciśnieniem wody. Półtorej godziny zajęło House'owi ściągnięcie do domu kogoś, kto by to naprawił, i przez ten czas było na podłodze trochę wody. Ale wytarł wszystko i nie chciało mu się już wracać do łóżka.

Wilson ciągle spisywał listę zakupów, wykazując troskę o przyjaciela. House tylko uśmiechał się i obserwował go, snującego plany, jak mu pomóc. Wilson był takim właśnie typem przyjaciela. Oczywiście, o wszystkich troszczył się w pewnym zakresie, ale dla House'a zrobiłby wszystko.

- Nie przejmuj się tym. I tak zamierzałem się przeprowadzić. Jestem przekonany, że jedna z prostytutek ukradła mój zegarek. Prawdopodobnie wróciła do swojego alfonsa i powiedziała mu, jakie mam fajne rzeczy - powiedział, wyciągając się wygodnie na fotelu.

Wilson nie ukrywał, że wzmianka o prostytutce wyprowadziła go z równowagi. Nie cierpiał, gdy House korzystał z ich usług, a tym razem nawet nie chciał myśleć, że to się zdarzyło.

- Tak naprawdę nie zalało ci mieszkania, prawda? - spytał.
Odłożył kartkę i długopis, i wstał.

House się uśmiechnął.
- Oczywiście, że tak. Czemu miałbym kłamać? - próbował zrobić niewinną minę.

Wilson skrzyżował ręce na piersi.
- Wszyscy kłamią, pamiętasz? - przypomniał mu jego ulubione powiedzenie.

- Nie okłamałbym cię - odparł House, poważniejąc nagle.

Wilson nie wiedział, czy to kolejny podstęp, czy rzeczywista powaga. Gdy chodziło o House'a zawsze trudno było to stwierdzić.

- Jak poważne było to zalanie? - spytał, podnosząc brwi.

House westchnął.
- Nie bardzo. Udało mi się wszystko posprzątać, więc się nie martw.

Twarz Wilsona od razu złagodniała, gdy zdał sobie sprawę, że niewiele ma do zrobienia w tej sprawie, że nie musi się tym martwić. Wiedział, że wkrótce, może jeszcze dziś, House będzie miał kolejny problem, i z jakiegoś powodu podekscytowało go to. Bezradność House'a nakręcała go przez wszystkie te lata.

- Co? - spytał House, patrząc, jak Wilson zagapił się w przestrzeń.
Wilson zakaszlał lekko, odrzucając wszystkie myśli o byciu nakręcanym przez House'a.
- Co? - odpowiedział pytaniem.

House spojrzał na niego pytająco.
- Coś z tobą nie tak? - spytał bezceremonialnie.

- Nic, dlaczego? - Wilson usiadł na jednym z krzeseł przed biurkiem House'a.

- Albo myślisz o czymś bardzo intensywnie, albo próbujesz powstrzymać pierdnięcie. Nie wiem, ile razy ci mówiłem, żebyś sobie odpuścił. Daj temu spokój. Nie widzisz, że nie zależy mi na niektórych sprawach w ten sposób - powiedział trochę ostro.

Wilson spojrzał na niego krzywo.
- Nie zależy ci na wielu sprawach, House.

- Na niektórych mi zależy - odpowiedział House z takim samym spojrzeniem.

- Na przykład? Oprócz twojego vicodinu. - To było prawie jak wyzwanie, by sprawdzić, czy House odkryje się z czymkolwiek.

House sprawiał wrażenie zakłopotanego, gdy myślał o rzeczach, na których naprawdę mu zależy.
- Nie zawracaj tym sobie swojej pięknej główki. Zależy mi na wielu rzeczach, dziękuję ci bardzo.

Najwidoczniej House nie miał zamiaru powiedzieć już nic więcej na ten temat. Ale Wilson był zdecydowany poznać prawdę. Wiele razy zdarzało im się rozmawiać o sprawach, które są dla nich ważne. Zwykle to Wilson mówił. House nie był typem człowieka, który po prostu wyjawiłby takie informacje, nawet Wilsonowi.

- Nie zamierzam wyciągać tego z ciebie, ale jestem twoim przyjacielem, a rozmowy o tym, na czym nam zależy, są tym, na czym polega normalna przyjaźń - Wilson potarł dłonią kark.

- Od kiedy to jest normalna przyjaźń? - spytał House kpiąco.

Wilson podniósł się z krzesła. Nie chciał słyszeć już nic więcej. House zamierzał zachowywać się tego dnia jak dupek. Dlaczego spodziewał się czegoś innego? Każdego ranka miał nadzieję, że kiedy zjawi się w pracy, House zmieni się choć trochę. Że być może będzie chciał pogadać o poważnych sprawach. Ale tak się nigdy nie stało. Codziennie spotykało go rozczarowanie, gdy stwierdzał, że jego przyjaciel się nie zmienił. Ale równocześnie wady House'a, jego sarkastyczna postawa i chamskie odzywki były powodem, dla którego się z nim przyjaźnił.

- Gdzie się wybierasz? - spytał House.

- Do mojego gabinetu. Mam trochę roboty. Reszta twojego zespołu będzie tu lada chwila - Wilson nie chciał już dłużej przebywać razem z nim w tym pokoju.

House tylko nieobecnie skinął głową.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Bruno · Wysłany: Nie 20:12, 02 Mar 2008 Temat postu:

Już czytałam ten fic

ale czytanie po raz kolejny przysparza mi kolejnych emocji

jest cudowny

Em. · Wysłany: Nie 20:23, 02 Mar 2008 Temat postu:

Całkiem niezłe

. Wilson czuje się nakręcany przez House'a - zaczyna się fajnie. Nie wiem tylko, czym był prolog? Snem House'a, który go tak wyprowadził z równowagi?

.

Brawa dla tłumaczki, nie mogę doczekać się następnej części

.